ตอนที่335เตชิตคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

ตอนที่335เตชิตคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร “ลองดูก่อนเเล้วค่อยว่ากัน”ตอนนี้เธอไม่รู้อะไรเลยทำได้เพียงเดินดูไปทีละก้าว หัวเรื่องที่ตึงเครียดผ่านไปแล้วจินต์อยากรู้ว่าตลอดห้าปีที่ ผ่านมานัชชาใช้ชีวิตอยู่ยังไง“ที่ผ่านมาเเกไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน” “อยู่ลอนดอนอังกฤษเเต่ความจริงเรื่องในครั้งนั้นเกิดขึ้น เพราะคนทำ”นัชชาไม่อยากปิดบังเธอ “ว่าไงนะ” “อืมตอนนั้นมันไม่มีทางเลือกเลยต้องทำเเบบนั้น”พูดจบนัชชารู้สึกผิดกุมมือเธอคืน“ขอโทษที่ทำให้แกเป็นห่วงจะโทษหรือต่อว่าฉันก็ได้ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง” จินต์พูดไม่ออกไม่นึกว่าเรื่องมันจะกลายเป็นเเบบนี้จ้องหน้าเธอนิ่งๆ“จริงๆเลยนะเเกเนี่ย…………” “ขอโทษ” จินต์พูดอะไรได้อีกเธอถอนหายใจ“ช่างมันเถอะเเค่เเกกลับมาก็ดีเเล้วเรื่องมันผ่านไปเเล้วก็ให้มันเเล้วกันไป” “จินต์……” “พอเเล้วหยุดร้องไห้ได้เเล้วน้ำตาเเกมีค่าเกินกว่าฉันจะรับผิดชอบไหว”จินต์ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วยยิ้มพูดล้อเธอไปด้วยเหมือนผีบ้า นัชชายิ้มทั้งน้ำตา“ฉันคิดถึงเเกมาก” “กลับมาครั้งนี้เเกมีแพลนอะไรที่ผ่านอยู่ลอนดอนคนเดียวลำบากรึเปล่า”จินต์มีคำถามมากมายจะถามเธอไม่รู้จะเริ่มถามอัน ไหนก่อน นัชชาเล่าให้เธอฟังอย่างละเอียด“ก่อนหน้านั้นฉันเคยช่วยผู้อพยพคนหนึ่งในประเทศเราตอนที่หนีไปได้ก็เป็นเพราะเขาช่วยอยู่ที่โน่นเขาคอยดูเเลฉันเเละลูกเป็นอย่างดีมีสำนักงานทนายความเป็นของตัวเองสุขสบายเเต่เพียงเเค่เหนื่อยใจ” “ผู้อพยพหรอ”จินต์นึกคิด นัชชาช่วยเตือนความจำเธอ“จำครั้งนั้นได้มั้ยครั้งที่เราไปเที่ยวเเล้วเราไปเจอผู้ชายคนหนึ่งเป็นเขาชื่อชนุดม” ผ่านมาหลายปีจินต์นึกตั้งนานกว่าจะนึกออก“อ๋อฉันนึกออกล่ะเป็นเขาคนนั้นเองหรอ” “อืม” “เเล้วตอนนี้พวกเเกเป็นอะไรกัน” นัชชารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ส่ายหน้า“สนิทมากกว่าคำว่าเพื่อนเป็นเหมือนญาติกัน” จินต์เมื่อเชื่อที่เธอพูด“อย่ามาผู้ชายคนหนึ่งคอยช่วยเหลือเเกมาตลอด5ปีเขาต้องรู้สึกอะไรกับเเกเเน่นอน” นัชชาเหมือนถูกพูดเเทงใจดำเพราะเธอเข้าใจเธอดี เห็นเธอไม่ยอมพูดจาจินต์รู้ตัวว่าคงเดาเรื่องถูกเเละเธอก็นึกถึงเตชิต“เเล้วเเกจะเอาไงต่อจะปรับความเข้าใจกับเตชิตหรือบอกลาชนุดม” “ฉันติดค้างชนุดมไว้มากทั้งชีวิตนี้ก็ชดใช้ให้เขาไม่หมดอย่าบอกว่าบอกลาฉันจะคอยทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อทดเเทนสิ่งที่เขาเคยช่วยเหลือฉันเเต่ถ้าเรื่องความรักฉันยังไม่พร้อมที่จะเริ่มใหม่กับใครจริงๆ” จินต์เข้าใจเธอ“โอเคเรื่องหัวใจเเกต้องตัดสินใจเองมีเรื่องอะไรที่คิดไม่ออกหรือตัดสินใจไม่ได้ฉันเปิดประตูต้อนรับเเกเสมอถ้าเเกต้องการ” นัชชาต้องการเเค่นี้“ขอบใจเเกมากนะจินต์” จินต์“ถ้ารู้สึกขอบคุณจริงๆเเกก็อย่าไปไหนอีกเลย” ……………… วันรุ่งขึ้นนัชชากับจินต์พาเด็กไปซื้อของจำใช้จำเป็นที่ร้านสะดวกซื้อใกล้บ้านส่วนใหญ่เป็นเสื้อและของใช้ของเด็ก ทั้งสามคนเดินเสร็จก็ได้เวลากินข้าวเที่ยงข้างๆมีร้านอาหารจีนต้นตำรับอยู่ร้านหนึ่งอาหารรสชาติจะติดแทบๆใต้เหมาะกับเด็กไม่สะดวกอยู่อย่างเดียวคือไม่มีห้องว่าง แต่วันทำงานธรรมดาคนเลยมากินข้าวเที่ยงไม่เยอะมากทั้งสามคนเลือกที่นั่งติดหน้าต่างไม่ค่อยเสียงดังวุ่นวาย นัชชาสั่งลูกบอลเนื้อปูตุ๋นหัวปลาต้มผัดเป็ดและผัดหอยสุดท้ายเป็นแกงจืดเต้าหู้พออาหารยกมาเสริฟที่โต๊ะหน้าตาและกลิ่นอาหารเย้ายวนทำให้คนอยากกิน ธีมนต์โตที่อเมริกาเขาไม่เคยกินอาหารจีนที่เป็นต้นตำหรับที่เคยกินก็พวกอาหารที่นัชชาสามารถทำได้ถึงเธอจะทำอาหารเป็นแต่เทียบกับเชฟที่ทำอาหารจานเด็ดต้นตำหรับพวกนี้ไม่ได้ เขาตักเนื้อปูขึ้นมากัดหนึ่งคำก็ยกนิ้วโป้งขึ้น“Good！It’sverydelicious！” นัชชากับจินต์ตลกท่าทางของเขา“ถ้าลูกชอบก็กินเยอะๆเลยครับ” บรรยากาศตอนกินข้าวทุกคนมีความสุขแต่สุขได้ไม่นานพวกเธอกินได้ไม่กี่คำก็เห็นเงาสูงๆของใครบางคน พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นผู้ชายใส่สูททำงานเรียบร้อยเซตผมอย่างดียืนยิ้มมองมาทางเธอ“ตอนบ่ายมีประชุมเลยมาสายหน่อย” “……………….” “……………….” ทั้งสองมองหน้าซึ่งกันและกันสายตางุนงงกับภาพตรงหน้าแล้วสรุปใครเป็นคนเชิญเขามาล่ะ พอสักพักนัชชาก็เข้าใจขึ้นมาเป็นอีกครั้งที่มาเองโดยไม่ได้รับเชิญ เธอหน้าตึง“ขอโทษนะคะคุณเตชิตฉันจำไม่ได้ว่าวันนี้ได้นัดคุณกินข้าวด้วย” ใครจะคิดว่าเขาจะไม่ใส่ใจใดๆปลดกระดุมเสื้อสูทออกแล้วดึงเก้าอี้นั่งลงเอง“เธอจำไม่ได้ไม่เป็นไรฉันจำได้ก็พอ” “……………..” นัชชาพูดไม่ออกแล้วสรุปใครอนุญาตให้เขานั่งหรอทำไมเธอจำไม่ได้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คนที่เย็นชาคนเดิมล่ะคนที่ขวางโลกไม่สนใจใครหายไปไหนแล้วล่ะ จินต์ก็อึ้งกับภาพตรงหน้าไม่เคยเห็นเตชิตเป็นแบบนี้มาก่อนไหนๆเขาก็มาแล้วจะไล่ให้ไปก็ไม่ดีเลยทำได้แค่ให้พนักงานจัดจานชามมาเพิ่มให้เขา หลังจากที่นั่งลงคำแรกที่พูดขึ้นคือถามธีมนต์“เป็นไงอาหารถูกปากมั้ย” อาจจะเป็นเพราะเพิ่งประชุมเสร็จน้ำเสียงเขายังติดนิ่งสนิทไม่สบอารมณ์พอถามออกไปเขาเองก็รู้สึกแปลกๆเลยหัวเราะแห้งๆ“เหอะๆ” “…………..”จินต์ขนลุกบรรยากาศเยือกเย็นแปลกๆ แต่ธีมนต์ไม่รู้สึกแปลกเขาคิดว่าเตชิตเป็นห่วงเป็นใยเขาเขาตอบด้วยน้ำเสียงดีใจ“อร่อยครับผมไม่เคยกินอะไรอร่อยเท่านี้มาก่อน” พูดจบกลัวเตชิตจะไม่เชื่อแล้วเขาก็พูดเสริมขึ้น“ต้มจืดอันนี้คุณแม่เคยทำให้กินแต่รสชาติไม่เหมือนกันสักนิดเลยครับ” นัชชาหน้าเสียงถึงจะรู้ว่าโกรธลูกไม่ได้แต่พอเห็นเขาเอาเรื่องของตัวเองไปบอกเตชิตเธอก็ไม่พอใจ“ถ้าไม่ชอบกินวันหลังแม่จะไม่ทำให้ลูกกินแล้ว” “งั้นผมจะได้กินอาหารที่นี่ตลอดไปมั้ยครับ” “ไม่ได้” ธีมนต์ผิดหวังเขามองดูอาหารตรงหน้าอย่างเสียดายเตชิตยกยิ้มพับแขนเสื้อขึ้นแล้วยื่นมือไปตักแกงจืดให้เด็ก“ไม่เป็นไรเดี๋ยวถ้าลุงมีเวลาจะพามากิน” นัชชาโกรธที่เขาทำแบบนี้เหลืออดเธอกัดฟันแน่น“เตชิตคุณมีประโยชน์อะไรที่ทำแบบนี้ทำไปเพื่ออะไร”