บทที่ 19 ผู้อำนวยการเห้อ คุณรวยมาก

บ๗ที่ 19 ผู้อำนวยการเห้อ คุณรวยมาก ในใจเธอไม่มีความสับสนหรือหวาดกลัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องซุบซิบหรือโพสต์อะไร คนเหล่านั้นไม่สามารถพูดต่อหน้าเธอได้ทุกวันไม่ใช่หรือ ระหว่างทางจากที่จอดรถไปจนถึงสำนักงานเฉียวเยว่เมิ่งก็ยังได้ยินเสียงกระซิบกระซาบไปตลอดทาง แต่เธอไม่สนใจ เมื่อเดินมาถึงก็นั่งลงที่โต๊ะเพื่ออ่านรายงานของผู้ป่วย เสี่ยวอันมาเอาถ้วยกาแฟของเธอไปชงกาแฟ “พี่เฉียว พี่มาทำงานแล้ว” "มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงสองสามวันนี้รึเปล่า" "ไม่มี ทุกอย่างปกติ" "เอาล่ะ เอากาแฟวางไว้บนโต๊ะของฉัน แล้วบอกหน่อยว่าผู้ป่วยเตียง 22 ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง หลังจากผ่าตัดมาครบหนึ่งสัปดาห์ เขาพูดได้หรือยัง” "เพิ่งพูดได้เมื่อสองวันนี้ แต่ออกเสียงไม่ชัดเจน" "ติดตามดูแลอาการอย่างใกล้ชิดด้วยนะ" “ได้ค่ะ” เสี่ยวอันพยักหน้าและมองเฉียวเยว่เมิ่งด้วยแววตาที่สดใส "พี่เฉียว พี่จดทะเบียนสมรสกับประธานเห้อของฉันจริง ๆ เหรอ" "อย่าคุยเรื่องไร้สาระในที่ทำงาน" "ประธานเห้อของฉันออกมาชี้แจงหมดแล้ว พี่ยังจะปิดบังอะไรอีก" "ถ้าเขาชี้แจงหมดแล้ว เธอยังจะถามอะไรอีก" เสี่ยวอันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ "พี่นอนกับเจ้าชายของฉันแล้วยังแต่งงานกับเขาอีก ฉันถามหน่อยไม่ได้หรือไง" เฉียวเยว่เมิ่งพูดอย่างอ่อนใจว่า “ฉันแต่งงานกับเขาแล้ว เธอตายตาหลับได้" "ฉันไปล่ะ" เสี่ยวอันตะโกนเสียงดัง "รีบเขียนใบสมัครแล้วส่งให้ฉันก่อนที่จะเริ่มงาน" "พวกคนมีความรัก ไม่รู้จักเห็นใจผู้อื่น" เสี่ยวอันตะโกนมาจากด้านหลังของเฉียวเยว่เมิ่ง "เอาล่ะ เลิกพูดได้แล้ว ไว้มีโอกาสจะให้เขาเชิญเธอไปทานมื้อค่ำด้วย" "จริงเหรอ" "ถ้าเธอไม่เริ่มทำงาน มันจะไม่จริง" "ฉันจะไปทันที เพื่อให้แน่ใจว่าจะได้กินมื้อค่ำกับเจ้าชายของฉัน" หลังจากเสี่ยวอันคำรามจบ เธอก็รีบวิ่งไปด้วยความตื่นเต้น เฉียวเยว่เมิ่งถูหน้าผากของเธออย่างคาดไม่ถึง ปวดหัวกับผู้ช่วยตัวน้อยของเธอ … สองวันถัดมาเฉียวเยว่เมิ่งอยู่ในสถานการณ์แปลกประหลาด เธอถูกแอบมองโดยเพื่อนร่วมงานและผู้ป่วยหญิงในโรงพยาบาล แล้วการมาถึงของเห้ออี้ลั่วก็นำบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้มาสู่จุดสูงสุด เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกประหม่าเล็กน้อย รีบปิดเครื่องคอมพิวเตอร์โดยเร็วที่สุดหลังจากเลิกงาน เป็นผลให้ พบเห้ออี้ลั่วตรงทางเดิน ท่ามกลางสายตาของสาธารณชนเห้ออี้ลั่วจงใจกุมมือเธอลงมาจากลิฟต์สาธารณะ เขารู้สึกเพลิดเพลินไปกับความสนใจของกลุ่มคนที่กระตือรือร้นอยากรู้อยากเห็น เฉียวเยว่เมิ่งอยากจะหายตัวไป จนกระทั่งนั่งลงที่มาเซราติ เฉียวเยว่เมิ่งก็แสดงอาการโล่งใจทันที หลังจากเห้ออี้ลั่วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ก็มานั่งในรถแล้วพูดว่า "คุณต้องเรียนรู้ที่จะคุ้นเคยกับสายตาพวกนี้" เฉียวเยว่เมิ่งพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจแม้ว่าเธอจะไม่ชอบความสนใจเหล่านี้ แต่การปรากฏตัวของเห้ออี้ลั่วก็ช่วยแก้ปัญหาสองข้อที่เธอประสบอยู่ก่อนหน้านี้ หนึ่งคือเกี่ยวกับการโพสต์อีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องการสถานการณ์น่าอึดอัดที่เกิดจากเย่ชิงและโจวจื่อหยาง ทั้งสองเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขไปพร้อมกัน แม้ว่าเธอและเห้ออี้ลั่วอาจจะต้องพบเจอปัญหามากกว่านี้ นั่นก็เป็นเรื่องของอนาคต ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับตัวเอง เธอก็สามารถที่จะแก้ปัญหาได้ แต่ถ้ามันเกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของเธอเธอจะรู้สึกอึดอัด หลังจากขับรถออกไปครู่หนึ่ง เฉียวเยว่เมิ่งก็พบว่ามันไม่ใช่ทางกลับบ้าน จึงถามว่า "จะไปไหน" "ช้อปปิ้ง" "คุณอยากซื้อเสื้อผ้าเหรอ" "ใช่คุณอยากซื้อ" "ฉันไม่ได้อยากซื้อเสื้อผ้า" "ตอนนี้ทุกคนในเมืองเยว่เฉิงรู้ว่าคุณเป็นภรรยาผมและเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเห้อ ภาพลักษณ์ของคุณจะไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป" "พวกคนรวยเรื่องมากจริงๆ" เฉียวเยว่เมิ่งถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าพวกเราเป็นคนรวยแล้วเรื่องมาก แต่มันเป็นสังคมที่ตัดสินเรา หากคุณเป็นผู้ถือหุ้นของเห้อซื่อกรุ๊ป แล้วคุณเห็นลูกสะใภ้ของตระกูลเห้อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดา คุณจะลงทุนเงินของคุณในหุ้นของเห้อซื่อกรุ๊ปรึเปล่า นอกจากผู้ถือหุ้นแล้วยังมีสื่ออีกด้วย สื่อจะให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของตระกูลเห้อและเผยแพร่ออกไปในสื่อต่าง ๆ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือคุณเป็นหนึ่งในนามบัตรของตระกูลเห้อและเห้อซื่อกรุ๊ปด้วย" "คุณก็แค่ต้องหาคนที่อยู่ในระดับเดียวกับคุณก็แค่นั้นเอง เธอย่อมคุ้นเคยกับเรื่องทางธุรกิจมากกว่าฉัน" เห้ออี้ลั่วมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า "ใครใช้ให้คุณโชคร้ายล่ะ" เฉียวเยว่เมิ่งหันออกไปมองนอกหน้าต่างทันที ไม่ต้องการสนทนาในหัวข้อนี้อีกต่อไป … เฉียวเยว่เมิ่งและเห้ออี้ลั่วทานมื้อค่ำในร้านอาหารระดับไฮเอนด์จากนั้นก็ไปช็อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าที่แบรนด์หรูมารวมตัวกัน ในเมืองเยว่เฉิงมีห้างสรรพสินค้าที่มีชื่อเสียงอยู่สี่แห่ง แต่ห้างสรรพสินค้าระดับไฮเอนด์ที่พวกเขามาถึงในวันนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีชื่อเสียงมากที่สุด นอกจากจะเป็นห้างสรรพสินค้าที่หรูหราที่สุดในประเทศแล้วยังเป็นแหล่งรวบรวมสินค้าหรูหราที่มีชื่อเสียงระดับโลก แบรนด์หรูหลายแห่งจะเลือกที่จะเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่และวางจำหน่ายที่นี่ พวกดารา นางแบบ และซุปเปอร์สตาร์ทั้งหลายก็จะมาเลือกซื้อสินค้าที่นี่ เฉียวเยว่เมิ่งเดินตามเห้ออี้ลั่วเดินทางเดินกว้าง ทั้งสองฝั่งมีร้านค้าแบรนด์หรูที่มีชื่อเสียงมากมาย เมื่อก่อนเฉียวเยว่เมิ่งเคยมากับหยางเสว่หลินหลายครั้ง เธอมักจะซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น ผ้าพันคอน้ำหอม กระเป๋าสตางค์ เป็นต้น ของอย่างอื่นมีราคาค่อนข้างสูงเกินไปสำหรับรายได้ของเธอและเธอก็ไม่ได้ซื้อมันมากนัก พนักงานขายที่นี่ต้องรับลูกค้ามากมายตลอดทั้งปี พวกเธอทุกคนมีดวงตาสีทองคู่หนึ่ง ที่จะรู้ว่าใครสามารถซื้อสินค้าหรือไม่สามารถจ่ายได้ ดังนั้นเวลาที่เธอกับหยางเสว่หลินเดินเข้าไปในร้าน ตอนนั้นจะมีพนักงานขายเพียงไม่กี่คนที่มาทักทายพวกเธอ แต่ตอนนี้ช่างแตกต่างกันมาก ทันทีที่เฉียวเยว่เมิ่งและเห้ออี้ลั่วเข้าสู่ย่านเสื้อผ้าสตรี มีพนักงานขายหญิงสองสามคนในร้านเข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น "คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ" "เลือกเสื้อผ้าสักสองสามชุดสำหรับภรรยาของฉัน" เห้ออี้ลั่วกล่าวพลางจับเอวของเฉียวเยว่เมิ่งเอาไว้ พนักงานขายหลายคนมองดูที่เฉียวเยว่เมิ่งด้วยความประหลาดใจ "กรุณารอสักครู่นะคะ" จากนั้นพนักงานขายคนหนึ่งได้นำเฉียวเยว่เมิ่งและเห้ออี้ลั่วไปยังพื้นที่พักผ่อนของร้านซึ่งให้บริการอาหารว่างและเครื่องดื่มชั้นเลิศ เฉียวเยว่เมิ่งแอบส่ายหัวเบาๆ ไม่ใช่ร้านค้าแบรนด์หรูที่ไม่ยอมรับแขก แต่เป็นเพราะคุณยังไม่ถึงระดับที่พวกเขายินดีต้อนรับ เครื่องดื่มให้บริการอย่างรวดเร็วและถูกวางไว้อย่างเงียบ ๆ ต่อหน้าเฉียวเยว่เมิ่งและเห้ออี้ลั่ว พนักงานขายคนหนึ่งนำแค็ตตาล็อกเสื้อผ้าของร้านมาให้ดู "คุณผู้หญิง โปรดเลือกดูแค็ตตาล็อกสินค้าในร้านของเราก่อนนะคะ เสื้อผ้าที่มีอยู่ในแค็ตตาล็อกเป็นเสื้อผ้าที่มีอยู่ในร้านค่ะ คุณสามารถแจ้งกับเราได้โดยตรงเกี่ยวกับสไตล์การแต่งตัวในวันปกติและแบบที่ใช้สวมใส่ออกงานของคุณ เราจะจับคู่ให้ตามความต้องการของคุณค่ะ" "ให้ฉันดูก่อน" "ได้ค่ะ" เฉียวเยว่เมิ่งพลิกไปสองสามหน้าก็หันมามองไปที่เห้ออี้ลั่วแวบหนึ่ง ตอนแรกเขากำลังดื่มกาแฟอยู่ แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ เขาก็พูดขึ้นมาอย่างนึกสนุกว่า "ให้ผมช่วยเลือกเสื้อผ้าไหม” "ช่วยออกความเห็นได้นะ" "คุณเป็นผู้หญิงรึไง" "คุณไม่รู้เหรอ" เห้ออี้ลั่ววางกาแฟ แล้วหยิบแค็ตตาล็อกในมือของเฉียวเยว่เมิ่งมาดูก่อนจะปิดมันแล้วพูดว่า "เอาชุดทำงานห้าชุดและชุดลำลองหกชุด" "ได้ค่ะ" พนักงานขายตอบ เฉียวเยว่เมิ่งยกนิ้วโป้งให้เห้ออี้ลั่ว “ผู้อำนวยการเห้อ คุณรวยมาก” "ดีดี เกาะขาใหญ่เอาไว้ให้ดีนะ" "ได้เลย" เฉียวเยว่เมิ่งตอบอย่างอารมณ์ดี พนักงานขายหน้าตาสวยงามต่างก็มองการสนทนาที่ผ่อนคลายและการใช้จ่ายที่ดูง่ายดายของคนทั้งคู่ด้วยความอิจฉา พวกเธอเห็นชายหญิงที่ร่ำรวยมาซื้อเสื้อผ้าด้วยกันมากมาย แต่ที่อายุที่ใกล้เคียงกันทั้งยังอารมณ์พอดีกันนั้นมีน้อยมาก ไม่พูดถึงเห้ออี้ลั่วที่แนะนำเฉียวเยว่เมิ่วว่าเป็นภรรยาของเขาตั้งแต่เข้ามาในร้านแบบนี้