บทที่20 การไล่ต้อนถามของเสิ่นอีเวย

บ๗ที่20 การไล่ต้อนถามของเสิ่นอีเวย เธอชะงักตะเกียบไปครู่หนึ่ง และอึ้งไปกับคำถามของฉินโม่ ไม่ดีหรอ? แต่งงานกันมาสองปีกับเซิ่งเจ๋อเฉิง เธอไม่เคยลำบาก อยู่ในฐานะคุณนายเซิ่งอย่างมั่นคง ตามเขาออกงานในที่ต่างๆ ดีหรอ? ถ้าดี แล้วผู้ชายที่กินข้าวกับสวี่อันฉิงในห้องวีไอพีที่เธอเดินผ่านเมื่อครู่นั่นใครกันล่ะ? ที่เธอนั่งลงปุ๊บก็คุยโน่นนี่ เพราะเธออยากซ่อนความรู้สึกไม่ปลอดภัยของตัวเอง เมื่อกี้ที่เดินผ่านเธอเห็นมันชัดเต็มสองตา เขาอยู่กับสวี่อันฉิงข้างใจ เธอพยายามคุมมือตัวเองไม่ให้สั่น ก่อนตอบ "ก็ดีนะ" ฉินโม่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เขามองเธอแวบหนึ่งก่อนเงียบไปนาน สุดท้ายเอ่ยปากว่า "ถ้าเขาดีกับเธอจริง ทำไมถึงเกิดเรื่องคืนนั้นขึ้นล่ะ?" เดิมเธอคิดว่าข้าวมื้อนี้คงได้กินอย่างมีความสุข ไม่คิดว่าจะมาเจอเซิ่งเจ๋อเฉิงกับสวี่อันฉิงที่นี่ ไม่ว่าพวกเขามาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร เธอก็เจ็บจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ ฉินโม่เอื้อมตัวมาข้างหน้า พูดอย่างอ่อนโยนว่า "ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ ฉันอยู่ที่นี่นะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา นึกได้ว่าเขาเป็นทนายความ หัวใจที่แห้งผากก็เหมือนมีความหวังขึ้น เธอกัดฟัน และเล่าเรื่องตลอดมาสองปีนี้ให้เขาฟัง ก่อนจะหยุดตรงที่ว่าเธอโดนกล่าวหาว่าเป็นคนผิดทั้งหมด ฉินโม่ฟังจบก็ขมวดคิ้ว "ฉันไม่คิดว่าเธอจะเจอเรื่องแบบนี้ แต่เธอวางใจได้ ฉันจะช่วยเธอเอง" "ขอบคุณนะ" เธอมองเขาอย่างขอบคุณ เห็นมือคู่บางที่วางบนโต๊ะ ฉินโม่อยากเอื้อมมือไปกุมไว้ แต่แหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอกลับส่องประกายทิ่มแทงหัวใจเขา พอกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลเซิ่งก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว น่าแปลกใจที่เซิ่งเจ๋อเฉิงอยู่บ้านวันนี้ เธอนั่งบนเตียงได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำ แล้วรู้สึกร้อนรุ่มไงพิกล พอคิดดึงภาพที่เห็นที่สวนฮว๋าย แล้วเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของสวี่อันฉิงตอนเธอเดินผ่านหน้าห้องนั่น พวกเขาคุยอะไรกันแน่นะ? เซิ่งเจ๋อเฉิงอาบน้ำเสร็จออกมา ผมยังมีหยดน้ำติดอยู่ ทั้งร่างมีแต่ผ้าขนหนูพันกายอยู่ แผงอกหนานั่นมีน้ำเกาะติดอยู่อย่างเซ็กซี่ ไหนจะซิกแพคนั่นอีก "มองพอหรือไงยัง?" เขาพูดขึ้นเนือยๆ ทำเธอสติคืน เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตากลมโต "คืนนี้ทำไมนายอยู่กับสวี่อันฉิง?" เขาชะงักมือที่เอื้อมหยิบไฟแช็ค และหันมามองด้วยสายตาโกรธขึ้ง "เธอสะกดรอยตามฉัน?" "เปล่า ฉันเปล่า ฉันแค่บังเอิญผ่านไป" ไฟแช็คโดนเขาโยนลงโต๊ะโครม เธอตกใจสะดุ้ง เขาไม่คิดจะสนใจเธออีก และเดินไปทางหน้าประตู ใจของเธอสับสนไปหมด เธอพยายามควบคุมสติตัวเอง "ทำไม? เซิ่งเจ๋อเฉิง? นายละอายใจล่ะใช่ไหม?" เขาหันมายิ้มหยัน "ฉันจำไว้ว่าครั้งที่แล้วฉันเตือนเธอให้ว่าง่ายแล้วนะ" เธอยืนขึ้นมาเข้าใกล้เขาทีละก้าว ยิ้มมุมปากอย่างแสนเศร้า "ผู้หญิงคนนั้นคือสวี่อันฉิง วางยาเมียนายแล้วก็ส่งไปขึ้นเตียงบำเรอผู้ชายอื่น ทำไมนายอยู่กับหล่อน? นายบอกฉันสิ..." เธอระเบิดแตกแล้ว "นายรู้ไหม? คืนนั้นความกลัวที่ถูกวางยายังตามหลอกหลอนฉัน สองมือของถานจงหมิงที่ลูบไล้ผิวฉัน จนถึงตอนนี้ฉันแค่คิดก็จะอ๊วกแล้ว ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือสวี่อันฉิง นายเป็นสามีฉัน นายทนได้ยังไงหะ?" "ปึ้ง！" รูปถ่ายปึกหนึ่งถูกเขวี้ยงลงโต๊ะ เธอหยิบมาดู คนในรูปเป็นเธอกับถานจงหมิง เป็นภาพที่สวี่อันฉิงถ่ายไว้ในคืนนั้น