已经是第一章了
บทที่54 ยังกล้าทำแบบนี้อีกมั้ย
บ๗ที่54 ยังกล้าทำแบบนี้อีกมั้ย
แววตาของเสิ่นอีเวยยังคงยืนหยัด ไม่ยอมปล่อยมือ
เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาแบกเสิ่นอีเวยขึ้นบ่าเดินขึ้นชั้นบน เสิ่นอีเวยร้องตะโกนอย่างตกใจ "คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ"
"คุณชอบหาเรื่องดีนัก คืนนี้ผมจะให้คุณหาเรื่องเต็มที่เลย"
เสิ่นอีเวยถูกโยนแรงๆลงบนเตียงนอน แม้ว่าเตียงจะนุ่มมาก แต่ศีรษะของหล่อนก็โดนกระแทกเสียจนเวียนหัว หล่อนหลับตาเพื่อให้ลดอาการเวียนหัวลง แต่ว่ายังไม่ทันได้ตั้งตัว เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ทิ้งร่างหนักๆลงมาหาหล่อน
สองมือของหล่อนพยายามดันร่างเขาออก แต่เขากลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
เหมือนลมหายใจร้อนผ่าวรดอยู่บนใบหน้าหล่อน "คุณนี่ไม่ชอบโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวใช่มั้ย เดี๋ยวก็ฉินโม่ เดี๋ยวก็เซียวหันถิง ยังไม่พอใช่มั้ย มองไม่ออกจริงๆว่าคุณเก่งขนาดนี้"
สิ่งเดียวที่หล่อนรับไม่ได้คือเวลาที่เขาโกรธ เขามักจะพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่น คำพูดเหล่านั้นพอเวลาผ่านไปมันก็ถูกลืมเลือน แต่ว่าบาดแผลที่อยู่ในใจมันจะคงอยู่ตลอดไป
เสิ่นอีเวยรู้ใจตัวเองดีว่าหล่อนรักเซิ่งเจ๋อเฉิง เขาเองก็รู้ ดังนั้นสิ่งที่หล่อนรับไม่ได้ก็คือการที่เขาระแวงสงสัยในความซื่อสัตย์ของหล่อน
เรื่องเซียวหันถิงนั้นไม่เท่าไหร่ หล่อนคนรู้ดีว่าคนอย่างเซียวหันถิงไม่ได้หลอกง่ายๆ แต่ว่าฉินโม่
ฉินโม่เป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยสนิทที่สุดของหล่อน เขาเป็นสุภาพบุรุษ ซื่อสัตย์จริงใจมากคนหนึ่ง ข้อนี้หล่อนรู้ดีกว่าใคร แต่เซิ่งเจ๋อเฉิงกลับดูถูกเหยียดหยามเขาแบบนี้ ในใจเสิ่นอีเวยรู้สึกโกรธเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที
เสิ่นอีเวยมองหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิง แววตาจริงจังหนักแน่น" คุณอย่าพูดถึงฉินโม่แบบนั้น"
เสิ่นอีเวยออกรับแทนแบบนี้ยิ่งทำให้เซิ่งเจ๋อเฉิงโกรธมากยิ่งขึ้น เขาจ้องหล่อน "ฉินโม่ เรียกกันซะสนิทสนมเชียวนะ ผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณไม่เคยเห็นคุณให้ความสนิทสนมอบอุ่นแบบนี้บ้าง"
มือใหญ่ของเซิ่งเจ๋อเฉิงลูบไล้บนใบหน้าของหล่อน
"คุณพูดเพ้อเจ้ออะไร"
เสิ่นอีเวยได้ยินเขาพูดว่าหล่อนไม่เคยอ่อนโยนต่อเขามาก่อน หล่อนจึงรีบค้าน เพราะช่วงที่พวกเขาแต่งงานกันใหม่ๆ ความรู้สึกของหล่อนที่มีต่อเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นเรียกว่ายังพอมีความหวังอยู่บ้าง ในเมื่อเขายอมแต่งงานกับหล่อนก็ย่อมแสดงว่าเขาเองก็ต้องมีความรู้สึกดีกับหล่อนอยู่บ้าง
ต่อมาหล่อนถึงรู้ว่าหล่อนคิดผิดเสียแล้ว หัวใจของเขามันก็คือก้อนน้ำแข็งดีๆนี่เอง ไม่มีทางให้ความอบอุ่นได้เลย
ดังนั้นความอ่อนโยนความใส่ใจของหล่อนจึงค่อยๆถูกความเย็นชาและการทำร้ายของเขาทำลายล้างไปจนหมดสิ้น แต่สำหรับเซิ่งเจ๋อเฉิงแล้ว เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเขาไม่เคยคิด หรือสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของหล่อน จึงเท่ากับว่าเขาไม่เคยได้รับสิ่งนั้นจากเธอ
ตอนแรกหล่อนคิดที่จะอธิบายให้เขาฟัง แต่ตอนนี้คงไม่มีประโยชน์
ระหว่างที่หล่อนกำลังลังเลอยู่นั้นเอง เขาก็ถลกชายกระโปรงของหล่อนขึ้น แล้วใช้มือลูบไล้บนผิวเรียบเนียนนั้น
หล่อนรู้ดีว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่หล่อนไม่ยอม
เกือบทุกครั้งที่บันดาลโทสะ หล่อนรู้สึกเหมือนว่าตนเองเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขา มือเท้าของหล่อนปัดป้องเขาให้ออกไปจากร่างของหล่อน แต่ไม่เป็นผลใดๆ
ในสถานการณ์เร่งรัดแบบนี้ หล่อนเอ่ยปากถามเขา"คุณไม่รู้สึกผิดต่อเสิ่นหุ้ยบ้างเหรอ "หล่อนคำรามออกไปด้วยความโกรธ ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟจึงมองเห็นไม่ชัดนัก เครื่องปรับอากาศก็ไม่ได้เปิด ร่างของทั้งสองคนต่างชุ่มไปด้วยเหงื่อ
หล่อนได้ยินเซิ่งเจ๋อเฉิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดว่า "คุณไม่มีคุณสิทธิ์ที่จะเอ่ยชื่อเสิ่นหุ้ย"
"แคว็ก"
กระโปรงของหล่อนถูกดึงจนขาด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนด้านใน เป็นเพราะชุดราตรีที่หล่อนสวมใส่เป็นชุดที่โชว์แผ่นหลังและช่วงไหล่ หล่อนจึงไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน มีเพียงแผ่นบราที่ปิดหน้าอกเท่านั้น เมื่อชุดถูกกระชากออกไปแผ่นปิดหน้าอกก็กระเด็นไปทางไหนก็ไม่รู้
แค่ชั่วพริบตา ร่างกายท่อนบนหล่อนก็เปล่าเปลือย หล่อนรีบใช้สองมือปกปิดหน้าอกตนเองเอาไว้ หล่อนใช้เท้าที่ไม่ได้ถูกพันธนาการไว้ถีบเซิ่งเจ๋อเฉิงไปเต็มแรง "ไอ้สารเลว ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
เซิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะเบาๆ "นี่มันห้องของผม บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านผม แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ผม"
แรงผู้หญิงไม่อาจจะสู้แรงผู้ชายได้ ยิ่งเป็นผู้ชายอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิงที่ออกกำลังเป็นประจำด้วยยิ่งแล้ว เขาใช้มือข้างเดียวคว้ามือสองข้างที่ปิดบังหน้าอกหล่อนนั้นยกขึ้นยึดไว้เหนือศีรษะของหล่อน เผยให้เห็นร่างท่อนบนอันเปลือยเปล่าต่อหน้าของเขา
เสิ่นอีเวยรู้สึกอับอายจนใบหน้าร้อนผ่าว
มืออีกข้างของเขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองทีละเม็ดทีละเม็ด เผยให้เห็นหน้าอกกำยำ เสิ่นอีเวยเริ่มกลัวมากยิ่งขึ้น หัวใจก็ยิ่งเต้นเร็วมากขึ้นเช่นกัน
ในที่สุดเสื้อเชิ้ตของเขาก็ถูกถอดออกมา เผยให้เห็นร่างกายแข็งแรงกำยำ แสงสว่างจากพระจันทร์ด้านนอกหน้าต่างสาดเข้ากระทบที่ใบหน้าหวาดกลัวของเสิ่นอีเวยพอดี เซิ่งเจ๋อเฉิงก้มดูร่างบอบบางและอ่อนแอของเสิ่นอีเวย ในวินาทีนั้นเองในใจเขารู้สึกได้ถึงความสะใจ
ท่าทางของหล่อนที่ต่อต้านเขาถูกเขาดักทางได้หมด ในแง่ของพละกำลังแน่นอนว่าหล่อนแพ้ราบคาบ
ตอนแรกหล่อนเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ แต่อยู่ๆก็เหมือนมีแสงอะไรบางอย่างแวบผ่านดวงตาคู่นั้น เขาพลิกร่างของหล่อน แล้วแนบร่างของเขาลงมากดทับร่างหล่อนเอาไว้ ความร้อนจากหน้าอกของเขาแผ่ปกคลุมร่างของหล่อน ติ่งหูเล็กๆอันนุ่มนิ่มถูกเขากัด หล่อนรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน มันเป็นวิธีที่เขาชอบใช้มากที่สุด หล่อนแทบจะทนส่งเสียงร้องออกมาไม่ไหว
แต่หล่อนก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
หล่อนยังคงอดกลั้นเอาไว้
"ไม่เชื่อฟังผมใช่มั้ย" เสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงแหบพร่าเล็กน้อยทั้งยังมีความหื่นกามอย่างชัดเจน
เสิ่นอีเวยรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่หัวไหล่ เขากัดหล่อน มือของเขาจับอยู่ที่เอวหล่อนมืออีกข้างกระชากสิ่งปกปิดร่างชิ้นสุดท้ายของหล่อนออก หล่อนรู้สึกหมดหวังแล้ว
ทันใดนั้นหล่อนรู้สึกเจ็บปวด จากการที่ร่างกายถูกขึงพรืดไว้แบบนั้น จนต้องส่งเสียงร้องออกมา แต่เซิ่งเจ๋อก็ไม่ได้รู้สึกเวทนาหล่อนแม้แต่น้อย
ด้วยท่าทางแบบนี้หล่อนไม่สามารถทำอย่างอื่นได้นอกจากถูกกดทับอยู่อย่างนี้ ไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ หล่อนอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกแล้วเสียงของซาตานก็ดังขึ้นเหนือศีรษะของหล่อน "มา ไหนพูดสิว่า ต่อไปจะไม่กล้าทำเรื่องแบบคืนนี้อีก"
หล่อนคิดไม่ถึงว่า เขาจะถามคำถามแบบนี้ในตอนนี้ หล่อนยังคงอดทน เม้มปากแน่นไม่พูดอะไรออกมา
เซิ่งเจ๋อเฉิงเองหากไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เขาก็จะไม่ยอมหยุดเช่นกัน เขาไม่พอใจในท่าทีของหล่อน จึงออกแรงกดทับร่างหล่อนมากขึ้นอีก "พูดสิ ว่าจะกล้าทำอีกมั้ย ผมบอกให้คุณพูด"
เสิ่นอีเวยรับแรงกดทับนี้ไม่ไหว กระดูกภายในร่างกายเหมือนกำลังจะแตกสลาย ไม่มีหนทางใดอีกแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงจึงได้ยินคำตอบที่เขาอยากฟัง "ไม่ ไม่กล้าแล้ว"เสียงของหล่อนฟังดูปวดร้าวและไม่มีความจริงใจ
已经是最新一章了
加载中
