ตอนที่331ผมจะได้เจอพ่อมั้ยครับ

ตอนที่331ผมจะได้เจอพ่อมั้ยครับ คุณตาคุณยายหรอ ธีมนต์ยังไม่คุ้นเคยกับคำเรียกนี้“เป็นคุณพ่อคุณเเม่ของคุณเเม่หรอครับ” “ใช่ค่ะ”นัชชาดึงเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอด“ลูกอยากกลับไปเจอพวกท่านมั้ย” “อยากครับ”ธีมน์ตอบอย่างไม่ลังเล“มีเพื่อนหลายคนมีคุณปูคุณยายมรับเเต่ผมไม่เคยเห็นหน้าพวกท่านเลยผมอยากรูว่าพวกท่านจะมีหน้าตายังไง……เเละเเม่ครับ” เด็กน้อยเงยหน้ามองเธอเขาขมวดคิ้วถามเธอด้วยความระมัดระวัง“ครั้งนี้ผมจะได้เจอพ่อมั้ยครับ” คำพวกนี้ธีมนต์ไม่เคยเอ่ยปากถามนัชชามาก่อนเเต่พอได้ยินเขาถามเธอก็เเทบจะร้องไห้ออกมา “ลูกอยากเจอพ่อหรอ” “เปล่าครับ”เขาตอบเสียงเบาพยายามจะปกปิดความผิดหวัง“ผมเเค่อยากจะ………” นัชชาจะฟังไม่ออกได้ยังไงถ้าเกิดเขาไม่อยากเจอเขาก็คงไม่ถามเธอรู้จักนิสัยลูกคนนี้ดีนิสัยเหมือนเตชิตมากความอดทนสูงมีอะไรก็เก็บไว้ในใจที่ถามออกมาคงเพราะอยากเจอมาก ความจริงเด็กรู้เเละเข้าใจทุกอย่างเพียงเเค่ไม่รู้ะเอ่ยปาก ถามเธอยังไงเเต่พอตอนนี้มีโอกาสสิ่งที่เก็บไว้ในใจมานานเขาเลยถามมันออกมา เป็นเพราะเเม่อย่างเธอทำผิดตั้งเเต่เด็กจนโตในโลกขอลเขามีเพียงชนุดมกับเธอเเค่สองคนถึงเธอจะคอยให้ทุกอย่างที่เธอสามารถให้เขาได้มันมากกว่าเเม่ธรรมดาคนหนึ่งสามารถให้ได้เเต่ถึงยังไงมันก็ยังไม่เพียงพอ นัชชาตัดสินใจไม่ว่ายังไงรอบนี้เธอคงจะต้องกลับไป …………… พอเธอตัดสินใจเเล้วเธอเลยบอกให้ชนุดมได้รับรู้เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงเเค่ให้เธอดูเเลตัวเองเเละธีมนต์ดีๆ นัชชาไปลาที่โรงเรียนให้ลูกพอทุกอย่างเตรียมพร้อมเธอส่งข้อความให้เตชิตไม่นานคนดูเเลในบริษัทบิตโอเอมโทรมาบอกว่าสามารถทำตามคำขอของเธอหวังว่าจะตกลงกันได้เป็นการส่วนตัว ทนายในสำนักงานติดต่อDavyเพื่อเป็นการตกลงเย็นวันนั้นบรษัทบิตเอมโอประกาสสัมภาษณ์ขอโทษออกสื่อเเละลงหนังสือพิมพ์Davyได้ตามที่ต้องการเเล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดี นัชชาได้คำชมมากมายจากเพื่อนที่ทำงานสายเดียวกันเเละได้รับค่าตอบแทนมากมายเเต่ในใจเธอไม่ได้รู้สึกดีใจส่วนใหญ่ที่เรื่องจบลงด้วยดีได้ไม่ใช่เป็นเพราะเธอเเต่เป็นเพราะเตชิต เธอนึกถึงตอนที่เธอเพิ่งเข้ามาทำงานนี้เเรกๆพวกผู้หญิงที่ยอมเพื่อให้ได้โอกาสในการได้คดีมาไม่แปลกที่ทุกคนทุ่มเทที่เเท้มันเป็นความรู้สึกเเบบนี้เอง เรื่องที่หนักจนทำให้คนล้มลงได้สำหรับคนใหญ่โตอย่างเตชิตเป็นเรื่องที่ง่ายดายเหมือนคำพูด เเต่เธอก็เเอบคาดไม่ถึงที่ผู้ชายคนนี้จะตัดสินใจทั้งๆที่เธอยังไม่ได้รับปากว่าจะกลับไปเขาไม่กลัวว่าเธอจะโกหกเขาหรอ คิดในทางกลับกันเขาก็คงจะรู้จักเธอดีขอเเค่พูดออกมา เเล้วก็จะต้องทำให้ได้ นัชชาใช้เวลาทั้งวันในการจัดกระเป๋าทำความสะอาดบ้านความจริงตอนกลางคืนเธอจะกินข้าวกับชนุดมเเ่เขาโทรมาบอกว่าจะไม่กลับมาเเล้ว นัชชารู้ว่าเขาคงไม่อยากเห็นการจากลาเธอเลยไม่ได้พูดอะไรมากเพียงเเค่ส่งข้อความเสียงทิ้งท้ายไว้ “คุณเเม่ครับจะได้กับบ้านไม่ดีใจหรอครับ”ตอนกินข้าว ธีมนต์มองดูท่าทางเหม่อลอยของเเม่เขาไม่ค่อยเข้าใจกำลังจะได้เจอตายายทำไมเเม่ถึงทำหน้เคร่งเครียดล่ะ นัชชาเอ็นดูสายตาของธีมนต์เขายังเป็นเเค่เด็กห้าหกขวบเเต่เขากลับโตเกินวัย“เเม่ได้เป็นอะไรครับลูกอย่าคิดมากกินข้าวกันลูก” “พรุ่งนี้ผมก็จะได้นั่งเครื่องบินเเล้วครับโอ้เย้”พอนึกถึงเขาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เขาโตขนาดนี้นอกจากอังกฤษก็ไม่เคยได้ไปไหนเธอไม่มีเวลาพาเขาไปเที่ยวคนใกล้ตัวชนุดมค่อนข้างลึกลับซับซ้อนเขากลัวจึงไม่ค่อยวางใจ เเต่พอเห็นเขาดีใจขนาดนี้เธอก็เริ่มสบายใจ การเดินทางครั้งนี้มีลูกเป็นเพื่อนมันก็คงจะไม่เป็นเวลาที่ ยากลำบากสักเท่าไหร่ ………… นัชชาซื้อตั๋วเครื่องบินวันจันทร์เป็นชั้นประหยัดพวกเขาเอาของมาไม่เยอะเอามาเพียงกระเป๋าใบใหญ่ใบเดียวพอถึงหน้าเกทพนักงานบอกว่าตั๋วของพวกเขาถูกอัพเกรดเป็นตั๋วชั้นธุรกิจ นัชชาขมวดคิ้วนึกว่าพนักงานดูตั๋วผิด“ขอโทษนะคะพวกเราซื้อตั๋วชั้นประหยัดรบกวนคุณช่วยเช็คใหม่หน่อยได้มั้ยคะ” “คุณนัชคะตั๋วคุณถูกอัพเกรดเเล้วจริงๆค่ะ” “เเต่พวกเราไม่ได้จ่ายตังค์นะคะ” “เอาเเบบนี้นะคะฉันจะคืนตั๋วให้คุณก่อนเเล้วคุณค่อยไปตรวจสอบดูที่เคาน์เตอร์เพราะถ้าคุณอยู่ที่นี่ผู้โดยสารคนอื่นๆก็จะต้องรอ”พนักงานเตือนอย่างมีมารยาทข้างหลังเริ่มมีเสียงบ่นไม่พอใจ เลือกไม่ได้นัชชาจึงต้องรับตั๋วคืนมาพาลูกเดินไปหยิบกระเป๋าเพราะถ้าเป็นชั้นธุรกิจเธอสามารถเดินเข้าทางวีไอพีไปพักผ่อนอยู่ในห้องพักนัชาเพิ่งเข้าใจว่าใครเป็นคนอัพเกรดให้เธอ ห้องวีไอพีที่เงียบสนิทโซฟาที่เรียงกันสะอาดตาไม่ไกลมีผู้ชายใส่เสื้อดำนั่งอยู่เขากำลังดื่มกาเเฟอยู่ เขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเเต่ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเขา นัชชาออกเเรงบีบมือลูกเเรงขึ้นจะว่าเเปลกใจก็ไม่แปลกใจแต่จะว่าไม่แปลกใจก็แอบแปลกใจเพราะนึกไม่ถึงแต่พอนึกดีๆถ้าไม่ใช่เขาเเล้วจะเป็นใครล่ะ “เเม่ครับเป็นคุณลุงใช่มั้ยครับ”เเละธีมนต์ก็สังเกตเห็นเขา ใช่ทำไมจะไม่ใช่แอบเช็คเที่ยวบินของพวกเขาเเล้วเเอบซื้อตั๋วเที่ยวเดียวกันอัพเกรดตั๋วให้ทั้งๆที่ไม่ถามความเห็นเธอก่อนถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนี้จะเป็นใครล่ะ เเต่ต่อหน้าลูกนัชชาพูดอะไรไม่ได้ได้เเต่กัดฟัน“ใช่ครับบังเอิญจังเลย” บังเอิญบ้าบออะไร เตชิตสังเกตเห็นพวกเธอเขาหันหน้ามามองเเล้วฉีกยิ้มให้เด็ก“เจอกันอีกเเล้วนะครับธีมนต์” “………”นัชชาสูดหายใจเข้ากลั้นไว้ต้องกลั้นให้ได้อยู่ต่อหน้าลูกพูดหยาบไม่ได้ใช้กำลังก็ไม่ได้ “สวัสดีครับคุณลุงดีใจที่ได้พบกันอีกนะครับ”ธีมนต์โตในเเถบยุโรปเขาเลยชินกับวัฒนธรรมตรงนั้นมากกว่า นัชชาเลยเลี่ยงไม่ได้พาลูกเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างเขาธีมนต์นั่งขั้นอยู่ตรงกลางพวกเขาสองคน “ลุงก็ดีใจเหมือนกัน”เตชิตเวลาอยู่กับเด็กเป็นคนละคนกับคนเก่าที่ตึงเครียดหน้านิ่งเขาพยามเข้าหาเด็กเเละทำให้เด็กไม่กลัวเขา นัชชากัดฟันพูด“เหอะๆบังเอิญจริงๆเลยที่ได้มาเจอกันที่นี่”