ตอนที่338ลูกยังมีความรู้สึกต่อเขามั้ย

ตอนที่338ลูกยังมีความรู้สึกต่อเขามั้ย ทันใดนั้นณัชชนม์กลัวว่าคนอื่นจะได้ยินรีบดึงพวกเธอสองคนเข้ามาในบ้านแล้วปิดประตูลงไม่เชื่อหูตัวเองมองไปที่เด็กน้อย“เด็กคนนี้.......เรียกฉันว่าอะไรนะ” “คุณยายครับ”ธีมนต์ตอบแทน“คุณเป็นแม่ของคุณแม่ก็เลยเป็นยายของผม” แค่คำเดียวทำทั้งสองมึนงงแม่ของแม่นั่นก็หมายความว่านัชชาเป็นแม่ของเด็กคนนี้ แต่ถ้ามองดูดีๆเด็กก็หน้าคล้ายๆเธอ เมทนีกับณัชชนม์รู้สึกสับสนไม่ได้ไม่ดีใจแต่ก็ไม่ได้ดีใจเหมือนถูกชกหน้าแต่ดีที่เธอกลับมามีชีวิตกลับมา ทั้งสี่คนเดินมาอยู่ที่ห้องรับแขกธีมนต์ก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นมองไปรอบๆห้องแต่เขารู้ว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีเลยกระซิบถามนัชชาเบาๆข้างหู“แม่ครับนี่เป็นบ้านที่แม่อยู่ตั้งแต่เด็กจนโตหรอครับ” “ใช่ครับลูกเดินไปดูรอบๆได้ไม่เป็นไร”นัชชาไม่อยากให้ลูกรู้เรื่องให้เขาไปเล่นที่อื่น“ห้องนั้นเป้นห้องนอนของแม่ลูกเข้าไปดูสิว่าต่างกับของลูกยังไง” “ครับ”เขาวิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ณัชชนม์นั่งอยู่บนโซฟายื่นมาดึงมือนัชชามือที่หนาแน่นตอนนี้เริ่มเหี่ยวนัชชาเจ็บปวดหัวใจน้ำตาเริ่มคลอ“แม่เป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย” “จะสบายดีได้ยังไง..............”ณัชชนม์ยกมือไปเช็ดน้ำตา“หลังจากลูกเกิดเรื่องฉันกับพ่อของลูกร้องไห้ทุกวันร้องจนตาจะบอดแล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งไม่ว่าจะลืมตาหรือหลับตาก็เห็นแต่ภาพของลูก” “ขอโทษนะคะ”นัชชาไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรเป็นเพราะเธออกตัญญูเป็นความซวยที่พวกเขาได้เธอเป็นลูกสาว “ไหนๆก็กลับมาแล้วอย่าพูดอะไรที่มันไม่มีประโยชน์”เมทนีพูดขัดขึ้นรู้สึกสงสารที่ทรมานกันมาตั้งนานไม่อยากให้พูดถึงและกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีก“หลายปีที่ผ่านมาไปอยู่ไหนมาทำอะไรบ้างเล่าให้ฉันกับแม่ฟังสิ” นัชชาเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดห้าปีให้พวกเขาฟังทุกอย่างรวมถึงเรื่องลูกด้วย พอฟังจบทั้งสองก็อึ้งไม่รู้จะตอบกลับยังไง “แสดงว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเตชิตกับลูกหรอ” นัชชาพยักหน้า“อืมห้าปีที่แล้วก่อนจะจากไปหนูก็ท้องแล้วแต่ตอนนั้นศาลพิพากษาลงมาไม่มีเวลาคิดมากขนาดนั้นก็เลย.................” “ซื่อบื้อลูกโง่หรอ”ณัชชนม์ทั้งโกรธทั้งไม่พอใจ“ลูกเจอเรื่องมากมายขนาดนี้เตชิตรู้มั้ยลูกนะลูก...........” นัชชารู้สึกซึ้งใจทุกคนยืนอยู่ตรงกลางมีเพียงพ่อแม่เธอยืนอยู่ข้างเธอ “แม่เรื่องมันผ่านไปแล้วหนูก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว” ณัชชนม์ร้องไห้พูดไม่ออก เมทนียื่นมือไปปลอบเธอแล้วถามนัชชา“แล้วลูกจะเอายังไงต่อเด็กคนนี้กลับมายังจะกลับไปอีกมั้ย” นัชชาบอกแพลนในหัวของเธอ“อาจจะต้องกลับแต่ครั้งนี้หนูตั้งใจจะพาพ่อกับแม่ไปอยู่ที่โน้นด้วย” “ฉันกับแม่ของลูกแก่แล้วไม่อยากไปไหนรู้แค่ว่าลูกยังมีชีวิตอยู่แค่นี้ก็เกินพอแล้วถ้าลูกจะกลับไปพ่อกับแม่ก็จะไม่ห้ามขอแค่ลูกมีชีวิตที่ดีแค่นี้ก็พอแล้ว”เมทนีพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจมีพลัง ที่จริงพ่อแม่จะคิดถึงลูกก่อนตัวเองเสมอเมื่อก่อนนัชชาไม่ค่อยเข้าใจแต่พอตอนนี้ตัวเองมีลูกแล้วเธอก็เริ่มเข้าใจว่าความรู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไง “เรื่องเด็กสำคัญไหนๆก็กลับมาแล้วคุยกับเตชิตให้เคลียร์ไม่ว่ายังไงเขาคือพ่อของเด็กคุยกันดีๆ” “หนูรู้พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”นัชชากลัวว่าพวกเขาจะเหนื่อยใจ ณัชชนม์อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนเธอ“นัชถึงแม้ว่าลูกจะเป็นคนเลี้ยงเด็กคนนี้มาแต่ลูกก็เป็นผู้หญิงถ้าลูกกับเตชิตกลับไปเริ่มใหม่กันไม่ได้พอวันหลังลูกอยากแต่งงานใหม่มันจะกลายเป็นเรื่องยากแม่รู้ว่าลูกไม่อยากฟังแต่มันคือความจริงแม่ไม่อยากให้ลูกใช้ชีวิตลำบากอยู่คนเดียว” “แม่ตั้งแต่ที่ลูกใช้นามสกุลหนูหนูตัดสินใจจะดูแลเขาไปตลอดชีวิต”นัชชารู้ว่าเธอต้องการให้เธอมีชีวิตที่ดี “แต่...............” “ลูกยังรู้สึกอะไรกับเตชิตอยู่มั้ย”เมทนีพูดขัดขึ้น นัชชาใจกระตุกเธอมองหน้าพ่อของเธอเขามองเธอด้วยสายตามุ่งมั่นตั้งใจเธอไม่รู้จะปกปิดยังไง“หนูไม่รู้กลับมาครั้งนี้หนูก็ต้องการมาหาคำตอบว่าหนูรู้สึกยังไงกันแน่” “แล้วมันว่ายังไง”พูดถึงเตชิตคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับลูกสาวตัวเองเขาก็อารมณ์เสียขึ้นมา นัชชา“เขา......อยากคืนดี” ทั้งสองไม่พูดะไรต่อเพียงมองหน้ากัน ความรู้สึกของทั้งสองไม่เหมือนคนทั่วไปผ่านเรื่องมากมายมาด้วยกันบางคู่ที่อยู่ด้วยกันตลอดชีวิตก็ไม่เจอเรื่องมากมายขนาดนี้ตอนนี้เวลาผ่านไปห้าปีแล้วและมีลูกคนหนึ่งอยู่ตรงกลางคนนอกพูดอะไรไม่ได้แล้ว “ลูกรู้ตัวเองก็พอไม่ว่ายังไงพ่อกับแม่ก็อยู่ข้างลูก”เมทนีเป็นคำปลอบโยนที่ดีที่สุด นัชชาซึ้งใจที่ได้พ่อแม่แบบนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดี“พ่อแม่ขอบคุณนะคะธีเขา............” “ลูกสบายใจได้พูดขนาดนี้แล้วพวกเรารู้ว่าต้องทำยังไงเพราะไม่ว่ายังไงเด็กก็เป็นลูกของลูกถ้าลูกมีปัญหาหรือเรื่องอะไรที่ต้องไปทำฝากหลานไว้ที่แม่ก็ได้เดี๋ยวพ่อกับแม่จะช่วยดูให้”ณัชชนม์พูดจบก็มีเงาของคนวิ่งมาจากข้างหลังถ้าไม่ใช่เขาแล้จะเป็นใคร “แม่ครับห้องของแม่เล็กกว่าของผมและมีตุ๊กตาเยอะแยะเลยและยังมี”ธีมนต์เหมือนเจออะไรบางอย่างยื่นของในมือมาวางไว้บนโต๊ะ“นี่เป็นรูปของคุณแม่ตอนเด็กหรอครับแล้วข้างๆที่อุ้มแม่อยู่เป็นคุณยายหรอครับ” นัชชามองตามเป็นรูปถ่ายก่อนเธอเข้าโรงเรียนไม่นึกว่าเขาจะดูออก“ใช่ครับเป็นแม่กับคุณยาย” เขาหันไปมองณัชชนม์เอ่ยปากชาเธอ“คุณยายตอนสาวๆสวยกว่าคุณแม่อีกนะครับ” ณัชชนม์ได้ยินเสียงของเด็กน้อยในบ้านไม่มีเสียงหัวเราะแบบนี้มานานแล้วเธอฉีกยิ้มดีใจ“ใช่ครับไม่งั้นยายคงไม่คลอดลูกสาวที่สวยเหมือนแม่ของหลานออกมาหรอก”