บทที่42 การโต้เถียงในที่ทำงาน

บ๗ที่42 การโต้เถียงในที่ทำงาน เสิ่นอีเวยถามออกมาจากใจจริงๆ หลินอวี้เองก็ตอบอย่างจริงใจเช่นกัน ลิฟต์กำลังเลื่อนขึ้นไปบนชั้น24 "ไม่ว่าจะช่วยงานท่านประธานที่ในบริษัทหรือจะรับส่งคุณก็ตาม ล้วนเป็นหน้าที่ของผมครับ" เสิ่นอีเวยไม่ได้แสดงท่าทีอะไรนอกจากพยักหน้า น้ำเสียงเรียบเฉยของเขาดังขึ้นข้างๆหูอีกครั้ง" เอ่อ คุณเสิ่นวันนี้ท่านประธานดูจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เดี๋ยวอีกสักครู่พอคุณได้พบกับท่านอาจจะต้องระวังหลีกเลี่ยงที่จะปะทะคารมตรงๆเพราะดูแล้ว ค่อนข้างจะหนักหนาเอาเรื่องอยู่นะครับ" เสิ่นอีเวยรู้จักหลินอวี้ดีว่าเขาไม่เคยมีนิสัยพูดจาเลอะเทอะเชื่อถือไม่ได้ หากเขาพูดว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงอารมณ์ไม่ดีนั่นก็หมายความว่าไม่ดีจริงๆ แต่เธอก็ไม่สนใจในคำเตือนของหลินอวี้แต่อย่างใด เพราะคนที่มีอารมณ์แปรปรวนอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิง เมื่อก่อนที่เธอจะได้เจอเขานั้น เธอคิดมาสารพัดหาวิธีที่จะรับมือกับเขา หลังจากได้พบเขาก็ไม่มีวิธีไหนได้ผลเลย หลินอวี้ผลักประตูห้องทำงานของเซิ่งเจ๋อเฉิงเข้ามาพร้อมกับผายมือแล้วพูดว่า "เชิญครับคุณเสิ่น" เสิ่นอีเวยกล่าวขอบคุณเขาเบาๆแล้วเดินตรงเข้าไป หลินอวี้ไม่ได้ตามเข้าไปด้วย สภาพภายในห้องเหมือนกับครั้งที่แล้วที่เธอมามาก เซิ่งเจ๋อเฉิงถอดเสื้อคลุมสูทวางไว้ เสื้อเชิ้ตตัวในเป็นสีดำ ร่างสูงยาวยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่างที่ส่องลอดมาจากหน้าต่าง ครั้งนี้เสิ่นอีเวยทำตัวเสมือนเป็นแขกประจำของที่นี่ ไม่รู้สึกประหม่าหวาดหวั่นเหมือนคนครั้งก่อน เธอทำตัวตามสบายนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะถามเขาว่า" พูดมา คุณมีธุระอะไรกับฉัน" เซิ่งเจ๋อเฉิงหันหน้ามา มองสำรวจเสิ่นอีเวยตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาโกรธดุดันกว่าครั้งไหนๆ "เมื่อกี้ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ผม" ใจของเสิ่นอีเวยอึ้งไปสักพัก นี่ที่เขาลงทุนใช้หลินอวี้ไปดักเธอบนถนนและพาเธอมาที่นี่เหมือนมีเรื่องอะไรใหญ่โต แค่ต้องการจะถามว่าทำไม่รับโทรศัพท์แค่นี้เหรอ ใบหน้าของเธอแสดงความสงสัยพร้อมกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ "ท่านประธานเซิ่ง ถ้าคุณจะถามแค่เรื่องง่ายๆแบบนี้ทำไมไม่รอให้เรากลับถึงบ้านก่อนแล้วคุณค่อยมาถามฉันก็ได้ เวลาของคุณคือเวลาของคุณแล้วเวลาของฉันล่ะ" เขามองดูหญิงสาวตรงนี้ที่นับวันยิ่งแสดงออกถึงท่าทีแข็งกร้าวต่อเขา เขาขยับเข้ามาใกล้เธอ สองมือจับที่โซฟาด้านหลังที่เสิ่นอีเวยนั่งอยู่ ภายในใจเสิ่นอีเวยเริ่มหวาดหวั่น อยู่ๆเธอก็เริ่มกลัวขึ้นมา ใบหน้าของพวกเขาสองคนอยู่ใกล้กันมาก ดวงตาของเซิ้งเจ๋อเฉิงจ้องเขม็งที่ใบหน้าเรียวเล็กของเธอ "ตอนนี้คุณนับวันก็ยิ่งเก่งขึ้นเรื่อยๆนะ ใครใช้ให้คุณกล้าตัดสายผม" ลมหายใจร้อนผ่าวกระทบลงบนใบหน้าของเสิ่นอีเวย เธอหันศีรษะหนีเล็กน้อย ช่วงที่เซิ่งเจ๋อเฉิงโทรมาหาเธอนั้น เธอกำลังพูดคุยดื่มชาอยู่กับฉินโม่ ครั้งแรกที่เขาโทรมาเธอไม่ได้รับสาย หลังจากนั้นเขาก็โทรมาอีกหลายสาย เธอจึงตัดสายเขาทิ้ง "ฉันกำลังยุ่งๆอยู่ เลยไม่มีเวลารับสายคุณ" เสิ่นอีเวยตอบเสียงแข็ง เซิ่งเจ๋อเฉิงมองปราดมาที่เธอนัยตาเป็นประกาย "ถ้างั้นคุณบอกมาสิว่ามีธุระสำคัญอะไรถึงขนาดต้องตัดสายผม" เสิ่นอีเวยไม่อยากจะทะเลาะกับเขา แต่เวลานี้เมื่อได้เห็นท่าทีเย่อหยิ่งของเขาทำให้เธอรู้สึกอยากจะท้าทายเขา เธอสบตาเซิ่งเจ๋อเฉิง แล้วตอบอย่างจริงจังว่า "ฉันกำลังคุยธุระบางอย่างกับฉินโม่ คุณก็โทรมารบกวนพวกเรา ฉันก็เลยกดตัดสายทิ้ง ทำไม มีปัญหาอะไรมั้ย" "คุณพูดว่า เมื่อกี้คุณอยู่กับฉินโม่เหรอ" เสียงของเขาเย็นชา เธอเริ่มได้กลิ่นลมหายใจที่อันตราย แต่เธอก็ไม่คิดที่จะถอย "ใช่ คุณได้ยินไม่ผิด พวกเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน ครั้งก่อนเขาก็ช่วยฉันจากเงื้อมือไอ้โรคจิตอย่างถานจงหมิงมาอีก เราก็เลยมีเรื่องพูดคุยกันอีกเยอะเลย ปกติไม่มีธุระอะไรเราก็นัดกันมาพูดคุยเล่นกันอยู่บ้าง คุณมีปัญหาอะไรเหรอ" "ผมเป็นสามีของคุณ ภรรยานัดผู้ชายอีกคนมาพูดคุยหยอกล้อสนิทสนม แล้วตัดสายผมทิ้ง คุณคิดว่าผมไม่ควรจะโกรธเหรอ" สำหรับเสิ่นอีเวยคำพูดของเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นช่างน่าหัวเราะนัก "ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดหมายความว่ายังไง ถ้าฉันไม่ไปตอบแทนคนที่มีบุญคุณช่วยชีวิตฉัน แล้วจะให้มาประจบประแจงเอาอกเอาใจคุณทุกวันหรือไง ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามคุณหน่อย ตอนที่ฉันโดนสวี่อันถิงกับถานจงหมิงทำร้าย ตอนที่ฉันต้องการความช่วยเหลือ คุณที่เป็นสามีของฉันทำอะไรอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ว่าคุณเก่งไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่มาช่วยฉันล่ะ" เสิ่นอีเวยพูดเร็วรัวจนเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่เขาก็ยังตั้งสติได้ทัน ไม่ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะอธิบายอย่างไรก็ไม่อาจปกปิดความจริงที่เธอไปหาผู้ชายอีกคนไม่ได้ เซิ่งเจ๋อเฉิงตะคอกด้วยความโกรธ "คุณเป็นภรรยาของผม คำว่าสงบเสงี่ยมเจียมตัวรู้จักมั้ย สำหรับคุณแล้วแรกดึงดูดของผู้ชายอื่นนี้มันมากมายซะเหลือเกินใช่มั้ย" เสิ่นอีเวยก็เริ่มโมโหแล้วเช่นกัน "ทีคุณอยากจะทำอะไรเมื่อไหร่ก็ทำ แล้วทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้ ทุกคนมีอิสระ คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับควมคุมฉัน" เซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังจะพูด ก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้นพอดี จึงปล่อยมือทั้งสองที่ควบคุมเสิ่นอีเวยออก ยืดลำตัวขึ้นตรงจัดระเบียบเสื้อสูทและผมเผ้าให้เรียบร้อย กลับไปเป็นคนเดิมก่อนที่เขาโมโหโทโสแบบนี้ เสิ่นอีเวยมองเขาอย่างเหยียดๆ ในใจเต็มไปด้วยความดูถูกเกลียดชัง "เข้ามา" เสิ่นอีเวยคิดไม่ถึงว่าคนที่เคาะประตูเข้ามาคือ สวี่อันถิง เมื่อผู้หญิงคนนี้สวมชุดพนักงาน ในมือหอบเอกสารเข้ามาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาทั้งสอง เสิ่นอีเวยแทบจะหยุดหายใจ ที่แท้เมื่อวานที่เซิ่งเจ๋อเฉิงพูดเป็นความจริง สวี่อันถิงเข้ามาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อแล้ว ตอนที่สวี่อันถิงเห็นเสิ่นอีเวยนั้น ใบหน้าฉายแววตกใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่เธอก็ตกใจไม่นาน สวี่อันถิงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติระหว่างเซิ่งเจ๋อเฉิงและเสิ่นอีเวย จึงได้เอ่ยปากถามออกมา "ท่านประธานคะ ไม่ทราบว่าดิฉันเข้ามารบกวนพวกคุณรึเปล่า" สวี่อันถิงถามด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่เสิ่นอีเวยกลับรู้สึกคลื่นไส้ขยะแขยง มองผู้หญิงตรงหน้าที่ท่าทางดูเป็นผู้ดีมีการศึกษา แทบจะเป็นคนละคนกับสวี่อันถิงที่เคยวางแผนจัดการส่งเธอไปขึ้นเตียงกับผู้ชายอื่น เซิ่งเจ๋อเฉิงมองไปที่สวี่อันถิง "ไม่ คุณมีธุระอะไร" น้ำเสียงเขาเจือความเย็นชาห่างเหิน สวี่อันถิงอยู่ก็เหมือนฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอเดินไปที่ด้านหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงแล้วยื่นเอกสารในมือส่งให้เขา "เพราะดิฉันเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน จึงยังไม่คุ้นเคยกับงานที่ทำอยู่เท่าไหร่ นี้คือรายละเอียดแผนงานที่ท่านประธานขอในที่ประชุมครั้งก่อน ไม่รู้ว่าใช้ได้มั้ยดิฉันเลยอยากจะเอามาให้ท่านลองอ่านดูคร่าวๆก่อนค่ะ" เธอพูดอย่างนอบน้อมมีมารยาท พูดจบเธอก็แอบยิ้มหันไปมองเสิ่นอีเวย เซิ่งเจ๋อเฉิงกวาดสายตามองปราดเดียวรู้สึกตกใจเล็กน้อย "อันนี้คือแผนงานที่คุณใช้เวลาสองวันทำขึ้นมาเหรอ" ก็เพราะฉันยังไม่เชี่ยวชาญพอ จึงใช้เวลาทั้งหมดพยายามหารวบรวมข้อมูลต่างๆ ด้วยเวลาที่จำกัดดังนั้นอาจจะยังมีข้อบกพร่องอยู่ ท่านประธานลองอ่านดูแล้วรู้สึกว่าต้องแก้ไขอะไรตรงไหนบอกดิฉันได้เลยนะคะ"