ตอนที่ 1 คนที่มีตัวตน

ตอนที่ 1 คนที่มีตัวตน ณ เมืองเอส ด้านหน้าของคฤหาสน์สไตล์คอร์ทยาร์ด น้ำพุดนตรีที่มีน้ำกระเซ็นลงหินราวกับสายฝน และแสงไฟนีออนที่ตกแต่งพิธีเฉลิมฉลองแห่งนี้ให้สวยงาม ฝูงแขกเหรื่อกำลังโอบล้อมคู่รักหนุ่มสาว เพื่อแสดงความยินดี อวยพรแก่พวกเขาทั้งสอง สูทยี่ห้ออามานี่ที่ฟิตพอดีตัวของยศพลพร้อมปกคอเสื้อที่เปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีม่วงเข้มภายใน กระดุมประดับเพชรเป็นประกายระยิบระยับแสบตา ริมฝีปากเม้มแน่นที่เซ็กซี่และเท่ห์ แผ่รัศมีที่ มีความอันตรายออกมา ราวกับเสือชีตาห์ที่เดินลาดตระเวนในถิ่นของตน คนที่เคียงข้างเขาคือยุพิน ยุพินสวมชุดราตรียาวลากพื้นสีขาวและมีรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข มวยผมสีน้ำตาลแดงดังลูกเกาลัดถูกพันม้วนเป็นวงที่หลังหัว ดอกกุหลาบทรงเลขแปดดอกหนึ่ง ก็งามพริ้งน่าหลงใหล ดอกไม้สีแดงมาประกอบทำให้สาวสวยดูเด่น สะท้อนให้เห็นใบหน้าเป็นสีชมพู ดูเหมือนเป็นคนที่ต้องแตะต้องด้วยความสุภาพอ่อนโยน หน้าตาของยุพินก็นับว่าสวย แต่พอยืนอยู่ตรงหน้ายศพลแล้ว ก็เหมือนกับว่ารัศมีของเธอจะถูกบดบัง เหมือนดังไข่มุกที่โดนดวงจันทร์บดบังรัศมีความงาม แต่ว่ารอยยิ้มใบหน้าที่มีความสุข ก็เพียงพอที่จะทำให้แขกเหรื่อผู้หญิงในงานอิจฉาจนอกแตกตายได้ วันนี้เป็นงานเลี้ยงงานหมั้นของพี่ยุพิน จารวีดีใจมาก เธอใช้มือถือถ่ายรูปในงานทุกมุม หามุมที่ดีที่สุดที่ถ่ายออกมาแล้วพี่สาวดูสวยหวาน เธอมองผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เห็นยศพลซึ่งลูกตาดำของเขา มีสีดำราวกับหินออบซิเดียน สายตาที่คมกริบคู่นั้นมองมาที่เธอด้วยความรวดเร็วดุดัน ทำให้คนมีความรู้สึกเหมือนถูกของลักษณะเรียวแหลมเสียบแทง จารวีตกใจตัวสั่นจนโทรศัพท์มือถือในมือเกือบจะตกลงไปบนพื้น พอมีสติกลับมา เธอก็ค่อยถือโทรศัพท์มือถือให้ดีขึ้น ในตอนที่จ้องมองดูอีกรอบ ก็มองไม่เห็นยศพลที่ดื้อรั้นหัวแข็งท่ามกลางกลุ่มคนนั้นแล้ว จารวีสูดลมหายใจเข้าไปใหม่ ปรับท่าทางการจับโทรศัพท์มือถือให้ดี ทันใดนั้น มีคนตีหลังของเธอ เธอตกใจจนกรีดร้องออกมา “อ๊ะ….” เธอหันมามองเห็นใบหน้าที่มีร้อยยิ้มอ่อนหวานของยุพิน “น้องวี เธอเล่นอะไรอยู่เหรอ?” จารวีเอารูปภาพในโทรศัพท์เปิดรูปให้ยุพินดูทีละรูป “พี่พิน ดูสิ สวยมั้ย….” รอยยิ้มบนใบหน้าของยุพินค้างไว้ชั่วขณะ “น้องวี ไม่ต้องถ่ายแล้ว พี่ยศพลเห็นเข้าจะโกรธเอานะ” “เชอะ พี่พินลำเอียงนี่นา พี่ปกป้องและเข้าข้างเขา ไม่น่าล่ะพี่ถึงไม่รู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ทำไมเขาถึงต้องระวังและรอบคอบกับ งานหมั้นมากขนาดนี้ บ้านฝ่ายชายไม่เห็นจะมาเลยสักคน แถมยังไม่ยอมให้ถ่ายรูปอีก แล้วก็ไม่ให้คนอื่นมุงดูด้วย….” จารวี ซุบซิบอย่างไม่พอใจ แขกที่ลานกว้างในวันนี้ล้วนแต่เป็นญาติและเพื่อนๆของยุพิน ก่อนจะเข้ามาในงานทุกคนก็ถูกริบโทรศัพท์มือถือไว้หมด หรือว่า ผู้ชายคนนี้จะมีโทษฆ่าคนตายแล้วลี้ภัยมาหรือเปล่า มีแต่ความคิดที่ไม่ดีผุดขึ้นมาในหัวของจารวี ยุพินหัวเราะอย่างนุ่มนวล “น้องวี เธออย่าคิดฟุ้งซ่านสิ แล้วก็รีบเก็บมือถือซะ พี่ยศพลเขามียศมีตำแหน่ง ไม่เหมือนพวกเราที่เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป ถ้าเขาโดนพวกสื่อมวลชนประโคมข่าว จะทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทเขาดูไม่ดีไปด้วย เอาล่ะๆ ทำไม วันนี้พูดมากจริง ๆ ไป๊ ไปเอายามาให้พี่หน่อยสิ….” ยุพินเป็นโรคหัวใจ ต้องคอยกินยามาตลอด วันนี้ยุ่งมาทั้งวันจนไม่มีเวลาได้กินยาเลย ดังนั้นต้องฉวยโอกาสตอนที่พี่ยศพลกำลังยุ่งๆ ไปกินยา “ได้ค่ะ พี่พิน เดี๋ยวหนูจะรีบกลับมานะ….” จารวีใส่เสื้อเชิ้ตเจ้าหญิงสีเหลืองอ่อน ท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์สีอ่อน เธอเต็มไปความงามที่เปล่งประกายเจิดจรัสแบบเด็กสาววัยเยาว์ เธอรีบวิ่งไปที่ประตูใหญ่ ขึ้นบันไดได้ไม่นาน ก็อดใจไม่ได้ที่จะหยิบมือถือออกมาดูรูป ภาพของพี่พินสวยจริง อย่างกับเป็นเจ้าหญิงเลย…ทันใดนั้น ก็มีเสียงทุ้มต่ำลอดออกมาจากในห้อง