บทที่58 งั้นเธอก็ไม่ต้องทำตั้งแต่แรก

บ๗ที่58 งั้นเธอก็ไม่ต้องทำตั้งแต่แรก หมี่ยาฟังเสร็จก็หัวเราะ หล่อนส่งสายตามองไปยังสวี่อันฉิงที่อยู่ไกลๆ หลังจากนั้นสีหน้าก็แสดงอารมณ์แบบย่ามใจ หล่อนใช้มือทั้งคู่สวมกอดบริเวณหน้าอก : “ผู้อำนวยการเสิ่นที่คุณพูดมาหมายความว่าไงฉันไม่เข้าใจเลย อะไรคือระวังไม่ระวัง ฉันรู้สึกว่า ฉันหมี่ย่าความสามารถไม่พอที่จะเข้าตาคุณได้ คุณคอยดู ขนาดที่ฉันจะช่วยเป็นลูกมือของผู้อำนวยการเสิ่นความามารถฉันยังไม่มีเลย !” คนรอบๆได้แต่หายใจลึกๆอย่างเย็นชา ใครไม่รู้บ้างว่าหมี่ย่าเป็นลูกน้องมือทองของสวี่อันฉิงถมเสิ่นอีเวยยังเลือกหนามเอามาทิ่มตัวหล่อนหรอ? ที่หมี่ย่าพูดมาทั้งหมดเหมือนโยนทุกอย่างมาให้ตัวหล่อนรับผิดชอบ ซึ่งเป็นสิ่งที่เสิ่นอีเวยไม่ได้คาดคิดมาก่อน หล่อนเดิมทีคิดว่าหมี่ย่าคงแก้ตัวเพื่อปกป้องตัวเองบ้างแล้วค่อยทำผิดไปเรื่อยๆ ดูท่าแล้วเรื่องคงห่างไกลความคิดของตัวหล่อนเองมันคงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เวลานั้น สวี่อันฉิงมาแล้ว หล่อนปลอบใจเสิ่นอีเวย : “ผู้อำนวยการเสิ่น ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ก่อนหน้านี้หมี่ย่าทำงานกับฉันมาโดยตลอด แล้วเพิ่งย้ายมาทำงานกับคุณโดยตรง เพราะฉะงั้นเลยไม่ชินกับการทำงานของคุณ หากมีตรงไหนที่ทำได้ไม่ดีก็ขอให้คุณไว้หน้าบ้าง ผู้ใหญ่ไม่ควรหมายหัวผู้ต่ำต้อยแค่นี้” เสิ่นอีเวยหันหัวกลับไปมองหล่อนที่พูดออกมาก็มาขอร้องแทนหมี่ย่า แต่สีหน้าของสวี่อันฉิงแทบไม่มีความถ่อมตัวเลยสักนิดแต่กลับแสดงสีหน้าที่แสดงออกอย่างหาเรื่อง เสิ่นอีเวยมองสถานการณ์ถึงได้เข้าใจว่าที่แท้อีกคนกำลังแสดงเป็นผู้ร้ายอีกคนกำลังแสดงเป็นคนน่าสงสาร อยากจะทำให้ผู้อำนวยการอย่างหล่อนถูกบีบบังคับไม่ให้ใครเขามาทำงานกับตัวหล่อน งั้นก็ตามนั้น อย่างหาว่าหล่อนไม่เกรงใจ ผู้คนรอบข้างเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ขนาดคนที่อยู่หน่วยงานอื่นก็ยังมีดูความครื้นเครงพวกนี้ ในคนกลุ่มนี้เมีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นแต่คนที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนนั้นแน่นอนเลยว่าไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังถกเถียงกันอยู่ “เรามีละครดีๆมาให้ดูแล้ว ฝั่งหนึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบกับคนสนิทฝ่ายออกแบบ ทั้งคู่ดูออกเลยว่าทีมเดียวกัน อีกฝั่งคือผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบที่เพิ่งมาภรรยาประธานเซิ่ง หึๆ” “ภรรยาท่านประธานเซิ่งเป็นยังไงหรอ? ไม่ได้ยินที่คนเขาพูดกันหรอ ภรรยาท่านประธานคนนี้เนี่ยไม่ใช่คนที่ท่านประธานพอใจ ตอนนี้มาหยิ่งผยองที่นี่ เดี๋ยวไม่รู้ว่าจะถูกตบหน้าหรือเปล่า!” “ใช่ หัวหน้าฝ่ายออกแบบคนนั้นไม่ใช่คนที่พลังน้อยนิด นักออกแบบหมี่ก็เป็นคนของหล่อน ภรรยาท่านประธานคนนี้น่าจะได้กินความลำบากอยู่!” ท่ามกลางพายุบรรยากาศที่ระอุอยู่กับไม่ได้ลดน้อยลงเลย เสิ่นอีเวยมองสวี่อันฉิงที่พูดอยู่ : “เมื่อกี้นี้หัวหน้าสวี่บอกว่านักออกแบบหมี่ทำงานกับคุณมาก่อนใช่ไหม?” “ไม่ผิด ความสามารถของนักออกแบบหมี่นั้นยอดเยี่ยม พวกเราร่วมกันทำงานได้ดีอย่างเหมาะสม” เสิ่นอีเวยคิดทบทวนสักพัก มองไปทางหมี่ย่า มุมปากแสยะยิ้ม : “หากฉันจำไม่ผิด เมื่อกี้นักออกแบบหมี่บอกฉันว่าความสามารถไม่พอ ขนาดจะช่วยฉันนิดหน่อยยังไม่มีปัญญา?” คนที่อยู่รอบข้างต่างคิดว่าที่เสิ่นอีเวยพูดแบบนี้เพิ่งเตรียมให้หมี่ย่ากลับไปทำงานกับสวีอันฉิงเหมือนก่อน ขนาดหมี่ย่าก็คิดแบบนั้น ขนาดจะคิดยังไม่ทันคิดกลับตอบทันที : “ใช่ ฉันพูดแบบนั้นจริงๆ!” สวี่อันฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆเริ่มยิ้มอย่างถูกใจ อ้อ เสิ่นอีเวยจะสู้กับฉันหรอ? งั้นฉันจะให้เธอลองชิมรสชาติการต่อสู้ที่โดดเดี่ยวมันมีรสชาติยังไง ! สีหน้าที่ยิ้มอ่อนๆของเสิ่นอีเวยกลับเปลี่ยนสีหน้าทันที ตัวหล่อนเข้มงวดมาก หล่อนมองไปยังหมี่ย่าแล้วพูดว่า : “ขนาดจะมาเป็นลูกมือฉันเธอยังไม่มีความสามารถ เช่นนั้นเธอก็ควรอย่าทำงานที่นี่อีกเลย” ประโยคที่เพิ่งพูดออกไป ที่คนที่อยู่รอบๆตกใจกันยกใหญ่ หมี่ย่ากับสวี่อันฉิงก็กำลังจะหาคำมาแปลความหมายของคำพูดเสิ่นอีเวย หมี่ย่าเริ่มเปิดปากพูดก่อน หล่อนมองอย่างยากที่เชื่อในสิ่งที่เสิ่นอีเวยพูด : “ผู้อำนวยการเสิ่น เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?” สีหน้าของเสิ่นอีเวยไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมา แสงที่ส่องประกายออกมาจากดวงตาเป็นสายตาที่เย็นเฉียบ : “นักออกแบบหมี่ฟังคำพูดของฉันไม่เข้าใจหรอ? ขนาดให้คุณมาเป็นผู้ช่วยฉันคุณยังไม่มีความสามารถ บริษัทเซิ่งซื่อใหญ่โตขนาดนี้จะเอาตรงไหนมาพิจารณาให้เธอทำงานที่นี่ต่อไป?” คำพูดที่ตัดสินนั่นเป็นคำพูดที่หมี่ย่าเป็นคนพูดออกมาเอง ตอนนี้เองถึงได้รู้ว่าไม่ทราบตอบไปแบบนั้น หล่อนโมโหจนหน้าแดงแจ๋ แต่ด้วยสถานะของเสิ่นอีเวยหล่อนทำได้เพียงสงบปากสงบคำไว้ไม่กล้าพูดอะไรออกมาทำได้แค่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังสวี่อันฉิง สวี่อันฉิงโมโหอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ตั้งแต่แรก เสิ่นอีเวยคนนี้อยากหักหน้าหล่อน! หล่อนเดินไปหน้าเสิ่นอีเวย สีหน้าไม่ได้สวยเหมือนเมื่อกี้ : “ผู้อพนวยการเสิ่น ระหว่างเราสองคนมีการโกรธแค้นอะไรกันหรอ หรือว่าคุณมีส่วนไหนที่ไม่พอใจฉัน เราสองคนมาอธิบายให้มันชัดเจนกันไหม? หล่อนก็แค่นักออกแบบตัวเล็กๆ วันนี้คุณมาทำงานวันแรกทำไมต้องก่อเรื่องให้ไม่มีความสุขได้ขนาดนี้นะ?” ฟังสวี่อันฉิงเสร็จ เสิ่นอีเวยได้แต่ยิ้มแห้งๆ : “ก็เหมือนที่หัวหน้าสวี่พูดนั่นแหละว่าก็แค่นักออกแบบคนหนึ่งแล้วยังกล้าไม่สนใจผู้อำนวยการอย่างฉัน--” เธอหยิบเอารูปที่ออกแบบที่ให้มี่ย่าแก้ไขถึงสามครั้งแล้วยังไม่ผ่าน : “ทัศนคดิการทำงานของเธอแสดงออกมาบนรูปการออกแบบนี้ ฉันยอมใจหัวหน้าสวี่มากเลยที่สามารถทำงานร่วมกับคนที่คิดแบบนี้ได้มานานขนาดนี้!” คำพูดพวกนี้ทำให้สวี่อันฉิงกับหมี่ย่าไม่เป็นตัวของตัวเอง เอาเข้าจริงสิ่งที่หมี่ย่าทำในวันนี้ถูกสวี่อันฉิงวางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เป้าหมายคือต้องการหักหน้าเสิ่นอีเวยที่ทำงานวันแรก สวี่อันฉิงคิดอยากจะให้หล่อนทราบว่าถึงจะเป็นคุณนายเซิ่งแต่ในแผนกการออกแบบชุดแต่งงานนี่หล่อนถึงจะเป็นหัวหน้า แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือเสิ่นอีเวยในตอนนี้ทำไมเปลี่ยนมากล้าแกร่งขึ้นเยอะ วันนี้พฤติกรรมของหล่อนสวี่อันฉิงแทบคิดไม่ถึง “งั้น ตามความหมายของผู้อำนวยการเสิ่น เรื่องในวันนี้ก็จัดการแบบนี้ใช่ไหม?” แม้ว่าสวี่อันฉิงอยากจะต่อกรกับเสิ่นอีเวย แต่ดูแล้วเรื่องในวันนี้เสิ่นอีเวยคงไม่จบง่ายๆ เพื่อถามเตรียมตัววันข้างหน้าเลยเปิดปากถามความหมายของหล่อนไป เสิ่นอีเวยหันตัวเผชิญหน้ากับทุกคนที่อยู่ในออฟฟิศ วันนี้หล่อนสวมเสื้อแจ็คเก็ตกันลมสีดำบางๆ ส่วนช่วงคอนั่นปิดคอเรียวระหงขาวเนียนละเอียดของหล่อนไว้ แล้วยิ่งสายตานิ่งเย็นชา ทั้งตัวดูเหมือนราวกับหงส์สีดำของชนชั้นสูง “สิ่งที่ฉันพูดทุกคนคงได้ยินชัดเจนทั้งหมดแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เป็นลูกน้องของหัวหน้าสวี่ แม้ว่าฉันจะเป็นภรรยาของท่านประธานเซิ่งก็ตามที แต่ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาทำงานจริงๆ การต่อสู้กันและการรวมกลุ่มแก๊งค์เล็กๆในออฟฟิศก็ตามฉันไม่ได้สนใจอะไร ไม่ต้องคิดว่าฉันเป็นคนที่มาใหม่แล้วจะทำอะไรตีมึนได้พูดกันตรงๆเลย เรื่องธุรกิจการออกแบบชุดแต่งงานฉันถนัดกว่าพวกคุณ นอกจากนี้แล้ว จากการทำงานตามสไตล์ของหัวหน้าสวี่แล้ว การสไตล์ทำงานของพวกคุณค่อนข้างขี้เกียจจนเคยชินกันไปหมดเอางี้วันนี้ฉันพูดแค่นี้แหละ อยากจะทำงานกับฉันหลังจากนี้ก็ตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง อยากขี้เกียจต่อไปก็เชิญที่ลิฟต์ประตูด้านขวามือ เดินดีๆนะ ไม่ไปส่ง”