บทที่10 ตื่นมาที่โรงพยาบาล

บ๗ที่10 ตื่นมาที่โรงพยาบาล เสิ่นอีเวยฟื้นอีกทีที่โรงพยาบาล เธอสลบไปสามวัน แสงอาทิตย์ด้านนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามาจนลืมตาไม่ขึ้น ในห้องพักคนไข้ว่างเปล่า ไม่มีใครเลย เธออยากลุกขึ้น แต่กลับพบว่าทั้งตัวเหมือนโดนอะไรทับไว้ โดยเฉพาะขาขวา มีน้ำหนักเป็นพันกิโลจนยกไม่ขึ้น เธอรู้สึกอยากร้องไห้ แต่ก็คิดว่ามันน่าขำมาก ที่ตัวเองกล้ากระโดดลงจากรถเพื่อความรักที่ไม่มีค่านั่น ผู้ช่วยของเซิ่งเจ๋อเฉิงที่ยืนเฝ้าหน้าห้องเข้ามา "คุณเสิ่น ฟื้นแล้วเหรอครับ?" "ค่ะ" เสิ่นอีเวยถามอีก "คุณเซิ่งล่ะ?" สีหน้าผู้ช่วยดูลำบากใจ แต่พอเห็นสีหน้าซีดขาวของเธอที่ยังพันผ้าพันแผลที่หัวอยู่ ก็ตอบว่า "เมื่อเช้าคุณเซิ่งได้รับโทรศัพท์จากพยาบาล ดูเหมือนว่าอาการของคุณเสิ่นหุ้ยจะมีการเปลี่ยนแปลง เขาน่าจะอยู่ในห้องพักคนไข้ของคุณเสิ่นหุ้ยครับ" "เสิ่นหุ้ย?" หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง บรรยากาศรอบตัวเงียบจนน่ากลัว "โอเค...ฉันรู้แล้ว คุณออกไปเถอะ" นั่นไง ในใจเขามีแต่เสิ่นหุ้ย ขนาดเธอเองกระโดดลงจากรถต้องส่งโรงพยาบาล ยังพามาโรงพยาบาลที่เสิ่นหุ้ยอยู่ ไม่งั้นเธอเองคงไม่ได้นอนโรงพยาบาลดีขนาดนี้หรอก หรือว่าเสิ่นหุ้ยฟื้นแล้ว? ในใจเธอลิงโลดด้วยความดีใจ ถ้างั้นเธอก็ไปถามหล่อนได้แล้วสิว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือว่าเธอจะได้ล้างมลทินซะที? เธอยิ่งคิดยิ่งร้อนรน แทบอยากวิ่งไปห้องเสิ่นหุ้ยในทันที！ เธอพยายามลงจากเตียง ขนาดเสื้อผ้ายังไม่เปลี่ยน ใส่ชุดคนไข้วิ่งกระเผลกออกไป คืนนั้นเมื่อสองปีก่อนทั้งเธอและเสิ่นหุ้ยต่างสลบ ถึงจะจำได้ว่าเป็นโรงพยาบาลนี้ แต่เธอไม่รู้เบอร์ห้องพักของเสิ่นหุ้ยนี่นา "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเสิ่นหุ้ยพักห้องไหนหรอคะ?" พยาบาลวอร์ดเงยหน้าขึ้นเช็คข้อมูลในคอมพิวเตอร์ และตอบอย่างสุภาพว่า "ห้องสามศูนย์เก้าค่ะ" "ขอบคุณค่ะ" เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำระหว่างทางไปห้องพักที่ว่า เสิ่นหุ้ย เธอต้องบอกความจริงกับฉันนะ ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอ แบบนี้เซิ่งเจ๋อเฉิงคงเชื่อฉันสักที！ วินาทีที่เปิดประตูห้องพักออก ภาพเบื้องหน้าก็บาดใจเธอสุดๆ เสิ่นหุ้ยสีหน้าขาวซีด ตาปิดแน่น นอนหลับบนเตียงอย่างสงบ มือซ้ายเรียวบางของเธอถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงที่นั่งอยู่ข้างเตียงกุมไว้อย่างอ่อนโยน เสิ่นอีเวยคิดไม่ออกเลยว่าผู้ชายที่เย็นชาอยู่เสมอกลับมีสีหน้าแววตาที่อ่อนโยนได้ขนาดนี้ เซิ่งเจ๋อเฉิงเงยหน้าเห็นเสิ่นอีเวย สายตาพลันเคร่งขรึมลง "เธอไม่พักผ่อนในห้องดีๆ วิ่งมานี่ทำอะไร?" เสิ่นอีเวยยิ้มแห้งๆว่า "ฉันได้ยินว่าพี่เสิ่นหุ้ยฟื้นแล้ว เลยอยากมาดูหน่อย" "ใครบอกเธอว่าเธอฟื้นแล้ว? ต่อให้ฟื้นแล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าเธอหรอก รีบกลับไปซะ" เธอหันมองเสิ่นหุ้ย คนที่นอนบนเตียงตัวนิ่งไม่ไหวติง "ทำไม เสิ่นหุ้ยไม่ได้ฟื้น เธอคงดีใจมากสินะ? เลิกทำหน้าผิดหวังจอมปลอมนั่นซะที เสิ่นหุ้ยนอนไม่ฟื้นแบบนี้ ความผิดของเธอก็ไม่มีใครฟ้องร้อง เธอไม่ควรจะดีใจหรือไง?" เสิ่นอีเวยพูดอย่างโมโห "นายจะมาเข้าใจผิดฉันแบบนี้ไม่ได้นะ！ฉันหวังมากกว่าใครๆว่าพี่เสิ่นหุ้ยจะฟื้นโดยเร็วที่สุด！" "เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อเสิ่นหุ้ย！" เซิ่งเจ๋อเฉิงลุกขึ้นคว้าแขนเธอไว้แน่น "อย่าลืมว่าตอนนั้นเสิ่นหุ้ยโดนเธอทำร้ายจนเป็นยังไง ทั่วร่างมีแต่ร่องรอยการโดนทุบตี หรือแม้กระทั่งโดนผู้ชายพวกนั้น..." เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้พูดต่อไป สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาแทบอยากให้ผู้หญิงตรงหน้านี้ลิ้มรับความทรมานอย่างนั้นบ้าง！ เสิ่นอีเวยก็ไม่อยากได้ยินแล้วเหมือนกัน ตอนนั้นที่เธอฟื้นมาที่โรงพยาบาลแล้วรับรู้ว่าเสิ่นหุ้ยกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ทั้งร่างกายและจิตใจได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง และทั้งหมดนี้ว่ากันว่าเธอเองเป็นคนทำ หลังจากนั้นเซิ่งเจ๋อเฉิงที่ชอบเสิ่นหุ้ยมาโดยตลอดก็มาขอเธอแต่งงานฉับพลัน คำสาบานของเขาในงานแต่งคือ "เสิ่นอีเวย เธอทำให้เสิ่นหุ้ยกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ฉันจะทรมานเธอตลอดชีวิต" เสิ่นอีเวยกำลังคิดถึงความหลัง ก็โดนหมอเบรค "นี่ครับเป็นสภาพการฟื้นฟูของคุณเสิ่นในช่วงนี้" เซิ่งเจ๋อเฉิงพยักหน้ารับเอกสารมาเปิดออกดูอย่างละเอียด ไม่สนใจเธอที่ยืนข้างๆอีก เธอเงียบไปก่อยนออกจากห้องอย่างเงียบๆ