ตอนที่336คุณช่วยฟังฉันครั้งหนึ่ง

ตอนที่336คุณช่วยฟังฉันครั้งหนึ่ง “มีสิทำไมจะไม่มี”เขาตอบ“ตอนเช้าโทรหาทำไมเธอไม่รับสาย” ตั้งแต่เช้าเรื่องแรกที่เขานึกขึ้นได้คือโทรหาเธออยากจะถามว่าเธอกับลูกมีแพลนทำอะไรกันโทรแล้วโทรอีกแต่เธอก็ไม่รับพอครั้งสุดท้ายที่เขากำลังรอสายเธอก็กดตัดสายเขาทิ้ง วันแรกที่กลับมาเธอก็เล่นหลบหายไปดีมากเลย และแล้วเขาตั้งใจเริ่มประชุมก่อนครึ่งชั่วโมงเพื่อที่จะได้เสร็จเช้าแล้วตามมาที่นี่ ไม่รับสายไม่ใช่หรอเขามาถึงที่เลยละกัน “คุณสะกดรอยตามฉันหรอ”นัชชาโกรธขึ้นมาจริงๆพอคิดถึงภาพที่มีคนของเขาคอยตามเธอก็ขนลุก เตชิตยิ้มแห้ง“ดูการกระทำของเธอสิจะให้ฉันไม่สะกดรอยตามได้ยังไง” นัชชาหน้าเสียเธอไม่รับสายก็จริงวันแรกที่กลับมายุ่งมากคืนนี้ต้องกลับบ้านไม่มีเวลามาสนใจเขาแต่เขากลับเล่นมาหาถึงที่ เขาก็เป็นแบบนี้แหละไม่มีเหตุผลยังนิสัยแบบนี้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เวลาที่เหลือผู้ใหญ่สามคนกินข้าวกันไม่ค่อยดีมีแต่เด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องกินอย่างเอร็ดอร่อยมีจินต์คอยคีบกับข้าวให้เดี๋ยวก็มีเตชิตแยกก้างปลาออกให้เขาก้มกินอย่างสบายใจ นัชชากินไปไม่กี่คำเธอก็กินไม่ลงนั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ พอคิดตังค์ทั้งหมดเสียไปแค่หกร้อยกว่าบาทนัชชาอยู่เมืองนอกชินกับการจ่ายเงินสดเธอกำลังจะก้มหยิบกระเป๋าตังค์เตชิตก็ยื่นโทรศัพท์ออกไปแล้ว ‘ติ๊ด’เงินถูกชำระเรียบร้อยแล้ว “คุณไม่ต้อง.......” “ฉันเลี้ยงธีมนต์”เหมือนเขารู้ว่าเธอจะพูดอะไรเลยพูดดักขึ้น นัชชาพูดไม่ออกได้แต่กลืนคำลงคอเธอรู้แล้วอะไรที่บอกให้กลับมาเคลียร์กันที่นี่หลังจากกลับประเทศเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนทำทุกอย่างตามใจชอบไม่สนใจความรู้สึกของเธอ “เดี๋ยวจะไปไหนต่อ”ไม่สนใจว่าเธอกำลังไม่พอใจอยู่เขาบอกต่อ“ฉันไปส่ง” “ไม่ต้องจินต์เอารถมาด้วย” “จะไปรบกวนคนอื่นทำไม”เขาขมวดคิ้วทำเหมือนเธอเป็นเด็กไม่รู้เรื่องรู้สาอะไร นัชชาไม่ได้อยากอยู่ตามลำพังกับเขาแต่เห็นจินต์อยู่ระหว่างเขากับเธอคงจะอึดอัดน่าดูเธอเลยเอ่ยปากบอก“จินต์แกกลับไปก่อนเดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะกลับบ้านมีอะไรไว้โทรคุยกัน” “งั้นฉันกลับก่อนนะ” เตชิตพูดขึ้น“ขอบคุณที่คอยช่วย” หลายปีที่ผ่านมาจินต์ไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากเตชิตแต่วันนี้พอมาได้ยินเธอก็อดรู้สึกช็อกไม่ได้ ใช่ช็อกเธอไม่ชินที่เตชิตเป็นแบบนี้แปลกมากแปลกมากจริงๆ จินต์ออกจากร้านมาก่อนหน้าร้านเหลือเพียงพวกเขาสามคน ตอนแรกนัชชาอยากซื้ออะไรเกน้อยแต่พอนึกได้ว่าไม่มีอะไรต้องซื้อเธอจากมาห้าปีเวลานานขนาดนี้ตอนนี้บ้านมีสภาพเป็นยังไงเธอนึกภาพไม่ออก เตชิตรู้สึกได้ว่าเธอเริ่มเศร้าโศกไม่อยากให้เธอเศร้ามากกว่านี้พูดขึ้น“ไปกันเถอะ” พอถึงที่จอดรถนัชชาเดินตามหลังเขาและสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงคือเขากลับยังขับรถเบนท์ลี่ย์คันเดิมคันเมื่อห้าปีก่อน เหมือนย้อนเวลาคิดถึงตอนที่ทั้งสองกำลังรักกันนัชชาสติหลุดลอยรถคันนี้เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของความทรงจำดีๆของเธอและเขา ยิ่งตอนที่พวกเขาเพิ่งรู้จักกันยังไม่ชัดเจนกันต่างคนต่างเดาต่างคาดหวังทุกครั้งที่สัมผัสกันความรู้สึกพวกนั้นนัชชายังจำได้ดี เขา...........ตั้งใจหรอ เตชิตมองดูสีหน้าท่าทางของเธอใช่เขาตั้งใจขับรถคันนี้มาตั้งใจอยากเห็นปฏิกิริยาของเธอในใจเขาอยากกลับไปรู้สึกเหมือนเดิมกลับไปเหมือนเมื่อห้าปีก่อน นัชชาทำได้เพียงปิดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกไว้เธอต้องมีสติต้องใจเย็นที่เธอกลับมาเพราะเรื่องลูกไม่ได้กลับมาเพื่อคืนดีกับเขาเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนไม่ว่าจะยังไงก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เตชิตก้มไปอุ้มเด็กขึ้นเอาเด็กใส่เข้าไปในรถอ้อมแขนแข็งแรงทำให้เด็กรู้สึกปลอดภัย นัชชานั่งอยู่ข้างคนขับเหมือนเดิมครั้งนี้เธอไม่ได้แข็งข้อกับเขาเดินไปเปิดประตูเองเหมือนรู้ตัว เขายกคิ้วแอบยิ้มในใจ ฉลาดแล้วหนิ ตลอดทาทั้งสองไม่พูดกันเลยมีแต่ธีมนต์ที่พูดตลอดทางมองดูคนตามทางที่สีผมดำสีผิวคล้ายเขาเขาตื้นเต้นดีใจ“แม่ครับพวกเขาเหมือนกับผมเลย” นัชชาฝืนยิ้มตอนี้เธอไม่มีอารมณ์พอนึกถึงจะกลับบ้านเธอก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นหนักใจ รถจอดอยู่กลางไฟแดงเขาเหล่ตามองเธอแล้วพูดขึ้น“คิดไว้รึยังว่าจะพูดอะไรตอนกลับถึงบ้าน” นัชชาถูกคำพูดเขาขัดขึ้นความคิดในหัวของเธอก้มมองมือที่อยู่บนตัก“ยัง” เดี๋ยวจะมีเกิดอะไรขึ้นเธอก็ไม่รู้เธอกลัวว่าณัชชนม์กับเมทนีจะไม่ยอมรับลูกของเธอ “ไม่ต้องคิดมากพวกเขาสบายดีเพียงแต่คิดถึงเธอมาก”เตชิตพูดปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นัชชายิ้มแห้ง“ฉันจากไปตั้งห้าปีฉันติดค้างพวกเขาอย่างมากถ้าพวกเขาจะไม่ให้อภัยฉันก็เข้าใจ” เตชิตได้ยินแบบนี้ใจเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเพราะจะว่าไปความผิดครั้งนี้ส่วนใหญ่เป็นความผิดของเขา ธีมนต์ที่นั่งอยู่ข้างหลังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรอยู่แต่เพียงแค่มีความรู้สึกว่าเตชิตต้องมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับเขาได้แต่นั่งจ้องท้ายทอยของเตชิตค้าง หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อใจทั้งสองอยู่ไม่สงบโดยเฉพาะนัชชา ขับรถเข้าไปในหมู่บ้านแสนสุขหลังจากรถจอดสนิทผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆยังไม่รู้ตัว “คุณลุงครับเราถึงแล้วหรอครับ”เด็กน้อยถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น ได้ยินดังนั้นนัชชาเพิ่งรู้สึกตัวเธอปลดเข็มขัดออกยื่นมือไปจะเปิดประตูแล้วได้ยินเสียงเขาพูดขึ้น“ฉันรออยู่ข้างล่างมีอะไรเรียกฉันได้” “ไม่ต้อง”นัชชาปฏิเสธออกไปพูดจบกลัวเขาจะโกรธเลยอธิบายต่อ“ไม่มีอะไรหรอกแล้วอีกอย่างฉันเพิ่งกลับมาคุณอยู่ด้วยจะดูไม่ดี” “ฉันรออยู่ข้างล่าง” “เตชิต”เธอไม่ได้มองหน้าเขาเธอมองไปข้างหน้าอย่างเหลืออด“คุณช่วยฟังฉันสักครั้งเถอะ”