ตอนที่322เด็กกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

ตอนที่322เด็กกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เมื่อนัชชารู้สึกถึงเสื้อผ้าช่วงหน้าท้องของเธอถูกเปิดออกความเย็นก็เข้ามาครอบคลุมตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลยทำได้แค่มองเตชิตที่กำลังก้มหน้าดูแผลเป็นของเธออยู่สายตาของเขาที่จ้องมายังแผลเป็นของเธอเหมือนกำลังแผดเผาแผลเป็นของเธอ จากลักษณะและสีของแผลไม่ใช่แผลใหม่แน่ๆนับว่าเป็นแผลเป็นที่เรียบมากเตชิตมองดูแผลเป็นอย่างละเอียดเพื่อวิเคราะห์แผลเป็นนี้ก็ไม่ค่อยชัดแล้วดูแล้วต้องผ่านการผ่าตัดมาอย่างน้อยสี่ถึงห้าปีแน่ๆ เหมือนความคิดของเขาไม่มีผิดเตชิตจึงพูดขึ้น“ใช่จริงๆด้วยมันเป็นรอยผ่าคลอด” สีหน้าของนัชชาดูกังวลมากแต่เธอรู้สึกว่าตัวเองตกตะลึงไปเองทั้งๆที่เขาไม่มีท่าทีจะทำอะไรเกินเลย“ใช่ฉันผ่าคลอดลูกแต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”เธอรีบพูดขึ้นทันที “ไม่มีฉันเธอจะมีลูกได้อย่างไร?”เตชิตยิ้ม“ไม่เกี่ยวกับฉัน?” เขาพูดในสิ่งที่เธอไม่อยากฟังออกมาหมดจนทำให้ใจเธอกระวนกระวาย“คุณรู้ได้อย่างไรว่านี่เป็นลูกของคุณ?”แม้แต่พ่อที่ไร้ค่าแบบนี้ก็เป็นได้เขารักฉันขนาดนี้เลยเหรอ เขาแค่อยากรู้เขาไม่สนคำพูดของเธออยู่แล้ว“เธอพูดแบบนี้กับฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนัชชา”เขาอยากรู้ว่าห้าปีที่ผ่านมาเธอได้คลอดลูกของเขาหรือเปล่าผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าดูแลลูกด้วยตัวเองมาโดยตลอดจริงหรือเปล่า นัชชาพยายามหักห้ามใจตัวเอง“ถ้าฉันมีลูกกับคุณจริงๆแล้วทำไมฉันถึงไม่บอกคุณ?คุณลืมคิดข้อนี้ไปหรือเปล่าคุณคิดจริงๆเหรอว่าฉันรักคุณจนยอมทำเรื่องแบบนี้”เขารู้สึกเจ็บ “เธอพูดแบบนี้คิดว่ามีประโยชน์เหรอฉันอยากตรวจให้ชัดเจนใช้เวลาไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเธออย่าทำให้ฉันหมดความอดทนดีกว่านะนัชชา”ฟังจากคำพูดของเขาแล้วยังคงไม่จบเพียงแค่นี้แน่ ทั้งหมดนี้ทำให้จิตใจของเตชิตไม่สามารถสงบลงได้ทั้งอายุที่ใกล้เคียงแผลเป็นที่ผ่าคลอดและชื่อของเด็กเขายังเชื่อมั่นในตัวเองในเวลานี้ก็เหมือนกับที่เขาเคยเชื่อว่าเธอยังไม่ตายพวกเขาตัดขาดไม่ได้อย่างแน่นอน “ไม่ว่ายังไงเด็กนี่ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ!”นัชชาเปลี่ยนจากความกลัวเป็นความกล้าหาญขึ้นมา นี่เป็นลูกของเธอเธอจะไม่ยอมรับถึงแม้ว่าสักวันเขาและลูกจะได้พบหน้ากันเธอก็จะไม่มีวันยอมรับว่าเขาเป็นพ่อของลูกแน่!ไม่มีใครทำได้ไม่มีใครจะมาแย่งลูกไปได้นี่เป็นลูกของเธอคนเดียว เขาหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกเพราะเขารู้ว่าเธอปากแข็งคงไม่ยอมรับแน่เขาจึงตอบเธอไปลวกๆ“โอเคโอเค”จากนั้นเขาก็ไปคุยกับคนในสาย“ประรมนัชชามีลูกหนึ่งคนชื่อธีมนต์นายไปตรวจประวัติให้ฉันหน่อยและต้องสืบให้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมงเข้าใจไหม” “ครับคุณเตชิต“ประรมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนในสายเขาได้แต่รีบตกลงทันที เขาทำทุกอย่างแล้วตอนนี้นัชชารู้สึกสิ้นหวังมาก ความลับทั้งหมดกำลังจะถูกเปิดเผยต่อหน้าเธอแล้ว นัชชารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีเธอทรงตัวไม่อยู่แล้วแต่เธอต้องไม่ให้เขาเห็นว่าเธออ่อนแอมือของเธอจึงจับเตียงไว้แน่นแล้วค่อยๆนั่งลงอย่างยากลำบาก บรรยากาศในห้องเงียบมากเธอทั้งกลัวทั้งกังวลเวลาทุกๆวินาทีสำหรับเธอมันทรมานมาก เตชิตก็ไม่ต่างกันในใจของเขารู้สึกกระวนกระวายและเต็มไปด้วยความคาดหวังตอนนี้เขาถูกครอบคลุมด้วยความรู้สึกกลัวต่างๆนานามากมาย ธีมนต์ ชื่อนี้วนเวียนอยู่ในใจของเขา การรอคอยมันช้านานและทรมานมาก สิ่งที่นัชชาไม่คาดคิดก็คือก่อนที่จะรู้ผลสืบของลูกชนุดมก็มาถึงก่อน ชนุดมเข้ามาโดยไม่เคาะประตูใบหน้าที่สง่าผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อได้เห็นนัชชาแต่ก็ชักสีหน้านิ่งทันทีเมื่อหันไปเห็นเตชิต“ดูเหมือนว่าคุณเตชิตยังไม่เข็ดกับเรื่องเมื่อวานสินะครับ” เตชิตพูดขึ้น“ผมต้องขอบคุณคุณชนุดมมากเลยนะครับที่บอกเรื่องสำคัญแบบนั้นกับผมไม่เช่นนั้นผมก็คงยังโง่ไปอีกนาน” จริงๆแล้วเขาพร้อมที่จะจากไปเมื่อตื่นขึ้นมาขอแค่นัชชาเอ่ยปากเขาจะไม่ทำให้เธออึดอัดใจแต่ว่าตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะจากไปได้ ชนุดมกำหมัดแน่นตลอดทางที่เขาเดินทางมาที่นี่เขารู้สึกผิดมาโดยตลอดเป็นเพราะความประมาทของเขาเองที่ทำให้เตชิตรู้เรื่องของธีมนต์ ในเวลานี้ที่เตชิตพูดแบบนี้ก็เหมือนกับเอาน้ำมันไปราดในกองไฟ ตอนที่อารมณ์ของชนุดมกำลังเดือดก็มีมือเล็กๆมาจับมือของเขาไว้ เขายืนตัวตรงที่ที่เดิมตาของเขาก็ค่อยๆมองไปยังเข้าของมือที่จับมือเขาไว้ นัชชายิ้มให้เขาแม้ว่าในรอยยิ้มนั้นจะมีความดื้อรั้นเล็กน้อยแต่ก็สามารถทำให้ความโกรธในใจของเขาลดลงได้“นายมาแล้วเหรอ” เขาเห็นความอ้อนวอนที่อยู่ภายใต้ดวงตาคู่นั้นเขาจึงจับมือเธอไว้แน่น“ฉันมาช้าไปหน่อยขอโทษที่ทำให้เธอไม่สบายใจนะแต่วางใจเถอะธีมนต์ปลอดภัยดีก่อนมาฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” หลังจากที่นัชชาฟังจบก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก“งั้นก็ดีแล้ว” ชนุดมมองรอบๆตัวนัชชามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเมื่อเห็นกระดูกไหปลาร้าทั้งสองข้างและลำคอของขาวสะอาดไม่มีรอยอะไร ความกังวลในใจของเขาก็ลดน้อยลงเขามองไปที่เตชิตที่ยืนอยู่ไม่ไกลเหมือนกับเงาชนุดมคิดถึงตลอดห้าปีที่ผ่านมาที่เขาไม่เคยชนะใจนัชชาเลยถึงแม้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่เคยปรากฏตัวมาให้เห็นแต่ก็เหมือนมากั้นไว้ระหว่างเขาและนัชชาเสมอ เขาเกลียดกังวลบางครั้งก็อิจฉาทั้งๆที่เขาอยู่ข้างนัชชามาโดยตลอดแต่เขาก็ไม่เคยชนะเตชิตเลย ชนุดมจับไปที่ใบหน้าของนัชชาเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาเขาก็ก้มหน้าเล็กน้อยแล้วสบตากับเธอ“ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดนะ” เตชิตไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ตั้งแต่นัชชาเข้าไปจับมือของชนุดมแล้วในเวลาที่เขาเห็นภาพแบบนี้แม้แต่เรื่องลูกก็ไม่สามารถมายับยั้งเขาได้เขาเดินเข้าไปสองก้าวยังไม่ถึงตัวชนุดมคนที่นั่งอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นมาขวางเขาเอาไว้ คนตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นแล้วถึงแค่ประมาณคางของเขาแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้“คุณคิดจะทำอะไรอีก?” ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความรักตอนนี้เหลือเพียงสายตาที่ยากที่จะคาดเดาเตชิตไม่รู้ว่าในใจของเขารู้สึกอย่างไรรู้แค่ว่าตอนที่เธอมาขวางทางไว้มันรู้สึกเจ็บมาก “หลบไป”เขาพูดออกมาด้วยเสียงยากลำบาก นัชชาไม่หลบ“ถ้าคุณจะทำก็ทำฉันก่อน” เธอตะคอกออกมาดังมากไม่ใช่เพื่อตัวเองแต่เพื่อผู้ชายอีกคน ไม่ว่าจะจริงเท็จหรือแค่บทละครแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันทำให้เขาโกรธมากภาพที่เห็นกับตามันเจ็บยิ่งกว่าภาพที่เราจินตนาการไว้เสียอีก การดูแลและการปกป้องซึ่งกันและกันของทั้งคู่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเหมือนมีเข็มเข้ามาทิ่มแทงหัวใจของเขา นั่นเป็นผู้หญิงของเขาคนรักของเขาแต่เธอกลับทำตัวสนิทสนมกับชายอื่นต่อหน้าเขา