บทที่24 ลองชุดแต่งงาน

บ๗ที่24 ลองชุดแต่งงาน ทางร้างที่สั่งตัดชุดแต่งงานได้มาเปิดประตูรอพวกเขาอยู่แล้ว เชียวเยว่เมิ่งและเห้ออี้ลั่วพึ่งจะเดินเข้าไปในร้านชุดแต่งงานที่ได้จองไว้แล้ว ก็ถูกดึงดูดด้วยเงาร่างเล็กๆที่อยู่บนโซฟา เสี่ยวเป่าจ้องไปที่ดวงตาคู่หนึ่งที่เปล่งประกายสดใส แล้วจ้องไปที่เห้ออี้ลั่วอย่างไม่พอใจ เห้ออี้ลั่วยักคิ้วแล้วใช้ใบหน้าราวกับผู้ที่อยู่เหนือกว่ามองไปยังเด็กน้อยที่เริ่มวิ่งมาด้านหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เชียวเยว่เมิ่งเห็นว่าใบหน้าอ้วนท่วมเล็กๆของเสี่ยวเป่าเหมือนจะเล็กลงไปกว่าก่อนหน้านี้อยู่หน่อย เสี่ยวเป่าโดดลงจากโซฟา เดินไปอยู่ที่ข้างกายเชียวเยว่เมิ่ง เเล้วยื่นแขนเล็กๆโอบเข้าไปที่ขาของเธอ ใบหน้ากลมๆเล็กๆยังถูไปมาบนกางเกงเธออย่างเบาๆของเธอหลายรอบ ดีไซเนอร์ก็พาผู้ช่วยสองสามคนเดินเข้ามาต้อนรับพวกเขา "ผู้อำนวยการเห้อ คุณเชียว เชิญนั่ง ชุดพิธีได้เตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้วครับ ต้องการที่จะลองชุดตอนนี้เลยหรือเปล่าครับ?" เห้ออี้ลั่วพยักหน้าอย่างเย็นชา ผู้ช่วยสี่ก็คนเดินเข้าไปที่ห้องด้านหลังของดีไซเนอร์คนนั้น ไม่นานก็ดันตู้โชว์กระจกใสขนาดใหญ่เข้ามา ในตู้โชว์กระจกใสมีชุดพิธีอยู่สองชุด ชุดด้านหน้าคือชุดแต่งงานสีขาว จัดทำโดยใช้วัตถุดิบจากเส้นใยสังเคราะห์ธรรมชาติ ภายใต้การสาดส่องลงมาของแสนไฟ สวยงามราวกับสายน้ำไหล ตัดเย็บได้อย่างเรียบเนียน พอดูแล้วทำออกมาได้ดีมาก ชุดด้านหลังเป็นสไตล์ชุดแต่งงานนกฟินิกส์จีนโบราณ จัดทำได้อย่างละเอียดประณีต ถึงขนาดขนนกด้านบนของนกฟินิกส์ทุกทุกเส้นที่แผ่ออกก็จงใจให้มีกลิ่นอายความเย่อหยิ่งราวกับเป็นของจริง เชียวเยว่เมิ่งมองไปที่เห้ออี้ลั่วอย่างแปลกใจ "ผู้อำนวย ประสิทธิภาพของคุณก็สูงเกินไปแล้ว " "ข้อเสียของการมีเงินเยอะเกินไปก็อยู่ตรงนี้ "เห้ออี้ลั่ว พูดโดยทำหน้าราวกับว่าไม่มีทางเลือก ท่าทางแบบนั้นกลับดึงดูดใจคนกว่าช่วงเวลาอื่นๆ เชียวเยว่เมิางเหม่อมองไปโดยไม่รู้ตัว เห้ออี้ลั่วทำหน้าขบขัน แล้วพูดว่า "ไปลองดูว่าพอดีตัวไหม ไม่พอดีก็แก้" "ได้" ภายใต้ความช่วยเหลือของผู้ช่วยทั้งสองคน ก็ทำการลองชุดเจ้าสาวก่อน วัถุดิบที่จัดทำชุดเจ้าสาวมีความสบายอย่างมาก เนื้อผ้าแนบชิดติดลำตัวอย่างพอดี วินาทีที่เชียวเยว่เมิ่งเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านั้น อยู่ๆก็รู้สึกเคอะเขินขึ้นมา เห้ออี้ลั่วและเสี่ยวเป่านั่งอยู่บนมุมหนึ่งของโซฟา ก็พากันหันมา เมื่อเห็นว่าประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเปิดออก ใบหน้าหนึ่งเล็กหนึ่งก็มีประกายขึ้นมาทันที เสี่ยวเป่ายืนขึ้นแล้ววิ่งไปกอดเชียวเหยว่เมิ่ง ภายในดวงตาที่สดใสสว่างวาบไปด้วยความเบิกบาน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดไม่จา การแสดงออกบนใบหน้าก็น้อยมาก แต่รูปร่างงดงามประณีต สวมใส่อะไรดูดีไปหมด ทำให้คนมากมายรู้สึกชอบ โดยเฉพาะช่วงเวลาที่เขาเผยอารมณ์แบบเด็กๆให้เห็น ทำให้คนต่างอดใจอ่อนไม่ไหว ** เดิมทีคิดว่าลองชุดเเต่งงานจะง่าย เมื่อรวมเวลาที่ลองชุดทั้ง 2 ชุดกับที่แต่งหน้าเข้าไปแล้วก็ปาเข้าไปเกือบสามชั่วโมง เสี่ยวเป่าเบื่อจนได้หลับบนโซฟาไปนานแล้ว เปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิมของตัวเอง เชียวเยว่เมิ่งก็คิดได้ว่าเห้ออี้ลั่วต้องขับรถ ก็เลยเดินไปหน้าโซฟาแล้วอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา เสี่ยวเป่าเพียงแค่ลืมตาขึ้นมาแบบขี้เกียจเมื่อโดนรบกวน พอเห็นว่าเป็นเชียวเยว่เมิ่งก็หลับตานอนลงไปอย่างดีๆ เห้ออี้ลั่วก็ถือกระเป๋าของเชียวเยว่เมิ่งเดินตามหลังมา จากนั้นก็ช่วยเธอเปิดประตูรถ เชียวเยว่เมิ่งเข้าไปนั่งบนรถ คิดได้ว่าเมื่อกี้เห้ออี้ลั่วกับเสี่ยวเป่าทำท่าเหมือนจะไม่ถูกกัน จึงพูดขึ้นว่า "วิวล่าอยู่ไกลเกินไปหน่อย เอาแบบนี้คืนนี้ก็ให้เสี่ยวเป่ามานอนที่บ้านฉันก่อนหนึ่งคืน ลองดูว่าเขาจะปรับตัวได้ไหม?” ภายในดวงตาของเห้ออี้ลั่วมีแสงวาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว "ได้ " "แล้วเสื้อผ้าของเขาล่ะ" "ผมจะโทรไปบอกพ่อบ้านให้เอามาส่ง" เชียวเยว่เมิ่งพยักหน้าแล้วพูดว่า " คุณไม่รู้สึกว่าฉันรีบร้อนที่จะเข้าหาคุณกับเสี่ยวเป่ามากเกินไปเหรอ?" "รีบร้อนเข้าหา" เห้ออี้ลั่วตอบกลับไปอย่างขบขัน "คุณเป็นภรรยาของผมแล้ว ผมชอบที่คุณสนิทสนมกับเสี่ยวเป่าเป็นอย่างมาก" "เห้ออี้ลั่ว ฉันคิดว่าความคิดนี้ไม่ค่อยถูกนะ เห็นชัดๆว่าถูกขอแต่งงาน แต่ทำไมฉันยังรู้สึกว่าฉันบังเอิญเกาะขาใหญ่ๆของคุณได้ล่ะ ความห่างชั้นของฐานะเรามันต่างกันเกินไป" " งั้นพรุ่งนี้ผมจะให้คนโอนเงินของผมใส่ไปในบัญชีชื่อของคุณ แบบนี้คุณจะได้ไม่รู้สึกว่าต่างชั้นกันแล้ว" "ฉันจริงจังนะ" "ผมก็จริงจัง" เชียวเยว่เมิ่งมองไปที่ด้านหลังศีรษะของเห้ออี้ลัวสักพักหนึ่ง ก็ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำเรื่องนี้กับเขา ** ขับรถไปถึงข้างล่างบ้านของเชียวเยว่เมิ่ง พ่อบ้านก็ได้มาถึงไว้แล้ว เห้ออี้ลั่วและเชียวเยว่เมิ่งเดินลงมาจากรถ พ่อบ้านก็หยิบกระเป๋าสองใบลงมา "คุณชาย คุณผู้หญิง เสื้อผ้าของคุณชายน้อยอยู่ในนี้หมดแล้วครับ" เชียวเยว่เมิ่งถูกการเรียกชื่อของพ่อบ้านทำให้รู้สึกหนาวเย็น หัวเราะอึดอัดแล้วพูดว่า "รบกวนคุณแล้ว" "เป็นความดูแลของผมครับ" เห้ออี้ลั่วเดินเข้ามา ถือกระเป๋าสองใบเดินขึ้นบ้านไป เชียวเยว่เมิ่งก็เดินอุ้มเสี่ยวตามขึ้นไป ลั่วหมิงเม่ยเปิดประตูบ้านออกมา ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเสี่ยวเป่านอนอยู่ในอ้อมกอดของเชียวเยว่เมิ่ง มีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็ว "นี่เสี่ยวเป่าใช่ไหม?" "ใช่ครับ หลับไปตอนไปลองชุดแต่งงาน วันนี้ก็ให้เขาพักที่นี่ก่อน หวังว่าจะไม่รบกวนคุณลุงกับคุณป้านะครับ" "ไม่รบกวน ๆ ไม่ต้องยืนคุยกันอยู่นอกบ้านแล้ว รีบเข้ามา " ลั่วหมิงเม่ยลดเสียงให้ต่ำลงแล้วพูด กลัวว่าจะทำเสี่ยวเป่าตกใจ "พ่อกับแม่อยู่คุยกับเห้ออี้ลั่วก่อน หนูจะพาเสี่ยวเป่าขึ้นไปนอนบนเตียง" เชียวเยว่เมิ่งอุ้มเสี่ยวเป่าเข้าไปถึงในห้อง เสี่ยวเป่าเพียงแค่ดิ้นเล็กน้อย แล้วหันหน้านอนต่อไปอีกครั้ง เชียวเยว่เมิ่งนั่งมองคิ้วเล็กๆของเสี่ยวเป่าอยู่ข้างๆเตียง มุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ในห้องรับแขก เห้ออี้ลั่วหยิบสมุดสีแดงที่คล้ายคลึงกับบัตรเชิญออกมาหนึ่งเล่มจากกระเป่าเสื้อ แล้วส่งให้ลั่วหมิงเม่ยและเชียวไห่ซิงอย่างนอบน้อม "คุณลุงคุณป้าครับ นี่คือวันเวลาที่คุณพ่อคุณแม่ให้คนดูเวลาที่เหมาะสมให้แล้วครับ เชิญท่านทั้งสองลองดู" เชียวไห่ซิงรับสมุดสีแดงเล่มนั้น ดูครั้งหนึ่งแล้วส่งต่อให้ลั่วหมิงเม่ย แล้วพูดว่า " แล้วพ่อตาแม่ยายทางนั้นมีวันในใจหรือยังล่ะ?" "คุณพ่อคุณแม่ให้ท่านทั้งสองเป็นคนกำหนดครับ พวกเรามาสู่ขอลูกสาวอันเป็นที่รักของพวกท่าน วันแต่งงานสมควรมอบให้ท่านทั้งสองเป็นคนกำหนด" เชียวไห้ซิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ "งั้นก็เอาวันที่ 29 แล้วกัน จัดงานแต่งเสร็จก็ตามมาด้วยเทศกาลปีใหม่ พอเอางานแต่งกับงานเทศกาลปีใหม่เข้าด้วยกันแล้วเวลาจะได้นานขึ้นหน่อย "ได้ครับ" เชียวไห่ซิงและลั่วหมิงเม่ยมองไปที่สมุดสีแดงเล็กๆนั้น ในใจกลับไม่ค่อยมีความรู้สึกเป็นห่วงอะไรเท่าไหร่เลย งานแต่งงานสายฟ้าแลบ ก็ไม่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เพียงแค่เจอครอบครัวและคนที่ดี เวลาก็ไม่มีความจำเป็น จนถึงปัจจุบันท่าทีที่เห้ออี้ลั่วและคนตระกูลเห้อแสดงออกมาทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบ ขนาดเสี่ยวเป่ายังยอมรับเชียวเยว่เมิ่งได้แล้ว พวกผู้ใหญ่สามารถแสดงได้ แต่เด็กแสดงไม่ได้ เชียวเยว่เมิ่งที่ได้ยินคำที่พวกเขาสามคนพูดคุยกัน ภายในใจก็มีคลื่นเล็กๆเกิดขึ้น * ยามเช้าของวันต่อมา เชียวเยว่เมิ่งหมุนตัวอย่างช้าๆ ก็รู้สึกว่าภายในอกมีหัวขนปุ๋ยๆนอนคดออยู่ข้างใน เธอลืมตาขึ้นก็พบว่าเป็นเสี่ยวเป่า เธอถึงคิดเรื่องที่พาเสี่ยวเป่ากลับมาบ้านเมื่อวานได้ "ที่รัก ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ" เสี่ยวเป่ามองเธอลัวยิ้มตาหยี ใช่ใบหน้าน้อยๆถูไปมาบนหน้าของเชียวเยว่เมิ่ง มือข้างหนึ่งของเชียวเยว่เมิ่งวางไว้บนก้อนน้อยๆของเสี่ยวเป่า ส่วนมืออีกข้างก็ตบอย่างเบาๆไปที่หลังที่อ่อนนุ่มและบอบบางของเขา เธอพบว่า เธอไม่ได้ชอบเด็กเป็นพิเศษอะไร แต่กับเสียเปล่าเธอกลับไม่เคยรู้สึกรำคาญเลย "หิวหรือยังจ๊ะ "เสี่ยวเป่าหยุดการกระทำที่กำลังคลอเคลียอยู่ตรงลำคอของเชียวเยว่เมิ่ง แล้วพยักหน้าลงอย่างเบาๆ