บทที่21คฤหาสน์ตระกูลเห้อ

บ๗ที่21คฤหาสน์ตระกูลเห้อ เชียวเยว่เมิ่งพยักหน้า พบว่าคำที่เห้ออี้ลั่วพูดไม่ผิดสักนิด ใจที่กำลังเต้นแรงอยู่ก็ค่อยๆเต้นเบาลงๆ เธอเอาของขวัญวางลงบนตัก สายตาก็หันมองออกไปทางนอกหน้าต่างรถ เห้ออี้ลั่วเหลือบเห็นท่าทางของเธอ เลยพูดว่า “ไม่ต้องกลัว ในคฤหาสน์นอกจากพ่อแม่ของฉันแล้วจะมีก็แต่เสี่ยวเป่า พวกเขาทั้งสามคนคุณก็เคยเจอมาหมดแล้ว อีกอย่างพวกเขาก็ชอบคุณมากด้วย” เชียวเมิ่งเยว่เองไม่อยากแสดงออกว่าตื่นเต้นจนมากเกินไปเลยหาเรื่องมาคุย “ทำไมเสี่ยวเป่าถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ ในตอนที่เจอกันฉัน ยังเห็นอยู่ว่าทั้งสติปัญญาและพฤติกรรมของเขายังเป็นปกติอยู่เลย แล้วทำไมกลายเป็นไม่พูดไม่จาไปได้?” มือที่ถือพวงมาลัยอยู่ของเห้ออี้ลั่วกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ เส้นเลือดบนหลังมือปรากฏขึ้นมาให้เห็นอย่างเลืองราง เชียวเมิ่งเยว่รู้สึกตกใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของเขา โมโหตัวเองที่อยู่ๆก็ไปถามความลับที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเห้อ การกระทำนี้ของเธออยู่พอตกอยู่ในสายตาของเห้ออี้ลั่ว คือมันน่ารักมากจนอยากจะให้เข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลเห้อเร็วๆล่ะมั้ง? ในตอนที่เชียวเยว่เมิ่งกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น ก็มีเสียงของเห้ออี้ลั่วดังขึ้นมา“เดี่ยวอีกหน่อยคุณก็จะรู้เอง” เชียวเยว่เมิ่งมองเขาอย่างแปลกใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ คฤหาสน์ตระกูลเห้อตั้งอยู่บนเนินเขาอย่างเด่นชัดและอยู่ห่างออกมาจากตัวเมือง คฤหาสน์ทั้งหมดครอบคลุมพื้นที่เป็นขนาดใหญ่ แต่พื้นที่ของตัวคฤหาสน์เองกลับมีขนาดไม่ค่อยใหญ่มากนัก ยังมีพื้นที่สีเขียวและสิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะเป็นจำนวนมาก นับได้ว่าเป็นสภาพแวดล้อมที่ดีมากสำหรับการพักอาศัย เห้ออี้ลั่วขับรถเข้ามาด้านในสวน และจอดรถลง ในสวนปลูกดอกไม้ไว้นานาชนิด ในแวบแรกที่เห็นทำให้ตาพร่าลายไปหมด เริ่มแรกคิดว่าดอกไม้เหล่านี้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ แต่ถ้าหากลองมองใกล้ๆจะเห็นว่าการจัดวางตำแหน่งดูมีเหตุมีผลและมีการวางแผนที่ดีเป็นอย่างมาก เมื่อเห้อเจียเหมิงและหลินหลุ่ยได้ยินเสียงรถ ก็เดินออกมาจากบ้าน แล้วมาคอยยืนต้อนรับพวกเขาอยู่อีกด้านหนึ่ง เห้ออี้ลั่วก้าวลงมาจากรถที่ขับมาตลอดทั้งคืนเมื่อจอดรถแล้วก็ยังอ้อมไปเปิดประตูรถให้เชียวเยว่เมิ่ง เมื่อเชียวเยว่เมิ่งลงจากรถเธอก็ยื่นของขวัญที่อยู่ในมือส่งให้หลินหลุ่ย เธอยิ้มแล้วพูดว่า “คุณลุง คุณป้า นี่คือของขวัญที่คุณพ่อกับคุณแม่เลือกมาให้ทั้งสองท่านค่ะ ยังหวังว่าทั้งสองจะไม่รังเกียจ” “พ่อตาแม่ยายก็เกรงใจกันเกินไปแล้ว” หลินหลุ่ยรับของขวัญมา แล้วเปิดของขวัญออกอย่างเปิดเผย ข้างในคือแตงกวาดองและของดองเครื่องเคียงอื่นที่ลั่วหมิงเม่ยเป็นคนดองเอง ถือเป็นของขวัญที่มีการความเอาใจใส่กว่าของที่ซื้อมาจากข้างนอกเป็นอย่างมาก“พ่อตาแม่ยายใส่ใจแล้ว ฉันไม่มีฝีมือด้านนี้เลย เลยไม่มีของดองอร่อยๆ หากเจอแม่ของหนู ฉันคงต้องขอคำแนะนำจากเธอหน่อยแล้ว” “ท่านมีความสนใจในเรื่องการทำอาหารเป็นอย่างมาก จะต้องชอบคุยเรื่องนี้อย่างมากแน่นอนค่ะ” หลินหลุ่ยจูงมือของเชียวเยว่เมิ่งเข้าไปข้างในบ้าน“หนูคงเหนื่อยกับการเดินทางแล้ว พักผ่อนก่อนสักพัก แล้วค่อยทานมื้อเที่ยง” เชียวเยว่เมิ่งทำตามที่ตระกูลเห้อได้จัดเตรียมไว้ เข้าไปข้างในบ้าน เรื่องที่ทำให้เชียวเมิ่งต้องแปลกใจก็คือ ภายในบ้านตระกูลเห้อไม่ได้มีการตกแต่งที่ซับซ้อน ทุกๆที่ที่กวาดตาผ่านเผยให้เห็นถึงความสง่างามในความเรียบง่าย โต๊ะเก้าอี้ จิตรกรรมฝาผนัง และชุดเครื่องชา แลดูธรรมดา ไม่ได้มีความรู้สึกว่าจงใจเผยให้เห็นถึงความประณีตของเครื่องเรืองตกแต่ง และไม่มีความรู้สึกว่าห่างชั้น และเป็นไปไม่ได้ที่จะคิดว่าบ้านหลังนี้ไม่มีรูปแบบหรือกฎเกณฑ์ใดๆ เชียวเยว่เมิ่งคิดว่า ของตกแต่งพวกนี้คือของคนที่มีฐานะจริงใช้กัน ไม่คิดที่จะอวดความร่ำรวย แต่ก็ทำให้คนอื่นไม่สามารถที่จะไม่สนใจสถานะของมัน ............. หลังจากที่รับประทานอาหารแสนอร่อยเสร็จแล้ว หลินหลุ่ยก็ให้เห้ออี้ลั่วพาเชียวเยว่เมิ่งไปเดินชมคฤหาสน์ ตอนแรกเชียวเยว่เมิ่งคิดว่าเห้ออี้ลั่วก็จะพาเธอเดินไปให้พอเป็นพิธีก็พอแล้ว คิดไม่ถึงว่า เห้ออี้ลั่วอยู่ๆก็จะพาเธอตรงเข้าไปที่ห้องของเขา ที่จริงแล้วห้องส่วนตัวของเห้ออี้ลั่ว เป็นวิวล่าที่ตั้งอยู่แค่ตึกเดียว ด้านในมีของใช้ของเห้ออี้ลั่วเป็นจำนวนมาก คล้ายกับว่าของใช้ส่วนตัวทั้งหมดล้วนอยู่ในห้องนี้ เห้ออี้ลั่วยิ้มแล้วพูดว่า “หากว่าคุณอยากรู้เรื่องส่วนตัวของผม คุณสามารถมาดูห้องนี้ได้ มาดูที่ห้องของผมถือว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด” เชียวเยว่เมิ่งถูกการกระทำของเห้ออี้ลั่วและคนตระกูลเห้อทำให้รู้สึกมึนงงอยู่นิดนึง เธอไม่ค่อยเข้าใจ ตระกูลเห้อที่ยิ่งใหญ่นึกไม่ถึงเลยว่าจะจัดการเรื่องอย่างงานแต่งงานแบบนี้ เห้ออี้ลั่วมองดูใบหน้าด้านข้างของเธอที่กำลังตกอยู่ในความคิดของตัวเองโดยไม่รบกวน แล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องครัวถือนมหนึ่งแก้วกับขนมอีกสองสามอย่างออกมา เชียวเยว่เมิ่งยื่นอยู่ที่ห้องรับแขกสักพักใหญ่ ต่อมาก็คิดได้ว่าเมื่อคนในตระกูลเห้อไม่ได้ทำเหมือนกับเธอเป็นคนนอก เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องระมัดระวังมากเกินไป คิดได้ดังนั้น เชียวเยว่เมิ่งก็เดินมาถึงข้างหน้ากำแพงที่มีรูปภาพแขวนไว้ บนกำแพงมีภาพประมาณ 1000รูปได้ ทุกรูปล้วนใส่กรอบรูปไว้ เหมือนกับว่าเป็นภาพที่เรียงมาตั้งแต่วัยเด็กของเห้ออี้ลั่วมาจนกระทั่งถึงตอนโต และยังมีรูปภาพเขากับเสี่ยวเป่าอีกด้วย เชียวเยว่เมิ่งชื่นชมภาพบนกำแพงทีล่ะภาพๆ จึงรู้สึกว่าเห้ออี้ลั่วที่เป็นแบบนี้ทำให้คนรู้สึกไม่คาดฝันเป็นอย่างมาก พูดตามจริงแล้วภาพลักษณ์ของเห้ออี้ลั่วในใจของเธอนั้นไม่มีความแน่นอนเอาสักเลย มีแต่การแปรปรวน และเธอแทบจะไม่เคยเห็นแบบที่เห้ออี้ลั่วไม่เปลี่ยนไปเลย ในตอนที่เธอรู้สึกว่าเขาเย็นชา เขากลับมาปกป้องเธอและเสี่ยวเป่าอย่างใจจริง ในตอนที่เธอรู้สึกว่าเขาเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่ดีมาก กลับไม่เห็นว่าเขาดูแลเอาใจใส่เสี่ยวเป่าเลย ถึงขนาดความหยาบคายก็มีมากกว่าพวกคุณพ่อธรรมดาๆเสียอีก ไม่เห็นแม้แต่น้อยว่าเขาจะมีความเป็นห่วงและเอาใจใส่ผู้ป่วยที่เป็นโรคออทิสติกอย่างเสี่ยวเป่า ในตอนที่เธอรู้สึกว่าเขาไม่เอาใจใส่เสี่ยวเป่าเลย กลับพบว่าเสี่ยวเป่าเกาะติดเขาเป็นอย่างมาก การมองคนของเด็กๆมักจะเรียบง่ายกว่าพวกผู้ใหญ่ หากว่าเห้ออี้ลั่วไม่ดูแลเขา เสี่ยวเป่าก็จะไม่เกาะติดเขา เชียวเยว่เมิ่งคิดว่าเขาจะต้องเป็นคนที่มีความขัดแย้งในตัวเองมากแน่ๆ “รูปพวกนี้น่าดูขนาดนั้นเลยเหรอ?”เสียงของเห้ออี้ลั่วปลุกเธอตื่นขึ้นมาจากความคิด “มันนอกเหนือความคาดหมายของฉัน”เชียวเยว่เมิ่งตอบกลับ หันมองนมและขนมที่อยู่ในมือเขา ยิ้มแล้วตอบว่า “ขอบคุณค่ะ” เห้ออี้ลั่ววางนมและขนมลงบนโต๊ะตัวเล็กที่อยู่อีกด้าน แล้วมองดูภาพเหมือนเชียวเยว่เมิ่ง แล้วพูดว่า “เมื่อก่อนยิ้มเหมือนเด็กโง่เลย อย่างกับไอ่ทึ่มแหนะ” เชียวเยว่เมิ่งคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ เธอเกือบพ่นนมที่พึ่งจะดื่มเข้าไปออกมา เห้ออี้ลั่วมองเธอไออย่างสบายอกสบายใจพักหนึ่ง จนกระทั่งเมื่อเธอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ถึงพูดขึ้นว่า “หลังจากนี้วันข้างหน้าของพวกเราจะเป็นยังไงผมจะไม่อธิบายให้ชัดซ้ำอีก ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้วต่อจากนี้ก็คงยังเป็น คุณไม่ต้องรีบฝืนใจปรับตัวเองให้เข้ากับชีวิตของผม คุณแค่จัดการตามแบบขั้นตอนเดิมของคุณก็เพียงพอแล้ว สำหรับเรื่องการจัดเตรียมงานแต่งนั้น ก็ให้ทางคุณพ่อคุณแม่เป็นคนจัดการ และหากว่าคุณมีการเตรียมเกี่ยวกับงานแต่งในแบบของคุณเอง ก็สามารถพูดได้เลย อย่าทำให้ตัวเองรู้สึกไม่เป็นธรรมในเรื่องนี้” เชียวเยว่เมิ่งมองเขาอย่างแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดสิ่งนี้ออกมา เห้ออี้ลั่วยักคิ้วมองเธอ เชียวเยว่เมิ่งก็พูดขึ้นอย่างกระทันหันว่า“คำพูดเหล่านี้ที่คุณพูดมาทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่ยังไงก็ขอบคุณค่ะ” “คุณแน่ใจนะว่าคำพูดเหล่านี้ผมไม่ได้พูดเพื่อแก้ปัญหาที่น่ารำคาญอย่างเสี่ยวเป่า?” “คุณคิดว่าช่วงที่ฉันเรียนจิตวิทยาในขณะที่เรียนหมอทั้งหมดฉันเรียนไปมั่วๆเท่านั้นเหรอคะ?”เชียวเยว่เมิ่งตอบกลับไปอย่างไร้คำพูด “ก็ได้ๆ ผมเองที่ประเมินคุณหมอเซียวของผมต่ำไป” เชียวเยว่เมิ่งหัวเราะเหอๆอย่างตลก แล้วถามว่า“เสี่ยวเป่าล่ะ เขาไม่ได้มาที่คฤหาสน์เหรอ?” “สองสามวันมานี้เขายังไม่กล้าเจอฉัน”เห้ออี้ลั่วพูดอย่าเบื่อหน่าย เมื่อเชียวเยว่เมิ่งได้ยินที่เขาพูดก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เห้ออี้ลั่วเห็นว่าเธอดื่มนมไปได้พอประมาณแล้ว ก็พูดว่า “ไปดูสวนด้านหลังกันเถอะ ตรงนั้นมีสวนไม่น้อยเลยที่พวกคุณลุงคุณป้าของคุณทำไว้” “พวกท่านยังทำสวน?” “ถ้าพูดในแบบของพวกท่านแล้วถือว่าเป็นการพักผ่อน หากให้ฉันพูดฉันว่าพวกท่านว่างจนไม่มีอะไรทำ ได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมา” เห้ออี้ลั่วพูดไปจูงมือเธอเดินออกไป เชียวเยว่เมิ่งเดินตามเงาสีดำนั้นไป