บทที่41 หญิงสาวลึกลับ

บ๗ที่41 หญิงสาวลึกลับ เซิ่งเจ๋อเฉิงปล่อยผู้ชายคนนี้ไปต่อหน้าทุกคนโดยป่าวประกาศว่า เขาล่อลวงไปซึ่งทรัพย์สินและยังถูกอาชญากรหลอกใช้เป็นเครื่องมือ กุญแจสำคัญของเรื่องไม่ใช่เขา บริษัทเราใหญ่โต ไม่มีความจำเป็นต้องไปซ้ำเติมคนงานธรรมดาคนหนึ่ง ชายคนนั้นก็ได้กล่าวขอบคุณเซิ่งเจ๋อเฉิง เพราะในใจเขานั้นคิดว่าเขาได้เงินสองทางช่างน่ายินดีนัก แต่พอหันกลับมาเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ป่าวประกาศต่อหน้าทุกคนแบบนั้น เขาสั่งให้คนสะกดรอยตามและตรวจสอบชายคนนี้ให้มากยิ่งขึ้นถ้าหากชายคนนี้ไม่โดนจับ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังชายคนนี้ยังคงบงการและติดต่อกับเขาอยู่ ทั้งยังคิดจะตกปลาตัวใหญ่กว่าเดิมพวกเขาก็แค่ให้ชายคนนี้กับผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังปรากฏตัวออกมา ถึงเวลาพวกก็จะได้จัดการทั้งหมดทีเดียว หลังจากที่ทั้งสองได้พบกันแล้ว ก็เริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน แต่เพราะว่าอยู่ห่างมากจึงทำให้บอดี้การ์ดไม่ได้ยินว่าทั้งสองพูดคุยอะไรกัน ผู้หญิงที่สวมเดรสสีดำยื่นกล่องเล็กส่งให้ผู้ชายคนนั้น เขามองไปรอบๆอย่างระมัดระวังก่อนจะรับกล่องนั้นมา พวกบอดี้การ์ดเริ่มการเคลื่อนไหว พวกเขาค่อยขยับเข้าใกล้บริเวณที่ทั้งสองพูดคุยกันมากยิ่งขึ้น แต่เวลานี้เองที่สาวชุดดำนั้นเริ่มรู้สึกผิดสังเกต อยู่ๆเธอก็มองมาทางที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่พอดี ทั้งสองฝ่ายต่างตกตะลึง อีกฝ่ายหนี อีกฝ่ายไล่ตาม หญิงสาวที่สวมชุดดำนั้นวางแผนมาอย่างดี รถของเธอจอดอยู่ไม่ไกลจากจุดนั้น และดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยเส้นทางรอบๆโรงงานร้างแห่งนี้ดี ชายหนึ่งหญิงหนึ่งต่างฝ่ายต่างวิ่งไปทางถนนเล็กนั้น คนของเซิ่งเจ๋อเฉิงแยกออกเป็นสองกลุ่ม ผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปยังรถของเธอ กว่าบรรดาบอดี้การ์ดจะตามมาถึง รถของเธอก็ทะยานออกไปไกลไม่เหลือแม้แต่ฝุ่นแล้ว ผู้ชายที่รับเงินวิ่งหนีไปทางใต้ดินในโรงงาน ทางเดินใต้ดินนั้นมืดและอับ ทั้งสองคงใช้ที่นี่เป็นที่นัดพบเป็นประจำ ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนั้นคงไม่สามารถเข้าออกอุโมงค์นั้นได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว ชั้นที่24ของบริษัทเซิ่งซื่อ ภายในห้องทำงานที่ใหญ่โตโอ่อา เซิ่งเจ๋อเฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานหนังแท้สีดำ กำลังหมุนโทรศัพท์ด้วยนิ้วมือเรียวยาวของเขา ประหนึ่งกำลังรอโทรศัพท์สายสำคัญอยู่ ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เซิ่งเจ๋อเฉิงที่สีหน้าเรียบเฉยรับสาย "ว่ายังไง" "ท่านประธานเซิ้ง พวกเรา...พลาดครับ" เซิ่งเจ๋อเฉิงมีสีหน้าวิตกอยู่สามนาที "เป็นไปได้ยังไง" บอดี้การ์ดเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เขาฟังอย่างละเอียด เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ฟังสีหน้ายิ่งมีแวววิตกกังวล ครั้งก่อนเขาตั้งใจปล่อยชายคนนี้ไปเพื่อให้เขากลับไปติดต่อกับคนที่อยู่เบื้องหลังเขา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้จะจับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกกลัดกลุ้มใจมาก เรื่องการฉีดยาครั้งก่อนที่ถึงแม้ว่าเมื่อผ่านการตรวจสอบแล้วแทบจะไม่เกี่ยวข้องกับเสิ่นอีเวยเลย แต่ในใจของเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้น เสิ่นอีเวยคือผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง แล้วนึกถึงท่าทีของเสิ่นอีเวยที่มีต่อเขาเมื่อคืนก่อน เขายิ่งมีความกังวลใจเพิ่มมากยิ่งขึ้น ผู้หญิงคนนี้กล้ามองข้ามเขา ปิดประตูใส่เขา ตอนนี้เขาอยากจะระเบิดอารมณ์ใส่เธอมาก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์ของเสิ่นอีเวยแล้วโทรออกไป ไม่มีคนรับสาย เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกร้อนรน จึงกดโทรออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้โทรศัพท์ดังไม่กี่ครั้งก็ถูกตัดสายทิ้ง ความโกรธที่มีอยู่ใกล้ถึงจุดที่ควบคุมไม่อยู่ ผู้หญิงคนนี้กล้าตัดสายเขา เสิ่นอีเวยที่กำลังขับรถ อยู่ๆเธอเบรกอย่างกะทันหัน เป็นช่วงที่การจราจรเริ่มติดขัดมีรถจำนวนมาก รถไม่ขยับไปด้านหน้าแม้แต่นิดไม่ถึงสิบวินาทีถนนที่อยู่ด้านหลังถูกรถหลากหลายประเภทเข้ามาปิดกั้นเหมือนท่อน้ำอุดตัน เสิ่นอีเวยได้ยินเสียงรถที่อยู่ด้านหลังตนเองกำลังบีบแตรอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด เธอเกิดความไม่พอใจและรำคาญแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะรถของเธอตอนนี้ถูกขวางด้วยรถเก๋งสีดำคันหนึ่ง เธอรู้ว่ารถคันนี้เป็นของใคร หลินอวี้ผู้ช่วยของเซิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยยกมือขึ้นมานวดขมับอย่างละเหี่ยใจ หลินอวี้สวมสูทเรียบกริบ ลงจากรถแล้วเดินตรงมายังรถของเธอ ไม่น่าแปลกใจที่เขาทำงานอยู่ข้างกายเซิ่งเจ๋อเฉิงมานาน ทุกท่วงท่าช่างเหมือนกันกับเจ้านายของเขา เสิ่นอีเวยอาศัยตจังหวะที่หลินอวี้ไม่ทันสังเกตเบะปากมองบน หลินอวี้อยู่ข้างๆรถเธอแล้วเคาะกระจกรถ เสิ่นอีเวยไม่แสดงสีหน้าอะไรลดกระจกลง คิ้วขมวดมองเขา "มีเรื่องอะไร" หลินอวี้ยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบแบบมีมารยาทว่า " ขออภัยคุณเสิ่น ท่านประธานเซิ่งต้องการให้คุณไปที่บริษัทตอนนี้ครับ" "เขามีเรื่องอะไรจำเป็นต้องไปคุยต่อหน้าด้วย หรือถ้ารอเจอหน้าไม่ไหวก็ใช้โทรศัพท์คุยกันก็ได้" น้ำเสียงของเวิ่นอีเวยมีแววหาเรื่องเล็กน้อย จริงๆแล้วหลินอวี้ก็ไม่ได้ทำผิดอะไร เขาเพียงทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น อีกอย่างตั้งแต่เขาทำงานอยู่กับเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่เคยที่จะเสียมารยาทกับเธอ เหตุผลนี้เสิ่นอีเวยรู้ดี คงจะเป็นเพราะว่าคนที่ทำงานอยู่ใกล้ชิดกับเซิ่งเจ๋อเฉิงก็จะถูกหล่อหลอมให้มีนิสัยท่าทีเหมือนกับเขาดังนั้นเสิ่นอีเวยจึงแสดงท่าทีไม่ชอบหลินอวี้ออกมา การที่หลินอวี้ทำงานใกล้ชิดอยู่กับคนที่เจ้ายศเจ้าอย่างอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิงได้นานหลายปีขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล หลินอวี้เองก็ฟังน้ำเสียงของเสิ่นอีเวยออกว่าไม่พอใจเจ้านายของเขาจึงพาลมาโกรธเขาไปด้วย แต่เขารู้จักโอนอ่อนผ่อนตาม ในใจของเขานั้นคำนึงถึงสิ่งเดียวก็คือ ขอแค่เจ้านายเขาพอใจ มันก็จะเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก หลินอวี้ยิ้มแล้วตอบไปว่า " ที่ท่านประธานต้องการพบคุณนั้น ตัวผมเองก็ไม่แน่ใจว่าต้องการพูดคุยเรื่องอะไรครับ" พูดจบเขาก็ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ แล้วพูดต่อว่า "แต่ผมจะขอเตือนคุณสักนิดนะครับว่า ตอนนี้คุณทำให้การจราจรติดขัดมาสามนาทีแล้ว ถ้าพวกเรายังไม่รีบไป ตำรวจจราจรก็คงจะมาในไม่ช้า" จบคำเตือนของเขา เสิ่นอีเวยหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง ยอมถอยให้แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมแพ้ "แล้วรถของฉันล่ะ คงไม่ต้องจอดทิ้งไว้ตรงนี้นะ" หลินอวี้ยิ้มแล้วหันไปทางรถของตนกวักมือเรียกคนที่ที่ยืนอยู่ข้างๆรถ คนๆนั้นก็เดินมา คุณเสิ่นไม่ต้องเป็นห่วงครับ รถของคุณจะมีคนขับกลับไปให้อย่างปลอดภัยไร้ความเสียหายใดๆ เสิ่นอีเวยหยิบกระเป๋าจากเบาะที่นั่งข้างคนขับขึ้นมา พร้อมกับแขวะหลินอวี้ว่า "นายนี่มันทำงานทุ่มเทเต็มที่จริงๆ" หลินอวี้พยักหน้ารับเบาๆ "มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำนี่ครับ" เมื่อเสิ่นอีเวยนั่งรถไปกับหลินอวี้ ตลอดทางเขาขับรถด้วยความเร็วมาก สิบนาทีหลังจากนั้นรถของพวกเขาก็ขับมาจอดนิ่งที่หน้าประตูใหญ่ของบริษัทเซิ่งซื่อ เมื่อลงจากรถทั้งสองก็เดินตรงไปขึ้นลิฟต์ ตลอดทางก็ถูกจับจ้องจากสายตาคนจำนวนมาก เสิ่นอีเวยไม่เข้าใจ จึงเดินไปพร้อมกับถามเขาว่า "คุณผู้ช่วยหลิน คุณเองก็เป็นคนมีความสามารถ แต่วันๆต้องมาถูกเซิ่งเจ๋อเฉิวเรียกให้มาจัดการเรื่องไร้สาระของพวกเราสองสามีภรรยาเนี่ย ในใจคุณไม่รู้สึกเบื่อหรือรำคาญบ้างเหรอ"