บทที่ 9 พ่อรูปหล่อVSแฟนเก่า

บ๗ที่ 9 พ่อรูปหล่อVSแฟนเก่า เฉียวเมิ่งเยว่หายใจเฮือก แล้วรีบลุกขึ้นไปเก็บเอกสารที่กระจัดกระจาย เมื่อโจวจื่อหยางเห็นเข้าก็รีบมาช่วย “ฉันช่วยนะ เสี่ยวเมิ่ง” “ไม่ต้อง ฉันจัดการเองได้” เฉียวเมิ่งเยว่พูดอย่างเฉยเมย “คุณคิดจะถ้อยห่างผมไปเรื่อยแบบนี้เหรอ?” เฉียวเมิ่งเยว่หยุดเก็บเอกสาร แล้วพูดขึ้น : “แล้วยังไงหละ?” โจวจื่อหยางชะงักไปด้วยคำถามของเธอ ไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไง “เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด คำพูดที่เสี่ยวชิงพูดมามันไม่ได้เป็นความจริงเลย” “เราเลิกกันแล้ว ตอนนี้คุณกับเย่ชิงเป็นแฟนกัน ไม่จำเป็นต้องหยิบยกเรื่องในอดีตมาพูดอีก” “เสี่ยวเมิ่ง เธอจำเป็นต้องใช้ถ้อยคำแบบนี้มาคุยกับฉันด้วยหรอ? เมื่อก่อนเธอก็เป็นแบบนี้ ตอนนี้เธอก็ยังเป็นแบบนี้” เฉียวเมิ่งเยว่อ้าปาก กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ฉันได้ยินเสียงที่คมชัดของเย่ชิงพูดว่า “เฉียวเมิ่งเยว่เธอยังอับอายไม่พอหรอ มาเกลี้ยกล่อมแฟนของฉันในที่สาธารณะแบบนี้?” ตอนนี้ เวลาช่วงพักดื่มชาก็ใกล้จะหมดลงแล้ว ผู้คนก็เริ่มพากันเดินกลับเข้ามาแล้ว ความสนใจได้ถูกเย่ชิงดึงดูดมาทางนี้ สายตาทุกคู่มองมาทางเฉียวเมิ่งเยว่อย่างสนใจ เฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกได้ถึงสายตาของการนินทา ไม่ต้องการที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่น่าอับอายแบบนี้ แต่เมื่อเย่ชิงสบโอกาสที่จะทำให้เธออับอายแล้ว จะยอมปล่อยเธอไปได้ยังไง “ภายนอกก็ดูเป็นคนปกติดี คิดไปถึงเลยว่าจะกล้าทำเรื่องที่ไร้ยางอายแบบนี้! เธอคิดว่าคนอื่นเขาโง่กันหมดเลยหรอ?” เฉียวเมิ่งเยว่เม้มปาก ลุกขึ้นยืน เตรียมที่จะปะทะกลับ ก็มีคนที่เร็วกว่า “คู่หมั้นผมตาต่ำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไปชอบผู้ชายแบบนี้ได้ไงกัน?” เสียงของเห้ออี้ลั่วดังขึ้นจากด้านนอก ทุกคนหันไปตามที่มาของเสียง เฉียวเมิ่งเยว่ก็ไม่ต่างกัน เธอมองไปทางต้นเสียงอย่างประหลาดใจ เห็นแค่เห้ออี้ลั่วเดินเข้ามาจากกลางฝูงชน เห้ออี้ลั่วแววตายิ้มแย้ม แสงอาทิตย์สาดส่องลงที่ใบหน้าของเขา บนร่างเขาราวกับกำลังเรื่องแสง แพรวพราวราวกับว่าแสงอาทิตย์ทั้งหมดมารวมตัวอยู่ที่เขาในพริบตา ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาอย่างจรดอยู่บนร่างของเฉียวเมิ่งเยว่ เขาไม่ได้สนใจคนอื่นเลย เมื่อเดินไปหยุดอยู่ข้างๆเฉียวเมิ่งเยว่ เขาก็เอื้อมมือออกไปประคองเธอไว้ หลังจากนั้นก็ดึงเธอไปไว้ด้านหลัง ดวงตาของเขามองเย่ชิงอย่างเยือกเย็น “เมื่อกี้นี้คุณพูดว่าอะไร รบกวนคุณพูดใหม่อีกครั้ง” เมื่อเย่ชิงเห็นเห้ออี้ลั่ว ก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ร่างกายสั่นเทาโดยไม่ตั้งใจ เมื่อโจวจื่อหยางมองเห็นเห้ออี้ลั่วอย่างชัดเจน ก็จำได้แล้วว่าเขาก็คือผู้ชายคนที่อยู่ในลิฟต์กับเฉียวเมิ่งเยว่ที่โรงพยาบาล ไฟโกรธในใจเขาได้ลุกขึ้น ถาม: “คุณเป็นอะไรกับเสี่ยวเมิ่ง?” เห้ออี้ลั่วเหลือบมองเขา “อายุยังน้อยก็หูตึงแล้วหรอ เมื่อกี้ผมก็พูดขึ้นชัดเจนแล้วไม่ใช้หรอ?” โจวจื่อหยางไม่รู้ว่าเห้ออี้ลั่วจะพูดแบบนี้ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ตอบกลับ “เสี่ยวเมิ่งไม่มีทางไปชอบผู้ชายแบบนายแน่?” เห้ออี้ลั่วไม่ปล่อยมือของเฉียวเมิ่งเยว่ เลยตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาก็ยิ้มออกมา “ผมเป็นคนแบบไหน? คุณรู้หรือไง? แล้วคุณหละมีแฟนที่สวยขนาดนี้แล้ว ไม่ดูแลดีๆ กลับมาตอแยอะไรกับคู่หมั้นผมทำไม? แล้วยังมี พี่สาวคนนี้อีก คราวหลังจะพูดอะไรก็ให้สุภาพหน่อย ครั้งต่อไปถ้ามาพูดกับคู่หมั้นของผมแบบนี้อีก อาจจะทำให้ผมอารมณ์เสียได้นะ” พูดจบ เห้ออี้ลั่วก็จูงเฉียวเมิ่งเยว่เดินจากไป ** เฉียวเมิ่งเยว่ ถูกเห้ออี้ลั่วพาขึ้นลิฟต์ไป เห้ออี้ลั่วกดไปที่ชั้นไหนซักชั้น เฉียวเมิ่งเยว่ดึงมือของตัวเองกลับ “ฉันยังทำงานไม่เสร็จเลย” “เธอพูดถึงเอกสารพวกนั้นหรอ? ผมให้คนไปจัดการแล้ว” เห้ออี้ลั่วหยุด แล้วพูดขึ้น “สองคนนั้น ฉันก็จะให้จนจัดการซะ” เฉียวเมิ่งเยว่มองเห้ออี้ลั่วอย่างงงๆ ไม่เข้าใจความหมายของคำว่า “จัดการ” ที่เขาพูด ในระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกันลิฟต์หยุดลง เห้ออี้ลั่วดึงเฉียวเมิ่งเยว่เขาไปในห้องชุด กดเฉียวเมิ่งเยว่นั่งลงบนโซฟา “คุณพักผ่อนอยู่ในนี้ดีๆผมจะไปประชุมแล้วจะรีบกลับมาทันที” เห้ออี้ลั่วพูดจบก็เดินออกไป ใกล้จะออกไปจากห้องแล้วเขาก็เดินกลับมาอีก หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยืนให้เฉียวเมิ่งเยว่ “ถ้าเบื่อก็เปิดคลิปเด็กน่ารำคาญของเสี่ยวเป่าดู มีประวัติที่มืดมนของเขาอยู่ในนั้นด้วย” พูดจบ เห้ออี้ลั่วก็เดินกลับออกไป ครั้งนี้เขาเดินออกไปโดยสิ้นเชิง ในห้องชุดเงียบลงทันที เฉียวเมิ่งเยว่ ค่อยๆก้มหัวลง และมองไปที่โทรศัพท์มือถือที่ยังอุ่นในมือของเธอ มือที่เหมือนมีสติของตัวเอง ปัดหน้าจอเบา ๆ ใบหน้าที่บอบบางและมีเนื้อละเอียดของเสี่ยวเป่าก็ปรากฏบนหน้าจอทันที เธอมองไปที่หน้าจอด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสีดำที่เปล่งประกายคู่นั้นคล้ายกับดวงตาของ เห้ออี้ลั่วมาก มือของเฉียวเมิ่งเยว่ สัมผัสไปใบหน้าของเสี่ยวเป่าช้าๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคราวก่อนที่เธอแยกกับเสี่ยวเป่าโดยไม่มีการล่ำลา ปลายนิ้วของเธอราวกับโดนลวก รีบสะดุ้งกลับมา การสะดุ้งและหดมือของเธอทำให้เลื่อนข้ามไปภาพถัดไป นั่นรูปคู่ของเห้ออี้ลั่ว กับเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่านั่งอยู่บนตักของเห้ออี้ลั่ว ท่าทางราวกับเป็นรูปปั้นพระพุทธรูปองค์น้อยเลย คอเล็กยืดขึ้นมองเห้ออี้ลั่ว เห้ออี้ลั่วเองก็มองไปที่เขา ภาพนั้นดูอบอุ่นมาก เวลาที่อยู่กับเห้ออี้ลั่ว ท่าทางที่เสี่ยวเป่าแสดงออกมาก็ดูเหมือนเด็กทั่วๆไป แสดงความขี้อ้อนกับเห้ออี้ลั่ว สายตาของเฉียวเมิ่งเยว่หยุดอยู่ที่ใบหน้าของเห้ออี้ลั่ว ในใจรู้สึกสั่นไหว เขากุมข้อมือของเธอไว้ เธอยังจำได้ เฉียวเมิ่งเยว่ ลูบมือของตัวเองเบาๆอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องนั้นค่อนข้างแปลกและมันทำให้เธอรู้สึกดีจริงๆ ในตอนที่เธอยังเป็นเด็กพ่อของเธอมักจะเดินทางไปทำงานที่อื่นอยู่บ่อยๆ และพอไปก็เป็นเวลานาน เธอและแม่ของเธอมักจะถูกทิ้งไว้ที่บ้านเป็นเวลานาน แม่ของเธอเป็นผู้หญิงตัวน้อยที่ชอบขี้อ้อนมาก และรูปแบบของพวกเธอก็คือเธอปกป้องแม่ของเธอ แม่ของเธอจะรับหน้าที่เป็นคนทำอาหารและเธอจะรับหน้าที่เป็นคนดูแลทุกอย่างนอกเหนือจากนั้น ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับการแก้ปัญหาทุกอย่าง ที่พบเจอด้วยตัวเอง ในช่วงที่โจวจื่อหยางอยู่ต่างประเทศแล้วบอกเลิกเธอ เธอก็ซื้อตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศเพื่อคุยกับเขาด้วยตัวเอง เด็กอายุแค่สิบเก้า ที่ไม่เคยออกนอกประเทศ ครั้งแรกที่ไปต่างประเทศก็เพื่อตัดความสัมพันธ์ ในเวลานั้นเธอเศร้าและกลัว จนทำอะไรไม่ถูกและไม่มีที่พึ่งในต่างประเทศที่น่ากลัว เธอยังคงจำได้ ถ้าพูดตามความเป็นจริง เห้ออี้ลั่วคือคนผู้ชายคนแรกที่เวลาเธอเจอปัญหาแล้วเขาก็ดึงเธอไปไว้ด้านหลัง แล้วยื่นอยู่ข้างหน้าเธอ แต่ผู้ชายอย่างเห้ออี้ลั่ว ทำไมถึงได้มาทำดีกับแพทย์ประจำบ้านที่ธรรมดาอย่างเธอหละ? เขาพยายามจะทำอะไรกัน? เธอไม่ต้องการที่จะไปคาดเดาจุดประสงค์ของเห้ออี้ลั่ว แต่เธอก็รู้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่มีเวลาว่างพอที่จะไปเสียกับเห้ออี้ลั่ว ผู้ชายแบบเขาชอบผู้หญิงแบบไหนทำไมจะไม่มี เขาก็แค่กำลังสนุกกับของใหม่เท่านั้นแหละ เธอไม่ควรจะมองไม่เห็นตำแหน่งของตัวเอง เพียงเพราะเขาแสดงให้เห็นถึงอีกด้านที่แตกต่างจากที่คนอื่นเห็น เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้เฉียวเมิ่งเยว่ ก็วางโทรศัพท์มือถือในมือลง แล้วมองดูเวลา ก็พบว่าการสัมมนาใกล้จะจบลงแล้ว จากนั้นเขาจึงจัดเสื้อผ้าของตัวเองและออกจากห้องไป ตอนที่อยู่ในลิฟต์ เฉียวเมิ่งเยว่ส่งข้อความวีแชทไปถึงหลินจื้อ บอกเขาว่า เธอจะไปรอเขาที่รถ