บทที่59 การแข่งขันเพิ่งเริ่มต้น

บ๗ที่59 การแข่งขันเพิ่งเริ่มต้น บทสนทนาเมื่อครู่ทำให้ทุกคนที่อยู่ในออฟฟิศเงียบเป็นเป่าสาก พูดจบ เสิ่นอีเวยก็หันตัวกลับมาพูดกับหมี่ย่าอย่างเยือกเย็นว่า : “ส่วนเธอ ต้องลาออกไปจากบริษัทเซิ่งซื่อ ลูกน้องในสายงานของฉัน ฉันรับไม่ได้ที่เธอเป็นคนหยิ่งผยองขนาดนี้” เสิ่นอีเวยพูดเสร็จก็เดินไปทางออฟฟิศของตัวเองทุกคนหลีกทางให้หล่อน สีหน้าของเธอดูปกติธรรมดา แต่ทว่าใจนั้นเต้นอึกทึกครึกโครมไม่หยุด วันนี้เป็นวันแรกในการทำงานที่ซิ่งซื่อแถมก่อเรื่องให้เซิ่งเจ๋อเฉิงอีกไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นถ้ารู้แล้วจะทำยังไงบ้าง? แต่ก็ไม่สนใจแล้ว เพราะตัดสินใจมาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อนานๆ ยิ่งเรื่องที่มาแสดงอำนาจแบบนี้ถถึงเวลาก็ต้องจัดการจริงจัง เช่นพวกหล่อน ออฟฟิศบริษัทยักษ์ใหญ่มีเยอะแยะ แค่วันนี้เสิ่นอีเวยเชือดไก่ให้ลิงดูเท่านั้นเอง ละลายพฤติกรรมความเย่อหยิ่งของสวี่อันฉิงสักหน่อย ต่อไปในภายภาคหน้าตัวเองจะได้อยู่ได้อย่างสบายใจ หมี่ย่าเหมือนกับนักโทษที่พิพากษาให้ประหารชีวิตได้แต่ยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม จะพูดต่ออีก เสิ่นอีเวยเป็นคนที่ท่านประธานเซิ่งพูดออกมาจากปากเองว่าหล่อนเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการออกแบบ ในใจสวี่อันฉิงไม่ยอมแพ้หล่อนแต่ว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วจะพูดอะไรต่อได้อีก คนที่อยู่ในตอนเกิดเรื่องนั้นค่อยๆทยอยออกไป ละครวันนี้ทำให้ทุกคนเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ที่แท้ภรรยาของท่านประธานคนนี้ไม่ได้เหมือนที่ใครๆเล่ากันมาว่าอ่อนแอตามข่าวลือ ส่วนหมี่ย่านั้นหล่อนก็เป็นเพียงคนที่สวี่อันฉิงเอามาเป้าลูกศรเพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น หลังจากผ่านเรื่องวุ่นวายไป ทั้งออฟฟิศก็เงียบสนิท เหมือนว่าอุณหภูมิลดลง ทุกคนต่างสนงานที่ตัวเองทำ หน้าต่างมู่ลี่ห้องทำงานของท่านประธานไม่รู้ว่าใครเป็นคนเปิดขึ้นมันมาเล็กน้อย เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นด้านนอกห้องเขาเห็นกับตาทั้งหมด เวลานั้น สีหน้าของเขาเจือปนไปด้วยรอยยิ้มความสนุกเล็กน้อยตแนนี้เขามองไปยังบานประตูห้องผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบที่ถูกปิดลง เซิ่งเจ๋อเฉิงคิดอยู่หลายวินาที เขาหันหัวกลับไปหาหลินอวี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ หลินอวี้เดินเข้าไปหาทางด้านหน้า เขารู้ว่าเจ้านายมีเรื่องต้องการสั่งเขาแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตัวเองแล้วพูดออกมาเบาๆสี่คำ : “ไล่หมี่ย่าออก” ในใจของหลิ้นอวี้เกิดอาการตกใจ วันนี้เรื่องที่หมี่ย่าทำแน่นอนว่าทำเกินไปหน่อย แต่ว่าหล่อนเป็นนักออกแบบฝีมือทอง ความสามารถในการออกแบบทุกคนต่างรู้ดี ทว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงตอนนี้พูดว่าให้ออกก็ต้องเอาออก ดูท่าแล้วในใจของเจ้านาย ไม่ใช่ว่าไม่มีใจให้คุณเสิ่นไม่ใช่หรอ” ได้แต่คิดในใจ เขาปฏิบัติตามคำสั่งที่ออกมาโดยไม่ช้า หลินอวี้เดินไปยังข้างๆตำแหน่งที่ทำงานของหมี่ย่าภายใต้สายตาที่ทุกคนจับตามอง หมี่ย่าเงยหน้าขึ้นมองหลินอวี้ ในใจได้เตรียมใจไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น “ขอโทษด้วยครับ นักออกแบบหมี่ จากวันนี้เป็นต้นไปคุณถูกไล่ออกจากบริษัทแล้ว” น้ำเสียงของหลินอวี้ปกติดั่งสายน้ำไหล เสียงไม่ได้ดังหรือเบา แต่ทุกคนในออฟฟิศต่างได้ยินอย่างชัดเจน หมี่ย่าเบิกตากว้างแทบไม่เชื่อ เกิดความโกลาหลขึ้นในออฟฟิศอทุกคนคิดไม่ถึงเลยว่าท่านประธานจะสำคัญกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากแถมยังให้ความเคารพกับคำพูดนั้นของผู้อำนวยการเสิ่น “เป็นความต้องการของท่านประธานเซิ่งใช่ไหม? เขาจะไล่ฉันออกจริงๆหรอ?” สีหน้าของหลินอวี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน : “หากนักออกแบบหมี่ไม่เชื่อสามารถไปสอบถามท่านประธานเซิ่งด้วยตนเองได้ครับ” เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หมี่ย่าคงไม่โง่ที่จะวิ่งไปถามท่านประธานเซิ่งจริงๆ หล่อนหันมองสวี่อันฉิงที่หมดอารมณ์อยู่ข้างๆ รอว่าหลังจากนี้หล่อนจะช่วยพูดให้ได้บ้าง จะพูดอีก เป็นที่ตัวเองแหละที่ทำตามหล่อนชี้แนะไว้ให้ วันนี้เลยแสดงอาการแลลนั้นกับเสิ่นอีเวยไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าท้ายที่สุดแล้วหล่อนจะจุดไฟเผาตัวเองให้วอดวายไป แม้ว่าหมี่ย่าจะมองมาที่ตัวหล่อนก็ตาม แต่ว่าสวี่อันฉิงก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ หล่อนไม่ได้โง่ที่จะเผชิญหน้ากับความตะปูของเซิ่งเจ๋อเฉิงในเวลานี้ ตอนนี้ทำได้แค่โทษตัวเองที่ดูถูกผู้หญิงอย่างเสิ่นอีเวยผิดไป หลังหลินอวี้ประกาศคำสั่งเสร็จก็หันหลังเดินกลับไปตอนเดินก็กวาดตามองทุกคนอย่างเย็นชา ทุกคนที่ในสมองมีแต่เรื่องสอดรู้สอดเห็นได้แต่ก้มหน้าก้มตาลงอย่าเงียบเชียบ ออฟฟิศของเสิ่นอีเวยเปิดออก คนเปิดคือสวี่อันฉิง เสิ่นอีเวยเงิยหน้ามองหล่อนแวบหนึ่ง สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรและก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อไป สวี่อันฉิงรีบเดินไปยังด้านข้างโต๊ะทำงานและนั่งฝั่งตรงข้ามเสิ่นอีเวย เสิ่นอีเวยก็ยังไม่สนใจหล่อน ในที่สุดสวี่อีเวยก็ระงับไว้ไม่ได้ “เสิ่นอีเวย ตอนนี้ก็มีแค่เราสองคน ไม่ต้องมาสร้างภาพแล้วแหละมั้ง?” เสิ่นอีเวยวางมือจากงานที่ทำอยู่ เงยหน้ามองไปยังผู้หญิงที่สีหน้าแสดงออกถึงความรุนแรงในแบบเดิมที่เคยเป็นมา และทำอารมณ์ประมาณว่าเรื่องงานก็ต้องเป็นเรื่องงาน: “หัวหน้าสวี่มาหาฉันมีธุระอะไรหรอ?” สวีอันฉิงโมโหที่สุดได้แต่ยิ้มเยาะๆตอบ : “อย่ามาปั้นหน้าใส่ฉัน สภาพเธอที่มีมันน่ารังกียจเมื่อกี้นี้ทำไมไม่แสดงออกมาให้ทุกคนได้เห็นล่ะ? งูพิษดีๆนี่เอง” สภาพอารมณ์ของเสิ่นอีเวยยังคงแกร่งไม่แสดงออกถึงความอ่อนแอ : “หากจะเปรียบว่าฉันเป็นงูพิษ คงสู้เธอไม่ได้ ตามที่ฉันรู้มา หมี่ย่าทำงานกับเธอมานานแล้วใช่ไหม? เหมือนว่าจะรู้จักกันก่อนที่เธอจะมาทำงานที่บริษัทเซิ่งซื่อ? ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นขนาดนี้ วันนี้เธอทำให้หล่อนเป็นเหมือนรองเท้าแล้วถีบมาไว้ข้างหน้าฉัน หัวหน้าสวี่เก่งได้ขนาดนี้เลยหรอ? แล้วทำไมไม่ไปขอร้องต่อหน้าท่านประธานเซิ่งหล่ะ?” การถากถางดูถูกดูแคลนทำให้สีหน้าของสวี่อันฉิงเปลี่ยนเป็นซีดไปสักพัก เสิ่นอีเวยไม่ได้รอเธอตอบกลับ “อ๋อ ใช่สิ คราวที่แล้วที่เธอบอกว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงเลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นถึงเลขาฯส่วนตัวแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไม --” เสิ่นอีเวยเงยหน้าดูและประมาณการณ์สวี่อันฉิง สายตาจ้องมองบริเวณด้านหน้าหน้าอกที่ห้อยป้ายอยู่ “ยังเป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบนี่?” เป็นถ้อยคำที่แสดงออกถึงการเสียดสีอย่างชัดเจน หล่อนตกใจ คราวที่แล้วที่ร้านชุดแต่งงานที่หล่อนพูดว่า เซิ่งเจ๋อเฉิงเลื่อนตำแหน่งให้หล่อนเป็นถึงเลขาฯส่วนตัวมันเป็นเรื่องหลอกลวง หล่อนตั้งใจโกหกเสิ่นอีเวย จุดประสงค์ของเธอก็เพื่อจะทำให้เสิ่นอีเวยโมโหเป็นฟืนเป็นไฟจะได้มีปัญหาระหว่างเซิ่งเจ๋อเฉิง ด้วยเหตุนี้แหละ วันงานเต้นรำจะได้ส่งผลกระทบเรื่องผู้หญิงที่เต้นคู่งานเต้นรำ แม้ว่าตัวเองไม่ได้อาศัยความโกรธของเซิ่งเจ๋อเฉิงแต่หล่อนก็เสนอตัวเป็นคู่นเต้นรำกับเขา คู่เต้นรำของเซิ่งเจ๋อเฉิงจะไม่ดีก็ไม่ควรจะเป็นเสิ่นอีเวย สวี่อันฉิงประสบความสำเร็จไปแล้วจริงๆ ใจของเสิ่นอีเวยคิดอย่างเคียดแค้น ก็ใช่ไง น่าสงสารจริงๆ เสิ่นอีเวยยิ้มอย่างเยือกเย็น : “เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองน่าสมเพชเลยหรอ? ใช้วิธีการโกหกมาเพื่อดึงตัวมาเป็นคู่เต้นรำของเซิ่งเจ๋อเฉิง ถ้าเขาเห็นอกเห็นใจเธอบ้างจริงๆ เรื่องหมี่ย่าในวันนี้เขาคงไม่ตัดปัญหาแบบนี้ ใครต่างก็รู้ว่าหมี่ย่าเป็นคนของเธอ ยิ่งไล่หล่อนออกก็เหมือนเป็นการหักหน้าเธอไปด้วย” สวี่อันฉิงรู้สึกเจ็บแปลบๆ หล่อนพูดอย่างดุดัน : “ตัวฉันยังไม่ได้พูดถึงเธอ เธอกลับเปิดปากกระบอกปืนแล้วยิงมันแล้ว!” เสิ่นอีเวยเหมือนนึกอะไรออก สายตาของเธอเจือปนไปด้วยความโกรธ : “ตั้งแต่ที่เธออยากจะเข้าใกล้เซิ่งเจ๋อเฉิง เธอไม่เคยรู้สึกถึงเวลาที่เธอต้องขอโทษเสิ่นหุ้ยบ้างหรอ?”