ตอนที่332พ่อเม่ลูก

ตอนที่332พ่อเม่ลูก เขาทำเหมือนกับว่าเพิ่งสังเกตเห็นเธอเหลือบมองไปทางเธอตอน เเรกอยากแหย่เธอเล่นเเต่พอเห็นเธอเเล้วเขาก็ละสายตาออกไม่ได้ วันนี้เธอใส่เสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนข้างในสวมเสื้อคอวีสวมกางเกงยีนสีฟ้าอ่อนห้าส่วนใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวผมครึ่งหนึ่งปล่อยกลางหลังอีกครึ่งบนมัดไว้กลางหัวดูไปเหมือนวัยรุ่นที่เพิ่งเรียนจบจากมหาลัย เตชิตนึกถึงเมื่อห้าปีก่อนที่เจอเธอครั้งที่คลับเป็นความรู้สึกเดียวกับตอนนี้อยู่ในสภาพเเวดล้อมที่แปลกๆเธอเป็นเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานท่ามกลางผู้คนมีเสน่ห์ดึงดูดสายตา ห้าปีผ่านไปลูกก็โตขนาดนี้เเล้วเธอก็อายุ29เเล้วเเต่เวลาทำอะไรเธอไม่ได้ไม่ได้ทำให้เธอดูเเก่ลงเเต่กลับทำให้เธอดูเด็กขึ้น เธอมีใบหน้าที่เด็กยิ่งเวลาที่ยิ้มไม่เหมือนคุณเเม่ที่มีลูกเเล้ว นัชชาสบตาเข้ากับเขาเธอทำตัวไม่ถูกเลยก้มหน้าทำเป็นจัดคอเสื้อให้ลูก จ้องอะไรขนาดนั้นหน้าเธอมีตัวหนังสือติดหรอ นัชชาพยายามไม่ให้ตัวเองสนใจเขาพยายามไม่ให้ทำตัวขายหน้าต่อหน้าเขา “ดื่มอะไรมั้ยเดี๋ยวลุงให้คนเอามาให้”เตชิตยกมือเรียกพนักงาน ธีมนต์คิดสักพัก“ผมขอน้ำอัดลมคับ” “ไม่ได้ครับ”นัชชาห้ามขึ้น“ดื่มน้ำอัดลมไม่ดีกับฟันดื่มน้ำผลไม้ได้อย่างเดียวครับ” “ก็ได้ครับ”ธีมนต์เชื่อฟังอย่างว่าง่าย“งั้นผมขอน้ำส้มขอบคุณครับ” พนักงานเหมือนยังเด็กอยู่อายุคงประมาณเเค่ยี่สิบกว่าๆเห็นธีมนต์เป็นเด็กน่ารักเธอเลยอดเอ่ยปากชมไม่ได้“น่ารักจังเลยค่ะ” เป็นครั้งเเรกที่เตชิตได้ยินคนอื่นเอ่ยชมลูกเขาเขาตอบอย่าง ภูมิใจ“ใช่ครับน่ารักมาก” “………”นัชชามองดูเงียบๆก่อนหน้านั้นเห็นเขาชนะคดีมากมายไม่เคยเห็นเขามีปฏิกิริยาขนาดนี้ตอนนี้เเค่มีคนเอ่ยปากชมเขากลับดีใจขนาดนี้เหมือนเป็นเรื่องที่ใหญ่โตมโหฬารยังไงอย่างนั้น เธอนึกถึงความรู้สึกตอนที่เธอคลอดมีพยาบาลชมลูกเธอคงจะเป็นความรู้สึกเดียวกันตอนนั้นเธอก็ดีจมากตอนนี้เธอก็คงจะชินไปแล้ว พอนึกถึงความรู้สึกของเขาในตอนนี้เป็นเหมือนเธอที่กลายเป็นเเม่เมื่อห้าปีก่อนนัชชาก็ไม่อยากห้ามอะไรเขามาก เพราะยังไงเขาก็คือพ่อเเท้ๆของเด็กตัดยังไงก็ไม่ขาดหนียังไงก็คงหนีไม่พ้น ทั้งสามคนนั่งอยู่ที่ห้องพักส่วนใหญ่จะเป็นเตชิตกับธีมนต์ที่คุยกันส่วนนัชชาก็จะนั่งฟังอยู่เงียบๆจะเข้าไปร่วมพูดคุยบ้างเป็นครั้งคราว บรรยากาศระหว่างพวกเขาสามคนไม่ได้ดูสนิทกันมากเเต่ก็ไม่ได้ดูห่างเหินบรรยากาศดีกว่าตอนที่พวกเขาอยู่กันสองคนมาก ไม่นานก็ได้เวลาขึ้นเครื่องเตชิตเดินนำอยู่ข้างหน้านัชชา จูงมือธีมนต์เดินตามอยู่ข้างหลังตรวจบัตรผ่านเข้ามาในเครื่อง ธีมนต์เปิดตากว้างมองดูรอบๆเขามองโน้นมองนี่ด้วยความสงสัยมันไม่แคบเหมือนกับชั้นธรรมดาที่นั่งกว้างธีมนต์นั่งด้วยความสบาย“เเม่ครับเมื่อไหร่เครื่องบินจะบิน” นัชชาสอนเขาขาดเข็มขัดนิรภัย“อีกแปปครับลูกกลัวมั้ย” “ไม่กลัวครับ”เด็กน้อยส่ายหน้าด้วยความตื่นเต้นถึงเเม้เขาจะพูดเเบบนั้นเเต่นัชชามองออกนี่เป็นการนั่งเครื่องบินครังเเรกเขาเเอบตื่นกลัวเล็กน้อย ทันใดนั้นพนักงานต้อนรับบนเครื่องก็นำขนมหวานกับน้ำผลไม้มาเสริฟให้เเละมีเค้กขิ้นเล็กๆหนึ่งชิ้นนัชชาเหล่มองรู้ว่าเขาเป็นคนสั่งไว้ “อีกสักพักเครื่องถึงจะขึ้นลูกต่อจิ๊กซอว์เล่นไปก่อนก็ได้”เขายื่นมันมาให้เขาเเล้วปัดให้มันกระจายออก ธีมนต์ก้มหน้าต่ออย่างใจจดใจจ่อตากลมโตของเขาจ้อง มองอย่างใช้ความคิด นัชชานั่งอยู่ข้างๆเตชิตสองสามวันมานี้เธอนอนไม่เต็มอิ่มขอบตาคล้ำๆเตชิตสั่งเกตุเห็นตั้งเเต่เมื่อกี้เเล้วเขายื่นผ้าห่มให้เธอ“พักผ่อนหน่อยเดี๋ยวฉันดูลูกเอง” “ไม่เป็นไรฉันไม่ง่วง”นัชชาไม่ง่วงบ้าไรเธอไม่ไว้ใจเตชิตไม่เคยดูเเลเด็กสะเพร่าถ้าเกิดอะไรขึ้นก็คงจะต้องรบกวนเขาอีก เเต่ดีที่ไม่ต้องรอนานเครื่องวิ่งตามทางบินขึ้นอย่างปลอดภัย “ธีมนต์เปิดหน้าต่างขึ้นแบบนี้ได้”เตชิตพูดสอนเด็กไม่ได้ทำให้เด็กเลย ธีมนต์ทำตามที่เขาสอนมองเห็นเมฆเป็นชั้นๆหันมาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นตาเป็นประกาย“สวยจังเลยครับ” นัชชาฉีกยิ้มให้กับความตื่นเต้นของเขา“นั่งดีๆครับลูกจะได้เห็นมันตลอดทาง” “นั่งเครื่องบินครั้งเเรกหรอ”เตชิตที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น นัชชาตอบเบาๆ“อืม” “ต่อจากนี้คงจะได้นั่งบ่อยๆ”เขาพูดทิ้งท้ายโดยไม่คิดอะไรเเต่ในใจนัชชากลับ____________ ไม่มีเสียงใดๆตอนเเรกนัชชาก็ฝืนได้เเต่พอหลังๆมาเธอเริ่มง่วงพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองหลับตาเเต่สุดท้ายเธอก็เผลอหลับไป เตชิตได้ยินเสียงหายใจที่นิ่งสนิทเขาละสายตาจากเอกสารในมือไปมองหน้าเธอแสงสว่างจากข้างนอกส่องเข้ามาโดนหน้าเธอกลัวเธอจะหลับไม่สนิทเขาจึงดึงหน้าต่างลง พนักงานต้อนรับบนเครื่องเดินเข้ามาถามต้องการจะรับผ้าห่มเพิ่มมั้ยยังไม่ทันได้ถามเตชิตก็ยกมือขึ้นให้สัญญาเตือนเธอ เเอร์โฮสเตสมองดูเธอที่นอนหลับสนิทเธอเเอบอิจฉานัชชาที่เธอถูกเขาดูเเลเป็นอย่างดี เตชิตมองดูเธอด้วยความหลงใหลเขามองดูใบหน้าเธอทุกตารางนิ้วอีกไม่นานเขาเเละเธอจะได้กลับไปอยู่ในที่ที่เคยอยู่ร่วมกันพอนึกถึงมันเขาก็ตัวร้อนขึ้นมา สวรรค์รู้ว่าเขารอวันนี้มานานเเค่ไหนครั้งนี้นอกจากพวกเขายังมีธีมนต์ด้วยทั้งหมดนี้เตชิตรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่ “คุณลุงครับ……”มีเสียงเด็กร้องขึ้น เตชิตเงยหน้าไปมองเห็นมือน้อยๆชี้ไปที่จิ๊กซอว์เมื่อกี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ“ผมต่อเสร็จเเล้วครับ” ธีมนต์หันมองเห็นนัชชากำลังนอนเขาไม่พูดเเละไม่ลืมที่จะหันไปพูดเตือนเตชิต“คุณลุงครับคุณเเม่นอนอยู่เราต้องเสียงเบาๆนะครับ” ไม่รู้เพราะอะไรเขากลัวว่าเด็กจะดูออกเขายกยิ้ม“ได้ครับเราจะกระซิบกันเเบบเบาๆ”