บทที่ 15 ถ้าขยับอีกที ผมจะจูบคุณที่นี่

บ๗ที่ 15 ถ้าขยับอีกที ผมจะจูบคุณที่นี่ เฉียวเยว่เมิ่งรับโทรศัพท์ “สวัสดี ฉันคือเฉียวเยว่เมิ่งโรงพยาบาลหย่าเต๋อ" "มาที่ออฟฟิศของผมหน่อย" เสียงของผู้อำนวยการดังขึ้นทางโทรศัพท์ "ได้ค่ะ" เสี่ยวอันจ้องเฉียวเยว่เมิ่งอย่างใจจดใจจ่อ "เกิดอะไรขึ้น" "ฉันจะกลับมาเพื่อตรวจผู้ป่วย จัดคิวไปก่อน" "ได้ค่ะ" เฉียวเยว่เมิ่งปรับสีหน้าของเธอ แล้วเดินไปที่ออฟฟิศของผู้อำนวยการอย่างรวดเร็ว ประตูออฟฟิศของผู้อำนวยการไม่ได้ถูกปิด เฉียวเยว่เมิ่งเคาะประตูอย่างสุภาพ "ผู้อำนวยการ คุณอยากพบฉันเหรอคะ" ผู้อำนวยการเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วชี้ไปที่โซฟาในออฟฟิศ "นั่งสิ" เฉียวเยว่เมิ่งไปที่โซฟาและนั่งลง ผู้อำนวยการดื่มน้ำหนึ่งแก้ว ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งอยู่ตรงข้ามเธอ "ผมไม่ได้ตั้งใจจะควบคุมชีวิตส่วนตัวของคุณ แต่คุณคือคนที่ผมปั้นมากับมือ ผมอยากจะพูดอะไรบางอย่าง อย่าหาว่าชายชราอย่างผมพูดมากเกินไปเลยนะ" เฉียวเยว่เมิ่งรู้ว่าผู้อำนวยการจะพูดอะไร แต่ก็ยังพูดว่า “คุณพูดมาเถอะค่ะ” "ผลการสอบแพทย์ที่เข้าร่วมออกมาแล้ว คะแนนของคุณยอดเยี่ยมมาก ผมได้เสนอคุณไปแล้ว แต่โรงพยาบาลยังมีแพทย์ประจำที่ได้รับการเสนอให้เข้าร่วมอีกหลายคน ล่าสุด ความสัมพันธ์ของคุณกับเห้ออี้ลั่วนั้นดูใกล้ชิดกันเกินไป เป็นเหตุให้ผู้นำโรงพยาบาลรู้สึกกังวลว่าตอนนี้คุณกำลังทำให้โรงพยาบาลตกเป็นเป้าความคิดเห็นสาธารณะในด้านลบ คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำมีความเหมาะสมหรือไม่" เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเขา “อาจารย์หวง ฉันขอโทษ” "คุณไม่ต้องขอโทษผม คุณต้องขอโทษตัวคุณเอง คุณเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดี ถ้าอยู่ในระดับรากหญ้านานเกินไป มันจะฆ่าจิตวิญญาณและความกระตือรือร้นของคุณ ผมกังวลที่จะปล่อยให้คุณอยู่อย่างนี้ ดังนั้นผมจึงสนับสนุนคุณอย่างจริงจัง ผมอยากจะออกปากชมคุณต่อหน้าผู้นำโรงพยาบาลแต่ก็ทำไม่ได้ ถ้าผมตีเข่าเท้าจะเตะหน้าคุณทันที จากเดิมที่ผู้นำโรงพยาบาลแค่ลังเล ตอนนี้ยังมีอีกเหตุผลที่ทำให้ไม่เห็นด้วย" เฉียวเยว่เมิ่งก้มหน้าลงและพูดว่า "อาจารย์ ฉันรู้ว่าคุณใช้ความพยายามอย่างมากในการทำสิ่งต่างๆเพื่อผลักดันฉัน แต่ฉันล้มเหลวในการฝึกฝนของคุณ" ผู้อำนวยการโบกมือ "คุณเป็นลูกศิษย์ของฉัน ฉันยินดีทำเพื่อคุณ อย่าพูดแบบนี้เลย เมื่อคืนนี้ฉันถามเสี่ยวอัน เธอบอกว่า เห้ออี้ลั่วกล่าวต่อหน้าสาธารณชนว่าคุณเป็นคู่หมั้นของเขา รถของเขาก็ปรากฏอยู่ในข่าว หากคุณมั่นใจว่าคุณและเห้ออี้ลั่วเป็นคู่หมั้นกันและสิ่งที่อยู่ในข่าวนั้นไม่เป็นความจริง คุณควรกลับไปคุยกับเขาในขณะที่อิทธิพลของข่าวยังไม่ได้ลุกลามไปไกล รีบชี้แจงก่อน เพื่อให้ผู้นำโรงพยาบาลเปลี่ยนใจในท้ายที่สุด" …. เฉียวเยว่เมิ่งออกมาจากออฟฟิศของผู้อำนวยการ และยืนอยู่บนทางเดินริมหน้าต่างเพื่อดูใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้ หลังจากนั้นก็กลับไปที่ออฟฟิศของตนเองอย่างรวดเร็ว ความสัมพันธ์ของเธอกับเห้ออี้ลั่วสิ้นสุดลงแล้ว แม้ว่าในปีนี้เธอจะไม่สามารถเป็นหมอที่เข้าร่วมได้ก็ตาม ใครจะรู้ว่าเธอจะต้องจ่ายอะไรไปอีกบ้างหากไปพบเห้ออี้ลั่วอีกครั้งหนึ่ง เธอเป็นแค่คนธรรมดาตัวเล็ก ๆ เทียบกับเห้ออี้ลั่วที่อยู่ระดับนั้นแล้ว เธอจ่ายไม่ไหว และเธอไม่สนใจที่จะทำ หลังจากที่เห้ออี้ลั่วประชุมต่อเนื่องทั้งวันทั้งคืน กลับถึงบ้านอาบน้ำและกำลังจะเข้านอน เมื่อหลับตาลง เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนเตียงนี้เมื่อเช้าวานนี้ คิดถึงความโกรธเกรี้ยวของเฉียวเยว่เมิ่งในเวลานั้น เขาสะบัดผมไปมาด้วยความหงุดหงิด เขาเปิดผ้าห่มแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียง หน้าจอโทรศัพท์สะอาดปราศจากข้อความของชายอ้วนตัวน้อย เห็นได้ชัดว่าชายอ้วนตัวน้อยกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อซ่อนตัวเพื่อไม่ให้ถูกเขาทำโทษ เห้ออี้ลั่ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะตัวเล็กอีกครั้งแล้วเดินกลับไปที่เตียง ทันใดนั้นหางตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างติดอยู่บนผ้าปูที่นอน เห้ออี้ลั่วจ้องมองอย่างสงสัยแล้วก็พบว่าเป็นรอยเลือดที่แห้งติดอยู่ เขาหลับตาลง จมอยู่ในความคิดของตัวเอง เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาของหญิงสาวเมื่อเช้าวานนี้ แล้วก็การที่เธอก็ทิ้งรถของเขาเอาไว้ข้างถนน ไม่ได้คิดจะครอบครองมันเลย หัวใจของเขาก็แน่นขึ้น ดวงตาของเห้ออี้ลั่วจ้องมองคราบเลือดเล็กๆที่มีขนาดใหญ่กว่าเหรียญทองแดงเพียงเล็กน้อย เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องความบริสุทธิ์ แต่เขารู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อคิดว่าความบริสุทธิ์ของเฉียวเยว่เมิ่งถูกเขาพรากไปด้วยความไม่ตั้งใจ คิดกลับกัน หากเขาคือเฉียวเยว่เมิ่ง เขาคงจะฆ่าตัวตาย … เฉียวเยว่เมิ่งสำลักนม เมื่อเธอเดินออกจากประตูอพาร์ตเมนต์ของเธอ เธอก็ต้องตกใจกับผู้ชายที่อยู่ด้านนอกของประตู ทันทีที่เห้ออี้ลั่วเห็นเฉียวเยว่เมิ่งเดินออกมา เขาก็เดินเข้าไปกอดเธอ เฉียวเยว่เมิ่งรีบระงับไฟแห่งโทสะทันที พลางดิ้นรนเพื่อให้หลุดออกไป "เห้ออี้ลั่ว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” เธอไม่กล้าส่งเสียงดังเกินไป กลัวว่าจะดึงดูดผู้คนให้ออกมาดู เห้ออี้ลั่วรวบมือและเท้าที่กำลังสั่นของเธอ ผลักเธอเข้าไปในรถ เฉียวเยว่เมิ่งเปิดประตู ในขณะที่เห้ออี้ลั่วกำลังเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ เห้ออี้ลั่วพูดไม่ออกกับพฤติกรรมของผู้หญิงคนนี้ เขาคว้าประตูรถแล้วล็อคตัวเธอเอาไว้ระหว่างตัวเขาและประตู "ถ้าขยับอีกที ผมจะจูบคุณที่นี่" เฉียวเยว่เมิ่งมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า "อย่าท้าทายความอดทนของฉัน ถ้าคุณพาฉันไป อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เห้ออี้ลั่วถูกคุกคามโดยผู้หญิงตัวน้อยที่สูงแค่เพียงหน้าอกของเขาเท่านั้น "คุณผู้หญิง คุณรับรางวัลนักแสดงนำจากผมไปเลย" "เห้ออี้ลั่ว เมื่อเช้าวานนี้ฉันไม่ได้บอกคุณอย่างชัดเจน หรือคุณกำลังเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ฉันไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับคุณอีกต่อไป โปรดเดินออกไปจากชีวิตของฉัน!" "แม้ว่าคุณจะถูกผมพรากความบริสุทธิ์ไปอย่างนั้นเหรอ คุณไม่ต้องการให้ผมรับผิดชอบเหรอ" เฉียวเยว่เมิ่งมองดูเขาด้วยสายตาว่างเปล่า "งั้นเหรอ แล้วถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ยังต้องการที่จะชดใช้อยู่หรือเปล่า" "ผมอยากแต่งงานกับคุณ" "อ้อเหรอ แล้วทำไมฉันต้องแต่งงานกับคุณ คุณผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน จะมาแต่งงานกับฉันทำไม ในบรรดาผู้หญิงที่คุณนอนด้วยคงไม่ใช่ว่ามีแค่ฉันหรอกนะที่เป็นสาวบริสุทธิ์ คุณต้องแต่งงานกับทุกคนเลยไหม" เห้ออี้ลั่วหัวเราะคำพูดของเธอ "ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผมมีแค่คุณเท่านั้น" "มันเป็นเพราะเสี่ยวเป่าสนิทกับฉัน คุณเลยอยากจะแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณไม่รักเขางั้นเหรอ คุณเต็มใจจะแต่งงานกับฉัน แต่ทำไมฉันต้องเสียสละเพื่อเสี่ยวเป่า แม้ว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้ป่วยที่ดีที่สุดของฉัน แต่ทำไมฉันจึงควรแต่งงานกับญาติของคนไข้ด้วยล่ะ" เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกหนาวสะท้าน น้ำเสียงก็สั่นไหว "ฉันจะพูดให้ชัดเจนเลยนะว่าฉันจะไม่ล้อเล่นเรื่องการแต่งงานของฉัน ถ้ามันไม่ใช่เพราะความรัก ฉันจะไม่แต่งงาน" เห้ออี้ลั่วมองที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความโกรธ ซึ่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม อดไม่ได้ที่จะก้มลงมาใช้ปากของเขาปิดริมฝีปากเล็กๆของเธอ จูบนั้นไม่หวาน แต่มันก็อ่อนโยน เฉียวเยว่เมิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง เธออยากจะผลักคนๆนี้ออกไปเพื่อปฏิเสธลมหายใจอันอบอุ่นของชายที่กำลังเข้ามาใกล้ชิด แต่แขนของเห้ออี้ลั่วเหมือนคีมเหล็ก รวบตัวเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถต่อสู้กับพันธนาการของเขาได้ เฉียวเยว่เมิ่งหมดแรงไปอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้อีก เห้ออี้ลั่ว รู้ว่านี่เป็นบริเวณที่พักของเฉียวเยว่เมิ่งเขาจึงไม่ได้จูบเธอนานนัก ดังนั้นในขณะที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขากำลังอ่อนแรง เขาก็พาเธอเข้าไปในรถและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ … ริมทะเล เฉียวเยว่เมิ่งมองไปที่ทะเลอันไม่มีที่สิ้นสุด กำลังขบคิดถึงคำพูดของเห้ออี้ลั่วด้วยความยากลำบาก หลังจากเงียบอยู่นานจากนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า "ฉันช่วยเสี่ยวเป่า ดังนั้นคุณต้องใช้การแต่งงานของคุณ เพื่อตอบแทนพระคุณ ที่ฉันช่วยชีวิตของเสี่ยวเป่าอย่างนั้นหรือ"