ตอนที่106 อย่าพูดว่าออกไป

ต๭นที่106 อย่าพูดว่าออกไป เสิ่นอีเวยกลับมาถึงก็รีบไปโรงพยาบาลที่เคยเตรวจครรภ์ครั้งที่แล้วเพื่อสอบถามสภาพร่างกายของตนเองว่าเป็นอย่างไรบ้าง ภายในโรงพยาบาลก็ยังเป็นเหมือนแบบวันนั้นที่มา คนเยอะจนน่าทุกข์ใจ แต่เพราะว่าเสิ่นอีเวยได้นัดไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นในการเข้าพบกับคุณหมอคนที่แล้วนั่นก็คือคุณหมอเซียวมั่นจึงเป็นไปอย่างสบายๆ พอนึกขึ้นว่าสวี่อันฉิงเป็นเพื่อนกับคุณหมอท่านนั้น เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลกประหลาดใจมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่านิสัยที่แตกต่างกันของทั้งสองคนจะสามารถกลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันได้ “คุณหมอเซียว ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะถามคุณ” เสิ่นอีเวยเริ่มพูด เซียวมั่นที่อยู่ตรงข้ามก็พยักหน้า “คุณถามมาสิ” “คุณรู้จักสวี่อันฉิงมั้ยคะ?” “ รู้จัก พวกเราเป็นเพื่อนกัน ได้ยินเธอพูดว่าคุณทั้งสองคนทำงานด้วยกันที่บริษัทเซิ่งซื่อใช่ไหม? ครั้งที่แล้วฉันยังพูดกับเธอเลยว่าคุณมาที่นี่ ฉันบอกเธอเรื่องที่คุณท้อง เป็นยังไงบ้าง เธอคงแสดงความยินดีกับคุณใช่ไหม?” เซียวมั่นยิ้มอย่างเอื้อเฟื้อ เสิ่นอีเวยยิ้มอย่างเจ็บปวดอยู่ข้างในจิตใจ ก่อนหน้านี้ตอนที่สวี่อันฉิงพูดให้เธอฟัง ในใจของเธอก็ยังคงมีความสงสัย แต่ว่าตอนนี้คุณหมอเซียวบอกเธอจากปากของคุณหมอเองว่าเป็นคนพูดให้สวี่อันฉิงฟัง ใจของเสิ่นอีเวยก็แทบจะโล่งอกขึ้นมาทันที แม้แต่สวี่อันฉิงยังรู้เรื่องที่เธอตั้งครรภ์ ถ้าอย่างนั้นไม่แน่ว่าเธออาจจะบอกคนอื่นต่อ ถ้าถึงเวลานั้น ไม่แน่ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงก็อาจจะรู้แล้ว เสิ่นอีเวยนึกไม่ออกเลยว่าถ้าถึงเวลานั้นแล้วจริงๆเธอจะทำอย่างไร จู่จู่การนึกคิดของเธอก็ถูกคำพูดของคุณหมอเซียวขัดไว้ “จริงๆแล้ว มีหลายคนที่ตั้งครรภ์ครั้งแรกแล้วก็มักจะตื่นเต้นแบบคุณ แต่ว่าคุณก็ไม่ต้องกังวลจนมากเกินไป ถ้าหากทำตามคำแนะนำของหมอก็จะไม่มีปัญหาอะไร แล้วก็ไม่ต้องมาตรวจบ่อยๆแบบนี้” เสิ่นอีเวยยิ้มอย่างเจื่อนๆในใจ นั้นเป็นเพราะว่าฉันกลัวไง ตอนนี้ฉันมีเพียงแค่เจ้าตัวเล็กในท้อง แต่ว่าคำพูดเมื่อสักครู่นี้เธอไม่ได้พูดออกไป ในความเป็นจริงแล้วเธอก็รู้ตัวว่าเธอตื่นเต้นมากเกินไป ไม่มีใครที่จะคาดหวังไปมากกว่าเธอแล้วว่าเด็กคนนี้จะเกิดออกมาอย่างแข็งแรง ดังนั้นในใจมักจะกลัวว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เป็นทุกข์เป็นร้อนกับสิ่งที่ตนเองจะได้และเสียไป ระหว่างทางกลับบ้านเสิ่นอีเวยปวดหัวเป็นอย่างมาก ปัญหาที่คับขันที่สุดในตอนนี้คือจะทำอย่างไรถึงจะสามารถอุดปากสวี่อันฉิงได้ ทำให้เธอไม่ต้องเอาเรื่องที่ตนเองท้องพูดออกมา เพราะว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เรื่องที่ตนเองท้องก็ไม่สามารถบอกเซิ่งเจ๋อเฉิงได้อย่างแน่นอน วันถัดมา เสิ่นอีเวยตรงไปเคาะประห้องทำงานของสวี่อันฉิง “ฉันมีเรื่องหนึ่งจะพูดกับเธอ” เสิ่นอีเวยพูดด้วยเสียงนิ่งๆ สวี่อันฉิงมองเสิ่นอีเวยอย่างน่าสนใจมาก แล้วเอ่ยถาม “เรื่องอะไร?” “อย่าเอาเรื่องที่ฉันท้องพูดออกมาไปเรื่อยภายในบริษัท” เมื่อสวี่อันฉิงได้ยินก็ยิ้มมาทันที ทำไมจะไม่ได้หล่ะ? เธอกลัวคนอื่นจะรู้ว่าเธอท้องแล้วหรอ? เสิ่นอีเวยไม่อยากจะให้เรื่องนี้มาทำให้ตนเองสิ้นเปลืองกำลังและจิตใจมาก เธอจึงพูดอย่างไม่อ้อมค้อม “ตอนนี้พึ่งอยู่ในระยะแรก ยังมีความไม่แน่นอนอยู่มาก ดังนั้นฉันจึงยังไม่อยากจะบอกทุกคนให้รู้เร็วแบบนี้ แล้วอีกอย่าง” พูดถึงตรงนี้ เธอก็มองไปที่สวี่อันฉิง แววตามีความยั่วยุอยู่เล็กน้อย “แล้วฉันก็ยังอยากที่จะทำให้เซิ่งเจ๋อเฉิงดีใจและแปลกใจ ดังนั้นฉันจึงอยากจะบอกเซิ่งเจ๋อเฉิงด้วยตัวเองไม่ใช่ให้เขาได้ยินจากคนอื่นในนี้” สังเกตเห็นบนใบหน้าของสวี่อันฉิงมีความเกลียดชังอยู่เล็กน้อย แต่ทันใดนั้น เธอยิ้มออกมา “อ้อ? จริงๆแล้วก็เป็นแบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นเธอวางใจเถอะ ฉันจะช่วยเธอเก็บความลับ” เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าเสิ่นอีเวยจะรับปากเธออย่างง่ายตาย “เธอกลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องที่ตนเองท้องขนาดนี้ คงไม่ใช่เป็นเพราะว่าเด็กในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของเซิ่งเจ๋อเฉิงหรอกนะ?” สวี่อันฉิงจู่จู่ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหน็บแนมและคาดเดา สีหน้าของเสิ่นอีเวยเปลี่ยนไปอย่างมาก แล้วจึงโต้แย้งกลับไปว่า “เธอพูดซี้ซั้วอะไรกันเนี่ย?” “หรือว่าไม่ใช่? ฉันดูเธอช่วงนี้ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว แล้วยังกลัวเซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ขนาดนี้ ตกลงแล้วเธออยากที่จะทำให้เขาดีใจและแปลกใจหรือว่าเธอต้องการปิดบังเขากันแน่?” เผชิญหน้ากับการใส่ร้ายป้ายสีอย่างไม่ทันตั้งตัว เสิ่นอีเวยก็โกรธขึ้นมาอย่างฉับพลัน เสิ่นอีเวยคว้าคอเสื้อของสวี่อันฉิงไว้แน่น “ถ้าขืนเธอยังกล้าพูดซี้ซั้วอีก เธอเชื่อมั้ยว่าฉันจะทำให้เธอตายอย่างไรก็ไม่รู้? ความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาของฉันกับเซิ่งเจ๋อเฉิงจะดีหรือไม่ดี ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแม้แต่น้อย เธอสามารถที่จะใส่ร้ายป้ายสีฉัน แต่เธอไม่สามารถที่จะใส่ร้ายป้ายสีความรักและความผูกพันธ์ระหว่างฉันกับเขา อย่าทำให้ฉันได้ยินคำพูดพวกนี้อีกเป็นครั้งที่สอง” ใช่ จริงๆแล้วเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้รักตนเอง ถึงเขาจะมีท่าทียังไงกับตนก็ไม่เป็นไรแต่ว่าเสิ่นอีเวยไม่สามารถที่จะทนให้คนอื่นมาซักถามข้อสงสัยถึงความรักที่ตนมีให้กับเซิ่งเจ๋อเฉิง ยิ่งไปกว่านั้นแล้วคนคนนี้คือสวี่อันฉิง เสิ่นอีเวยคิดว่าเธอไม่มีค่าพอที่จะถาม แต่สวี่อันฉิงคุ้นชินแล้วกับการพูดจาอ่อนโยนไม่ทำร้ายใครของเสิ่นอีเวยเหมือนเมื่อก่อน จู่จู่ตอนนี้คาดไม่ถึงว่าจะมาเห็นเสิ่นอีเวยกล้าที่จะลงไม้ลงมือกับตนเอง ในเวลานี้ก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เสิ่นอีเวยมาที่บริษัทเซิ่งซื่อวันนั้น ครั้งนี้คือครั้งที่สองที่สวี่อันฉิงเห็นเสิ่นอีเวยต่อต้านตนเองโดยตรง ข้างในแววตาของเสิ่นอีเวยเยือกเย็นและเด็ดเดี่ยว ในขณะที่เธอกำลังจะคลายมือออก จู่จู่ประตูก็เปิดดันเข้ามา ทั้งสองมองไปที่ประตูอย่างหน้าซีดพร้อมกัน ต่างก็ชะงักงัน คนที่เข้ามาคือ เซิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยยังไม่ได้ทำอะไร ฉวี่อันฉิงก็ร้องเสียงดังออกมา ในเสียงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและน้อยใจ ไม่มีท่าทางที่กำเริบเสิบสานและระรานเหมือนที่ผ่านมาเมื่อกี้เลย “ผู้อำนวยการเสิ่นอย่าทำแบบนี้เลย พวกเรามีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน” ฉวี่อันฉิงพูดไปพลางชำเลืองมองเซิ่งเจ๋อเฉิงไปพลาง แววตาน้อยใจมากจนไม่มีอะไรสามารถเปรียบเทียบได้ เสิ่นอีเวยคิดว่ารางวัลออสก้าทั้งโลกก็คงไม่พอที่จะมอบให้กับเธอ ในแววตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย แค่ยืนมองทั้งสองคนอยู่ที่ประตูอย่างเพิกเฉย เสิ่นอีเวยค่อยๆปล่อยมือลง สวี่อันฉิงแกล้งทำเป็นสำออยประคองจับโต๊ะทำงาน “พวกเธอกำลังทำอะไรกัน” เสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงเย็นชา เสิ่นอีเวยกำลังจะพูด แต่กลับถูกสวี่อันฉิงแย่งพูดก่อน “ประธานเซิ่น คุณอย่าโทษผู้อำนวยการเสิ่นเลยนะคะ เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างพวกเราสองคน อาจจะเป็นเพราะฉันทำให้เธอไม่พอใจ ดังนั้นในตอนนี้จึงทำให้เธออารมณ์ร้อน” เสิ่นอีเวยมองสวี่อันฉิงอย่างเหลือเชื่อ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแบบไหน ทำไมถึงพูดเช่นนี้ได้? เมื่อเสิ่นอีเวยหันมามองเซิ่งเจ๋อเฉิงอีกครั้ง เขาก็จ้องเธออย่างไม่กระพริบตาแล้ว คล้ายกับว่าจะสังเกตดูว่าบนใบหน้าของเสิ่นอีเวยจะแสดงออกอะไรออกมา “ความกล้าของเธอนี่ก็ยังคงเยอะอยู่นะ มีปัญหาอะไรก็ไปแก้ไขกันเอง ที่นี่คือที่ทำงาน คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าลงไม้ลงมือกับผู้จัดการสวี่” ถึงแม้ว่าเสิ่นอีเวยจะไม่ได้ยินอารมณ์ใดๆจากน้ำเสียงของเขา แต่ว่าเธอรับรู้ว่าในคำพูดของเขานั้นมีการปกป้องสวี่อันฉิงอยู่ ในตอนนั้น ในใจก็รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เสิ่นอีเวยมองไปที่เซิ่งเจ๋อเฉิง ในใจเพรั่งพรูไปด้วยความทุกข์ระทม “ใช่ จริงๆแล้วควรที่จะแก้ไขกันเอง วันนี้ทำให้ประธานเซิ่นเห็นความไม่รู้จักคิดของฉันต่อหน้า เป็นที่น่าขบขันของคุณจริงๆ” อุณหภูมิในห้องทำงานก็คล้ายกับจะลดลงอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ที่สองคนแต่งงานกันมาถึงแม้ว่าความสัมพันธ์จะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็เข้าใจบุคลิกซึ่งกันและกันไม่มากก็น้อย เสิ่นอีเวยรู้ว่าหนึ่งในสิ่งที่เซิ่งเจ๋อเฉิงเกลียดมากที่สุดก็คือการได้ยินตนเองใช้น้ำเสียงอย่างเมื่อสักครู่นี้พูดกับเขา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คิด สีหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงเปลี่ยนไปจากปกติมาก “รีบไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้” คำพูดเย็นตาไม่กี่คำเข้าไปในหูของเสิ่นอีเวย สวี่อันฉิงที่อยู่ข้างๆก็ยิ้มออกมาอย่างเบาๆ เสิ่นอีเวยเจ็บปวดในใจ กัดฟัน มองตรงไปที่เซิ่งเจ๋อเฉิงแล้วเดินออกไป