บทที่56 มาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อ

บ๗ที่56 มาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อ ท้ายที่สุด ตอนที่ทุกคนดึงสติกลับมาได้หลังจากที่ฟังเซิ่งเจ๋อเฉิงเล่าเรื่องอยู่นั้น ประตูของห้องประชุมถูกคนเปิดออกมาเสียงดังสนั่น ทุกคนตกใจได้แต่หันไปมองทิศทางที่มาของเสียง เหตุเพราะว่าเมื่อก่อนเสิ่นอีเวยก็ยังมาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อพักหนึ่ง เพราะฉะนั้นเลยมีคนรู้จักหล่อนอยู่กลุ่มหนึ่ง แต่ ณ เวลานี้กลับเห็นคุณนายเซิ่งมาปรากฏกายที่ประตูหน้าห้องประชุมทุกคนต่างตกใจที่เห็นสถานการณ์ดังกล่าว สายตาเสิ่นอีเวยจับต้องที่ตัวของเซิ่งเจ๋อเฉิงที่นั่งด้านหน้อจอมอร์นิเตอร์ขนาดใหญ่ตั้งแต่แรกเริ่มเหมือนจะคาดเดาได้ว่าเสิ่นอีเวยยังไงจะต้องมาแน่นอน เซิ่งเจ๋อเวยไม่ได้ตกใจอะไรแต่ไม่คิดว่าหล่อนจะกล้าขนาดที่มาขัดขวางการประชุมได้ เพราะงั้นในดวงตาเขาตอนนี้เริ่มขุ่นเคืองขึ้นมานิดๆ ทุกคนต่างมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งสงสัยทั้งอยากรู้อย่างเงียบๆ เซิ่งเจ๋อเฉิงเอารีโมทที่อยู่ในมือวางบนโต๊ะเบาๆ และน้ำเสียงของเขาไม่มีอารมณ์ใดๆออกมาเลน : “การประชุมขอหยุดแค่นี้ก่อน ตอนนี้ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการขอให้ทุกคนทั้งหมดออกไปจากห้องนี้” เมื่อได้ยินประโยคนั้นทุกคนต่างพากันเก็บขอกันอย่างพัลวันเพื่อจะได้ออกไปจากห้องประชุม ตอนที่สวีอันฉิงเดินผ่านเสิ่นอีเวยหล่อนมองเธออย่างเหยียดๆ ทว่าเสิ่นอีเวยไม่ได้ชายตามองหล่อนสักนิด เซิ่งเจ๋อเฉิงนั่งสบายอกสบายใจบนเก้าอี้ทำงาน สีหน้าแสดงออกถึงการเล่นสนุก : “นี่ไม่ใช่คุณนายเสิ่นหรอ ตอนนี้คุณควรจะทำงานที่บริษัทของคุณไม่ใช่หรอ มาที่นี่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ?” เสี่นอีเวยเกลียดอาการแบบนี้ของเขาคือรู้แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้ แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรหล่อนลากเก้าอี้มานั่งเผชิญหน้ากับเซิ่งเจ๋อเฉิง ห้องประชุมใหญ่โตมาก ทั้งสองคนห่างกันไม่ถึงสามเมตร “คุณใช่ไหมที่คุณก่อกวนเจ้านายฉันให้เขาไล่ฉันออก?” เซิ่งเจ๋อเฉิงอมยิ้มเบาๆ : “ทำไมพูดว่าก่อกวนล่ะ? อยู่ดีๆคุณก็ออกมาจากบริษัททำให้บริษัทเสียหายทุกอย่างที่คุณทำให้บริษัทเขาเสียหาย ผมจ่ายให้เขาเต็มจำนวน ไม่ว่าจะราคาพื้นฐานหรือจะกี่เท่าก็ได้คนที่ทำธุรกิจทุกคนสิ่งที่สำคัญที่สุดมักไม่ใช่ผลประโยชน์นะถ้าเจ้านายคุณรับรุ้ความรู้สึกได้จริงๆว่าบริษัทไม่มีคุณแล้วไม่ได้เขาไม่ยินยอมตกลงเงื่อนไขนี้กับผมตั้งแต่แรก” เสิ่นอีเวยฟังจบ อารมณ์หล่อนก็ไม่ได้ดีขึ้น ได้แต่พูดเหน็บเขา : “แบบนั้นหรอ? แต่ว่าคนแบบคุณเนี่ยนะ เอาจริงคุณก็คงไม่คุยกับคนอื่นดีๆมั้ง?” “ฉันจะคุยกับเจ้านายเธอยังไง เธอไม่ต้องยุ่ง แค่เธอต้องรู้ว่าจากวันนี้เป็นต้นไปเธอเป็นคนของบริษัทเซิ่งซื่อ” น้ำเสียงของเขาดูปกติธรรมดาแต่สามารถจับประเด็นในนั้นได้ว่าเป็นการบังคับและไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้ เสิ่นอีเวยตกใจและถามกลับ : “คุณหมายความว่ายังไง ?” “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปมาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อ” เดิมทีเสิ่นอีเวยนึกว่าเขาก็แค่อยากจะแกล้งหล่อนเลยพยายามแย่งงานกลับ แต่สิ่งที่หล่อนคิดไม่ถึงก็คือเซิ่งเข๋อเฉิงจะให้หล่อนกลับมาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่ออีกครั้ง ในสายตาเสิ่นอีเวยเจือปนการดูถูกออกมา : “เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณอย่าคิดนะว่าบนโลกใบนี้นอกจากบริษัทเซิ่งซื่อของคุณแล้วเนี่ยจะไม่มีบริษัทอื่นเลยหรอ? ฉันจะบอกให้นะ ฉันยอมที่จะไปทำงานที่บริษัทเล็กๆเงินเดือนน้อยนิดกว่านี้หลายเท่ายังไงก็ไม่ยอมทำงานที่นี่!” เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ตั้งแต่แรกเกี่ยวกับอาการปฏิเสธของหล่อนแต่ก็ไม่ได้โกรธ เขาพูดว่า : “คุณก็ลองดูสิ บริษัทคราวที่แล้วหากฉันจำไม่ผิดละก็เหมือนจะเป็นบริษัทข้ามชาติขนาดใหญ่ใช่ไหม ขนาดบริษัทขนาดนั้นผมยังให้คุณออกได้ อย่าว่าถึงบริษัทเล็กๆพวกนั้นเลย เธอว่าฉันจะสนใจไหม?” คำพูดที่บอกว่าก่อกวนนั้นมันไขข้อข้องใจอย่างชัดเจน คนโง่เท่านั้นแหละที่จะไม่เข้าใจ อาการโมโหของเสิ่นอีเวยมันทำให้มือทั้งสองข้างของหล่อนสั่น หล่อนกำมือแน่นพร้อมตะโกนเสียงดังลั่น : “คุณมีสิทธิอะไร! คุณมีอำนาจอะไร!” เซิ่งเจ๋อเฉิงที่อยู่ตรงหน้าสีหน้าเยือกเย็น : “ก็ใช้สิทธิของสามีที่ถูกกฎหมาย! อีกอย่างก็จะได้ป้องกันเวลาที่เธอออกไปข้องแวะกับผู้ชายคนอื่นนอกบ้าน เลยต้องเอาเธอมาไว้ในสายตาฉันไง เผื่อว่าวันหนึ่งถูกผู้หญิงของตัวเองสวมเขาให้ยังไม่รู้ตัวอีก” “เอาปากไปล้างหน่อยไป!” เสิ่นอีเวยโมโหจนสูญเสียการควบคุม คนที่อยู่ด้านนอกสามารถฟังเสียงจากในห้องประชุมว่ากำลังทะเลาะกัน พวกเขาค่อยๆโผล่หน้าออกมาดูการแสดงที่อยู่ตรงหน้า พนักงานผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า : “คุณนายเซิ่งเธอมีที่มาจากไหนหรอ ? ฉันเพิ่งเคยเห็นครั้งแรกที่มีคนใช้อารมณ์ที่รุนแรงขนาดนี้กับท่านประธานเซิ่ง” “คุณนายเซิ่งที่ไหนล่ะ ก็แค่ไก่ป่าที่อุปโลคขึ้นมาเท่านั้นแหละ!” เสียงของสวี่อันฉิง ปกติสวี่อันฉิงงานทุกอย่างที่บริษัทถือว่าทำได้ดีมาก เพราะฉะนั้นคนทุกฝ่ายเลยมั่นใจในการจัดการของหล่อน วันนี้เป็นวันแรกที่เห็นความแปรปวนของหัวหน้าการจัดการสวี่ ทุกคนวันนี้ได้เห็นแล้ว ไม่กล้าที่จะพูดต่ออีก สวี่อันฉิงยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานของตัวเอง หล่อนมองไปยังในห้องประชุมที่ทั้งคู่ทะเลาะกันอยู่ แม้ว่าจะไม่ได้ยินพูดเรื่องอะไรแต่ว่าผู้หญิงอย่างเสิ่นอีเวยแค่เซิ่งเจ๋อเฉิงอยู่ร่วมห้องเดียวกับเสิ่นอีเวยผู้หญิงคนนั้น หล่อนรับไม่ได้ ! “เป็นไง คิดดีๆ?” เซิ่งเจ๋อเฉิงมองเสิ่นอีเวยที่สีหน้าแสดงออกว่าเขาชนะแน่นอน เสิ่นอีเวยสูดลมหายใจเข้าและก้มหัวลง หล่อนต้องการเวลาให้ตัวเองคิดสักพัก ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว หลังจากนี้ต่อไปไม่ว่าเธอจะไปบริษัทไหนทำงานก็ตามที เซิ่งเจ๋อเฉิงจะหาทุกวิธีมาทำให้หล่อนถูกไล่ออก งั้น หากจะพูดจริงๆแล้วหล่อนมีแค่บริษัทเซิ่งซื่อเท่านั้นที่เป็นตัวเลือกได้ เอาเข้าจริงแล้วบริษัทเซิ่งซื่อเป็นบริษัทขนาดใหญ่ ภายในองค์กรมีกรุ๊ปกิจการต่างๆมากมาย ทั้งที่ดินและอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจท่องเที่ยว ธุรกิจการออกแบบเป็นต้น เสิ่นอีเวยทำในส่วนของการออกแบบชุดแต่งงาน เอาเข้าจริงก็สมารถหาทางออกให้ตัวเองที่บริษัทเซิ่งซือนี้ได้ หากจะพูดถึงทรัพยากรจากทางบริษัท บริษัทเซิ่งซือสามารถให้เธอได้ดีกว่าเดิม แต่ว่าคนที่บังคับให้เธอมาที่นี่คือเซิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยมองผ่านจุดนี้ที่มันทุกข์ใจไปไม่ได้ ตอนนั้นเองหล่อนคิดถึงบริษัทของแม่ ใช่สิ ตัวหล่อนเองต้องเอาบริษัทแม่คืนมา หากไม่เงินจะเป็นไปได้ไง ? เสิ่นอีเวยคิดได้อย่างชัดเจนถ่องแท้ หล่อนเงยหน้าขึ้น พลางพูดว่า : “ได้ จากพรุ่งนี้เป็นต้นไปฉันจะมาทำงานที่นี่ ขอแค่ท่านประธานเซิ่งเวลาทำงานก็ทำงานไป เอาอารมณ์เรื่องความรู้สึกส่วนตัวแยกกัน คุณเกลียดฉันขึ้นมาอีก เราค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน ฉันหวังว่าบริษัทเซิ่งซือจะเป็นเป้าหมายใหม่ของฉัน เพราะงั้นหวังว่าจะไม่ถูกวุ่นวายด้วยเรื่องอื่นๆ” “ไม่มีปัญหา ฉันตกลง ไปได้แล้วออกไปทักทายกับทุกคน” เซิ่งเจ๋อเฉิงพูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เขาก็ไม่ได้รอให้เสิ่นอีเวยตอบกลับมา เขาลากเธอมุ่งหน้าตรไปยังด้านนอกของห้องประชุม ทุกคนดูเหมือนว่ากำลังตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง เอาเข้าจริงใจเนี่ยบินลอยเข้าไปอยู่ในห้องประชุมก่อนแล้ว ตอนนี้ยิ่งได้ยินประตูห้องประชุมเปิดออกมา ทุกคนหันมองไปยังทิศทางเดียวกัน ไม่เว้นแม้แต่สวีอันฉิง น้ำเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงพูดเป็นทางการมาก : “ผมแนะนำให้ทุกคนรู้จัก ท่านนี้คือเสิ่นอีเวย ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอจะมาทำงานที่บริษัทเซิ่งซือตำแหน่งผู้อำนสยการในการออกแบบชุดแต่งงาน” ดั่งก้อนหินที่ขยับผ่านการกระทบกันเป็นพันชั้น แวบเดียว ทั้งห้องทำงานเกิดการอื้ออึงกันยกใหญ่ ขนาดเสิ่นอีเวยยังตกใจจนทำตาโต เธอมองไปยังเซิ่งเจ๋อเฉิงอย่างไม่น่าเชื่อสายตาตัวเอง เขาขึ้นตำแหน่งของหล่อนทำไมตำแหน่งมันสูงขนาดนี้?