บทที่17 เซิ่งเจ๋อเฉิงมาแล้ว

บ๗ที่17 เซิ่งเจ๋อเฉิงมาแล้ว พอได้ยินน้ำเสียงเซิ่งเจ๋อเฉิง ฉินโม่ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณเป็นใคร?” สายตาเย็นเยียบของเซิ่งเจ๋อเฉิงมองตรงไปที่ฉินโม่ น้ำเสียงเย็นสนิท “สามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้หญิงในอ้อมแขนนาย” พอพูดจบปุ๊บ เสิ่นอีเวยก็มาถึงอ้อมแขนเขาพอดี ฉินโม่โดนผลักออกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรเลย เสิ่นอีเวยรู้สึกตัวเบาอีกแล้ว จมูกได้กลิ่นคุ้นเคย เปิดตาขึ้นเล็กน้อย เห็นแสดงสว่างและคางของเซิ่งเจ๋อเฉิง “อ๊า！” เสิ่นอีเวยโดนเซิ่งเจ๋อเฉิงโยนลงที่นั่งข้างคนขับ เจ็บจนร้อง ลมเย็นจากด้านนอกตีเข้ามาปะทะความร้อนในตัว เธอรู้สึกไม่สบายหนักขึ้น เธอเอ่ยปากบ่น “ร้อนจัง...” เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้สนใจเธอ ฤทธิ์ยาในตัวเธอเริ่มทำฤทธิ์ เธอหันหน้าเข้าหน้าต่าง พยายามเข้าใกล้ความเย็น แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร “ฉัน...ฉันอึดอัดใจ...” หางตาเซิ่งเจ๋อเฉิงหันมองเสิ่นอีเวย แล้วโกรธจนอยากจะฆ่าคน ผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างนอกในสภาพนี้เนี่ยนะ? อดทนไม่ไหวอีกต่อไป เซิ่งเจ๋อเฉิงขับรถไวปานกามนิตจนหยุดแถมฮวายไห่ แสงจันทร์จากหน้าต่างสาดส่องเข้ามาที่หน้าแดงระเรื่อของเสิ่นอีเวย ดวงตาเธอฉายแววปรารถนาแรงกล้า ลมหายใจที่ออกจากปากสีพีชนั้นแผ่วระทวย แต่คางเธอโดนมือใหญ่ของเซิ่งเจ๋อเฉิงบีบแน่น ร่างท่อนบนของเขาขยับมาที่เธอ สายตาฆ่าคนไม่กระพริบตาเหมือนฆาตกรที่จ้องมองเหยื่อที่อยู่ในอาณาเขตของตน “อือ...เจ็บ...” “เสิ่นอีเวย เธอนี่ใจกล้ามากนะ กล้าหนีฉันออกไป? แถมยังทำเรื่องให้ฉันตามเก็บอีก ทำไม ชอบถูกวางยาหรือไง?” เสิ่นอีเวยรู้สึกได้ว่าเสียงประชดประชันของเขากระแทกหูไม่หยุด แต่มีบางคำในนั้นฟังไม่เข้าใจ ความร้อนในตัวเริ่มเพิ่มขึ้นอีก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะตายแล้ว วินาทีถัดมา เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่ามีมือคู่หนึ่งโอบรอบคอเขา หน้าเธอใกล้แค่คืบ เขากระตุกใจวูบ แสดงสีหน้ารังเกียจออกมา เขาสะบัดมือเธอออกอย่างแรง แต่เสิ่นอีเวยที่ฤทธิ์ยากำเริบยังไม่ละความพยายาม เลยลุกขึ้นนั่งตักเขาทันที เขาสบถอย่างโกรธจัด “ลงไป！” ถ้าเป็นปกติ เธอคงถอยแล้ว แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน ฤทธิ์ยาแรงมาก บวกกับความกดดันในใจที่สองปีนี้เธอเจอมา เธอจ้องหน้าเขาแววตาเหม่อลอย ไม่รู้ว่าตัวเองมีสติอยู่หรือเปล่า อาจเพราะยืมฤทธิ์ยาทำใจกล้าก็ได้ หรือไม่ก็...เหมือนนักโทษที่ต่ำต้อยในด้านความรัก ตัวเองไม่มีความสุข ก็อยากจะดึงคนอื่นตกนรกไปด้วย เสิ่นอีเวยแนบริมฝีปากสั่นเทาที่ปากเขาอย่างระมัดระวัง ดวงตากลมโตอาบไปด้วยน้ำตา นั่นไง สติมากกว่าอารมณ์ ตัวเองเลยต้องใช้วิธีนี้เข้าใกล้เขา ไหล่ของเธอโดนผลักอย่างแรง เธอเห็นแววตาเขาเหมือนไฟลุก “เสิ่นอีเสนเธออยากตายหรือไงหะ！” เสิ่นอีเวยยิ้มมุมปาก แนบปากไปที่ลำคอเขา จูบแผ่วเบาลงมาเรื่อยๆ มือเล็กเริ่มแกะกระดุมเม็ดแรก ตามมาด้วยเม็ดที่สอง...เม็ดที่สาม.... เสิ่นอีเวยแนบสองมือไปทีหน้าอกเขา คอยจุดไฟปรารถนาตลอดทาง สายตาเซิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มปรากฎอารมณ์แบบที่เขาเองไม่รู้ตัว เธอรู้สึกว่าใต้ขาเธอมีบางอย่างแข็งขึ้น เธอรู้ว่าเขามีอารมณ์แล้ว เธอถอยออกห่างเขาอย่างรู้จังหวะ เขาเห็นแววตาเธอ นอกจากความโกรธที่อยากกลืนเขาลงท้อง ยังมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าอีกด้วย เหมือนใกล้ประสบความสำเร็จ เธอยิ้มอย่างสมใจ รอยยิ้มนี้จุดประกายเดือดให้เขา เอวเธอโดนคว้าหมับ ถัดมาก็มีลมหายใจร้อนระอุแนบข้างหูเธอ ทำเธอจั๊กกะจี๋ขนลุก เสียงแหบพร่าของเขาพูดขึ้นข้างหูเธอ “เสิ่นอีเวย เธอหาเรื่องเองนะ”