บทที่16 โดนฉินโม่ช่วยไว้

บ๗ที่16 โดนฉินโม่ช่วยไว้ ถานจงหมิงตกใจกับเสียงดังนั่น หันไปมองประตูอย่างงงๆ สวี่อันฉิงตกใจจนกล้องหลุดจากมือ สีหน้าขาวซีด หล่อนไม่รู้มาก่อนว่าจะมีคนมารู้เรื่องนี้ดวย ตาพร่ามัวของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยน้ำตา เซิ่งเจ๋อเฉิงมาแล้วแน่ๆ เธอรอดแล้ว เธอพยายามพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง ทั้งร่างเจ็บไปหมด แต่คนที่มากลับไม่ใช่เซิ่งเจ๋อเฉิง ผู้ชายใส่ชุดสูทหน้าประตู คิ้วขมวดฉายแววโกรธไม่มิด ถานจงหมิงหันไปตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ “ใครวะแก！” คนนั้นไม่ได้ตอบ แต่มองตรงมาที่เสิ่นอีเวย เธออึ้งตะลึง “ฉินโม่?” เธอพูดอย่างไม่แน่ใจ สวี่อันฉิงมองแววตาของทั้งคู่ ยิ้มเยาะว่า “เสิ่นอีเวย เธอนี่ใช่ย่อยนะ！เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ว่าเธอมีผู้ชายอื่นข้างนอกไหม?” ฉินโม่เหล่หล่อนทันที เสิ่นอีเวยหน้าเปลี่ยนสี “ฉันว่าเธออย่าพึ่งได้ใจไปนักเลย เรื่องในวันนี้ฉันจะให้เธอได้ชดใช้แน่” ฉินโม่เดินมาหาเสิ่นอีเวยพลางว่า “ไปกับฉัน” เสิ่นอีเวยมองมือเขาที่ยื่นมาหาเธอ ลังเลนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้วางมือตอบ เธอยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร ฉันเดินเองไหว” ถอนจงหมิงที่โดนทำเสียเรื่องไม่ยอมปล่อยทั้งสองคนไปง่ายๆแน่ เขายื่นมือมาหวังดึงแขนเธอไว้ “จะไปหรอ? เธอเห็นฉันเป็นอะไรหะ?” แต่ยังไม่ได้ทันแตะตัว ถานจงหมิงก็โดนฉินโม่ถีบกระเด็นตกพื้น เสิ่นอีเวยตกใจเบิกตาโพลง ไม่คิดว่าคนที่เคยสุภาพขนาดนั้นจะเป็นไปเพื่อเธอขนาดนี้ ถานจงหมิงด่ากราด “แกเป็นใครวะ?เชื่อไหมฉันแค่กระดิกนิ้วก็เอาแกถึงตายได้แล้ว...” ยังพูดไม่ทันจบก็โดนฉินโม่สอดขึ้นว่า “เชิญคุณถานตามสบายเลย ถ้ากลัวก็ถือว่าผมแพ้ละกัน” พูดจบฉินโม่ก็พาเสิ่นอีเวยออกจากห้องไปเลย เพราะตกใจอย่างมาก เสิ่นอีเวยเลยเดินตามฉินโม่ต้อยๆเหมือนลูกแกะที่บาดเจ็บ จนเข้าลิฟท์ ก็ได้เสื้อคลุมมาตัวหนึ่ง เธอไม่คิดเลยว่าฉินโม่จะมาเจอเธอในสภาพย่ำแย่ขนาดนี้ เธอคิดจะเงยหน้าขึ้นพูด แต่ก็รู้สึกมึนหัวเฉียบพลัน ในลิฟท์มีแอร์ แต่เธอกลับรู้สึกร้อนวูบวาบ ฉินโม่สังเกตเห็นอาการเลยถาม “เธอเป็นอะไร?” เธออายเกินกว่าที่จะบอกเขาว่าตัวเองโดนวางยา เลยไม่ได้พูดอะไร ที่ไรผมเริ่มมีเหงื่อแซม ฉินโม่นึกถึงภาพในห้องเมื่อกี้ แล้วมองสภาพเธอตอนนี้ ก็พอเดาอะไรออก ตอนเขาก้มลงมองเห็นแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ก็อดตกใจและเศร้าไม่ได้ แต่ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อ เสิ่นอีเวยต้องรีบไปโรงพยาบาลทันที วินาทีต่อมาเสิ่นอีเวยรู้สึกว่าโดนอุ้มขึ้น พอใกล้เดินถึงหน้าโรงแรม เธอรู้สึกเหมือนเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงที่หน้าประตูกำลังเดินเข้ามา สายตาคมเหมือนเหยี่ยวของเขาจับจ้องมาที่เธอกับผู้ชายเบื้องหน้า ผิวขาวของเสิ่นอีเวยเมื่ออยู่คู่ชุดกระโปรงสีดำก็ยิ่งขาว บวกกับฤทธิ์ยา ทำให้ช่วงคอแดงเป็นสีชมพูอ่อน พอเห็นเสิ่นอีวยนอนในอ้อมแขนผู้ชายแปลกหน้า เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกขวางหูขวางตาพิกล เขาเดินเข้าใกล้ สั่งเสียงเย็น “ปล่อยเธอซะ” ฉินโม่หันมอง แต่ขากลับไม่หยุด ยังคงเดินตรงไปที่ประตู แต่เหมือนคนในอ้อมแขนจะขยับ เธอบิดตัวบ่นพึมพำสามคำ “เซิ่งเจ๋อเฉิง...” ฉินโม่ชะงักกึก เซิ่งเจ๋อเฉิงเดินมาตรงหน้าเขา มองเขาอย่างสนใจ สีหน้าประชด แต่แววตาเย็นเยียบจนขนลุก เสิ่นอีเวยแน่ใจว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงมาแล้ว มีสติคืนมานิดหน่อย เธอยื่นมือไปหาเขา ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอ ดูอ่อนโยนอ่อนแอแบบที่ผู้ชายต้านทานไม่ได้หรอก “เสิ่นอีเวย ติดใจวางยานักหรอ?”