บทที่57 แสดงอำนาจให้สวี่อันฉิงเห็น

บ๗ที่57 แสดงอำนาจให้สวี่อันฉิงเห็น เดิมทีหล่อนคิดว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงก็คงแกล้งหล่อนเล่นคงให้หล่อนทำความสะอาด ชงชา คอยเสิร์ฟน้ำอะไรพวกนี้แต่ก็ควรที่จะเริ่มต้นจากตำแหน่งพนักงานนักออกแบบธรรมดาทั่วไปก่อน แต่ว่า ... ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบ ตอนนี้หล่อนไม่สามารถจับทางผู้ชายคนนี้ได้จริงๆ สีหน้าของสวี่อันฉิงดูไม่ได้ตั้งแต่แรก ตัวหล่อนเอาเข้าทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อเป็นได้แค่หัวหน้าหล่อนมีสิทธิ์อะไรห๊า ! เสิ่นอีเวย สวี่อันฉิงกำมือแน่น เล็บยาวเหมือนจะทิ่มเข้าอุ้งมือ หล่อนเกลียดจนอดไม่ได้ที่จะฉีกเธอให้กระจุยหล่อนลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้าเดินไปหาผู้หญิงคนนี้ ดูทีว่าเธอจะต่อกรยังไง หลังจากที่เซิ่งเจ๋อเฉิงแนะนำเสร็จเขามองเธอแวบหนึ่งแล้วก็หันหลังเดินออกไปแถมไม่ได้พูดอะไรต่อ ใจของเสิ่นอีเวยเหมือนกำลังสุมกองไฟอยู่ อ๋อที่แท้เขาอยากให้ตัวเธอมาจัดการเก็บพวกขยะที่ก่ายกองอยู่นี่นะหรอ? หลังจากทะเลาะกันทุกคนเลยเข้าใจได้ว่า คุณนายเซิ่งคนนี้ไม่ค่อยได้การต้อนรับที่ดีเท่าไหร่สำหรับท่านประธานเซิ่งและยังแสดงอารมณ์เย็นชากับหล่อนตลอดเวลา สวี่อันฉิงมองเห็นภาพเหล่านี้เลยอยากหาอะไรสักอย่างมาให้ทิ่มเสิ่นอีเวยสักนิด อยู่ดีๆหล่อนก็จับแขนของเสิ่นอีเวยไว้แน่น แสดงอาการสนิทสนมแบบจอมปลอมแบบนั้นพูดกับเธอ : “คุณเสิ่นคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกับฉันเอง ตอนมาถึงที่บริษัทแบบปุ๊บปั๊บอาจจะทำอะไรไม่ถูกไปบ้าง หวังว่าทุกคนไว้หน้าฉันบ้าง จากนี้ต่อไปต้องดูแลคุณเสิ่นให้ดีๆ” การแสดงออกที่สนิทสนมเหลือเกิน ถ้าไม่คิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้เสิ่นอีเวยคงเชื่อสวี่อันฉิงอย่างหมดใจแล้วว่าหล่อนเป็นเพื่อนของหล่อนจริงๆ ทว่าเสิ่นอีเวบคิดไม่ถึงจริงๆว่าสวี่อันฉิงจะกล้าทำได้ถึงขนาดนี้ ก่อนหน้านี้หนึ่งนาที เซิ่งเจ๋อเฉิงเพิ่งจะประกาศไปว่าหล่อนจะดำรงตำแหน่งเป็นถึงผู้อำนวยการของฝ่ายออกแบบชุดแต่งงาน ตำแหน่งยังสูงกว่าหล่อนนอีก แต่ดูอาการของหล่อนตอนนี้สิ เหมือนว่าตัวเธอเองต้องการการคุ้มครองจากหล่อนยังไงยังงั้น เสิ่นอีเวยยิ้มแห้งๆแล้วเอามือของสวี่อันฉิงออก : “หัวหน้าสวี่ --” หล่อนตั้งใจที่จะจิกคำว่าหัวหน้าคำนี้ “ฉันขอแก้ข้อผิดพลาดสองข้อ ข้อแรก ฉันไม่ได้มาที่นี่แบบปุบปับ ฉันมาทำงานที่ปีกว่าแล้ว ก็แค่เธอไม่รู้เท่านั้นเอง ข้อสอง เมื่อกี้ที่ท่านประธานเซิ่งพูดเธอคงฟังเข้าใจชัดเจนแล้วใช่ไหม? เธอเป็นหัวหน้าฉันเป็นผู้อำนวยการ ใครตำแหน่งใหญ่กว่าเธอน่าจะรู้ ฉันไม่ต้องการให้เธอมาดูแล และไม่ต้องการให้ใครเข้ามาใกล้ชิดด้วย” สวี่อันฉิงหน้าเปลี่ยนสีทันที หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าเสิ่นอีเวบจะกล้าหักหน้าหล่อนต่อหน้าสาธารณชนได้ขนาดนี้ หล่อนนึกว่าเสิ่นอีเวยจะเป็นเหมือนลูกพลับนิ่มๆที่จะถูกคนบีบได้ง่าย ตอนที่ถูกหักหน้าก็เลยลืมที่จะตอบโต้ไป สวี่อันฉิงมองสวี่อันฉิงที่หน้าเสียในใจเต็มไปด้วยความสุขเพิ่มขึ้น หล่อนเดินไปข้างหน้าหลายก้าวเพื่อเข้าไปใกล้ๆหูของสวี่อันฉิง แล้วใช้เสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนได้ยินเท่านั้น : “สวี่อันฉิง ในที่สุดฉันก็มาแล้ว บัญชีเก่าหรือใหม่ เราค่อยๆ--เคลียร์กันไปนะ” สวี่อันฉิงได้แต่มองเสิ่นอีเวยตาปริบๆ หล่อนไม่อยากจะเชื่อเลยคนที่แกล้งง่ายๆอย่างเสิ่นอีเวย ตอนนี้จะเปลี่ยนเป็นหยิ่งไปได้ขนาดนี้ ท้ายสุดแล้ว เสิ่นอีเวยได้แต่มองหล่อนอยากไม่แยแสที่หล่อนกำลังเดินออกไปจากประตูใหญ่ ขนาดหัวยังไม่หันกลับมามอง วันที่สอง เสิ่นอีเวยมาที่บริษัทเซิ่งซื่อตั้งแต่เช้า แต่การรอขึ้นลิฟต์ต้องต่อแถวยาวมาก เสิ่นอีเวยยืนอยู่บริเวณหัวแถวสายตาหล่อนกำลังมองคนข้างๆที่กำลังหลีกทางอยู่ เมื่อมองไปก็เห็นว่าเป็นเซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังมา เพื่อการเดินทางที่สะดวกสำหรับเขาโดยตรง ดังนั้นเขาเลยมีลิฟต์ส่วนตัวโดยเฉพาะ หลินอวี้และคนของเขายืนอยู่ด้านหลังของเขาที่ซึ่งกำลังรอลิฟต์อยู่ ในใจของเสิ่นอีเวยได้แต่เบะปาก ทำอย่างกับเป็นประธานาธิบดียังไงยังงั้น “คุณเสิ่น ท่านประธานเซิ่งเรียกคุณไปหาแป๊บหนึ่ง” เสียงหลินอวี้ดังมาเข้าหู เสิ่นอีเวยตกใจเลยหันกลับไป : “เขาเรียกฉันมีธุระอะไร?” หลินอวี้ได้แต่ยิ้มๆแต่ไม่ได้พูดว่าอะไร ได้แต่หลีกทางไปยังข้างๆเพื่อให้เสิ่นอีเวยเดินไป เซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังมองมาที่หล่อน สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ เสิ่นอีเวยไม่ตอบได้แต่เดินไปทางเขา “เดินไปกับฉันทางนี้” เสิ่นอีเวยนึกว่าฟังผิด : “นี่มันไม่ใช่ลิฟต์ส่วนตัวของคุณหรอ?” สีหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงเจือปนความเบื่อนิดหน่อย : “จะส่วนตัวหรือเปล่ามันขึ้นอยู่กับฉัน บอกให้เธอขึ้นไปก็ไป” เสิ่นอีเวยอึ้งไปสักพัก ตอนแรกคิดว่าคงถูกปฏิเสธแต่มองแถวข้างๆที่หางยาวเหมือนหางมังกร หล่อนยอมแล้ว คนสามคนเดินเข้าลิฟต์ หลินอวี้ยืนอยู่ข้างหลังเขาสองคนอย่างเงียบๆ ลิฟต์ค่อยๆเลื่อนขึ้น ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเลย สีหน้าของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยความสงสัย ในที่สุดเธอก็เลยยอมเปิดปาก : “ท่านประธานเซิ่ง แม้ว่าเราสองคนจะมีความสัมพันธ์เป็นถึงสามีภรรยากันที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ฉันก็ไม่อยากให้คนอื่นคิดมั่วๆ ท่านประธานเข้าใจฉันใช่ไหม?” หลินอวี้เป็นคนสนิทของเซิ่งเจ๋อเฉิง คำพูดพวกนี้ฟังแล้วก็ไม่ได้มีอะไร หลินอวี้ที่ยืนอยู่ข้างหลังได้ก้มหน้าฟังอย่างเขินๆ ถึงชั้นที่ยี่สิบสี่แล้ว เสิ่นอีเวยเพิ่งพูดจบลิฟต์ค่อยๆเปิดออก ส่วนเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้รีบเดินออกไป เขาหันกลับมามองเสิ่นอีเวยน้ำเสียงไม่มีอบอุ่นเลยสักนิด : “ฉันเธอมาที่นี่เพื่อมาทำงาน ไม่ใช่มาคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้” พูดเสร็จก็ไม่รอให้เสิ่นอีเวยตอบก็เดินออกไปจากลิฟต์พร้อมกับหลินอวี้แล้ว เสิ่นอีเวยโมโหอย่างมากก็เหมือนว่าตัวเองมาทำงานปกติแต่เหมือนถูกใครบางคนบีบบังคับมายังไงยังงั้นหรอ ? เซิ่งเจ๋อเฉิงเดินออกไปไกลแล้ว เสิ่นอีเวยสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อจะได้สงบอารมณ์ถึงได้เดินออกไปจากลิฟต์ เวลาที่เดินผ่านออฟฟิศต่างๆ เสิ่นอีเวยแทบจะไม่ต้องคิดเลย รับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ น่าจะเป็นเพราะว่าหลังจากเมื่อวานนี้ที่เธอเดินออกไปมันต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ แต่ว่าเสิ่นอีเวยสามารถคาดเดาได้เพราะว่าเรื่องเมื่อวานที่หล่อนตั้งใจหักหน้าสวี่อันฉิงไว้ ดูลักษณะนิสัยของสวี่อันฉิงแล้วหล่อนต้องใช้คนของหล่อนทำอะไรลงไปสักอย่าง เซิ่งเจ๋อเฉิงให้สวี่อันฉิงแบ่งลูกน้องฝ่ายการออกแบบที่หล่อนรับผิดชอบอยู่แบ่งให้เสิ่นอีเวย เป็นผู้หญิงอายุสามสิบห้าปีชื่อหมี่ย่า ที่ได้ข่าวมาว่าเป็นนักออกแบบที่ฝีมือไม่เลวเลยทีเดียว แต่ชอบใส่อารมณ์ เสิ่นอีเวยคิดว่าคงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว แค่รู้ว่าเรื่องตลาดที่ตัวเองควรจะทำนี่แหละถึงถือได้ว่าเป็นหน้าที่ดีที่สุดแล้วในการทำงาน แต่ว่านักออกแบบคนนี้กลับไม่แก้งานตามแบบรูปตามที่เสิ่นอีเวยบอกถึงสามครั้ง ในที่สุด เสิ่นอีเวยเลยรู้สึกได้ว่าหล่อนตั้งใจที่จะเป็นศัตรูกับตัวหล่อน เสิ่นอีเวยหยิบต้นฉบับการออกแบบที่พลาดๆไว้ ในใจเหมือนมีน้ำมันมาก่อกองไฟ หล่อนดึงประตูออฟฟิศและรีบเดินไปยังตำแหน่งที่นั่งของหมี่ย่า “แผละ!” รูปที่ใช้ออกแบบวางบนโต๊ะเสียงดังฟังชัด ทุกคนที่นั่งอยู่ในออฟฟิศตกใจกันยกใหญ่และรีบหันมามองทางเสิ่นอีเวย หมี่ย่ายืนขึ้น สีหน้าทำเป็นไม่รู้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแถมยังยิ้มผสมกับเขี้ยวลากดิน : “โอ้ว ผู้อำนวยการเสิ่น นี่คืออะไรคะ ? ใครหนอช่างทำให้คุณโมโหเป็นฟืนเป็นไฟได้ขนาดนี้?” ทุกคนที่อยู่รอบๆก็ยืนขึ้นมามองอย่างหัวเราะเรื่องตลก เสิ่นอีเวยมองหมี่ย่าแบบนิ่งๆ : “รูปที่ออกแบบมาทั้งสามครั้งผิดมาสามรอบแล้ว แถมยังผิดที่เดิมๆ ในฐานะที่คุณเป็นนักออกแบบที่มีคุณสมบัติครบถ้วน ฉันไม่คิดว่าจะเป็นการผิดพลาดของคุณ อธิบายมาหน่อย”