บทที่ 13 แต่งงานกับผมมันยากนักเหรอ

บ๗ที่ 13 แต่งงานกับผมมันยากนักเหรอ ที่ประตูโรงพยาบาล รถบ้านหรูหราที่ขัดจนเงาวับเหมือนใหม่จอดอยู่ตรงนั้น ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก เฉียวเยว่เมิ่งขี้เกียจเกินกว่าที่จะเหลือบตามอง จัดเรียงเอกสารเพื่อเตรียมพร้อมที่จะให้คำแนะนำกับเสี่ยวเป่า พ่อบ้านเปิดประตูรถให้เฉียวเยว่เมิ่ง ทันทีที่เฉียวเยว่เมิ่งเข้ามาในรถที่อบอุ่น เธอก็เห็นเสี่ยวเป่านั่งอยู่บนเบาะเล็กๆ ใบหน้าเล็ก ๆ อ้วนกลมดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิม ชุดเล็กๆที่ดูเป็นทางการ รองเท้าหนังคู่เล็ก ๆ ที่ดูสะอาดสะอ้าน ผมนุ่มที่ถูกจัดทรงไว้อย่างดีด้วยสเปรย์ฉีดผม ทำให้เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ดูบอบบางเหมือนตุ๊กตา ทันทีที่เสี่ยวเป่าเห็นเฉียวเยว่เมิ่ง ดวงตาที่เหมือนกับองุ่นของเขาก็สว่างไสวแวววาวราวกับดวงดาว รีบเหยียดแขนเล็กๆ อ้วนๆ ของเขา เข้าหาเธออย่างไว้ใจ เอกสารของเฉียวเยว่เมิ่งเกือบจะร่วงลงมาเพราะการกระทำของเสี่ยวเป่า เฉียวเยว่เมิ่งเขย่ามือที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มของเขา "เธอไม่สบายเหรอ" เสี่ยวเปาพยักหน้าและคลานไปที่ขาของเฉียวเยว่เมิ่งโดยอัตโนมัติ เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกละอายที่จะผลักเขาออกไปแล้วได้แต่ปล่อยให้เขานั่ง เสี่ยวเป่าเขียนตัวอักษรบนแท็บเล็ตขนาดเล็กว่า "คุณโกหกฉัน" "ยุ่งอยู่โรงพยาบาล" "คุณไม่ชอบฉันใช่ไหม” "ไม่ใช่" เสี่ยวเป่ามองไปที่เฉียวเยว่เมิ่งอย่างโล่งอก เฉียวเยว่เมิ่งถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วพูดว่า "เด็กดี น้ามีงานต้องทำ ต่อไปเธอไม่ต้องมาที่โรงพยาบาล น้าจะขับรถไปหาเธอที่บ้านเอง ตกลงไหม” เสี่ยวเป่าที่กำลังยิ้มอย่างสดใสราวกับพระอาทิตย์ขึ้น หุบยิ้มทันที มองไปที่เฉียวเยว่เมิ่งอย่างน้อยใจ เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกอึดอัดจึงพูดขึ้นอีกอย่างไม่เต็มใจว่า "ต่อไปถ้าเธออยากพบฉัน เธอสามารถโทรหาฉัน ฉันจะไปพบเธอหลังเลิกงาน" เสี่ยวเป่าได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อยแล้วเขียนว่า "จริงเหรอ" "แน่นอน" เสี่ยวเป่า "พ่อบอกว่า ต้องรู้จักความกตัญญู คุณดูแลฉันตอนที่ฉันไม่สบาย ฉันต้องตอบแทนบุญคุณ" เฉียวเยว่เมิ่งอ่านข้อความบรรทัดนั้นอยู่หลายครั้งก่อนที่เธอจะพูดว่า "ไม่จำเป็นหรอก" "จำเป็นสิ" "น้าไม่ขาดอะไรเลย" "ถ้าอย่างนั้นคุณมาเป็นแม่ของฉันได้ไหม ฉันมีพ่อ แต่ไม่มีแม่" “ฉันเป็นหมอตัวเล็กๆ ธรรมดาๆ ฉันไม่สามารถเป็นแม่ของเธอได้” เฉียวเยว่เมิ่งพูดเบาๆ เสี่ยวเป่าชะงัก ก่อนจะเขียนว่า "ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ไม่เป็นแม่แล้วก็ได้ คุณไปทานอาหารเย็นกับฉันได้ไหม" เฉียวเยว่เมิ่ง เห็นความกระตือรือร้นของเขาแล้วก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อีก "ตกลง แต่หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เธอจะต้องกลับบ้านกับพ่อบ้าน" เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วนั่งอยู่บนตักของเฉียวเยว่าเมิ่งและปล่อยให้เธอกอด ….. รถมาจอดที่หน้าร้านอาหารชั้นดี พ่อบ้านเปิดประตูรถให้กับคนทั้งสอง เสี่ยวเป่ายืดหลังของเขาแล้วเดินตรงไปข้างหน้า เฉียวเยว่เมิ่งนึกถึงการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา ใจของเธอก็อ่อนยวบลง สำหรับค่าอาหารที่นี่ เงินเดือนทั้งเดือนของเธออาจจะไม่พอจ่าย หลังจากนั่งแล้วพ่อบ้านก็สั่งอาหารให้ทั้งสองคนแล้วก็ออกไป ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มีเพียงเสี่ยวเป่าและเฉียวเยว่เมิ่งนั่งอยู่ เสี่ยวเป่ายกนมอุ่นขึ้นมาถือไว้ในมือเล็กๆของเขา เฉียวเยว่เมิ่งรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ใช้มือข้างหนึ่งรับถ้วยมาจิบเบาๆ เสี่ยวเป่าฟังเสียงที่ดังขึ้น อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มแบบเด็ก ๆ เฉียวเยว่เมิ่งก็ยิ้มแย้มและดื่มเครื่องดื่มในถ้วยจนหมดเกลี้ยง เสี่ยวเป่าจ้องถ้วยเครื่องดื่มของเธอ ในตาปรากฏแสงสว่างวาบ เมื่อเห็นดวงตาเล็ก ๆ ของเขาเฉียวเยว่เมิ่งก็สงสัย ถามว่า “มีอะไรเหรอ” เสี่ยวเป่าส่ายหัวของเขาทันที หลังจากกินอาหารไปได้ไม่กี่คำ ทันใดนั้นเฉียวเยว่เมิ่งก็รู้สึกเวียนหัว เมื่อมองเด็กที่อยู่ตรงข้ามก็พร่าเลือนเหมือนเห็นผีน้อย เธอส่ายหัวบังคับให้ตัวเองมีสติ แต่อาการวิงเวียนศีรษะของเธอก็รุนแรงขึ้น เสี่ยวเป่าใช้แขนเล็กๆคู่นั้นกอดอกอย่างไม่แยแส มองดูเฉียวเยว่เมิ่งค่อยๆฟุบลงอย่างช้าๆบนโต๊ะ จากนั้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้น เขาหยิบแท็บเล็ตที่นำติดตัวมาแล้วเขียนว่า: "พ่ออยู่ไหน" เหออี้ลั่ว: ทำงาน เสี่ยวเป่า: ทำงานที่ไหน เหออี้ลั่ว: เธอมีอะไรก็พูดมา เสี่ยวเป่าส่งอีโมจิแสดงความเจ็บปวด แต่เหออี้ลั่วไม่สนใจเขา เสี่ยวเป่า เขียนอีกครั้ง: "พ่อ ฉันจะส่งของขวัญไปให้" เหออี้ลั่ว: เด็กดื้อยังไม่หายป่วยเลย เล่นซุกซนอะไรอีกแล้ว เสี่ยวเป่า: พ่ออยากได้ไหมล่ะ เหออี้ลั่ว: ไม่อยากได้ อย่าเพิ่งกวน ฉันทำงานอยู่ เสี่ยวเป่า: ฉันจะส่งไปให้ที่บริษัทของคุณ! เหออี้ลั่ว: ไม่เอา! เสี่ยวเป่า: ถ้าไม่เอา ฉันจะหนีออกจากบ้าน! เหออี้ลั่ว: ... เอาไปไว้ที่ห้องของฉัน ค่อยไปดูตอนกลางคืน! เสี่ยวเป่า: ตกลง! … เฉียวเยว่เมิ่งเวียนหัวและรู้สึกอ่อนเพลียมาก หน้าอกของเธอเหมือนถูกกดทับตลอดเวลา เธอรู้สึกหายใจไม่ออก เฉียวเยว่เมิ่งกัดฟันลืมตาขึ้นมา แล้วก็ต้องตกใจกับการตกแต่งห้องที่ไม่คุ้นตา ตื่นขึ้นมาทั้งตัว ความรู้สึกทั้งหมดของร่างกายกลับมาแล้ว เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนร่างกายถูกฉีกเป็นชิ้นๆ มันเจ็บปวดมากจนเธอไม่สามารถยกมือขึ้นได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อรู้สึกได้ถึงแขนที่อบอุ่นที่โอบอยู่บนรอบเอวของเธอ เฉียวเยว่เมิ่งก็ตกใจจนตัวสั่น ค่อยๆหันไปมอง ใบหน้าที่ใกล้ชิดของเห้ออี้ลั่วเข้ามาอยู่ในสายตาทันที รูม่านตาของเฉียวเยว่เมิ่งหรี่ลงและเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อเมื่อมองไปยังผู้ชายที่กำลังหลับอยู่ ทันใดนั้นสมองของเธอก็เริ่มสับสน เฉียวเยว่เมิ่งนิ่งเงียบไปสองสามวินาที ก่อนจะดึงมือของเขาออกจากเอว แล้วลุกออกจากเตียง ทันทีที่เท้าของเธอสัมผัสกับพรม เธอก็ถูกดึงกลับด้วยแขนที่แข็งแรงและล็อกไว้ระหว่างเตียงนุ่มกับเห้ออี้ลั่ว เห้ออี้ลั่วค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อเห็นเฉียวเยว่เมิ่งก็มีความรังเกียจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา แต่ความรังเกียจนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วมีความขบขันเข้ามาแทน เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “เมื่อคืนนี้คุณทำอะไรผม เช้านี้มีอะไรจะสารภาพไหม” ลมหายใจอันอบอุ่นของเขารวยรินอยู่บนผิวเนียนของเฉียวเยว่เมิ่ง ทำให้เธอสั่นสะท้านไปชั่วครู่ ขนตาของเฉียวเยว่เมิ่ง ขยับขึ้นลงเบาๆบนไหล่ของเห้ออี้ลั่ว ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ความโกรธในใจก็ปะทุขึ้นมา พูดอย่างเย็นชาว่า “ปล่อย” เห้ออี้ลั่วเชยคางเล็กของเธอ "คุณไม่มีความสุขเหรอ" "ฉันมีเหตุผลที่จะมีความสุขด้วยเหรอ" เฉียวเยว่เมิ่งผลักเห้ออี้ลั่วอย่างแรง แต่เขาไม่เขยื้อนเลยสักนิด แต่มือของเธอที่ผลักเขาแทบจะหัก “คุณแต่งงานกับผมไม่ได้เหรอ ผมชอบคุณ เสี่ยวเป่าก็ชอบคุณเหมือนกัน คุณจะไม่ต้องหงุดหงิดกับพ่อแม่สามี มีเงินไว้ใช้จ่าย ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันที่จะแต่งงานกับผม แต่คุณหลีกเลี่ยงผมเหมือนกับผมเป็นงูเลย" ดวงตาสีเข้มของเห้ออี้ลั่วจ้องมองไปที่เฉียวเยว่เมิ่ง "คุณผู้หญิง คุณกำลังซาบซึ้งใจในความรู้สึกของผมอยู่หรือเปล่า" ดวงตาของเฉียวเยว่เมิ่งแทบจะพ่นไฟได้ เธอมองไปที่เห้ออี้ลั่วด้วยความโกรธ เอื้อมมือออกไปกดจุดบนเอวของเห้ออี้ลั่วอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เห้ออี้ลั่วไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เธอก็ผลักเขาออกไปแล้วลุกออกจากเตียง เธอหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพรม รีบเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ หลังจากออกมาก็เห็นเห้ออี้ลั่วที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ยืนพิงผนังฝั่งตรงข้ามกับห้องน้ำ ปกเสื้อไม่สามารถปกปิดรอยจูบที่เห็นได้อย่างชัดเจนเอาไว้ได้ เฉียวเยว่เมิ่งมองดูครู่หนึ่งด้วยความอับอาย เมื่อคืนนี้เธอทำเรื่องเหล่านี้ลงไปได้อย่างไร เห้ออี้ลั่วเงยหน้าขึ้นมองเธอ “ผมขอโทษสำหรับสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป ผมต้องการแต่งงานกับคุณอย่างจริงใจ" เฉียวเยว่เมิ่งไม่สนใจเขา เดินผ่านเขาออกไป เห้ออี้ลั่วจับข้อมือของเธอไว้ "แต่งงานกับผมมันยากนักเหรอ" “ฉันจะไม่แต่งงานกับคนที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมกับฉัน" เฉียวเยว่เมิ่งพูดอย่างเยือกเย็น "ฉันยอมรับว่าตอนที่คุณเสนอให้ฉันแต่งงานกับคุณ ฉันรู้สึกดีใจมาก แต่นั่นก็เป็นแค่เพียงชั่ววูบหนึ่งเท่านั้น ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้มีเงินมาก แต่ฉันไม่ได้ขาดเงิน ฉันจะไม่ทำเพราะคุณ ... "