บทที่3 ขุดเรื่องเก่ามาพูด

บ๗ที่3 ขุดเรื่องเก่ามาพูด เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้มประชดว่า “ไม่น่าเชื่อว่านายยังจำได้ว่าฉันเป็นคุณนายเซิ่ง!” ท่าทีเขาเหมือนนายพรานจ้องเหยื่อของตัวเองก็ไม่ปาน เขาค่อยๆย่อตัวลงมาเชยคางเธอขึ้นว่า “เธอฟังให้ดีนะในงานแต่งฉันก็บอกเธอแล้วไงว่า ฉันให้ฐานะเธอได้ ให้ความสบายกับเธอได้ แต่ไม่มีทางให้ความรักเธอได้ เวลาสองปีเนี่ย เธอโง่มากจนมองไม่ออกหรือไงกัน?” แรงเขาเยอะมาก เสิ่นอีเวยเจ็บจนน้ำตาไหล แต่กลับไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ “ฉันอธิบายไปหลายครั้งแล้วนะ ทำไมนายยังไม่เชื่อฉันอีก?” "ยังไม่ยอมรับเรื่องที่เคยทำใช่ไหม? ดีมาก" เสิ่นอีเวยยังไม่ทันรู้สึกตัว เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ลากเธอขึ้นมาจากเตียง ร่างน้อยอรชรถูกจับกระชากด้วยสู้แรงเขาไม่ไหว พอเห็นแววตาเขา เสิ่นอีเวยรู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะเธอเห็นแววตาฆ่าคนในนั้น เขาจับท้ายทอยเธอให้เงยหน้ามองเขา ด้วยความแรงทำให้เอวเธอกระแทกกับขอบหน้าต่างอย่างจัง มืออีกข้างของเขาจับหลังเธอกดเข้าจนหน้าต่างเปิด ลมเย็นโชยเข้ามา เธอพยายามตะกายเสื้อผ้าเขาด้วยความเจ็บ ร่างท่อนบนอยู่นอกหน้าต่าง เธอตะคอกสุดเสียง "เซิ่งเจ๋อเฉิงนายบ้าไปแล้วหรอ！" นี่เป็นชั้นสามสิบของโรงแรม เขายิ้มหยัน "ทำไม พึ่งมากลัวตอนนี้หรือไง?" ผมยาวของเธอปลิวตามกระแสลม พอมองต่ำลงมาก็เจอดวงตาหนึ่งคู่ที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา แค่เอ่ยปาก เสียงก็แหบพร่า "เซิ่งเจ๋อเฉิง ฉันยอมรับว่าฉันกลัวแล้วโอเคไหม? ฉันรู้ว่านายผลักฉันลงไปได้แน่ แต่...ฉันขอร้องอย่าเลยนะ" เขาเขยิบเข้าใกล้เธอ ลมหายใจร้อนระอุข้างหูเธอ ทั้งๆที่กลั้วหัวเราะพูด แต่เธอเหมือนได้ยินเสียงปีศาจจากขุมนรกบอกว่า "ขอร้องแล้วฉันต้องปล่อยเธอหรอ? งั้นทำไมเมื่อสองปีก่อนเธอถึงไม่ปล่อยเสิ่นหุ้ยบ้างล่ะ?" เสิ่นอีเวยแอบสั่น นั่นไง เป็นเพราะเสิ่นหุ้ยจริงๆด้วย！ เธอพูดอะไรไม่ออก เพราะเธอรู้ว่าต่อให้พูดมากกว่านี้ เขาก็ไม่เชื่อ มองเล็บมือที่ซีดขาวเพราะใช้แรงมากเกินไปของเสิ่นอีเวยแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงประชดต่อ "คุณเสิ่นกำลังร้องขอชีวิตอยู่หรอ?" "...ใช่" "รู้ไหมว่าฉันอยากโยนเธอลงไปจากตรงนี้มากแค่ไหน? เอาให้ใครๆก็หาศพเธอไม่เจอเลยยิ่งดี" เสิ่นอีเวยไม่ได้ต่อคำ เธอมองหน้าเขานิ่ง เธอรู้มาตลอดว่าเขารังเกียจเธอ แต่เธอไม่เคยคิดว่า เขาจะเกลียดเธอถึงขั้นอยากฆ่าเธอให้ตาย！ แล้วถ้างั้นความพยายามที่ผ่านมาของเธอมันคืออะไรล่ะ? เสิ่นอีเวยกัดฟันหัวเราะออกมาอย่างอดสู "เซิ่งเจ๋อเฉิง ปล่อยมือเถอะ..." เขามองเธอด้วยแววตาสับสน "คุณเสิ่นเหมือนจะคิดอะไรง่ายไปหน่อยนะ ฉันจะให้คนที่ทรยศหักหลังคนอื่นตายง่ายๆได้ยังไง? เก็บเธอไว้ เพราะยังมีประโยชน์อยู่" เสิ่นอีเวยอึ้งไป เขาผลักเธอไปชนกำแพงอย่างจัง จนหัวเธอโดนกระแทกจนมึน เขาเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังตกมัน เสิ่นอีเวยมองเซิ่งเจ๋อเฉิง หลังจากนั้นสามวินาทีเขาก็ปล่อยมือ ความเจ็บและความกลัวทำให้เธอเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น คอที่พึ่งถูกบีบเมื่อกี้ก็ได้รับอากาศเข้าไป เธอไอค่อกแค่กไม่หยุดเหมือนพึ่งหลุดจากประตูแห่งความตายมาก็ไม่ปาน เซิ่งเจ๋อเฉิงจุดไฟสูบบุหรี่ เอียงหน้ามองเธอ "ที่แท้คุณเสิ่นก็รู้จักร้องขอชีวิตนี่ ในเมื่อกลัวตาย ต่อไปก็ทำตัวว่าง่ายหน่อย ไม่งั้นฉันมีวิธีเป็นร้อยที่จะทำให้เธอรู้ความรู้สึกของคนที่ชีวตอยู่ในกำมือคนอื่น เหมือนกับคืนนี้ไง" เสิ่นอีเวยเงยหน้าขึ้นมอง คอเริ่มแหบ "ฉันไม่เข้าใจ ในเมื่อนายเกลียดฉันขนาดนี้ ไม่เคยมองฉันเป็นภรรยาเลย ทำไมไม่ยอมหย่ากับฉัน?" เซิ่งเจ๋อเฉิงพ่นบุหรี่ออกมาคำหนึ่ง สายตาเหยียดมองเธอ "เธอรู้ไหมว่าสมัยก่อนเขามีวิธีทรมาณที่เรียกว่า แยกร่างห้าส่วน?"