บทที่25 พาตุ๊กตาไปทำงาน

บ๗ที่25 พาตุ๊กตาไปทำงาน "ถ้าอย่างนั้นเรารีบลุกกันเถอะ พ่อกับแม่ของพี่ต้องเตรียมของอร่อยๆไว้แล้ว เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ" เชัยวเยว่เมิ่งพูดไปด้วย ก็อุ้มเสี่ยวเป่าให้ลุกขึ้นมานั่งด้วย แล้วกระโดดวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะการกระทำที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของเธอทำให้เสี่ยวเป่าใช้แขนสั้นๆของเขาออกแรงกอดไปที่คอของเธอ ตั้งแต่เมื่อคืนเฉียวเยว่เมิ่งก็ได้เอาอุปกรณ์ล้างหน้าของเสี่ยวเป่ามาวางไว้ตรงบนอ่านล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว เธอหยิบแก้วเล็กๆ ไม้แปรงฟัน ยาสีฟันเด็กเล็กๆลงมา แล้วยัดใส่ไปในมือของเสี่ยวเป่า หลังจากนั้นก็หมุนตัวไปหยิบอุปกรณ์ล้างหน้าของตัวเอง ดูจากพฤติกรรมปกติของเสี่ยวเป่าแล้ว จะเห็นได้ว่าเขาเป็นเด็กที่มีความเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกัน เด็กแบบนี้จะไม่ชอบที่สุดตรงที่พวกผู้ใหญ่ทำกับเขาราวกับว่าเขายังเป็นเด็ก เชียวเยว่เมิ่งก็ไม่คิดจะเปลี่ยนความรู้สึกที่มีทันที โดยการไปช่วยเขาทุกเรื่อง ผลปรากฏว่า หลังจากที่เสี่ยวเป่ารับแก้วเล็กไป ก็บีบยาสีฟันลงบนแปรงแล้วแปรงได้อย่างคล่องแคล่ว หลังจากหนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่ล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เชียวเยว่เมิ่งก็อุ้มเสี่ยวเป่ากลับไปบนเตียง แล้วถามว่า "ใส่เสื้อผ้าเองได้ใช่ไหม?" เสี่ยวเป่าพยักหน้า เชียวเยว่เมิ่งหอมไปที่แก้มของเขาหนึ่งครั้ง จากนั่นก็ไปค้นกระเป๋าทั้งสองใบของเขา แก้มเสี่ยวเป่าแดงระรื่นขึ้น เหม่อลอยไปไม่รู้สึกตัว เชียวเยว่เมิ่งค้นไปสักพัก เห็นว่ามีเสื้อฮูดหมีพูอยู่ชุดหนึ่ง จึงหยิบออกมา "วันนี้อากาศไม่เลว ใส่ตัวนี้เป็นไงบ้าง?" เสี่ยวเป่ามองเสื้อฮูดที่ดูปัญญาอ่อนและซื่อบื้อตัวนั้น พยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แล้วออกแรงเปลี่ยนเสื้อด้วยตัวเอง ในขณะที่ทั้งสองคนลงบันได ลั่วหมิงเม่ยกำลังวุ่นวายอยู่ที่ห้องครัว เชียวไห่ซิงลดน้ำดอกไม้อยู่ตรงระเบียง "พ่อแม่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ" "ตื่นกันแล้วเหรอ?" ลั่วหมิงเม่ยพูดยิ้ม แล้วจัดการนำอาหารเช้ามาวางเรียงบนโต๊ะ เสี่ยวเป่าหันหน้าจอมินิแท็บเล็ตไปยังด้านหน้าของลั่วหมิงเม่ย ด้านบนเขียนไว้ว่า " คุณตาคุณยาย อรุณสวัสดิ์ครับ" ลั่วหมิงเม่ยมองไปยังอักษรสองสามตัวนั้น แล้วหันกลับมามองใบหน้าน่ารักๆของเสี่ยวเป่าอีกครั้ง นึกเรื่องที่เขาได้พบเจอขึ้นมาได้ ขอบตาอดไม่ได้ที่จะแดงขึ้นมา "อรุณสวัสดิ์เหมือนกันจ๊ะเสี่ยวเป่า รีบนั่งลงทานข้าวเช้าเถอะ เชียวไห่ซิงคุณก็เหมือนกัน หลานชายทักทายคุณแล้ว คุณรีบมาที่โต๊ะอาหารได้แล้ว ไม่ต้องให้หลานของฉันต้องรอนาน" "มาแล้ว" เชียวเยว่เมิ่งพูดไปก็มาถึงข้างโต๊ะอาหาร หัวเราะเหอๆมองเสี่ยวเป่าแล้วพูดว่า"คุ้นกับที่นอนไหมจ๊ะ?" เสี่ยวเป่าเขียนตอบบนมินิแท็บเล็ตว่า "หลับสบายมากครับ" "แบบนั้นก็ดีแล้ว ต่อจากนี้อยากมาพักที่นี่อีก ที่นี่ก็ต้อนรับหนูทุกเมื่อ อย่าได้เกรงใจเด็ดขาด" "ขอบคุณครับคุณตา" หลังจากทั้งสี่คนร่วมกันทานอาหารเช้าท่ามกลางบรรยากาศที่กลมกลืนเสร็จแล้ว เชียวเยว่เมิ่งก็ออกจากบ้านไปทำงาน เสี่ยวเป่าเห็นว่าเธอกำลังจะไปทำงาน ก็จะตามเธอไปที่โรงพยาบาล เชี่ยวเยว่เมิ่งเห็นถึงความมุ่งมั่นของเขา ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะกลัวว่าภูมิคุ้มกันของเขาจะต่ำเกินไป ในโรงพยาบาลง่ายต่อการติดเชื้อของแบคทีเรีย ดังนั้นเลยส่งข้อความไปสอบถามสถานการณ์กับเห้อออี้ลั่ว เชียวเยว่เมิ่ง : "ผู้อำนวยการเห้อคะ เสี่ยวเป่าจะตามฉันไปทำงานด้วย คุณว่าไงคุณคะ?" ผ่านไปซักพักเขาถึงตอบกลับมาว่า "ให้เขาตามไปเถอะ" เชียวเยว่เมิ่งมองดูข้อความที่ไร้ความรับผิดชอบนั้นแล้วกรอกตาไปมาในใจหลายรอบแล้ว จึงเคลื่อนรถออกไปยังโรงพยาบาล เมื่อถึงห้องทำงาน ดวงตาทั้งคู่ของเสี่ยวอันมองเสี่ยวเป่าอย่างกับมีแสงประกายออกมาวิบวาบ เชียวเยว่เมิ่งดึงเสี่ยวเป่าให้มาอยู่ตรงตำแหน่งที่ตัวเองยืน แล้วพูดว่า "เสี่ยวอัน วันนี้เธอดูแลเสี่ยวเป่าให้เป็นพิเศษหน่อยนะ" "ได้ค่ะพี่เชียว พี่วางใจมอบหน้าที่นี้ให้กับหนูได้เลยค่ะ" เชียวเยว่เมิ่งใช้สายตาที่พูดอะไรไม่ออกมองผู้ช่วยกี่ครั้ง แล้วใช้เสียงที่เบากำชับว่า "เขาค่อนข้างพิเศษ เธอไม่ต้องไปแตะต้องตัวเขานะ เข้าใจไหม? " เสี่ยวอันมองเชียวเยว่เมิ่งอย่างรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจแล้วพยักหน้าอย่างงงงวย เชียวเยว่เมิ่งเห็นดังนั้นก็คิดว่า ดูเหมือนวันนี้เธอคงทำงงทำงานไม่ได้แล้ว ช่วงเช้า เชียวเยว่เมิ่งก็ยังคงไปตรวจคนไข้เหมือนตามปกติ และเสี่ยวเป่าก็ไม่ได้รบกวนการทำงานของเธอมากจนเกินไป เวลาส่วนใหญ่ก็จะนั่งดูมินิแท็บเล็ตอยู่บนเตียงคนไข้ข้างๆ มีการขอน้ำดื่มบ้าง ขอเข้าห้องน้ำบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนเวลาอื่นๆก็เป็นเหมือนกับคนล่องหน เป็นเด็กดีจนน่าเหลือเชื่อ ช่วงกลางวัน หลังจากที่ทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว เชียวเยว่เมิ่งก็พาเสี่ยวเป่าไปที่หอพักบุคลากร ตามกำลังของเธอแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะแยกตัวออกไปพักที่คอนโดส่วนตัว แต่นักศึกษาแพทร์ของโรงพยาบาลหย่าเต๋อมีน้อย เพราะฉะนั้นเมื่อเทียบสวัสดีกับโรงพยาบาลอื่นๆในระดับเดียวกันแล้วถือว่าดีกว่าส่วนหนึ่ง เชียวเยว่เมิ่งเดินจูงมือนุ่มนิ่มของเสี่ยวเป่าเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ของเขา แล้วพูดว่า" ตอนบ่ายพี่ยังต้องทำงาน พักผ่อนยามบ่ายที่นี้ได้ไหมจ๊ะ? เสี่ยวเป่ามองของตกแต่งที่เรียบง่ายภายในอพาร์ทเม้นท์ แล้วพยักหน้า จากนั้นก็หาวอย่างอ่อยเพลียครั้งหนึ่ง ถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปบนเตียง เชียวเยว่เมิ่งลูบผ้าห่มดู มีความรู้สึกว่าเย็นนิดนึง จึงเปิดเครื่องทำความอุ่นผ้าห่ม จนกระทั่งทั่วทั้งผ้าห่มอบอุ่นขึ้นมา ถึงจะปิดเครื่องทำความอุ่นผ้าห่ม แล้วขึ้นไปพักผ่อนบนเตียง ** ในขณะที่เชียวเยว่เมิ่งสะลืมสะลืออยู่นั้น ก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ "เธอรีบลุกขึ้นมารับ "ฮัลโหล" "พี่เซียว ญาติคนไข้ฉุกเฉินเมื่อวานก่อเรื่องแล้ว" เสียงของเสี่ยวอันมีความสะอื้น ชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องเล็ก "เธอไม่ต้องรีบ พูดช้าๆ" เชียวเยว่เมิ่งพูดไปด้วยสวมเสื้อโดยใช้มือเดียวไปด้วย "พวกเขาพูดว่า วิธีการรักษาของพวกเราผิดพลาด เจตนาล่าช้าในการรักษาคนไข้ ทำให้เกิดบาดแผลที่รักษาไม่ได้ ตอนนี้หัวหน้าก็ไม่อยู่ที่โรงพยาบาล เรื่องเลยตกมาอยู่กับพวกเรา" "เธออย่าร้อนรนไป ฉันจะไปเดี๋ยวนี้" หลังจากเชียวเยว่เมิ่งวางสาย ก็มองไปที่ใบหน้าของเสี่ยงเป่าที่ยังคงนอนหลับอยู่เลยอยู่ เลยหยิบมินิแท็บเล็ตของเขาแล้วพิมพ์เข้าไปประโยคหนึ่งบอกว่า ถ้าตื่นแล้วให้โทรหาเธอ แล้วเธอก็ตั้งค่าหน้าจอโทรศัพท์แบบไม่ให้ดับ ** เชียวเยว่เมิ่งวิ่งมาถึงอาคารตึกที่ประจำอยู่ ก็เห็นว่าลิฟท์กำลังถูกใช้งานอยู่ เลยวิ่งตรงไปที่ห้องบันไดนิรภัย ยังไปไม่ถึงชั้นของตำแหน่งห้องทำงานที่เธออยู่ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอย่างดัง ฟังจากแค่เสียง ก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้วุ่นวายขนาดไหน "พวกหมอกำมะลอพวกนี้ รักษาลูกชายของฉันจนกลายเป็นสภาพอะไรแล้ว? ในสายตาของพวกคุณสักแต่จะหาเงิน มโนธรรมของพวกคุณโดนสุนัขคาบไปกินกันหมดแล้วเหรอ? จากนี้พวกคุณจะให้เด็กอายุ 15 ปี มีชีวิตต่อไปได้ยังไง? จะให้ครอบครัวของฉันอยู่ต่อไปได้ยังไง?" เสียงที่แทบจะขาดใจของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากระเบียงทางเดิน และยังมีเสียงตุบๆดังมาพร้อมกันกับเสียงนั้นด้วย เชียวเยว่เมิ่งหายใจเข้าลึกๆผลักประตูนั้นนิรภัยให้เปิดออก แล้วพูดเสียงเย็นว่า"พวกคุณกำลังทำอะไรกัน? มีธุระก็คุยธุระ อย่าได้รบกวนการพักผ่อนของคนไข้ท่านอื่น" เสี่ยวอันได้ยินเสียงของเชียวเยว่เมิ่ง ก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแรง การปรากฏตัวของเชียวเยว่เมิ่งทำให้ทางเดินที่กำลังวุ่นวายเงียบลงขณะหนึ่ง และการกระทำของผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ท่ามกลางเหล่าพยาบาลก็หยุดลง หันหน้ามามองเชียวเยว่เมิ่ง แล้ววิ่งเข้ามาหาเธออย่างเร็ว "คุณนี่เอง ที่เป็นหมอไม่มีจรรยาบรรณแพทย์ เป็นคนที่รักษาลูกชายของฉันผิดพลาด ฉันไม่จบกับคุณแน่ๆ เชียวเยว่เมิ่งมองผู้หญิงที่ยิ่งพุ่งเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆคนนั้นอย่างเย็นชา ท่ามกลางเสียงตกใจของผู้คน เธอก็จับเข้าไปที่มือที่ต้องการจะคว้าเสื้อของเธอไว้แน่น มือของผู้หญิงคนนั้นถูกเชียวเยว่เมิ่งกุมเอาไว้ ขยับไม่ได้ ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว มองเชียวเยว่เมิ่งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง แล้วอยู่ๆเธอก็พ่นน้ำไหลออกมาอย่างกะทันหัน เชียวเยว่เมิ่งเอียงหัวหลบ แต่ผมของเธอก็ยังโดนน้ำลายอยู่ดี เชียวเยว่เมิ่งพูดเสียงเย็นว่า "ถ้าคุณคิดว่าโรงพยาบาลของเราล้มเหลวในการรักษาลูกชายของคุณ ก็โปรดนำข้อเท็จจริงมาพูดกัน อย่าได้กระทำพฤติกรรมที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ เจ้าหน้าที่พยาบาลของเราก็ไม่มีหน้าที่ต้องมารับฟังเหตุผลของที่คุณพูดออกมา"