บทที่1 แผนการล้มเหลว

บ๗ที่1 แผนการล้มเหลว คฤหาสน์ตระกูลเซิ่งอันใหญ่โตประดับประดาไปด้วยไฟสว่าง ในห้องนอนชั้นสองที่ดำมืดกำลังมีละครฉากอีโรติกแสดงอยู่ นิ้วเรียวยาวขาวเนียนของเสิ่นอีเวยกำลังลูบไล้หน้าอกของเซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นวงกลมอย่างแผ่วเบา จุดประกายไฟสวาทขึ้น ณ จุดนั้น สายตาของทั้งสองคนสอดประสานกันด้วยไฟปรารถนา "เจ๋อเฉิง ชอบไหม?" เสิ่นอีเวยยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางแลบลิ้นของตัวเองไปเลียติ่งหูเซิ่งเจ๋อเฉิง เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ทัน ในใจเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า "เสิ่นอีเวย นี่เธอกล้าวางยาฉันงั้นหรอ?" เสิ่นอีเวยลุกขึ้นนั่ง พลางถอดเสื้อนอกตัวเองออก ภายในกลับเป็นชุดชั้นในลายลูกไม้สีดำ เผยผิวผ่องขาวใสประกอบกับกลิ่นหอมกำจาย ไฟปรารถนาในแววตาเซิ่งเจ๋อเฉิงยิ่งลุกลามมากขึ้น "ไม่วางยาคุณแล้วฉันจะได้หรอ? เราแต่งงานกันมาสองปีแล้วนะ คุณกลับไม่เคยแตะต้องฉันเลยสักครั้ง ฉันเลยได้แต่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนสิ" พอเห็นท่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะเริ่มทนไม่ไหว ในใจของเสิ่นอีเวยก็ลิงโลดมองเห็นแววสำเร็จ แต่ความทุกข์ในใจที่ซ่อนนั้นคงมีแค่ตัวเองที่รู้ แค่อยากเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงกลับต้องใช้วิธีการแบบนี้ เฮ้อ สายตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงแทบอยากจะกินเลือดกินเนื้อเธอ "เธอเชื่อไหมว่าฉันฆ่าเธอแน่?" "ตายยังไง? ถึงจุดสุดยอดตายหรอ? งั้นก็ดีสิ" "กล้าทำตัวร่านขนาดนี้ เสิ่นอีเวย เธอนี่น่ารังเกียจจริงๆ！" เสิ่นอีเวยยิ้มหน้าระรื่น แต่พอฟังคำพูดว่าร้ายของเซิ่งเจ๋อเฉิง เธอก็อดเสียใจไม่ได้ "ด่าไปเถอะ สองปีแล้ว ฉันก็อยู่มาได้นี่นา? ชินแล้วล่ะ ไม่ว่ายังไง เราก็เป็นสามีภรรยากัน ภรรยาอยากทำให้สามีพอใจ ไม่น่าจะผิดอะไรนะ?" พูดจบ เสิ่นอีเวยก็เอื้อมมือมาแก้เข็มขัดของเขา เสิ่นอีเวยคิดว่าเขาคงหมดฤทธิ์เพราะยา แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจเธอจนสามารถต้านทานฤทธิ์ยาได้！ "ปึ้ง！" เซิ่งเจ๋อเฉิงสะบัดมือทีเดียว ร่างของเสิ่นอีเวยก็ลงไปกองแทบพื้นเตียง เจ็บจนยืดตัวไม่ได้ "เสิ่นอีเวย กล้าวางยาฉัน เธอยังไร้เดียงสาเกินไป！" เธอเจ็บจนน้ำตาคลอ มองเห็นเขาลงจากเตียง ก็อยากจะเอื้อมมือไปจับข้อเท้าเขา แต่เพราะฤทธิ์ยาทำให้เขาเดินค่อนข้างสะเปะสะปะแต่ก็ยังเดินเร็ว เธอเลยคว้าพลาด เสิ่นอีเวยนอนแบบบนพื้นอย่างหมดท่า เธอหัวเราะหยันออกมา น้ำตาไหลอาบแก้ม นี่พระเจ้ากำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่ล่ะสิ！ ทำไม ทำไมไม่ยุติธรรมขนาดนี้? หน้าต่างพลันเปิดออก ด้านนอกฟ้าร้องฟ้าผ่ากระหน่ำ เธอกลัวฟ้าผ่ามาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ตั้งแต่แต่งงานมา เธอถึงค่อยๆรู้ว่าสิ่งที่น่ากลัวกว่าฟ้าผ่า คือการที่เซิ่งเจ๋อเฉิงแต่งงานกับเธอทั้งๆที่ไม่ได้รัก ในเมืองใหญ่ที่พลุกพล่านนี้ ใครๆต่างอิจฉาเธอที่ได้แต่งงานกับเพื่อนสมัยเด็ก อิจฉาเธอที่ได้แต่งให้คนรวยโดยไม่ต้องเหนื่อย แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า พอเรื่องนั้นผ่านไป สองปีมาแล้วที่เธอต้องเผชิญความเย็นชาและเยาะหยัน ความโดดเดี่ยวในห้องหอนับครั้งไม่ถ้วนทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า พื้นเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง แต่เสิ่นอีเวยที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตายกลับไม่รู้สึก เธอนอนสลบบนพื้น... วันต่อมาเสิ่นอีเวยกำลังรีบดีไซน์ชุดแต่งงานให้บริษัท มือถือก็ดังขึ้น เธอหยิบมาดู เลขาของเซิ่งเจ๋อเฉิงโทรมาเนี่ยนะ "ฮัลโหล คุณนายเซิ่งใช่ไหมคะ?" น้ำเสียงของเลขาดูนอบน้อม คุณนายเซิ่ง เธอไม่ได้ยินคำเรียกนี้นานแค่ไหนนะ? ตั้งแต่แต่งงานมาเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ออกคำสั่งไม่ให้คนรับใช้ในบ้านเรียกเธอแบบนี้ พวกเขามักจะเรียกเธอว่าคุณเสิ่น มันนานมากแล้วจริงๆ เธอชะงักไปอึดใจก่อนตอบ "ใช่ค่ะ มีธุระอะไรคะ?" "คืนนี้สองทุ่ม คุณเซิ่งจะพาเมียน้อยไปเปิดห้องที่โรงแรมไห่เฉิงค่ะ" เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าแล่นไปทั่วร่าง แทบทำมือถือหลุดมือ "คุณว่าไงนะ?" "คุณนายเซิ่ง เมื่อก่อนที่คุณเคยช่วยฉันที่บริษัท ฉันซาบซึ้งมาก ครั้งนี้เลยบอกเรื่องนี้กับคุณ อย่าบอกใครว่าฉันบอกนะคะ...คุณนายเซิ่ง สวัสดีค่ะ" เสิ่นอีเวยยังเรียบเรียงคำพูดที่เลขาบอก แต่สายกลับวางไป เมียน้อย.... เธอชะงักกึก ก่อนลุกโพลงไฟโกรธขึ้นในใจ เซิ่งเจ๋อเฉิง！ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้！ ดี....ดีมาก