บทที่55 คุณถูกไล่ออกแล้ว

บ๗ที่55 คุณถูกไล่ออกแล้ว เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเซิ่งเจ๋อเฉิง หยดลงบนหลังเปล่าเปลือยของเสิ่นอีเวย รู้สึกได้ถึงความร้อน รอยยิ้มของความพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิง แต่การกระทำของเขายังคงไม่ไม่หยุดเท่านั้น เมื่อเขานึกถึงมือของเซียวหันถิงที่วางบนเอวของหล่อน และท่าทางที่เขาโน้มตัวลงไปเหมือนจะจูบหล่อนนั้นอีก ในใจเขาเหมือนมีไฟถูกจุดขึ้นอีก คงมีเพียงการลงโทษหญิงสาวใต้ร่างเขาเท่านั้นที่จะดับไฟแห่งโทสะภายในใจเขาได้ หลังจากผ่านศึกสงครามครั้งนี้ ทั้งสองต่างหมดเรี่ยวแรง เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนว่าตนเองใกล้จะตาย ทันใดนั้นเองเซิ่งเจ๋อเฉิงก็โน้มร่างลงมาทับหล่อนอีก หล่อนตกใจไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก "เมื่อกี้คุณถามผมว่าไม่รู้สึกผิดต่อเสิ่นหุ้ยเหรอ"เขาถามข้างหูหล่อน เสิ่นอีเวยไม่ตอบ "ผมจะบอกคุณให้นะ ผมรักเสิ่นหุ้ยไม่มีวันเปลี่ยนแปลง คุณไม่มีสิทธิ์มาถามคำถามนี้กับผม" ที่ผ่านมาถึงแม้ว่าท่าทีของเขาที่มีต่อหล่อนจะเปลี่ยนแปลงไปบ้าง ต่อให้หล่อนเข้าใจว่าท่าทีที่เปลี่ยนไปกับความรักมันคนละเรื่องกัน แต่เมื่อตอนนี้หล่อนได้ยินเขาพูดว่า เขารักเสิ่นหุ้ย ในใจหล่อนก็รู้สึกเจ็บปวดทรมานไม่น้อย เมื่อหล่อนได้ยินเขาพูดดังนั้นแล้ว หล่อนไม่โต้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มออกมาในความมืดมิด เซิ่งเจ๋อเฉิงเห็นท่าทางเฉยเมยของหล่อน ไฟโกรธในใจเริ่มปะทุขึ้นมาอีก เขาเกลียดการถูกหมางเมินแบบนี้ โดยเฉพาะกับเสิ่นอีเวยที่แสดงท่าทีแบบนี้กับเขา หล่อนมีสิทธิ์อะไร เสิ่นอีเวยยังไม่ทันได้สวมเสื้อผ้า หัวไหล่อันเปล่าเปลือยยังคงมีเหงื่อท่วม เซิ่งเจ๋อเฉิงจับหัวไหล่ของหล่อนพลิกกลับมา เผชิญหน้ากับเขา ด้วยแสงสว่างจากพระจันทร์ทำให้หล่อนเห็นดวงตาของเขา เย็นชา ไร้ความรู้สึก "เสิ่นอีเวย พูดสิ พูดว่า ฉันรู้ว่าคุณไม่รักฉัน" เสิ่นอีเวยได้ยินเสียงบางสิ่งบางอย่างแตกละเอียดอยู่ภายในใจหล่อน เสมือนว่าที่หล่อนพยายามทนฝืนมาสิบกว่าปีนี้ จะต้องมาถูกทรมานเพื่อให้ตัวหล่อนยอมรับสิ่งนี้เอง "ผมบอกให้คุณพูด พูดว่าคุณรู้ว่าผมไม่ได้รักคุณ" หล่อนรู้สึกได้ว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว แต่หล่อนก็ไม่รู้สาเหตุว่าอะไรทำให้เขาเป็นแบบนี้ สุดท้าย หล่อนก็ได้ยินตัวเองพูดว่า "ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้รักฉัน คนที่คุณรักมาโดยตลอดคือเสิ่นหุ้ย คุณพอใจแล้วรึยัง" เซิ่งเจ๋อเฉิงมองเสิ่นอีเวยนิ่งไม่ขยับ หลังจากนั้นสามวินาที เขาจึงปล่อยมือ เมื่อเซิ่งเจ๋อเฉิงปล่อยมือจากหล่อน หล่อนก็ทรุดตัวลงบนพื้น เหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออกมา ในความมืดมิดนั้นหล่อนสัมผัสได้ว่าเขาเดินออกจากห้องนี้ไปแล้ว ไม่รู้ว่านานขนาดไหน กว่าหล่อนจะพยุงร่างขึ้นมาจากพื้นได้ ระยะทางจากเตียงไปที่ห้องน้ำเพียงไม่กี่ก้าว แต่หล่อนกลับรู้สึกว่าเดินนานเหมือนเป็นศตวรรษ สักพักเสียงน้ำในห้องน้ำดังขึ้น ปนมากับเสียงร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทม แต่ในค่ำคืนที่เงียบสงัดแบบนี้ คงไม่มีใครได้ยิน เสียงร้องอย่างโศกเศร้าของเสิ่นอีเวย หล่อนไม่ได้ต้องการให้ใครได้ยิน แต่เป็นเพราะว่าหล่อนอดกลั้นฝืนทนมาอย่างทรมาน ตลอดเวลาที่ผ่านมาหล่อนเก็บมันไว้ในใจ ตอนนี้มันเหมือนกับน้ำที่เอ่อล้นออกมา เก็บอย่างไรก็ไม่อยู่ แปดโมงเช้าวันที่สอง เสิ่นอีเวยลืมตาขึ้น หล่อนพบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นในห้องน้ำ น้ำที่อยู่บนพื้นเย็นจัด แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่หล่อนกลับหนาวจนตัวสั่น หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะนอนหลับอยู่บนพื้นห้องน้ำ หลังจากเก็บของเรียบร้อย หล่อนก็ไปที่ทำงาน หลังจากออกมาจากลิฟท์ หล่อนก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศในที่ทำงานดูแปลกไปจากเมื่อก่อน พนักงานที่เคยนอบน้อมต่อหล่อนวันนี้กลับมองหล่อนด้วยสายตาเห็นใจหรือไม่ก็เหมือนกำลังดูละครฉากหนึ่งอยู่ เสิ่นอีเวยพอจะรับรู้ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว ในใจหล่อนรู้สึกกังวลขึ้นมา หรือว่าทุกคนจะรู้เรื่องที่หล่อนเป็นมะเร็งแล้ว แต่ว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ คนที่รู้ว่าหล่อนป่วยก็มีแค่หมอกับฉินโม่เท่านั้น แล้วฉินโม่ก็ไม่น่าจะรู้จักหรือติดต่อกับคนในบริษัท หล่อนเตรียมจะเปิดประตูเข้าห้องทำงาน แต่เสียงของเจ้านายก็ดังขึ้นมาก่อนด้านหลัง "อีเวย คุณเข้ามานี่หน่อย" เสิ่นอีเวยหันกลับไป มองเห็นเจ้านายกำลังกวักมือเรียกหล่อนอยู่ ในใจเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอาจจะร้ายแรงกว่าที่หล่อนคิดไว้ หล่อนวางของลงบนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างกังวลแล้วเดินไปห้องของเจ้านาย "มา นั่ง"เจ้านายหล่อนชี้มือไปยังโซฟา เพราะว่าหล่อนเป็นนักออกแบบที่มีฝีมือโดดเด่นคนหนึ่งหากแทบกับนักออกแบบในรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว และในเวลาทำทางหล่อนก็ทำได้ดี ทุ่มเทเต็มที่ ดังนั้นเจ้านายจึงชื่นชมในตัวเธอมาก แต่นี่นับว่าเป็นครั้งที่เจ้านายพูดกับหล่อนด้วยท่าทีเคร่งขรึมแบบนี้ หล่อนมองหน้าเจ้านายนิ่งๆ อีกฝ่ายเองก็เหมือนมีอะไรจะพูดแต่พูดไม่ออก แต่สุดท้ายเขาก็เอ่ยปากออกมา "อีเวย พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ" หล่อนตกใจถลึงตาโตทั้งสองข้างมองเจ้านายแล้วถามว่า "เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะคะ" ใบหน้าของเจ้านายหล่อนเจือด้วยความรู้สึกผิด "คุณเป็นนักออกแบบที่อายุน้อยและมีฝีมือดีที่สุดตั้งแต่ผมเคยเจอมา ที่ผ่านมาคุณทำงานอย่างเต็มความสามารถผมเองก็รู้ดี ผมจะคิดเงินเดือนบวกกับโบนัสไปให้คุณด้วย" เวลานี้หล่อนไม่ได้สนใจเงินเดือนหรือโบนัสอะไรทั้งนั้น แต่หล่อนสนใจท่าทีของคนรอบข้างหล่อนที่เปลี่ยนไป เหตุใดที่ทำงานที่หล่อนตั้งใจอดทนทำงานมาตลอดกลับทำกับหล่อนอย่างนี้ แต่หล่อนเห็นได้ชัดว่าเจ้านายหล่อนมีบางสิ่งบางอย่างที่พูดออกมาไม่ได้ และเขาก็ไม่อยากให้หล่อนไป "เจ้านายคะ สาเหตุคืออะไรคะ ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะได้รู้"เสิ่นอีเวยสีหน้าเคร่งเครียด เจ้านายหล่อนก้มหน้าก้มตา ก่อนพูดว่า"ท่านประธานเซิ่ง" เสิ่นอีเวยตกตะลึงในคำตอบ หล่อนคิดหาเหตุผลเองต่างๆมากมายในใจ แต่ไม่ได้คิดถึงเซิ่งเจ๋อเฉิงเลย "ก่อนที่คุณจะมา ท่านประธานเซิ่งส่งคนมาเพิ่งจะกลับไปเมื่อกี้นี้เอง เขาบอกว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องให้คุณมาทำงานที่นี่แล้ว พวกเขาจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องที่คุณต้องออกอย่างกะทันหันแล้วทำให้บริษัทต้องเสียหาย คุณเองก็รู้ว่าอำนาจของท่านประธานเซิ่งมีมากขนาดไหนไม่มีใครกล้าต่อกรอะไรกับเขา และดูเหมือนจะมีเรื่องระหว่างสามีกับภรรยาของพวกคุณอีก ผมยิ่งพูดอะไรมากไม่ได้" หล่อนเชื่อทุกคำพูดของเจ้านาย แต่หล่อนไม่คิดเลยว่า เขาโกรธหล่อนถึงขนาดทำเรื่องน่าอายแบบนี้ได้ เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าตัวเองออกจากที่ทำงานอย่างไร อากาศด้านนอกร้อนระอุ หล่อนไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี ที่แท้ความรู้สึกเวลาตกงานมันเป็นแบบนี้นี่เอง คงจะเป็นเพราะหล่อนไม่มีความรักจากพ่อแม่ ไม่ได้รับรักจากคนที่หล่อนรัก และตอนนี้หล่อนก็สูญเสียงานที่หล่อนรัก เป็นที่พึ่งสุดท้ายไปอีก เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วคนที่ล้มเหลวคือหล่อนหรือเซิ่งเจ๋อเฉิงกันแน่ เขาเป็นถึงประธานบริษัทเซิ่งซื่อ แต่กลับมารังแกผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างหล่อนจะต้องไปหาเขาให้เขาอธิบายเรื่องนี้ให้ได้ เสิ่นอีเวยเดินออกจากลิฟต์ด้วยความโกรธ บริษัทเซิ่งซื่อมีทั้งหมด24ชั้นล้วนเงียบเหงา ห้องทำงานของเซิ้งเจ๋อเฉิงก็ไม่มีคนอยู่ หล่อนเดาว่าคงประชุมกันอยู่ในห้องประชุม ด้วยนิสัยของหล่อน หล่อนไม่มีทางทำเรื่องสิ้นคิดอย่างการบุกเข้าไปในห้องประชุมแน่ แต่ครั้งนี้หล่อนคิดว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงทำเกินไปคิดอยากจะทำอะไรก็ทำรังแกคนอื่นมากเกินไป