บทที่ 12 อย่าแสดงความรักต่อหน้าสุนัขตัวเดียว

บ๗ที่ 12 อย่าแสดงความรักต่อหน้าสุนัขตัวเดียว "คนของบ้านตระกูลเห้อย่อมต้องมีหมอประจำตระกูลอยู่แล้ว และถึงแม้ว่าหมอประจำตระกูลจะไม่สามารถจัดการได้ เขาก็สามารถหากุมารแพทย์มืออาชีพได้ ทำไมเขาถึงต้องให้ลูกไปดูแลด้วย" เฉียวเยว่เมิ่งอ้าปากและพบว่าเธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เธอคุ้นเคยกับเสี่ยวเป่า และเสี่ยวเป่ายึดติดในตัวเธอมากเกินไป เห้ออี้ลั่วบอกว่าเสี่ยวเป่ายอมให้แค่เธอสัมผัสตัวเขา แต่เธอไม่เห็นด้วยตาของเธอเอง เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเขาจริงหรือไม่ เห้ออี้ลั่วใช้วิธีการรุกแบบนี้ เธอเองก็ไม่เข้าใจ ฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงเรื่องการอธิบายให้พ่อแม่ของเธอฟัง เฉียวไห่ซิงและลั่วหมิงเม่ยสบตากัน ลั่วหมิงเม่ยพูดเบา ๆ ว่า "ลูกรัก พ่อแม่ไม่ได้ตำหนิลูกนะ เราแค่อยากให้ลูกเข้าใจว่า สถานะทางครอบครัวของลูกกับเห้ออี้ลั่วแตกต่างกันมาก หากลูกคบกับเห้ออี้ลั่วอาจจะต้องรู้สึกเสียใจมากภายหลัง ถึงตอนนั้นพ่อกับแม่ก็ไม่มีวิธีที่จะช่วยลูกได้ ลูกต้องแบกรับมันไว้เพียงคนเดียวเท่านั้น พวกเราไม่อยากให้ลูกต้องเจอกับสถานการณ์แบบนั้น" เฉียวเยว่เมิ่งแกล้งทำเป็นหัวเราะและพูดว่า "แม่กับพ่อคิดไปถึงไหนเนี่ย ฉันเพิ่งจะพบกับเห้ออี้ลั่วแค่สองสามครั้งเองแล้วฉันก็ไม่ได้สนิทกับเขา ถ้าฉันจะตกหลุมรักและแต่งงานกับใครสักคน ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเลือกผู้ชายที่มีลูกแล้ว แม้ว่าเขาจะหล่อและรวยก็ตาม" "ถ้าลูกคิดอย่างนั้น แม่ก็โล่งใจ" ลั่วหมิงเม่ยถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “แม้ว่าครอบครัวของเราจะไม่มีเงินมาก แต่ก็ไม่ได้ขัดสน และแม่ก็สามารถทำให้ลูกรักของแม่ไม่ต้องกังวลอะไร เพียงแค่หาคนที่ลูกอยากแต่งงานด้วยก็พอ" "คุณนายลั่ว คุณพูดได้อย่างน่ารังเกียจมาก ฉันฟังแล้วขนลุกไปหมด” ลั่วหมิงเม่ยเอนตัวลงบนไหล่ของเฉียวไห่ซิงด้วยสีหน้าเศร้าสลดและพูดอย่างกระเง้ากระงอดว่า "สามี คนบางคนเกลียดฉัน" เฉียวเยว่เมิ่งกลอกตาไปมา "สองคนนี้นี่ โปรดดูแลสัตว์เลี้ยงให้ทั่วถึงอย่าแสดงความรักต่อหน้าสุนัขตัวเดียว" “ก็แค่หยอกเล่น” เฉียวเยว่เมิง "... " ครอบครัวทานอาหารค่ำด้วยกันอย่างมีความสุข เฉียวเยว่เมิ่งนั่งคุยกับแม่และพ่อของเธอต่ออีกสักพักในห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่ง จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นบนกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำ เมื่อเฉียวเยว่เมิ่งออกจากห้องน้ำมาก็สังเกตเห็นว่าแสงของโทรศัพท์มือถือที่ถูกโยนไว้บนเตียงกำลังกระพริบอยู่ เฉียวเยว่เมิ่งมานอนบนเตียงและเปิดโทรศัพท์มือถือของเธอดู บนหน้าจอปรากฏข้อความส่วนตัวจากโปรแกรมวีแชทของหยางเสว่หลินและเสี่ยวอัน เฉียวเยว่เมิ่งมองดูเครื่องหมายอัศเจรีย์เต็มหน้าจอของเสี่ยวอันแล้วเพิกเฉยโดยอัตโนมัติ แต่เปิดดูข้อความส่วนตัวของหยางเสว่หลิน “เมิ่งเมิ่ง สถานการณ์ระหว่างเธอกับเหออี้ลั่วคืออะไร คงจะไม่คิดจะไปแย่งชิงกับผู้หญิงร้ายกาจสองคนนั้นอย่างโจวจื่อหยางกับเย่ชิงจริงๆใช่ไหม คิดให้ดีนะ เห้ออี้ลั่วเป็นคนที่มีลูกแล้ว และบางทีเขาอาจจะยังไม่หย่ากันก็ได้" เฉียวเยว่าเมิ่งอ่านข้อความแล้วตอบว่า: เมื่อก่อนเธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่นา เสว่หลิน: เมื่อก่อนฉันก็แค่มองอย่างชื่นชม โดยดูจากหน้าตา ประวัติครอบครัว และฐานะทางการเงิน แต่มันไม่เหมือนกันในกรณีที่เธอจะคบกับเขา เมิ่งเมิ่ง: ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา อย่าเดาไปเรื่อยเปื่อย และอย่าเอาไปนินทากับคนอื่นในโรงพยาบาล เสว่หลิน: ตอนนี้ที่โรงพยาบาลมีแต่เรื่องซุบซิบระหว่างเธอกับเห้ออี้ลั่ว การบรรยายครั้งก่อนของศาสตราจารย์หลิน เขาก็มาส่งเธอที่โรงพยาบาลด้วย เห้ออี้ลั่วพูดต่อหน้าหลาย ๆ คนว่าคุณเป็นคู่หมั้นของเขา มีอะไรแบบนั้นมั้ย เสี่ยวเยว่เมิ่ง ฉันคิดว่าเห้ออี้ลั่วกำลังตามจีบเธออยู่ เฉียวเยว่เมิ่งอ่านข้อความยาวเหยียดของหยางเสว่หลิน เธอชะงักปลายนิ้วไปชั่วครู่ แล้วตอบว่า: อย่าเชื่อเรื่องซุบซิบ เสว่หลิน: ก็ได้ ฉันจะเชื่อเธอ เฉียวเยว่เมิ่งหมดเรื่องจะพูด : ฉันพักผ่อนก่อนนะ จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลง เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่เธอจะต้องเผชิญในวันพรุ่งนี้ เธอก็รู้สึกปวดหัวอยู่พักหนึ่ง จนถึงตอนนี้ เธอและเห้ออี้ลั่วเป็นเพียงคนสองคนที่ไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้ เพราะมันจะกระทบกับทั้งชีวิตและหน้าที่การงานของเธอ … วันรุ่งขึ้น เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนที่กำลังจ้องมองเธอ ทันทีที่เข้ามาในโรงพยาบาลก็มีเสียงกระซิบกระซาบกันอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอเดินผ่านเสียงสนทนาพร้อมใจกันหยุดลงทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินเข้าไปในออฟฟิศด้วยใบหน้าที่เย็นชา นอกจากเสี่ยวอันแล้วในออฟฟิศของเธอยังมีผู้หญิงอีกสองคนที่มาจากแผนกอื่น ๆ ในโรงพยาบาล หนึ่งในนั้นคือดอกไม้งามของโรงพยาบาล หูเมิ่งฉี หูเมิ่งฉีนัยน์ตาแดงก่ำ พูดจากล่าวหาได้อย่างน่าตกใจ "เฉียวเยว่เมิ่ง เธอกล้าแย่งคนของฉันได้ยังไง" เฉียวเยว่เมิ่งพูดไม่ออก ตอบอย่างไม่ได้คิดจะเอาใจ "คุณหมอหูคุณควรมีเหตุผลมากกว่านี้ ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเห้ออี้ลั่ว อย่าเพิ่งตกใจไป เขายังเป็นของคุณ" แทนที่จะรู้สึกสบายใจกับคำพูดของเฉียวเยว่เมิ่ง หูเมิ่งฉีกลับรู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น "น้อยๆหน่อย เธอคิดจะสู้กับฉันเหรอ ผู้คนในโรงพยาบาลต่างก็รู้ว่าฉันชอบเห้ออี้ลั่ว ทำไมเธอถึงยังไปทำตัวสนิทสนมกับเขาอีก" "ครั้งหน้าฉันจะบอกให้เขาไปหาคุณ" หูเมิ่งฉีเกือบจะถ่มน้ำลายใส่คำพูดยั่วยุของเฉียวเยว่เมิ่ง "เฉียวเยว่เมิ่ง เธอ เธอกล้ามาก" หลังจากนั้นเธอก็หมุนตัวแล้ววิ่งหนีไป เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกสับสนงุนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมองไปที่เสี่ยวอัน "นั่นคือสิ่งที่เธอทำได้ในฐานะผู้ช่วยของฉันงั้นเหรอ" เสี่ยวอันพูดด้วยรอยยิ้ม: "ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน" "ถ้าเธออยากรู้อยากเห็นนัก ครั้งหน้าฉันจะสั่งย้ายเธอ" เสี่ยวอันสลดลงไปในทันที เฉียวเยว่เมิ่งไม่สนใจเธออีก เธอสวมเสื้อกาวน์สีขาวเพื่อจะไปออกตรวจ … หลายวันต่อมา เฉียวเยว่เมิ่งต้องทนอยู่ท่ามกลางความเศร้าโศกของเพื่อนร่วมงานและผู้ป่วยหญิงในโรงพยาบาลจนเธอไม่อยากไปทำงาน แต่เมื่อสายตาของคนเหล่านั้นค่อยๆลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ ก็มีคนหนึ่งคนปรากฏตัวขึ้น ส่งผลให้ทุกคนส่งสายตามาที่เธอมากขึ้นอย่างกระตือรือร้นที่จะฆ่าเธอด้วยดวงตาของพวกเขา คนๆนั้นก็คือพ่อบ้านของเห้ออี้ลั่ว คุณพ่อบ้านดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่งกายด้วยชุดสูทสไตล์อังกฤษแบบสวมใส่สบายและดูสง่างาม ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้นในโรงพยาบาลก็ทำให้เกิดผลกระทบตามมาสูงมาก ทุกคนตามเขาไปที่ออฟฟิศของเฉียวเยว่เมิ่ง เฉียวเยว่เมิ่งกำลังให้คำปรึกษากับผู้ป่วย เมื่อเธอเห็นเหตุการณ์นี้ เธอก็เบ้ปากและรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจไปชั่วขณะ แต่บนใบหน้าของเธอก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจใด ๆ เธอพูดกับผู้ป่วยที่กำลังเข้ารับการตรวจด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า "คนอายุมากแล้วระบบทางเดินอาหารไม่สามารถซ่อมแซมได้เหมือนตอนที่ยังเป็นเด็กและค่อนข้างอ่อนไหวต่อความเสียหาย นี่เป็นสถานการณ์ที่พบได้บ่อยมาก ดังนั้นอย่ากังวลมากเกินไป หมอจะสั่งยาให้คุณสามวันเพื่อรอดูอาการ ถ้าไม่ดีขึ้น ค่อยทำการตรวจเพิ่มเติม" "ได้ได้ได้ ขอบคุณคุณหมอเฉียวมาก" เฉียวเยว่เมิ่งเขียนชื่อยาลงในสมุดบันทึกประจำตัวของผู้ป่วยแล้วส่งสมุดบันทึกคืนไปยังผู้ป่วย "เสี่ยวอัน คุณพาผู้ป่วยไปห้องการเงินและรับยา" "อ้อ" เสี่ยวอันไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเธอกำลังจะพลาดเรื่องน่าตื่นเต้น แต่เธอก็ยังคงเชื่อฟังพาผู้ป่วยออกจากออฟฟิศของเฉียวเยว่เมิ่ง หลังจากที่ผู้ป่วยออกไป พ่อบ้านก็พูดขึ้นว่า "คุณเฉียว นายน้อยของฉันให้มาเชิญคุณไปพบ" "ขอโทษนะ ฉันยังทำงานอยู่" "คุณเพิ่งหมดเวลาทำงานไปเมื่อห้านาทีก่อน" เฉียวเยว่เมิ่งเงยหน้าขึ้นมองดูพ่อบ้านด้วยความไม่พอใจ พ่อบ้านยังคงมองไปที่เฉียวเยว่เมิ่งด้วยรอยยิ้ม อย่างไม่คิดที่จะประนีประนอมหรือยอมแพ้ เฉียวเยว่เมิ่งเหลือบมองไปที่ฝูงชนที่สอดรู้สอดเห็นที่พากันยืนอออยู่เต็มหน้าออฟฟิศ "ไปกันเถอะ" "เชิญคุณเฉียว" เฉียวเยว่เมิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เดินออกไปอย่างรวดเร็ว