บทที่14 ไปคุยต่อหน้ากับสวี่อันฉิง

บ๗ที่14 ไปคุยต่อหน้ากับสวี่อันฉิง เสิ่นอีเวยที่วิ่งออกจากคฤหาสน์มีความรู้สึกเหมือนวิ่งหนีตายออกจากกรงที่ขังเธอมานาน ต่อมาก็ต้องไปถามสวี่อันฉิงให้แน่ใจเรื่องตอนนั้น ถึงจะพอรู้ว่าหล่อนคงไม่ยอมเปิดเผยความจริง แต่เธอไม่สามารถรออยู่เฉยๆได้ เสิ่นอีเวยหยิบมือถือมือสั่นออกมาโทรหาหล่อน นัดกันเจอที่ร้านกาแฟ ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น สวี่อันฉิงก็ปรากฎตัวต่อหน้าเธอ เพราะเป็นวันธรรมดา คนในร้านเลยค่อนข้างน้อย บรรยากาศเลยเงียบ เสิ่นอีเวยเปิดประเด็นก่อนเลย “วันนี้ฉันนัดเธอออกมาเพื่อจะถามเรื่องนั้นเมื่อสองปีก่อน” สวี่อันฉิงวางถ้วยกาแฟลง มองพลางยิ้มให้เธอ “คุณเสิ่นดูจะเลอะเลือนนะคะ สองปีก่อนไม่ใช่เพราะว่าคุณอิจฉาพี่สาวตัวเอง เลยทำร้ายเธอซะขนาดนั้น สุดท้ายตัวเองเลยชนะได้แต่งงานกับเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ใช่หรือคะ?” เสิ่นอีเวยหน้าตาเย็นชา “อย่ามาพูดพล่อยๆนะ ความจริงมันไม่ใช่อย่างงั้น เธอกล้าถามศีลธรรมในใจเธอไหมว่าเธอไม่เคยทำอะไรเลย?” สวี่อันฉิงเอนหลังพิงเก้าอี้เนือยๆ พลางว่า “เธอช่วยคิดเคลียร์ๆหน่อย ที่เกิดเหตุน่ะรอยนิ้วมือบนแก้วเสิ่นหุ้ยเป็นของเธอ นี่เป็นหลักฐานนะ เธอชอบเซิ่งเจ๋อเฉิง แต่ในใจเขามีแต่พี่สาวเธอ เธอไม่ยอมแพ้ นี่คือแรงจูงใจ เบาะแสทุกอย่างพุ่งไปที่เธอ เธอจะมาจับฉันส่งตำรวจไปมอบตัวไม่ได้นะจริงไหม?” “แต่คืนนั้นฉันไม่ได้เมานะ ตอนฉันยังมีสติได้กลิ่นน้ำหอมเธอ ฉันรู้ว่าห้องมืด แต่ฉันไม่ได้พึ่งเจอเธอครั้งแรก ฉันคุ้นกับกลิ่นน้ำหอมอเธอมาก” สวี่อันฉิงหัวเราะหยัน “เสิ่นอีเวยเธอเล่นตลกหรอ? แค่กลิ่นน้ำหอมก็มาโบ้ยว่าฉันเคยเข้าไปในห้องนั้น? ฉันถามเธอคำเดียว เสิ่นหุ้ยเป็นเพื่อนรักฉัน ฉันมีเหตุผลอะไรที่จะทำร้ายเธอ?” เสิ่นอีเวยถึงจะรู้อยู่แล้วว่าสวี่อันฉิงต้องมีปฏิกิริยาแบบนี้ แต่เธอก็ยังอดเสียใจไม่ได้ เธอกำหมัดแน่นบอกตัวเองให้สงบลง แต่ก็ดูไม่ค่อยได้ผลนัก เสิ่นอีเวยลุกไปเข้าห้องน้ำ เธออยากไปล้างหน้าสงบสติอารมณ์ แต่ไม่ได้รับรู้เลยว่าตอนตัวเองหันหลังไป สวี่อันฉิงมีสีหน้ายิ้มแบบมีแผนการ พอกลับมาจากห้องน้ำ เธอก็รู้ว่าคงถามไม่ได้เรื่องอะไรแล้ว เลยจะกะขอตัวกลับ “สวี่อันฉิง ฉันยังยืนยันคำพูดเดิม ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว หวังว่าที่เธอบอกว่าไม่ได้ทำอะไรจะเป็นเรื่องจริง” สวี่อันฉิงมองเสิ่นอีเวยพลางยิ้มน้อยๆ พอจะลุกขึ้น เสิ่นอีเวยถึงรู้ตัวว่าไม่ชอบมาพากล เธอรู้สึกมึนหัวเหมือนจะเป็นลม รีบคว้าโต๊ะพยุงตัวไว้ “อ้าว คุณเสิ่นเป็นอะไรหรอ?” สวี่อันฉิงทำหน้าเป็นห่วงเป็นใย แต่ไม่คิดจะมาช่วยพยุงเลยสักนิด เสิ่นอีเวยมองหน้ายิ้มเล่ห์ของหล่อน ก่อนก้มมองแก้วกาแฟตัวเอง และเข้าใจในบัดดล เสิ่นอีเวยพูดแทบไม่ออก “สวี่อันฉิง...เธอใส่อะไรลงไปในแก้วกาแฟฉัน?” ตอนนี้เธอแทบยืนไม่อยู่แล้ว ทั้งตัวไร้เรี่ยวแรง สวี่อันฉิงรู้ว่าได้การแล้ว เลยหยิบมือถือออกมาโทร “ตอนนี้มาได้แล้ว” ไม่นาน ก็มีบอดี้การ์ดสองคนเข้ามา เสิ่นอีเวยรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี ทั้งสองคนไม่พูดอะไร ตรงเข้ามาหิ้วปีกเธอไปด้านนอก เธอไร้เรี่ยวแรงต้านทานเพราะฤทธิ์ยา อ่อนปวกเปียกไปทั้งร่าง เธอโดนโยนลงเบาะหลังอย่างไม่ปราณี ไม่นานรถก็เคลื่อนตัว เธอรู้ว่ามันไม่ชอบมาพากล พยายามเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้ ผู้ชายสองคนเมื่อกี้ไม่ได้ขึ้นรถ ทั้งคันมีแต่เธอกับสวี่อันฉิง “สวี่อันฉิง เธอคิดจะทำอะไรกันแน่...” สวี่อันฉิงยิ้มแล้ว “แต่งงานกับเซิ่งเจ๋อเฉิงมาสองปีไม่เห็นเธอท้องซะที ฉันเดาคงเพราะว่าเขาไม่แตะต้องเธอเลยล่ะสิ? เธอคงเหงามากสินะ?” เธออยากสวนกลับ แต่ไม่มีแรงจะพูดเลย สวี่อันฉิงหันมามองเธอ ก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายลึกว่า “รู้สึกไม่สบายล่ะสิ? วางใจเถอะ เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ว่าอะไรที่เรียกตายทั้งเป็นแล้วล่ะ”