บทที่26ญาติคนไข้ก่อเรื่อง

บ๗ที่26ญาติคนไข้ก่อเรื่อง "ถุย! ฉันเป็นแค่ผู้หญิงชนบทคนหนึ่งจะไปรวบรวมหลักฐานอะไรได้ คุณพูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมพวกคุณไม่ไปดูลูกสภาพตอนนี้ของลูกฉันล่ะ?ดูว่าแผลของเขาติดเชื้อจนกลายเป็นสภาพไหนแล้ว?เขาพูดไม่ได้ กินก็ไม่ได้ ต่อไปพวกคุณจะให้เขาทำยังไง?" "อาการเหล่านี้เป็นอาการที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในการรักษาเบื้องต้น ถือได้ว่าพวกเราจัดการกับบาดแผลของคนไข้อย่างเหมาะสมแล้ว ความเจ็บปวดทรมานของคนไข้ก็ไม่ใช่ว่าสามารถที่จะหลีกหนีได้ทั้งหมด นี่ถือว่าเป็นความรู้ทั่วไป" เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเชียวเยว่เมิ่งไม่สามารถรังควานได้เหมือนกับพวกพวกพยาบาลพวกนั้น ก็คิดจะลงไปโวยวายกับพื้น เชียวเยว่เมิ่งดูความคิดของเธอออก จึงจับไปที่มือของเธอไม่ปล่อย และจงใจดึงรั้งเธอไว้ ทั้งสองต่างวัดกำลังกันอยู่ เชียวเยว่เมิ่งรีบส่งสายตาให้เสี่ยวอัน รีบไปพา รปภ.มาอย่างไม่ให้ใครเห็น เสี่ยวอันรู้ความ รีบจากไปทันที เชียวเยว่เมิ่งมองไปยังผมของคนตรงหน้าอีกครั้ง เสื้อผ้าของผู้หญิงคนนั้นยับยุ่งเหยิงไปหมด แล้วพูดว่า" คุณพูดว่าโรงพยาบาลของเราล้มเหลวในการรักษาลูกชายของคุณ ทางเราจะขออธิบายให้คุณอีกทีอย่างละเอียด หลังจากที่คุณสงบสติอารมณ์ลงแล้ว ก่อนถึงตอนนั้น คุณควรอธิบายให้ดิฉันฟังก่อนว่า ตั้งแต่เมื่อวานที่ลูกคุณเข้าโรงพยาบาลจนถึงวันนี้ค่ายารักษา ค่าพักโรงพยาบาล ก็ยังไม่ได้จ่ายแม้แต่หยวนเดียว สำหรับกรณีฉุกเฉินนโยบายของโรงพยาบาลคือยึดถือหลักการรักษาก่อนแล้วค่อยจ่าย ในขณะที่ตัวของคนไข้ถูกส่งมาถึงโรงพยาบาล วินาทีแรกทางเราได้ให้การรักษาโดยใช้เงื่อนไขการรักษาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด และมั่นใจในความปลอดภัยสุขภาพของคนไข้ และแน่นอนว่าปัญหาเรื่องเงินไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการรักษาเลย แล้วคุณล่ะ คุณได้ทำอะไรในฐานะของญาติคนไข้? คุณรู้ถึงสถานการณ์อาการของคนไข้ไหม?" ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงไปเพราะคำพูดของเชียวเยว่เมิ่ง จากนั้นก็กรีดร้องแล้วพูดว่า "เห็นหรือยัง? ทุกคนเห็นหรือยัง? นี่คือสิ่งที่หมอคนนี้ปฏิบัติกับญาติคนไข้ ลูกของฉันเจ็บปวดจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว เธอไม่เพียงแต่ไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่อย่างฉัน แล้วยังจะพูดคำน้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรง(พูดมากแต่มีสาระน้อย)พวกนี้กับฉันเธอ เธอหาว่าฉันไม่มีการศึกษา จงใจจะดูถูกฉัน หมอที่ตาสุนัขมองคนต่ำแบบนี้ จะไปมีความสามารถขนาดไหนเชียว” เสียงอันเจ็บปวดทรมานถึงที่สุดของผู้หญิงคนนั้น ได้ดึงดูดญาติคนไข้และคนไข้จำนวนมากให้พากันมาล้อมดู ทุกคนชี้ไม้ชี้มือถึงไปยังเชียวเยว่เมิ่ง เชียวเยว่เมิ่งมองไปที่ใบหน้าได้ใจของผู้หญิงคนนั้น ภายในใจยิ่งเย็นเหยียบขึ้น สำหรับคนที่ไม่พูดเหตุผล หน้าไม่อายแล้ว การไว้หน้าเธอก็คงจะเกรงใจกันเกินไป แต่เธอก็ไม่สามารถพูดออกไปได้โดยตรง เธอต้องคำนึงถึงภาพลักษณ์ของโรงพยาบาลและความเป็นส่วนตัวของคนไข้ เมื่อเธอคิดได้ดังนั้น ก็พูดเสียงเย็นขึ้นว่า"ญาติคนไข้ท่านนี้จะสงสัยเกี่ยวกับความสามารถในฐานะการเป็นหมอของดิฉัน ดิฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด หากว่าโรงพยาบาลอื่นมีวิธีการรักษาที่ดีกว่าทางโรงพยาบาลของเรา เราก็ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆที่คุณจะหาโรงพยาบาลใหม่ที่มีการรักษาดีกว่ามาช่วยรักษาลูกชายของคุณอีกครั้ง แต่ก่อนหน้านั้นรบกวนคุณช่วยชำระค่ารักษาพยาบาลที่ค้างชำระก่อน จากนั้นค่อยมาคุยปัญหาเรื่องความสามารถในการรักษาของดิฉัน เจ้าหน้าที่พยาบาลของเราก็ไม่สามารถที่จะไม่เก็บค่าบริการรักษา ค่ายา นอกจากนี้หลังจากถูกด่าแล้ว จะไม่เก็บค่ารักษาสักหยวนเลย ทางเราก็เสียเปรียบซิคะ" "คุณเอาลูกชายของฉันมาขมขู่ฉันเหรอ?" ร่างผู้หญิงคนนั้นสั่นไปด้วยความโกรธ เชียวเยว่เมิ่งจ้องมองเธออย่างนิ่งๆแต่แรงบีบบนมือกลับไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย ริมฝีปากของผู้หญิงคนนั้นสั่นเทา ขอบตาแดงก่ำ เมื่อเชียวเยว่เมิ่งรับรู้ว่าเธอจะร้องไห้ ก็หันหน้าไปหาทุกคนที่กำลังล้อมดูอยู่ แล้วพูดโดยใช้น้ำเสียงที่ดังขึ้นว่า "ทุกท่าน ทุกท่านก็ได้ดูความคึกคักกันพอแล้ว วิดีโอที่ควรถ่ายก็ถ่ายไปแล้ว อยากจะด่าว่าโรงพยาบาลของเราหรือตัวดิฉันเองว่าไม่มีจรรยาบรรณแพทย์ เป็นโรงพยาบาลที่โหดเหี้ยม เป็นหมอที่อำมหิตก็ขอโปรดให้พิจารณาอย่างรอบคอบก่อน อย่าได้ออกความคิดเห็นแทนคนอื่นโดยไม่รู้เรื่องราวจริงๆ สำหรับเรื่องส่วนตัวของคนไข้ดิฉันก็ไม่อยากเปิดเผยรายละเอียดมากจนเกินไป เมื่อวานทางโรงพยาบาลได้รับเคสคนไข้ฉุกเฉินมาหนึ่งราย ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาลก็ได้ทำการผ่าตัดเป็นระยะเวลา 5 ชั่วโมง ค่ายาที่ใช้ในการผ่าตัดทั้งหมด 6534 หยวน ค่าพักโรงพยาบาล 200 หยวน และยาที่ใช้ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้อีก 3214 หยวน คิดรวมทั้งหมดคือ 9948 หยวน และในตอนที่พยาบาลของเราติดต่อให้ทางญาติคนไข้ชำระเงินหลายต่อหลายครั้ง ทางญาติกลับไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรทั้งสิ้น และเงียบหายไปตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่าย ในระหว่างนี้พวกเราก็ยังคงไม่ได้หยุดการดูแลรักษา พอวันนี้ญาติคนไข้ปรากฏตัว ก็ก่อเรื่องวุ่นวายที่โรงพยาบาล คิดว่าวิธีการรักษาของเรามีปัญหา และยังมีจุดประสงค์ที่จะทำให้โรงพยาบาลหย่าเต๋อของเราเสียชื่อเสียง เสียงของเชียวเยว่เมิ่งหยุดลงชั่วคราวแล้วพูดต่อว่า "สิ่งที่ดิฉันจะพูดก็มีแค่นี้ หากว่าทุกท่านอยากจะโพสต์ความคิดเห็นส่วนตัวลงบนบอร์ดเพื่อนของคุณเอง ดิฉันก็จะไม่คัดค้าน พอเรื่องใหญ่โตขึ้น โรงพยาบาลของเรามือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง โปรดขอให้ทุกท่า อย่าได้ส่งผลรบกวนต่อการทำงานที่ยุ่งมากของพวกเราจนมากเกินไปนะคะ" พอพูดจบเชียวก็ปล่อยมือที่บีบอยู่ของผู้หญิงคู่กรณีออก ผู้หญิงคนนั้นลงไปนั่งกับพื้นเมื่อไม่มีคนรั้งเอาไว้ เวลานั้นเอง เสี่ยวอันก็พา รปภ. เข้ามา ผู้หญิงคนนั้นเห็นสถานการณ์ ก็หันไปมองเชียวเยว่เมิ่งอย่างโกรธๆแล้วพุ่งตรงเข้าไปหาเชียวเยว่เมิ่ง เชียวเยว่เมิ่งที่กำลังหันไปอธิบายเรื่องก่อนหน้านั้นกับ รปภ. ไม่มีใครเห็นการกระทำของผู้หญิงคนนั้น "พี่เชียว ระวัง" เสียวอันร้องตะโกนออกมาอย่างตกใจ เชียวเยว่เมิ่งยังไม่ทันหันกลับ แผ่นหลังก็ถูกของหนักๆชนเข้าให้ แล้วล้มตัวลงไปด้านหน้าอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ตำแหน่งที่เธอยืนอยู่คือตรงหน้าประตูนิรภัย และประตูที่เธอเปิดเอาไว้แต่แรกก็ไม่ได้ปิด ด้านล่างคือบันไดชั้น เชียวเยว่เมิ่งคิดจะจับไปที่ราวบันไดตามสัญชาตญาณ แต่ลืมไปว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเธอก็ตกลงมาเพราะความเฉือย(แรงโน้มถ่วงของกฎทางฟิกสิกส์) ตำแหน่งที่ผู้หญิงคนนั้นตกลงไปพอดีกับบันไดข้างที่มีราวจับ แรงของเธอพุ่งไปโดนมือของเชียวเยว่เมิ่ง เชียวเยว่เมิ่งล้มลงไปโดยไม่มีอะไรมายึดเหนี่ยว ในขณะที่ตกลงไปเธอทำได้เพียงแค่ยกแขนขึ้นมาปกป้องหัวของตัวเอง ** ในห้องทำงาน เสี่ยวอันคอยดูอยู่ข้างๆอย่างเป็นกังวล "พี่เชียว เจ็บไหมคะ?" "ยังดี"เชียวเยว่เมิงเพิ่งขยับเล็กน้อย อาการปวดก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน เชียวเยว่เมิ่งสูดลมหายใจเข้าด้วยความเจ็บ ฟันกระทบกันเล็กน้อย เสี่ยวอันมองเธออย่างเป็นกังวล แล้วพูดว่า "พี่เชียว ไม่เช่นนั้นลองไปที่ศัลยกรรมกระดูกไหม?" "ตอนเลิกงานยังไม่ดีขึ้นค่อยไปดู" เชียวเยว่เมิ่ง ลองขยับดูอีกครั้ง แต่ก็ยังคงปวดจนฟันกระทบกันอยู่ดี เธอสูดอาการเย็นๆเข้าไปอีกสองสามครั้งจึงจะดับอาการชั่วคราวที่อยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆลงได้ เชียวเยว่เมิ่งสอดมือเข้าไปด้านในกระเป๋าเสื้อ อยากจะควักโทรศัพท์ออกมาดูว่ามีข้อความจากเสี่ยวเป่าหรือเปล่า เพื่อเลี่ยงไม่ให้เสี่ยวเป่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ภายในอพาร์ทเม้นท์ของคนแปลกหน้า นึกได้นึกไม่ถึงว่าพอลูบคลำกระเป๋าเสื้อที่อยู่บนร่างกายทั้งหมดแล้ว แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาโทรศัพท์ "พี่เชียว กำลังหาอะไรอยู่คะ?"เสี่ยวอันถามอย่างไม่เข้าใจ "โทรศัพท์ของฉันหายไปแล้ว เธอลองไปหาที่ห้องบันไดดูให้หน่อยว่าตกอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า" "อ๋อ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ พี่เชียวอย่าได้กังวล" "รีบไปได้แล้ว" "ค่ะ" เสี่ยวอันพูดแล้วก็วิ่งออกห้องทำงานไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม ผ่านไปสักพักใหญ่ เธอถึงถือโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกกลับมา"โทรศัพท์ของพี่ตกอยู่ตอกมุมระหว่างถังขยะและกำแพงไม่แปลกที่ทุกคนจะไม่สังเกตเห็น” "พี่เชียวพี่ลองเปิดเครื่องดูว่ายังใช้ได้ไหม?" "ขอบใจจ้ะ เสี่ยวอันจื่อ" "ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ในระหว่างที่เกาะขาใหญ่ๆของพี่อยู่ สามารถใช้แรงงานฟรีได้" เชียวเยว่เมิ่งมองไปที่เขาอย่างขบขันครั้งหนึ่ง รับโทรศัพท์มา แล้วกดลงไปที่ปุ่มเปิดเครื่อง หลังจากที่มีการสั่นสะเทือนสองสามที ก็ไม่มีการตอบสนองอะไรอีก เชียวเยว่เมิ่งลองดูอยู่หลายครั้ง ผลมันก็ยังเหมือนเดิม เธอเอียงหัวมองเวลาจากนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องของเธอ พบว่าถึงสองโมงครึ่งแล้ว เสี่ยวเป่านอนไปสองชั่วโมงแล้ว น่าจะตื่นแล้ว