บทที่18 เธอหาเรื่องเองนะ

บ๗ที่18 เธอหาเรื่องเองนะ เสิ่นอีเวยยังไม่ทันไหวตัว ก็โดนเซิ่งเจ๋อเฉิงแนบร่างลงมาจนระยะห่างเป็นศูนย์ เพราะว่าเธอนั่งบนตักเขา ทำให้หัวเธอสูงกว่าเขา คนหนึ่งก้มหน้า อีกคนเงยหน้า เธอรู้สึกแปลกใจ ผู้ชายคนนี้อยู่ใต้ร่างเธอแท้ๆ แต่ดวงตาดำลึกเหมือนทะเลคู่นั้นยังคงทำให้เธอรู้สึกถึงคำว่าโดดเดี่ยวบนยอดเขาสูงได้ เหมือนโดนแก้แค้นเลย มือเขาเอื้อมไปจับหลังเธอ ซิบของกระโปรงโดนดึงให้ถอดออก ลมเย็นพัดเข้ารูขุทขน ปากของเธออ้าออกเล็กน้อย ทุกขั้นตอนสายตาของเขาจ้องเขม็งไปที่เธอ เหมือนจะบีบให้จนตรอก มือที่หบายกร้านเล็กน้อยเลื่อนไปทั่วเอวเธอ จนถึงด้านหน้าใกล้ท้องน้อย และหยอกล้อเล่นกับมัน เสิ่นอีเวยได้ยินเสียงหายใจติดขัดของตัวเอง เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขาจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ กำลังคิดอยู่ สองมือนั่นก็ยกขึ้น แต่มือที่จับเอวยังติดแน่นไม่ยอมคลาย เขาเลื่อนมือต่ำลงไป เธอยังไม่ทันไหวตัว ก็โดนเขาจับเปลี่ยนท่า หน้าของเธอแทบจะแนบติดกระจกรถ เธอคุกเข่าลงพนักเก้าอี้ มีเขาที่เกิดอารมณ์อยู่ด้านหลัง "เทียบกับเมื่อกี้ ฉันชอบท่านี้มากกว่า" เธอมองไม่เห็นหน้าเขา รู้สึกได้แค่ว่าปราการขั้นสุดท้ายของเธอโดนเขากระชากทิ้ง วินาทีถัดมาความแข็งแกร่งพุ่งเข้ากระแทกจนเธอเจ็บปวดร้องออกมา เขาดูพอใจกับปฏิกิริยาของเธอ และเคลื่อนไหวแรงขึ้นเรื่อยๆ เธออ้อนวอนในความมืด เสียงเขาแหบพร่า "ทำไม ไม่ไหวแล้ว? เธอชอบเล่นวางยาไม่ใช่หรอ? ขนาดตัวเองยังไม่เว้น เธอนี่ก็กล้านะ" เธอแอบแค้นในใจ กัดฟันกรอด เพราะคำพูดของเขาทำให้เธออับอายมาก และก็ได้ยินความในในนั้นด้วย สองปีก่อนวางยาเสิ่นหุ้ย วางยาเขาที่ไม่เคยแตะต้องเธอเลยหลังแต่งงานมาสองปี พอตัวเองจะคุยกับคนให้เคลียร์กลับโดนวางยา เธอรู้สึกตัวเองเหมือนตัวตลก การกระแทกอย่างแรงเข้ามาอีกระลอก เธอรู้สึกว่าร่างแทบแยกจากกัน "ผู้ชายคนนั้นในคืนนี้เป็นใคร?" เหมือนโดนฟ้าผ่าก็ไม่ปาน เธอใจกระตุกวูบ ความซาบซ่านที่ท้องน้อยทำให้เสียงเธอสั่นพร่า "เขาคือฉินโม่ เพื่อนสมัยมหาลัยของฉัน..." เพราะหันหลังให้เขา ทำให้เธอไม่เห็นสีหน้าเขา ได้แต่อาศัยแรงเขามารับรู้ความรู้สึก การกระแทกมาอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นส่งเสียงครางอย่างกลั้นไม่อยู่ "ฉันไม่สนว่าใคร คราวหน้าอย่าให้ฉันเห็นเธออยู่กับผู้ชายอื่นอีก นี่เป็นการเตือนครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของฉัน" พอได้ยินคำนั้น เธอรู้สึกว่ามันน่าขำ ผมเธอกระจายไปมาตามการเคลื่อนไหว "คนที่ไม่ถนอมฉันคือนาย ขังฉันไว้ข้างกายก็คือนาย..." สีหน้าเขาเปลี่ยนสี และก้มลงเอาปากแนบใบหูเธอ ลมหายใจร้อนระอุทำเอาเธอขนลุกซู่ ท่านี้ทำให้ทั้งคู่แนบชิดกันมากขึ้น เธอยิ่งหายใจติดขัดหนักขึ้น เขาคว้ามือซ้ายเธอ แรงนั้นทำให้เธอขมวดคิ้วแหวนแต่งงานบนนิ้วนางซ้ายยื่นมาตรงหน้าเธอ "ถ้าฉันไม่บอกว่าไม่ต้องการเะอ เธอก็เลิกคิดหนีจากฉันได้เลย จำไว้ นี่เป็นสิ่งที่เธอติดค้างเสิ่นหุ้ย" พอได้ยินชื่อนี้ เธอระเบิดอารมณ์เลย ในใจรู้สึกรังเกียจอย่างรุนแรง ตอนนี้เธอแค่อยากให้เขาออกไป เธอเอามือไปด้านหลัง กะจะผลักเขาออก แต่แรงเล็กน้อยแค่นี้ไม่มีผลอะไรกับเขาเลย แรงกระแทกอันรัญจวนเข้ามาจนเธอร้องโหยหวน ภาพในรถสะท้อนคาวโลกีย์และความงามแบบอีโรติก ในที่สุดเสียงครางราวสัตว์ป่าของเขาก็มาถึง ร่างกายเธอผลอยลงอย่างหมดแรง เธอเหนื่อยไปทั้งตัว ล้มลงบนที่นั่งที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ