已经是第一章了
บทที่47 การสนทนากลางดึก
บ๗ที่47 การสนทนากลางดึก
เซิ้งเจ๋อเฉิงที่กินดื่มจนอิ่มหนำสำราญแล้วอารมณ์ก็ดีขึ้น ข้างห้องรับแขกมีห้องสันทนาการ เขาใช้จังหวะที่เสิ่นอีเวยล้างจานอยู่นั้นแวบไปเล่นเกมในห้อง เสิ่นอีเวยล้างจานเสร็จเปิดประตูออกมา มองเห็นด้านหลังของเซิ่งเจ๋อเฉิงที่นั่งโยกไปมาอยู่บนพื้น ในใจเปี่ยมไปด้วยความสุข
คืนนี้ทั้งสองอยู่ร่วมกันอย่างสงบ ทำให้ในใจของเสิ่นอีเวยเกิดความรู้สึกแปลกใจ ประหนึ่งว่าการทะเลาะเบาะแว้งหรือโต้เถียงกันของพวกเขาไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เป็นเพราะเข้าห้องครัว ร่างกายจึงมีกลิ่นควันกลิ่นน้ำมันติดตัวอยู่ เสิ่นอีเวยจึงไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จหล่อนสวมชุดนอนเดินออกมา ผมยังไม่ได้เป่าให้แห้ง ปลายผมยังมีน้ำหยดอยู่
ภายในห้องนอนไม่มีใครอยู่ เสิ่นอีเวยถอนหายใจออกมาเบาๆ เซิ่งเจ๋อเฉิงน่าจะยังเล่นเกมอยู่ที่ชั้นล่าง หล่อนกำลังเตรียมจะหยิบแผ่นมาส์กออกมาคลุมใบหน้า ในตอนนี้เองที่หล่อนได้ยินเสียงดังมาจากระเบียงห้อง
หล่อนรู้สึกตกใจ หันหน้ากลับไปมอง เซิ่งเจ๋อเฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงนั้นข้างๆกันมีโต๊ะทรงกลมด้านบนมีขวดไวน์วางอยู่ด้วย
เสิ่นอีเวยกำลังสงสัย คืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับชายคนนี้
ในขณะที่หล่อนกำลังหาคำตอบอยู่นั้น เซิ่งเจ๋อเฉิงก็เรียกหล่อน"มานี่สิ’"
เป็นเพราะว่าหล่อนเพิ่งอาบน้ำเสร็จจริงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย หล่อนก้มหน้ามองชุดนอนที่ตนเองสวมอยู่ ก็ไม่ได้โป๊อะไร หล่อนเช็ดผมพลางเดินไปพลาง
หล่อนนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา
"ชูเวย"
"หึ" เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาเรียกหล่อนแบบนี้ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวนอกจากไม่คุ้นเคยแล้วก็ยังไม่คุ้นเคยต่อไปอีก
"เรื่องที่พ่อแม่คุณเสียชีวิตตอนนั้น คุณรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหน" น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย มือของเขาถือขวดไวน์เขย่าเบาๆ นัยน์ตาสีดำเหมือนทะเลลึกมองไกลออกไปในความมืดมิด
เสิ่นอีเวยชะงักไปเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามเขาในทันที เพราะหล่อนคาดไม่ถึงว่าอยู่ๆเขาจะถามเธอถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
หล่อนคิดก่อนจะตอบออกไปว่า "จริงๆหลังจากที่พวกท่านเสีย ตลอดสี่ปีมานี้ฉันไม่เคยทำใจให้เชื่อได้เลยว่าสาเหตุพวกท่านตายคือสูดดมแก๊สพิษเข้าไป ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น"
คิ้วของเซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดขึ้นเล็กน้อยภายใต้ความมืด แต่เสิ่นอีเวยไม่เห็น
"แล้วปกติคุณเคยคิดถึงเรื่องนี้มั้ย อย่างเช่นว่า ในปีที่พวกท่านเสียนั้น เกิดเรื่องราวอะไรขึ้นบ้าง"
เสิ่นอีเวยนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบว่า "แน่นอนเคยคิดสิ แต่สุดท้ายคิดอะไรไม่ออก เพราะคุณพ่อคุณแม่เป็นคนดีมีมารยาทดีต่อคนอื่นตลอดมา ฉันคิดไม่ออกเลยจริงๆเลยว่าจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องโกรธแค้นกันจนถึงกับต้องฆ่าจนตาย และสถานที่เกิดเหตุก็บ่งบอกว่าแค่สูดแก๊สพิษเข้าไป คืนวันนั้นพวกท่านก็อยู่ในบ้านปกติ แต่"
เหมือนอยู่ๆหล่อนก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ นัยน์ตาเสิ่นอีเวยเปล่งประกายแวบขึ้นมา แต่เมื่อคิดดูแล้ว หล่อนก็ไม่คิดที่จะพูดประโยคสุดท้ายนั้นออกมา
เซิ่งเจ๋อเฉิงมองหล่อน "แต่อะไร"
เสิ่นอีเวยยิ้มแล้วปฏิเสธ "ไม่มีอะไร"
เดิมทีหล่อนอยากจะพูดเรื่องนี้ แต่มีบางอย่างที่ทำให้หล่อนรู้สึกประหลาดใจมาตลอด เสิ่นหุ้ยอยู่ๆก็หนีออกมา ครอบครัวของหล่อนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันสี่คนมาหลายปี ทำให้เข้าอกเข้าใจวิถีชีวิตของแต่ละคนอย่างดี
เสิ่นหุ้ยเวลานอนจะหลับลึกมาก คืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อนไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้าหากวันนั้นมีฟ้าผ่า อาจจะทำให้คนในบ้านถูกปลุกให้ตื่น แต่ก็ไม่มี
แต่กลับกลายเป็นคนที่นอนหลับลึกอย่างเสิ่นหุ้ยที่ตื่นขึ้นมาแล้วหนีออกไป ส่วนพ่อกับแม่ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่หล่อนคาดเดาเอง แต่หล่อนไม่คิดที่จะพูดต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิง เขาชอบเสิ่นหุ้ยขนาดนี้ จะยอมให้หล่อนสงสัยในตัวเสิ่นหุ้ยในเรื่องนี้เหรอ
เวลานี้หล่อนไม่คิดหาคนผิดให้ตัวเองอีก คิดมาถึงตรงนี้ อุณหภูมิภายในใจกลับเริ่มหนาวเย็นลง
เซิ่งเจ๋อเฉิงจับความผิดปกตินั้นบนใบหน้าของหล่อนได้ จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเงยหน้าดื่มไวน์ที่อยู่ในแก้วจนหมด ใบหน้าปรากฏรอยเส้นสีแดงๆบางๆ หล่อนรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่ดื่มเก่งอะไร แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้เขาถึงดื่มเยอะขนาดนี้
หล่อนยังคงแปลกใจ "ทำไมอยู่ๆคุณถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา"
มือที่ถือแก้วไวน์ของเขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า "ไม่มีอะไร ไปนอนเถอะ"
น้ำเสียงและสีหน้าเย็นชา แน่นอนว่าหล่อนเห็น หล่อนลุกขึ้นยืน มือคลำที่ผม อยู่บนระเบียงมีลมพัดไปมา สักพักผมก็แห้งเกือบหมดแล้ว
เสิ่นอีเวยนอนลงบนเตียง ไม่ได้ยินว่าที่ระเบียงด้านนอกมีเสียงอะไร หล่อนหันไปมองทางนั้น เซิ่งเจ๋อเฉิงยังคงนั่งเงียบๆอยู่ที่เดิม เสิ่นอีเวยละสายตากลับ เตรียมตัวเข้านอน
แต่ไม่รู้เป็นเพราะช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีหรือเปล่า ช่วงเวลานี้หล่อนมักจะ นอนไม่หลับ นอนอยู่บนเตียงครึ่งชมแล้วแต่กลับไม่รู้สึกง่วงนอนเลย ไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ ในใจหล่อนรู้สึกกลัดกลุ้ม จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเลื่อนดูแก้รำคาญ กดเข้าไปดูในอัลบั้มภาพ ในนั้นมีรูปแบบชุดเจ้าสาวที่หล่อนชอบเก็บสะสมมามากมายตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย มีทั้งแบบที่เขียนด้วยมือซึ่งหล่อนถ่ายเก็บไว้ในโทรศัพท์และแบบที่เป็นไฟล์
เสิ่นอีเวยค่อยๆเลื่อนเปิดดูทีละรูป เหมือนเห็นภาพตัวเองที่กำลังพยายามไล่ตามความฝันของตัวเอง แล้วมาดูตอนนี้สิ
หล่อนเคยฝันว่าเจ้าสาวที่ได้สวมชุดแต่งงานที่หล่อนออกแบบนั้นจะมีชีวิตแต่งงานที่มีความสุขไปตลอดชีวิตแต่โชคชะตาก็เหมือนเล่นตลกกับชีวิตของคนหล่อนเป็นคนออกแบบชุดเจ้าสาวแต่ชีวิตแต่งงานของหล่อนกลับช่างน่าขันไม่มีความสุขเอาเสียเลย
เพราะความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในใจนี้เอง ดังนั้นเสิ่นอีเวยจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ทุ่มเทให้กับการออกแบบ และพบว่าหล่อนเองก็ค่อยหมดเรี่ยวแรงไปเช่นกัน
มองดูภาพที่เมื่อก่อนเธอออกแบบไว้อย่างสวยงาม ยิ่งดูในใจของหล่อนยิ่งทรมาน หล่อนจึงวางโทรศัพท์ลงไม่ดูอีกต่อไป
เสิ่นอีเวยหลับสนิท จนเวลาประมาณเที่ยงคืน หล่อนก็งัวเงียตื่นขึ้นมา เพราะรู้สึกเหมือนมีคนดึงผ้าห่มเอาไว้
ตอนแรกหล่อนคิดว่าตัวเองฝัน แต่เพราะแรงนั้นยิ่งมากขึ้น จึงทำให้หล่อนมีสติรู้ตัว
หล่อนพลิกตัวกลับมา พอลืมตาก็พบว่ามีคนๆหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียงจริงๆ ไม่ต้องคิดก็รู้ได้โดยทันทีว่าคือ เซิ่งเจ๋อเฉิง เขาน่าจะอาบน้ำมาเพราะเขาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำสีดำอยู่ ด้วยความที่เขาเป็นคนร่างสูงใหญ่ เสิ่นอีเวยที่นอนมองเขายืนอยู่ จึงรู้สึกหวาดกลัวเหมือนถูกคุกคาม
"คุณทำอะไร" หล่อนไม่ได้ลุกขึ้น
เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้ตอบคำถามหล่อน เขาโน้มตัวลงไป หล่อนตกใจมาก ใช้สองมือยันหน้าอกของเขาไว้ "เซิ่งเจ๋อเฉิงนี่ดึกมากแล้วคุณยังไม่นอน คิดจะทำอะไรของคุณ"
เพราะว่าเป็นฤดูร้อน ในห้องจึงเปิดเครื่องปรับอากาศ เสิ่นอีเวยมีเพียงผ้าห่มผืนบางๆคลุมร่างไว้ เซิ่งเจ๋อเฉิงใช้มือเดียวกระชากออกไป ผ้าห่มก็ลงไปกองอยู่ข้างเตียงแล้ว ร่างของหล่อนจึงปรากฏชัดต่อสายตาเขา
ถึงแม้ว่าหล่อนยังสวมชุดนอนอยู่ แต่ผ้านั้นบางมาก แทบจะไม่สามารถปิดกั้นมือใหญ่ที่ลูบคลำลงไปของเซิ่งเจ๋อเฉิงได้เลย
已经是最新一章了
加载中
