已经是第一章了
ตอนที่340เธอมีลูกกับผมคนหนึ่ง
ตอนที่340เธอมีลูกกับผมคนหนึ่ง
“ว่าไงนะ”เขาตกใจสำลักน้ำลายไอ“เมื่อห้าปีก่อนเธอไม่ได้โดนตำรวจ..............”
“เป็นเรื่องเข้าใจผิด”เตชิตพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆไม่สะทกสะท้านเหมือนเขารู้มาตลอดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่“เธอใช้ชีวิตอยู่อังกฤษมาโดยตลอดสร้างสำนักงานทนายทุกอย่างราบรื่นดี”
“............”ตายายทั้งคู่มองหน้ากันพูดไม่ออก
พวกเขาไม่นึกว่านัชชาจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งและกลับมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเตชิตอีกครั้ง
เมื่อก่อนที่พวกเขาคัดค้านทั้งคู่ก็ไม่ฟังดื้อด้านจะอยู่ด้วยกันและหลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นจนทำให้หายจากชีวิตกันไปแต่วันนี้พอมาได้ยินแบบนี้พวกเขาตกใจ
หรือนี่จะเป็นชะตาที่ถูกลิขิตไว้แล้ว
เขาสะบัดความคิดในหัวออกดึงหน้า“ฉันบอกแกไว้เลยเมื่อห้าปีก่อนฉันกับยายแกไม่เห็นด้วยยังไงห้าปีหลังจากนี้ก็ไม่เห็นด้วยเหมือนเดิมเด็กคนนั้นโชคดีที่มีชีวิตรอดกลับมาได้เธอจะทำอะไรหรือไม่ทำก็ช่างมันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราฉันไม่ยอมให้พวกแกอยู่ด้วยกันแน่นอน”
เรื่องระหว่างทั้งสองคนตอนนี้กลับไปคบหากันคงมีข่าวเสียหายมากมายเกิดขึ้นเขาอายุเยอะแล้วเขาเพียงแค่อยากให้เตชิตมีชีวิตที่ดี
แต่พวกเขากลับไม่รู้คนที่จะทำให้เตชิตมีความสุขได้มีเพียงนัชชาคนเดียวเท่านั้น
ตามคาดเตชิตรู้ว่าเขาต้องคัดค้านเลยถามกลับ“ตาแน่ใจหรอ”
เขาตอบกลับ“ฉันแน่ใจ”
เตชิตเลยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ“งั้นก็ดีเหลนตาก็คงไม่ได้เข้ามาบ้านนี้”
เขาตัวแข็งทื่อเขาสุขภาพร่างกายไม่ค่อยดีหูก็เริ่มไม่ดีหวังอยากให้เตชิตแต่งงานมีเหลนให้เขาอุ้มเร็วๆ
แต่ตอนนี้เขาพูดว่าอะไรนะ
เหลนของเขาหรอ
เขายังไม่มีเมียเอาเหลนที่ไหนมา
หรือเป็น.......
เขานึกถึงนัชชาตลอดห้าปีที่ผ่านมาไม่เห็นหน้าเธอเลยเหมือนหายไปกับเวลาเขาใจเริ่มไม่ดี“แกไปเอาเหลนจากไหนมาให้ฉัน”
“นัชชาคลอดออกมา”เตชิตนึกถึงหน้าธีมนต์เขาก็ยกยิ้มและเป็นรอยยิ้มแรกตั้งแต่มาถึงนี่“ลูกของผมกับนัชชาไม่ใช่เหลนตาแล้วจะเป็นอะไร”
“…………..”เขาอึ้งพูดไม่ออก
นัชชากลับมาแล้วยังมีลูกกลับมาด้วยคนหนึ่ง
เป็นข่าวที่ใหญ่โตเกินกว่าจะรับไหว
จริยาที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆพูดขึ้น“เตอย่าหาวาแม่ยุ่งเลยแม่รู้ว่านัชชากลับมาลูกดีใจมากแต่มันก็ห้าปีที่ไม่เจอกันแล้วลูกมั่นใจได้ยังไงว่าเป็นลูกของลูก”
พูดจบจุลินทร์ก็พูดเสริม“ใช่แล้วแกรู้ได้ไงว่าเป็นลูกของแกจริงๆ”
“เด็กคนนั้นอายุสี่ขวบแล้วเวลาทุกอย่างตรงกันและอีกอย่างหน้าตาก็เหมือนผมมากให้คนมาตรวจดีเอนเอก็ได้แต่บอกไว้ก่อนว่าถึงเวลาคนที่จะเสียใจคือตัวเด็กอย่าหาว่าผมม่เตือน”
คำพวกนี้เขาอยากพูดตั้งแต่มาแล้วห้าปีที่ผ่านมาเขายัดเยียดผู้หญิงมากมายให้เขาเขาไม่จำเป็นต้องปฏิเสธอีกต่อไปเพราะตอนนี้นัชชากลับมาแล้วเขาไม่ต้องคอยหาข้ออ้างแค่เด็กคนเดียวก็สามารถทำให้เขาสนใจได้
และพวกเขาทั้งสองรู้จักหลานชายดีถ้าเขาไม่มั่นใจก็คงไม่พูดเรื่องนี้ออกมา
ถ้านัชชาพาลูกเตชิตกลับมาจริงๆแล้วพวกเขาจะทำยังไง
จุลินทร์มีความรู้สึกมากมายในหัวเขามีทั้งอารมณ์ไม่พอใจแต่ก็ต้องยอมรับในหัวเขาแล่นความคิดที่วามีเหลนผ่านไปในหัวเขาก็แอบดีใจอยู่เหมือนกัน
ทุกคนอารมณ์มากมายบอกไม่ถูกทั้งดีใจแล้วก็เสียใจมีเพียงประทินคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกเจ็บใจเตชิตนั่งอยู่ข้างๆเธอได้ยินชัดเจนและเธอเป็นคนเดียวที่ทำใจยอมรับไม่ได้
ยังไงเธอก็ยอมไม่ได้ผู้ชายคนนี้มีลูกแล้วที่สำคัญอายุสี่ขวบแล้ว
สี่ปีที่แล้วเธอยังไม่รู้จักเขาแต่เขากลลับมีลูกแล้วหรอ
ประทินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกไม่รู้อะไรเลยเหมือนคนโง่ที่ทำเรื่องพวกนั้นเธอไม่กล้าคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงยังไง
คงเป็นผู้หญิงที่น่าสมเพศและน่าสงสาร
เมื่อกี้ยังรู้สึกว่าอาหารยังอร่อยอยู่เลยตอนนี้กลับกลืนไม่ลงประทินนั่งไม่ติดเก้าอี้หลังจากนั้นก็ไม่มีคนพูดคุยกับเธอมันน่าอับอายมาก
เธอเพิ่งรู้ตัวตอนแรกเธอนึกว่าเข้ากับคนในบ้านนี้ได้ดีแต่มันเป็นเพียงแค่ในความรู้สึกเพราะบางเรื่องเธอมี่ทางเข้าใจหรือรับรู้ได้
กว่ามื้อนี้จะผ่านไปประทินขอตัวกลับก่อนถ้าเป็นที่ผ่านมาจุลินทร์คงยื้อเธอไว้แต่วันนี้เขากลับไม่พูดอะไรเลยเพียงแต่ให้คนรถไปส่งเธอ
ยายส่งเธอถึงหน้าประตูก่อนขึ้นรถเธอพูดกับเธอ“วันนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นทำให้เธออึดอัดใช่มั้ยต้องขอโทษด้วยนะไว้วันหลังจะขอเลี้ยงไถโทษ”
คนที่อายุเยอะกว่าตัวเอพูดขนาดนี้ถึงประทินโกรธแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้“ไม่เป็นไรค่ะยายกลับเข้าไปเถอะคะ”
พูดจบเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงทำตัวน่าสงสาร“ที่จริงหนูชอบเตชิตมากถ้าเกิดเขาไม่ว่าอะไรหนูยอมอยู่กับเขาถึงแม้จะมีลูกแล้วก็ตามตอนนี้ในสังคมผู้ชายอย่างเขาถึงจะไม่ทำอะไรก็คงมีคนมากมายอยากได้เขาหนูรู้และเข้าใจดีค่ะ”
เธอพูดไม่กี่คำก็ปัดให้นัชชาไปเป็นผู้หญิงประเภทนั้นดูเหมือนจะไม่มีอะไรแต่ก็แอบทิ้งท้ายว่านัชชามีแผนเลยจงใจเก็บลูกไว้
แต่ในใจยายแก่ก็รู้สึกแต่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องพวกนี้
“เธอกลับไปก่อนถ้าเป็นไปได้หวังว่าหนูจะช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับถือว่าทำเพื่อเธอกับเตชิตถ้าเรื่องมันหลุดออกไปก็คงจะไม่ดีกับเธอทั้งสองคน”เป็นคนบ้านเตชิตเขารู้ว่าตอนนี้ควรเข้าข้างฝั่งไหน
ประทินก็ไม่รู้จะพูดยังไงทำได้เพียงพยักหน้าแล้วจากไป
แต่เธอแอบด่าอยู่ในใจไอ่แก่ปกติทำแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแต่กลับหัวไหวรอวันที่เธอได้แต่งเข้ามาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนี้เมื่อไหร่เธอจะทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุข
已经是最新一章了
加载中
