บทที่13 โดนกักบริเวณในคฤหาสน์

บ๗ที่13 โดนกักบริเวณในคฤหาสน์ เจ็บ ตรงหว่างขาเจ็บเหมือนมีใครจับมันแยกออกจากกัน พอตื่นมา เสิ่นอีเวยยังได้กลิ่นร่วมรักในอากาศ ที่แท้การมีเซ็กซ์....มันเป็นแบบนี้หรอ? เธอน้ำตาไหลอาบแก้ม และเอาผ้าห่มคลุมโปง เหมือนแบบนี้จะทำให้ตัวเองไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอปรับอารมณ์ตัวเองใต้ผ้าห่ม ก่อนเอื้อมมือไปหยิบมือถือ พอเห็นเวลาบนนั้นก็ตาเหลือก เพราะว่าเหนื่อยและเจ็บจนสลบ ทำให้เธอลืมไปว่าวันนี้เป็นวันทำงานวันแรกหลังจากลาหยุดมานาน！ เสิ่นอีเวยรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร็ว พอเก็บกวาดเรียบร้อยก็คว้ากระเป๋าวิ่งลงมา พอเปิดประตูออก ก็มีมือหยาบใหญ่ยื่นมาเบรคเธอไว้ “ขอโทษครับคุณเสิ่นจะไปไหนครับ?” บอดี้การ์ดก้มหน้าถามอย่างเคารพ เธออึ้งไปก่อนตอบ “ไปทำงานไง！” “คุณเซิ่งบอกให้คนไปลาหยุดให้คุณแล้วครับ เขาสั่งไว้ว่าช่วงนี้ให้พวกเราคอยตามติดคุณไม่ให้ห่าง ถ้าต้องการอะไรสั่งพวกเราได้เลยครับ” ถึงเสียงจะนอบน้อม แต่ท่าทีเหมือนยักษ์ปักหลั่นนั่นกลับทำให้เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เหอะ สมกับเป็นคนของเซิ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ ตามติดตลอด? ดูท่าเธอจะโดนกักบริเวณซะแล้ว พอเห็นท่าทีแบบนั้น เธอก็รู้ดีพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ เลยกลับไปห้องนั่งเล่นต่อ หยิบมือถือออกมาโทรหาเขา “เซิ่งเจ๋อเฉิงนี่นายหมายความว่าไง?” ปลายสายพูดกลับเสียงเย็น “ช่วงนี้อยู่บ้านไปละกัน อย่าเล่นตุกติกล่ะ” เธอตะคอกกลับอย่างโมโห “นายถือสิทธิ์อะไรมากักขังฉัน? นายไม่มีสิทธิ์นะ！” “อำนาจเดิมทีก็อยู่ในมือฉันอยู่แล้ว เสิ่นอีเวย เธอทำได้แค่ยอมรับมัน ไม่มีทางอื่น” พูดจบก็ตัดสายไป เธอนิ่งมองหน้าจอมือถือ ในหัวว่างเปล่า รู้สึกเหนื่อยล้า แต่ไม่รู้จะแก้ไขยังไงดี ในช่วงที่โดนกักบริเวณ เธอใช้ชีวิตเหมือนซากศพเดินได้ ไม่มีใครคุยกับเธอ อาหารสามมื้อก็มีคนรับใช้ทำเสร็จมาเสิร์ฟที่ห้องนอนเธอ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษในคุกก็ไม่ปาน ใช้ชีวิตแบบนี้ไปได้เกือบครึ่งเดือน เสิ่นอีเวยอาละวาดก็แล้ว แต่เซิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่คิดจะปล่อยเธอเลย ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว เธอรู้ว่าคนของเขาผ่านการฝึกฝนมา ถ้าอยากหนีเงื้อมมือพวกเขายากยิ่งกว่าไปดวงจันทร์ซะอีก แต่จะมานั่งรออยู่แบบนี้ไม่ได้！ เพราะว่าเขาคิดว่าเธอเป็นคนจ้างคนไปฉีดยาอินซูลินใส่สายน้ำเกลือของเสิ่นหุ้ย เลยขังเธอไว้หรอ? ไม่มีหลักฐาน เขาถือสิทธิ์อะไร！ ทั้งๆที่สองปีก่อนเธอไม่ได้ทำอะไรเลย เธอเองก็เป็นผู้ถูกกระทำ แต่เพราะคำพูดฝ่ายเดียวของสวี่อันฉิงทำให้เธอโดนคนทั้งโลกเข้าใจผิดประณามมาจนทุกวันนี้！ พอคิดถึงวันนั้นที่สวี่อันฉิงวิ่งมาท้าทายเธอถึงออฟฟิศ เธอก็รู้สึกว่าเรื่องวางยานี่อาจจะเกี่ยวกับหล่อนก็เป็นได้ เสิ่นอีเวยรู้สึกโกรธกรุ่นๆในอก เธอวิ่งเข้าห้องน้ำเอาน้ำเย็นล้างหน้าสงบสติ เธอนั่งพิงหน้าต่างมองวิวของคฤหาสน์ เธอรู้ว่าคฤหาสน์นี่มีทางออกสามทาง ประตูหน้าหนึ่ง ประตูหลัง และสวนด้านหลังทั้งสองที่ก็มีทางออก ประตูหน้าเพราะมีคนเข้าออกบ่อน เธอเลยเดาว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะวางคนที่รู้จักเธอไว้ตรงนั้น ถ้าอยากหนีทางนั้น ต้องรอให้ไม่มีคนเฝ้าซะก่อน ไม่งั้นไม่มีทาง ขณะกำลังคิด ก็มีคนเคาะประตูห้องนอน “เข้ามาได้” คนรับใช้เข้ามาส่งอาหาร เธอหันมองเสื้อผ้าคนรับใช้ แล้วปิ๊งไอเดียขึ้นมา ตอนหาชุดคนรับใช้ได้สำเร็จ เธอแอบลิงโลดในใจ อาศัยตอนทุกคนกำลังทานอาหารเย็นแวบเข้ามาเอาชุด เธอรีบเปลี่ยนชุดนั้นอย่างเร็ว สวนดอกไม้เงียบมาก ฟ้ายังไม่ทันมืดดี เธอลัดเลาะจุดต้นไม้เดินย่องมา พลางมองดูรอบด้านว่ามีบอดี้การ์ดเฝ้าหรือเปล่า พอหันมา ก็ชนคนเข้าให้ “เธอจะไปไหน?” น้ำเสียงบอดี้การ์ดไม่สู้ดีนัก เธอกลัวตัวเองจะโดนจับได้ รีบสงบสติ ดัดเสียงให้ฟังดูราบเรียบ “คุณเสิ่นบอกวันนี้อาหารไม่ถูกปาก อยากกินกุ้ง กุ้งที่บ้านไม่สดแล้ว เลยให้ฉันไปซื้อที่ไนท์มาร์เกตมาหน่อย” บอดี้การ์ดมองเธอสักพัก เธอสังเกตได้ว่าเขาคงไม่รู้จักเธอ แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไปสิ”