บทที่ 11 ตกหลุมรักผมเหรอ

บ๗ที่ 11 ตกหลุมรักผมเหรอ เฉียวเยว่เมิ่งมองดูภาพนั้น อดไม่ได้ที่จะมองใบหน้าอันไร้ที่ติของเห้ออี้ลั่ว กระแสความอบอุ่นแพร่กระจายอย่างรวดเร็วจากก้นบึ้งของหัวใจไปถึงแขนขาปล่อยให้เธอดื่มด่ำในบรรยากาศที่อบอุ่น หางตาของเห้ออี้ลั่วสังเกตเห็นอาการของเฉียวเยว่เมิ่ง เมื่อเห็นสีหน้ามึนงงของเธอก็หัวเราะ "ตกหลุมรักผมเหรอ หืม" ตอนท้ายของเสียง "หืม" สูงขึ้นเล็กน้อยอย่างเกียจคร้านราวกับมีสนามแม่เหล็กน่าดึงดูดเป็นพิเศษ เฉียวเยว่เมิ่งได้สติกลับมา"อุณหภูมิร่างกายดีไหม" เห้ออี้ลั่วเปิดชุดนอนของเสี่ยวเป่าเบา ๆแล้วดึงเทอร์โมมิเตอร์ใต้รักแร้ออกมา เฉียวเยว่เมิ่งถือเทอร์โมมิเตอร์เดินไปยังที่ที่มีแสงสว่างดีกว่าเพื่อดู "39.2 องศา เป็นไข้ ต้องฉีดยาและให้น้ำเกลือ เขามีอาการแพ้ยาไหม" "ไม่" เฉียวเยว่เมิ่งพยักหน้าแรงๆแล้วเริ่มจ่ายยา ในระหว่างการฉีดยา เฉียวเยว่เมิ่งลังเลเล็กน้อยก่อนจะกดเข็มลงไปบนหลังเท้าของเสี่ยวเป่า เด็กเล็กมักชอบดิ้นไปมาจึงทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้ง่ายเมื่อสัมผัสโดนปลายเข็มที่ถูกทำให้คดงอ ทันทีที่เข็มเข้าไปในผิวหนังที่บอบบางของเสี่ยวเป่า ร่างกายของเขากระตุกไปเล็กน้อย พยายามดิ้นรน เห้ออี้ลั่วใช้มือใหญ่ๆของเขาจับเท้าเล็ก ๆ ของเสี่ยวเป่าเอาไว้ ในขณะเดียวกันเขาก็กำมือเฉียวเยว่เมิ่งและกระซิบเบา ๆ "เด็กดี อย่าดิ้น" เสี่ยวเป่าไม่ดิ้นอีกต่อไป ปล่อยให้เฉียวเยว่เมิ่งจับยึดเข็มไว้อย่างเชื่อฟัง เห้ออี้ลั่วหลังจากจับเสี่ยวเป่าจนกระทั่งฉีดยาหลอดแรกจนหมด เขาก็อุ้มเสี่ยวเป่าวางไว้บนเตียง เมื่ออยู่บนเตียงเสี่ยวเป่าดิ้นรน เห้ออี้ลั่วอุ้มเขามากอดอีกครั้ง มือใหญ่ตบตูดเล็กๆของเขา เฉียวเยว่เมิ่ง เมื่อเห็นว่าเห้ออี้ลั่วยังคงรักษาท่าทางแบบนั้นเอาไว้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว จึงพูดขึ้นว่า "คุณอยากให้ฉันลองไหม" หลังจากนั้นเฉียวเยว่เมิ่งก็รู้สึกเสียใจที่ถาม เธอมีความรู้สึกเหมือนอยากจะพูดอะไรเช่นกัน เมื่อเธอลังเลที่จะอธิบายอะไรบางอย่าง ในมือของเธอก็ถูกยัดไว้ด้วยสิ่งเล็ก ๆ นุ่ม ๆ มันเป็นรองเท้าเด็กของเสี่ยวเป่านั่นเอง เห้ออี้ลั่วพูดว่า "ผมจะช่วยแนะนำคุณกับผู้อำนวยการโรงพยาบาล แต่วันนี้คุณต้องอยู่ที่นี่กับผม ผมมีการประชุมที่สำคัญตอนสิบโมงและมีการประชุมที่บริษัทในช่วงบ่าย จะไม่ได้กลับมาจนกว่าจะถึงหกโมงเย็นเป็นอย่างน้อย ในช่วงเวลานี้คุณต้องช่วยผมดูแลเสี่ยวเป่า” “ฉันไม่รู้วิธีดูแลเด็ก” "มีพ่อบ้านและพี่เลี้ยงเด็กอยู่ พวกเขาจะบอกคุณว่าจะทำยังไงบ้าง เสี่ยวเป่ายอมให้แค่คุณกับผมแตะต้องตัวเขา พวกเขาไม่สามารถช่วยได้" "ก็ได้" เห้ออี้ลั่วลูบผมของเฉียวเยว่เมิ่ง "ขอบคุณ" หลังจากนั้นห้ออี้ลั่วก็ออกไปอย่างรวดเร็ว ในห้องขนาดใหญ่เหลือเพียงเฉียวเยว่เมิ่งและเสี่ยวเป่า เฉียวเยว่เมิ่งก้มหน้าลงมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ของเสี่ยวเป่าที่กำลังแดงก่ำด้วยพิษไข้ ใจของเธอก็รู้สึกสงบลงกว่าที่เคย ... เสี่ยวเป่าช่วยประหยัดเวลาได้มากเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นที่ป่วยเพราะเขานอนเกือบตลอดเวลา ตราบใดที่ปล่อยให้เขานอนอยู่ในอ้อมแขน เขาสามารถหลับอย่างสงบได้ หลังจากเฉียวเยว่เมิ่งให้น้ำเกลือสามขวดเสร็จแล้วก็ดึงเข็มออก เมื่อพ่อบ้านเห็นสิ่งนี้ก็เข้ามากับคนรับใช้เพื่อนำอาหารกลางวันมาให้เธอ “คุณเฉียว ได้เวลาทานอาหารกลางวันแล้ว" "กินที่นี่ได้เหรอ" "ไม่เป็นไร" เฉียวเยว่เมิ่งยังไม่ได้ตอบคำถามนี้ เธอถามว่า “มีโจ๊กไหม ให้เสี่ยวเป่าโจ๊ก ถ้าไม่กินข้าว จะหายป่วยช้า" “เตรียมไว้พร้อมแล้ว คุณเฉียวจะป้อนให้นายน้อยเลยไหม” "ตกลง" หลังจากนั้นพ่อบ้านก็ให้คนรับใช้นำอาหารกลางวันมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เสี่ยวเป่า เฉียวเยว่เมิ่งแตะหน้าผากของเสี่ยวเป่าแล้วพบว่าอุณหภูมิลดลงจากเดิม เสี่ยวเป่าตื่นเนื่องจากการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของเธอ เขาลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีดำและสีขาวถูกปกคลุมด้วยละอองน้ำเป็นชั้น ๆ ทำให้ดูพร่ามัวเล็กน้อย ต่อจากนั้นดูเหมือนว่าเขาจะเห็นคนที่กอดเขาเอาไว้จึงตาสว่างขึ้น วินาทีต่อมา เขารู้สึกหงุดหงิด เม้มริมฝีปากแดงเล็ก ๆ ของเขาและฝังหัวเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยเหงื่อไว้ในอ้อมแขนของเฉียวเยว่เมิ่ง ปฏิกิริยาของเขาทำให้หัวใจของเฉียวเยว่เมิ่งอ่อนยวบ เขาไว้ใจเธอมาก เมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอทำกับเขาก่อนหน้านี้แล้ว ก็อยากจะใช้มีดสับตัวเองนัก เฉียวเยว่เมิ่งพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาลงอย่างไม่ตั้งใจ “เด็กน้อย ตื่นแล้วเหรอ อยากกินโจ๊กมั้ย" เสี่ยวเป่าส่ายหัวของเขาเล็กน้อย แขนเล็ก ๆ อ้วน ๆ วางอยู่บนแขนของเฉียวเยว่เมิ่งอย่างอ่อนแรง เฉียวเยว่เมิ่งยังคงกินข้าวอยู่ ในขณะเดียวกันก็เกลี้ยกล่อมให้เสี่ยวเป่ากินเข้าไปได้เล็กน้อย ... เห้ออี้ลั่วไม่ได้คาดหวังว่าเมื่อเขากลับถึงบ้านเขาจะเห็นภาพเช่นนี้ บนเตียงเด็กขนาดใหญ่ มีใบหน้าที่บอบบางและละเอียดอ่อนของคนสองคนนอนอยู่บนหมอน อย่างไม่ต้องสงสัยเสี่ยวเป่านอนหนุนแขนของเฉียวเยว่เมิ่งหลับไปเหมือนหมูอย่างชาญฉลาด เฉียวเยว่เมิ่งหันหน้าไปทางเสี่ยวเป่า มืออีกข้างวางอยู่บนหน้าท้องของเสี่ยวเป่า ใบหน้าที่หลับสนิทดูสงบนิ่งไม่แยแส เห้ออี้ลั่วเดินไปที่เตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมให้พวกเขา เฉียวเยว่เมิ่งตื่นขึ้นจากการกระทำของเขา เธอได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว "ตอนนี้กี่โมงแล้ว" "หกโมงครึ่ง" "เย็นมากแล้ว ฉันจะกลับบ้าน" “ถ้าเสี่ยวเป่าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเธอเขาจะเสียใจนะ” เฉียวเยว่เมิ่งนึกถึงการพึ่งพาเธอของเสี่ยวเป่าในระหว่างวันแล้วกล่าวว่า "ฉันจะมาพบเขาในวันพรุ่งนี้" เห้ออี้ลั่วไม่ได้บังคับเธอ "ผมจะไปส่งคุณ" "ไม่เป็นไร" "คุณช่วยผมดูแลเสี่ยวเป่ามาทั้งวันแล้ว ผมควรจะไปส่งคุณกลับบ้าน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ นอกจากนี้ ไม่มีรถคันอื่นผ่านที่นี่" เฉียวเยว่เมิ่งนึกถึงสภาพแวดล้อมโดยรอบของที่นี่แล้วก็ไม่คัดค้านอีกต่อไป … เห้ออี้ลั่วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เฉียวเยว่เมิ่งเหมือนเมื่อตอนเช้า เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกอึดอัดใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร ในรถมีเพียงความเงียบ เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในตอนแรก แต่ในภายหลังก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งรถมาจอดที่ชั้นล่างของที่พักของเฉียวเยว่เมิ่ง ทันทีที่รถจอดเฉียวเยว่เมิ่งก็เปิดประตูแล้วจากรถ หลังจากกล่าวลาเขาแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในอาคารโดยไม่หันกลับมามอง เห้ออี้ลั่วมองร่างที่หายลับตาไปของเฉียวเยว่เมิ่งแล้วมุมปากของเขาก็ถูกยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็สตาร์ทรถขับออกไป … เมื่อเฉียวเยว่เมิ่งเปิดประตูเข้ามา เธอก็ถูกดึงดูดโดยกลิ่นอาหารที่บ้าน เธอตะโกนขณะถอดรองเท้า "แม่ ฉันรักแม่ ฉันยังคงรักแม่ได้ถึง 500 ปีสำหรับฝีมือนี้" "น้อยๆหน่อย ไปล้างมือแล้วมากินข้าวเร็ว" "ได้เลย" เฉียวเยว่เมิ่งสะบัดตูดวิ่งเข้าไปในห้องครัวเพื่อล้างมือ จากนั้นก็มานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ลั่วหมิงเม่ยยื่นชามซุปให้เธอ "เห้ออี้ลั่วมาส่งเหรอ" "อะไรนะ" เฉียวเยว่เมิ่งเกือบสำลักเพราะคำพูดของลั่วหมิงเม่ย "คนที่เพิ่งพาเธอกลับมา ใช่เห้ออี้ลั่วรึเปล่า” "อืม" "ลูกมีความสัมพันธ์ยังไงกับเขาเหรอ" ลั่วหมิงเม่ยถาม เฉียวเยว่เมิ่งหันไปหาเฉียวไห่ซิงและพูดว่า "พ่อ ดูภรรยาของพ่อสิ" เฉียวไห่ซิงตบมือ "พวกเราแค่อยากรู้ถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างลูกกับเห้ออี้ลั่ว ครั้งที่แล้วที่เห็นเขา พวกเราไม่ได้ถาม แม่กับพ่อคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่เขามาส่งลูก และไม่อยากยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของลูกมากเกินไป แต่ภายในหนึ่งสัปดาห์เขามาส่งลูกถึงสองครั้ง พวกเราคิดว่ามันผิดปกติ" เฉียวเยว่เมิ่งเห็นเฉียวไห่ซิงพูดอย่างนี้และเธอก็พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า "วันนี้ลูกของเขาป่วย ฉันไปช่วยดูแล"