ตอนที่334นางตัวดีเเกทำลงคอได้ยังไง

ตอนที่334นางตัวดีเเกทำลงคอได้ยังไง “จินต์……”นัชชาตื่นเต้นเธอห้ามตัวเองไม่ได้นำ้ตาท่วมตามองเห็นไม่ชัดเเต่เธอกลับรู้สึกเหมือนเห็นคนตรงหน้าชัดเจนมากเธอจำหน้าตาเธอได้ไม่ลืมเลยสักนิด “เป็นเเกจริงๆด้วยนางบ้าทำไมเพิ่งกลับมาฉันนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอเเกเเล้วฮือๆ………”จินต์ดึงเธอเข้ามากอดกอดเเน่นมากกลัวว่าวินาทีต่อมาเธอจะหายไป นัชชารู้จักกับจินต์นานที่สุดตั้งเเต่เรียนจนทำงานพวกเธอสองคนผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะความสัมพันธ์สนิทของทั้งคู่เกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนเป็นเหมือนคนที่คอยอยู่เคียงข้างกันทุกเวลา หลายปีผ่านมาเธอเรียนรู้ที่จัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองรู้จักการอยู่คนเดียวให้เป็นเเต่พออยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆนี้มันกลับพังทลายลงไป นัชชาเพิ่งรู้ตัวความจริงตัวเองรอคอยวันนี้มานาน เธออ้าๆหุบๆปากเหมือมีอะไรมากมายที่อยากจะพูดเเต่ก็พูดได้เพียง“ฉันกลับมาเเล้ว” ห่างกัน5ปีเธอกับนัชชากลับมาเจอกันอีกครั้งเจอคนที่หวังอยากเจอมาตลอด “เเกรู้มั้ยหลายปีที่ผ่านมาฉันตามหาเเกยากเเค่ไหนเพราะฉันไม่เชื่อว่าเเกจะหายไปโดยไม่มีสาเหตุฉันคิดเป็นเพราะพวกเขาเข้าใจอะไรผิดไปเเต่พอหลังจากนั้น………”จินต์เหมือนนึกถึงความทรมานที่ผ่านมาของเธอเธอไม่อยากนึกถึงมัน“นางบ้าเเกทำได้ยังไงที่หายไปนานหลายปี………” นัชชารู้สึกได้ว่าแผ่นไหล่ของเธอเปียกชื้นไปด้วยนำ้ตาเธอยกมือกอดหลังเธอไว้“ขอโทษเพราะตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือกถ้ามีทางเลือกอื่นฉันก็คงไม่เลือกทางนี้” นัชชาเจ็บปวดพอนึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนมีเเต่คนบอกว่าเธอใจร้ายเเต่คนที่ใจร้ายที่สุดกับเธอก็คือตัวเธอเอง “หลายปีมานี้เเกเป็นยังไงบ้าง”จินต์เป็นห่วงเรื่องนี้มากที่สุด นัชชาหลบสายตาไม่รู้ควรต้องตอบยังไงลำบากกายไม่เท่าไหร่เเต่ลำบากใจนี่สิพูดออกมาไม่ได้เธอกลัวว่าเธอจะเป็นห่วง“ฉันสบายดี” ทั้งสองตื่นเต้นมากที่ได้เจอกันธีมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆมองด้วยความไม่เข้าใจเเต่เขาเห็นนัชชาร้องไห้เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ“เเม่ครับอย่าร้องไห้” คำเรียกนี้ไม่เพียงเเต่ดึงสตินัชชาเเต่ยังเรียกสติจินต์ให้กลับมาด้วย พอเธอก้มลงมองเด็กชายเธอตัวชาเด็กตัวเล็กๆที่หน้าตาคล้ายคลึงกับนัชชายิ่งไปกว่านั้นคือเขาเรียกนัชชาว่าอะไรนะเเม่หรอ จินต์รู้สึกมึนงงเหมือนตัวเองถูกอะไรทุบตีที่หัว “ลูกนี่เป็นเพื่อนรักของเเม่ทักทายเเม่จินต์ครับ”นัชชายกยิ้มเธอกับจินต์สัญญากันไว้ว่าถ้ามีลูกจะให้ลูกเรียกว่าเเม่ซึ่งกันและกัน ธีมนต์ยืนทักทายอย่างมีมารยาท“สวัสดีครับเเม่จินต์ผมชื่อธีมนต์ครับ” ทักทายเสร็จเขาหันมาถามอย่างงงๆ“ทำไมต้องเรียกว่าเเม่ครับ” “เพราะเเม่จินต์เป็นเพื่อนรักของเเม่นัชไงครับ” เขาพยักหน้า“อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง” จินต์ยืนมองสองเเม่ลูกคุยกันอย่างงงๆเธออึ้งได้เเต่จ้องมองเด็กน้อยค้างถ้าเธอฟังไม่ผิดเด็กคนนี้ชื่อธีมนต์บอกว่าเป็นลูกชายของนัชชาหรอ หรือเธอจะมีครอบครัวใหม่เเต่…จินต์นึกถึเตชิตผู้ชายที่ตามหาเธอมาโดยตลอด5ปีเเต่เป็นเพราะนึกถึงวินาทีต่อมาก็มีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว เธอรีบย่อตัวลงมองเด็กอย่างละเอียดไม่เเปลกเพราะเด็กคนนี้ไม่เพียงเเค่เหมือนนัชชาเเต่ยังเหมือนเตชิตมากกว่า “นี่นี่เป็น………”จินต์ตกใจหันไปถามนัชชาแล้วหยุดพักกลัวว่าเด็กจะได้ยิน นัชชารู้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรพยักหน้า“ใช่” จินต์ตกใจเลยรีบเรียกให้สองเเม่ลูกเข้ามาในห้อง“เข้ามาข้างในก่อน” ในห้องสะอาดมากเพราะทุกอาทิตย์จะมีแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาดมันก็ดึกมากเเล้วนัชชาพาธีมนต์ล้างหน้าล้างตาเเล้วกล่อมธีมนต์เข้านอนเธอจึงเดินมานั่งอยู่บนโซฟาห้องรับเเขก จินต์ยกนนมมาให้เธอ“ดึกเเล้วดื่มนมหน่อยละกัน” นัชชารับมาจิบหนึ่งจิบกลื่นหอมอุ่นๆไหล่ลงคอไปถึงท้องทำให้ตัวเธอรู้สึกอุ่นตามไปด้วย “เรื่องเด็ก……เป็นยังไงกันเเน่” “เป็นลูกของฉันกับเตชิตอายุ4ขวบกว่าๆเเล้วเมื่อ5ปีก่อนตอนฉันหนีไปฉันกำลังท้องเรื่องนี้เธอก็รู้ธีมนต์เป็นเด็กในท้องคนนั้น”นัชชาบอกเธอไปตามความจริง จินต์อ้าปากค้างตอนนั้นนัชชาอยู่ในคุกเธอเป็นคนซื้อที่ตรวจครรภ์ให้เธอหลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นเธอหายตัวไปอย่างลึกลับเรื่องเด็กในท้องยิ่งไม่มีใครพูดถึงไม่นึกว่าผ่านมา5ปีเด็กไม่เพียงเเต่ยังมีชีวิตอยู่เเต่ยังเเข็งเเรงเติบโตมาได้จนถึงตอนนี้ พอคิดถึงเรื่องพวกนี้เธอเห็นใจ“ที่เเกหนีไปเป็นเพราะเด็กใช่มั้ย” “เป็นเพราะเด็ก90%”อีก10%เป็นเพราะผิดหวังในตัวเตชิต จินต์ถอนหายใจยื่นมือไปจับมือเธอ“เเล้วเตชิตเขารู้เรื่องลูกมั้ย” “รู้” “เขาว่าไงบ้าง” “ไม่รู้เหมือนกันเขาดีกับลูกมากเเต่…ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ยอมปล่ออยลูกกลัวว่าเขาจะเเย่งลูกกับฉันกลับมาครั้งนี้เพราะต้องการจะเจรจากับเขาเรื่องนี้เเหละ”พอพูดถึงเรื่องนี้นัชชาก็เริ่มไม่สบายใจ จินต์สีหน้าเริ่มจริงจัง“นัชห้าปีที่ผ่านมาตอนเเกเกิดเรื่องเติชิตเป็นคนที่คอยตามหาเเกพอนานเข้าพวกฉันก็เริ่มยอมรับความจริงเเต่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมเเพ้ตามหาเเกมาโดยตลอดเขารู้สึกกับเเกเเละเขาคงจะไม่ยอมเเพ้ปล่อยมือจากเเกง่ายๆ” ไม่ใช่เเค่เด็กเขาก็คงจะไม่ยอมปล่อยมือจากนัชชาเหมือนกัน “เเละอีกอย่าง………”จินต์มองหน้าเธอเอ่ยปากพูด“เเกก็ยังไม่ลืมเขาไม่งั้นก็คงไม่เก็บเด็กไว้” “จินต์ฉันยอมรับเมื่อห้าปีก่อนก่อนที่จะมีลูกฉันยังมีความรู้สึกต่อเขาเเต่ตอนนี้ทุกอยมันเปลี่ยนไปเเล้ว”นัชชาพูดด้วยสายตาหมดหวังตอนนี้เธอเพียงเเค่อยากใช้ชีวิตตามปกติทั่วไปเรื่องความรักความรู้สึกเธออยากหยุดทุกอย่างไว้ “เเต่เตชิตเป็นพ่อของเด็กถ้าเเกอยากตัดขาดจากเขามันคงเป็นไปไม่ได้”ถ้าเกิดว่าเตชิตไม่รู้สึกอะไรกับเธอนั่นมันก็คงจะง่ายเเต่ความจริงตอนนี้คือมันไม่ใช่