已经是第一章了
ตอนที่328เรื่องราวในรถ
ตอนที่328เรื่องราวในรถ
นัชชาเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งข้างเขาเขากำลังสูบบุหรี่ดูดไปถึงครึ่งแล้วเห็นเธอเข้ามาก็ดับไฟทิ้งแล้วเปิดกระจกบนหัวให้ควันลอยออกไป
นัชชารู้สึกหงุดหงิดเกลียดตัวเองที่ชอบหวั่นไหวแค่เขาทำอะไรสักอย่างหรือสายตาแค่แว๊บของเขา
ลมพัดผ่านทำให้ได้กลิ่นตัวของผู้หญิงอ่อนๆลอยเข้าจมูกเขาได้กลิ่นนี้ตั้งนานแล้วแต่มีเด็กอยู่ก็เลยกลั้นไว้
ตอนนี้ธีมนต์ไปแล้วนัยต์ตาของผู้ชายเด็มไปด้วยแสงไปมองมาทางเธอด้วยสายตาที่จริงจัง“ไม่ใช่ฉันไปอยากจะทำอะไร?”
คำนี้แค่ฟังก็ปกติดีแต่พอออกจากปากเขาเหมือนมีความหมายอีกอย่างซ่อนอยู่
หน้าของนัชชาร้อนนิดๆกลัวว่าตัวเองจะเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าเขาก็เลยตั้งสติ“อยากจะคุยเรื่องเด็กกับนาย”
พอได้ยินเธอพูดแบบนี้เตชิตอึ้งไปอย่างเห็นได้ชัดเจนแต่ไม่นานก็ยิ้มที่มุมปาก“เธอหลีกเลี่ยงตลอดว่าไม่ใช่ลูกของฉันไม่ใช่เหรอ?”
น้ำเสียงของเธอเหมือนประชดประชันนัชชาเองก็ฟังออกก็เลยกัดฟันแล้วพูดว่า“ใช่ก่อนหน้านี้ฉันไม่คิดที่จะให้นายรู้”
เรื่องมาถึงจุดๆนี้เธอก็ไม่อยากจะปกปิดแล้วก็เลยยอมรับไป“แต่ตอนนี้ดูแล้วคงไม่มีประโชยน์อะไรแล้วนายดื้อด้านยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้”
“ดื้อด้าน?”เตชิตเหมือนได้ยินศัพท์ที่ตลกไม่นานรอยยิ้มนัยน์ตาก็หายไปเหลือแต่ความจริงใจ“นั่นคือลูกของฉันเธอคิดว่าฉันเตชิตไร้ปัญญาถึงขั้นให้ลูกตัวเองเรียกคนอื่นว่าพ่อเหรอ?”
นัชชามองไปทางเขาอย่างเหลือเชื่อความโมโหและความน่าสงสารเต็มไปหมดในอารมณ์ของเธอเธอเป็นคนที่แข็งสู้อ่อนก็สู้ถ้าคนอื่นแข็งเธอจะแข็งกว่าห้าปีที่ใช้ชีวิตต่างประเทศทำให้หัวใจของเธอแข็งแกร่งมากกว่าเดิมตอนนี้ได้ยินเขาพูดตัวเองแบบนี้จะเปิดประตูแล้วลงไปจากรถ
“คัก”เสียงล็อครถดังขึ้นเธอไปเปิดอีกครั้งก็เปิดไม่ได้แล้ว
นัชชาจะหันไปว่าเขาแต่มีแรงจากด้านหลังดึงตัวเธอไปก่อนฝ่ามือที่ใหญ่ของผู้ชายไปจับที่เอวของเธอสองข้างแล้วอุ้มตัวเธอมาที่ตักผู้ชาย
กล้ามเนื้อที่ร้อนแรงอยู่ใต้สะโพกเธอทำให้นัชชารู้สึกว่าที่ๆนั้นเหมือนมีไฟมาเผา“เตชิคนายจะทำอะไร!ปล่อยฉัน!”
เธอไม่อยู่นิ่งตั้งแต่แรกตอนนี้ยิ่งดิ้นไปใหญ่เตชิตไม่มีความคิดอย่างอื่นตอนนี้เธอดิ้นขนาดนี้เขาก็เริ่มโมโหแล้วกำลังจะพูดเอวของเธอก็ไปถูโดนที่ปรับเบาะจนเก้าอี้ของเขาถอยหลังไป“อย่าขยับมั่ว”
“นายปล่อยฉันลงไป!”นัชชาผลักเขาตีเขาแต่พลังแรงน้อยๆของเธอคงไม่มีผลอะไร“ฉันบอกให้นายรอไม่ใช่ให้นายมาลวนลามฉัน!”
“ฉันลวนลามเธออะไร?”เขาไม่ปล่อยมือแต่กอดแน่นกว่าเดิมขมวดคิ้วแน่น“ถ้าจอดเธอคือการลวนลามงั้นห้าปีก่อนฉันเคยจับไปหมดแล้ว......”
“ไม่ต้องพูดถึงห้าปีก่อนตอนนี้คือตอนนี้!”นัชชาไม่อยากจะฟังเขาพูดถึงเรื่องอดีตเพราะความทรงจำพวกนั้นถูกเก็บไว้มานานเธอคิดว่าตัวเองลืมไปแล้วแต่พอโดนเขาแกล้งแบบนี้ถึงจะรู้สึกว่าภาพในความทรงจำพวกนั้นเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานแค่เธอกำลังหลอกตัวเองเท่านั้นเอง
เธออยากจะไปเผชิญ
ตาของเธอเริ่มแดงเตชิตไม่คิดที่จะรังแกเธอหรือให้เธอเสียใจก็เลยลดแรงน้ำเสียงก็อ่อนลง“เธออย่าขยับฉันแค่อุ้มเธอไว้ไม่ทำอะไร”
“เพราะห้าปีที่แล้วนายทิ้งฉันไปหลังจากนั้นห้าปีนายก็กลับมาบังคับฉันอีกครั้งนายมีสิทธิ์อะไรนายอยากจะทำอะไร?!”นัชชาตะคอกออกมา
“เพราะพวกเราทั้งสองยังไม่ลืมกันยังมีความรักหลงเหลืออยู่”
“ไม่มีแล้วความรักของฉันหายไปตั้งนานแล้วห้าปีที่แล้วนายปล่อยทีนาร์ไปตอนที่ให้ฉันสารภาพความผิดทำไมไม่คิดว่าพวกเรายังมีความรักต่อกันอยู่?”ไม่ว่ายังไงนี่ก็ยังคงเป็นก้าวที่นัชชาก้าวข้ามไปไม่ได้เรื่องราวผ่านไปตามเวลาแทนที่จะเจือจางแต่กลับกลายเป็นแผลในใจเธอแทน
เตชิตคิดไปถึงเรื่องราวในอดีตคำพูดของเธอเหมือนเข็มที่แทงข้าไปในใจเรื่องเลวร้ายมากมายที่ทำให้เธอทรมานและเจ็บปวด“ไม่รักแล้วจะคลอดลูกฉันออกมาทำไม”
จะรักมากขนาดไหนถึงจะคลอดในสถานการณ์แบบนั้นได้
นัชชาส่ายหัวแต่หาคำที่แก้ตัวไม่ได้เธอรู้ว่าเด็กจะเปิดโปงทุกอย่างที่ซ่อนไว้เรื่องราวหลายอย่างปกปิดไม่ได้อีกแล้ว
นึกถึงธีมนต์สติของเธอที่หายไปก็กลับมา“ฉันจะคุยกับนายเรื่องเกี่ยวกับธีมนต์”
ผู้ชายพยักหน้า“ว่า”
“ฉันรู้ว่านายตื่นเต้นมากตอนที่เจอธีมนต์และอยากจะเข้าใกล้แต่ธีมนต์ไม่มีพ่อตั้งแต่เด็กเจอนายบ่อยเกินไปเด็กก็ยังรู้สึกว่าผิดปกติพฤติกรรมในวันนี้ขอให้เป็นครั้งสุดท้าย”คำพูดของเธอชัดเจนทุกคำ“และการอบรมของธีมนต์ฉันรู้ว่าควรทำยังไงหวังว่านายจะไม่ยุ่ง”
“ยุ่ง?”ทีแรกเตชิตอยากจะคุยกับเธอดีๆแต่พอฟังต่อไปอารมณ์ของเขาก็เริ่มขึ้นแล้ว“นัชชานั่นคือลูกเธอคนเดียวเหรอ?ถึงแม้เด็กจะไม่รู้ตัวตนของฉันฉันก็ยังเป็นพ่อไม่มีฉันเธอจะคลอดเองได้เหรอ?”
นัชชาโดนเขาถามจนทั้งหน้าแดงและหน้าซีด“นายนอกจากออกสเปริม์แล้วทำอะไรไปอีกบ้าง?ตอนนี้อยากจะแทรกเข้ามาให้เด็กยอมรับนายเป็นพ่ออย่าว่าแต่ฉันเลยนายคิดว่าธีมนต์จะยอมรับไหม”
“ฉันไม่ได้ต้องการให้เด็กยอมรับฉันฉันแค่อยากจะอยู่เคียงข้างเขาและนี่ก็คือสิทธิ์ของฉันห้าปีที่แล้วไม่ใช่ฉันไม่อยากจะดูแลแต่เธอต่างหากที่เอาสิทธิ์ของฉันไปเธอถามฉันหรือยังถึงจะรู้ว่าฉันไม่อยากจะดูแลฮืม?”คำพูดของผู้ชายดุร้ายยกมือไปทับบนหน้าอกซ้ายของเธอ“นัชชาเธอถามใจตัวเองดูว่าตรงนี้ยังมีฉันอยู่ไหมไม่อยากให้ฉันยุ่งกับเด็กแล้วจริงๆใช่ไหมเธอจะหลอกตัวเองอีกนานเท่าไหร่!”
นัชชารู้สึกว่ามือที่อยู่บนหน้าอกของตัวเองเหมือนเอาไฟฉายที่ส่องเข้ามาในใจของเธอส่องเห็นทุกอย่างทุกความอึดอัดที่อัดแน่นในใจเธอสะบัดมือของผู้ชายน้ำเสียงเร่งรีบ“ห้าปีก่อนฉันเคยผิดไปแล้วครั้งนึงห้าปีหลังฉันจะไม่มีทางเชื่อใครอีกลูกคือของฉันนายอย่าคิดจะเอาเขาไปจากฉัน!”
เตชิตเห็นเธอแข็งอ่อนไม่เอาแถมยังผลักดันให้เขาออกจากชีวิตเธอโมโหก็เลยพูดโน้มไปตามเธอ“ฉันจะแย่งเด็กกับเธอเธอคิดว่าเธอจะชนะฉันเหรอ?”
นัชชาตาโตค้างไม่น่าเชื่อว่าเขาจะพูดคำแบบนี้ออกมา
ความกลัวคลุมเต็มสมองของเธอเธอทั้งกลัวทั้งใจร้อนก็เลยยกมือตบไปที่หน้าของเขา
“เพี๊ยะ”ดังขึ้นมาในรถหน้าของผู้ชายเอียงไปข้างๆและมีรอยสีแดงอ่อนๆนัชชาไม่รู้ว่าตัวเองออกแรงไปมากเท่าไหร่แค่รู้สึกว่าหลังตบไปมือยังเจ็บอยู่
เธอหายใจอย่างแรงเมื่อกี้ความโมโหควบคุมสมองรอเธอรู้ว่าทำอะไรไปถึงจะเริ่มกลัว
已经是最新一章了
加载中
