บทที่27 เมื่อก่อน เขาก็เคยเกลียดผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้

บ๗ที่27 เมื่อก่อน เขาก็เคยเกลียดผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้ "เสียวอันให้ฉันยืมโทรศัพท์หน่อย" "ได้ค่ะ"เสี่ยวอันรีบส่งโทรศัพท์มาให้ "จะโทรหาผู้อำนวยการเห้อน้อยใช่ไหมคะ?" อารมณ์ที่เดิมทีก็วิตกกังวลอยู่แล้วของเชียวเยว่ถูกวิธีการเรียกชื่อของเสี่ยวอันทำให้รู้สึกขบขัน "ใช่" "ถ้าอย่างนั้นเมื่อโทรเสร็จแล้วก็จำไว้ว่าให้ลบบันทึกการโทรทิ้ง ถ้าไม่อย่างนั้น หนูอาจจะอดใจไม่ไหวโทรไปรบกวน" เชียวเยว่เมิ่งยิ้มแล้วกดโทรออกไปยังเบอร์ของเสียวเป่า แต่ได้ยินเพียงแค่สายไม่ว่าง พอลองโทรต่อเนื่องอีกกี่ครั้ง ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เชียวเยว่เมิ่งขมวดคิ้ว ยื่นโทรศัพท์คืนให้เสี่ยวอัน แล้วพูดว่า"อีกสักครู่ถ้าหากว่าหัวหน้าเรียกหาพี่ ก็บอกท่านว่าพี่ออกไปข้างนอกสักพัก กลับมาแล้วพี่จะไปพบเขาเอง" "ขาของพี่ยังเจ็บอยู่ จะไปที่ไหนหรอคะ? ให้ฉันช่วยไปแทนเถอะ" "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวรอแจ้งหัวหน้าให้ก็พอแล้ว" เชียวเยว่เมิ่งพูดจบ ก็เดินขากระโผกกระเผกออกไป พอเดินไปได้สิบกว่าเมตร แผลของเธอก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ความเจ็บปวดก็เพิ่มทวีขึ้นกว่าก่อนหน้านี่ไม่น้อยเลย เชียวเยว่เมิ่งคิดได้ว่าเสียวเป่าโทรติดต่อเธอไม่ได้ ซึ่งยังอยู่ในสภาพล้อมของคนแปลกหน้า เธอก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงขึ้นมาทันใด แต่ทำได้เพียงแค่ลากขาที่บาดเจ็บให้เดินไปจนถึงข้างล่างของตึกอพาร์ทเม้นท์ พอถึงข้างล่างตึกร่างทั้งร่างของเธอก็ไหลเต็มไปด้วยเหงื่อจำนวนมากในช่วงต้นฤดูหนาว หมอจำนวนหนึ่งที่เพิ่งออกมาจากการพักผ่อนยามบ่าย เมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดของเชียวเยว่เมิ่ง ก็ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า "คุณหมอเชียวคุณเป็นอะไรไปครับ?" "ไม่มีอะไรค่ะ ฉันจะไปดูที่อพาร์ทเม้นท์สักหน่อย" ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่ หมออีกกลุ่มหนึ่งก็เดินลงมาจากบนตึก "ไม่รู้ว่าชั้นสี่เกิดอะไรขึ้น เหมือนจะได้ยินเสียงกรีดร้องของเด็กอยู่บ่อยๆ" "ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน เหมือนว่ายังจะมีเสียงทุบตีของข้าวของด้วย พอไปเคาะประตูก็ไม่มีคนตอบ" เชียวเยว่เมิ่งได้ยินที่พวกเขาคุยกัน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที "คุณหมอหลี่ ฉันขอตัวไปก่อน ไว้เราค่อยคุยกันวันหน้า" เชียวเยว่เมิ่งพูดเสร็จ ก็วิ่งไปทางบนตึกโดยไม่หันกลับมามอง พยายามไม่สนใจอาการเจ็บที่เขาของตัวเองอย่างสุดความ สามารถ จากระเบียงทางเดินที่กั้นอยู่ เธอก็ยังสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องที่อ่อนเยาว์นั้น เชียวเยว่เมิ่งใช้มือที่สั่นเทาเปิดประตูออกเมื่อเห็นสภาพภายในห้องอพาร์ทเม้นท์ ก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับโดนเข็มทิ่มแทง เสี่ยวเป่าสวมเพียงชุดฤดูใบไม้ร่วงตัวในที่บางตัวเดียว เท้าเล็กๆที่เปลือยเปล่ายืนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยของที่แตกออกเป็นเศษเล็กเศษน้อย บนเท้าก็ยังมีหลายที่ที่ถูกบาดไปแล้ว และมีเลือดไหลอยู่ เสี่ยวเป่าได้ยินเสียงเปิดประตู ก็หันหน้ามา ในเวลานั้นใบหน้าที่ขาวอ่อนนุ่มและประณีตนั้น ก็เข้าคลุกเคล้าไปด้วยความหวาดกลัวและกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเอาไว้ ทั้งหมดทั้งมวลไม่ เหมือนเด็กอายุ 5 ขวบคนหนึ่งเลย เชียวเยว่เมิ่งเดินกระโผกกระเผกข้ามเศษของที่แตกพวกนั้นตรงไปหาเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่ามองเธออย่างตื่นกลัว แล้วก้าวถอยไปข้างหลังกี่สองสามก้าว เชียวเยว่เมิ่งกลัวว่าเท้าของเขาจะโดนบาดอีก จึงใช้แรงกอดไปที่ร่างกายน้อยๆของเขา ใช้เสียงที่แผ่วเบาพูดอย่างปลอบโยนว่า "ที่รัก ต้องขอโทษด้วย โทรศัพท์ของฉันถูกญาติคนไข้ทำตกจนเสีย ไม่สามารถรับสายหนูได้ หนูกลัวใช่ไหม? เสี่ยวเป่าหยุดท่าทีที่ดิ้นรนต่อสู้อย่างรุนแรงลง เพราะเสียงคำพูดของเธอค่อยๆหยุดลง เชียวเยว่เมิ่งอุ้มเขาขึ้นไปบนเตียง เริ่มสำรวจแผลบนร่างกายของเขา พบว่านอกจากส่วนเท้าแล้วยังมีแผลส่วนอื่นที่โดนบาดอีกสองสามที่ บนหลังมือก็มี เธอหยิบกล่องปฐมพยาบาลขนาดเล็กออกมา จากลิ้นชักบนหัวเตียง แล้วจัดการบาดแผลพวกนั้นให้เขาอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเปล่าเห็นท่าทางการเดินของเชียวเยว่เมิ่ง ก็เขียนอักษรลงบนมินิแท็บเล็ตของเขาของเขาประโยคหนึ่ง "ขาคุณเป็นอะไรครับ?" เชียวเยว่เมิ่งรู้ว่าเขาฉลาดกว่าเด็กในวัยเดียวกัน และมีความเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก จึงไม่คิดจะปิดบังเขา "ตอนบ่ายมีญาติคนไข้ก่อเรื่อง ได้แผลระหว่างแก้ปัญหา แต่ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร หนูไม่ต้องกังวลนะจ๊ะ" เสี่ยวเป่ามองรอยยิ้มที่เธอแสดงออกมา เลยเขียนอักษรลงบนมินิแท็บเล็ตของเขาต่ออีกหนึ่งประโยค "ทำไมไม่ให้คุณพ่อมาแก้ปัญหา" "จะให้เขาไปตีกับญาติคนไข้หรือยังไง เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ซับซ้อน แค่จัดการอย่างถูกวิธีก็พอแล้ว"เชียวเยว่เมิ่งพูดพร้อมรอยยิ้ม หยิบเสื้อตัวนอกของเขาขึ้นมาสวมให้เขาทีละชิ้นๆ "อีกสักครู่พี่ยังต้องไปทำงาน พี่โทรให้คุณพ่อหนูมารับหนูก่อนดีไหม?" "ทำไม?"เสี่นวเป่าตื่นเต้นจนเขียนประโยคนี้ออกมา "ขาของหนูบาดเจ็บแล้ว อยู่ที่โรงพยาบาลง่ายต่อการติดเชื้อ นอกจากนี้ วันนี้ก็ไม่ได้ดูแลหนูให้ดี ต้องบอกกล่าวพ่อของหนูเสียหน่อย เพื่อเลี่ยงไม่ให้เขาต้องเป็นห่วง" เสี่ยวเป่าก้มหัวลง นิ้วเล็กๆไถลอยู่บนมินิแท็บเล็ต เขียนว่า "แบบนี้พ่อของหนูจะเกลียดคุณ" "พี่กับพ่อของหนูต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว คงไม่เกลียดพี่เพราะเรื่องนี้หรอก" "เมื่อก่อน เขาก็เคยเกลียดผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้"หลังจากเสี่ยวเป่าเขียนประโยคนี้เสร็จ ก็รีบลบทิ้งอย่างรวดเร็ว แต่เชียวเยว่เมิ่งเห็นเข้าแล้ว เธอยิ้มแล้วพูดว่า "เรื่องผู้ใหญ่หนูไม่ต้องกังวลหรอกนะจ๊ะ ตอนนี่ให้พี่อุ้มหนูลงไปไหม?" เสียวเป่าพยักหน้าอย่างไม่ค่อยสบายใจ และให้เธออุ้มลงแต่โดยดี ** เชียวเยว่เมิ่งอุ้มเสี่ยวเป่ามาจนถึงห้องทำงานตัวเอง นึกขึ้นได้จึงเอามือตบไปที่หน้าผากตัวเอง โทรศัพท์ของเธอถูกทำเสียแล้ว แต่เพียงแค่เธอใช้โทรศัพท์ของเสียเปล่าโทรไปหาเห้ออี้ลั่วก็พอแล้วสิ จำเป็นต้องทำอะไรยุ่งยากขนาดนี้ไหม? ดูท่าแล้วที่ถูกทำให้เสียหายไม่ใช่ขาของเธอ แต่เป็นหัวสมอง เชียวเยว่เมิ่งวางเสี่ยวเป่าลงบนเตียงคนไข้ เสี่ยวอันก็เข้ามา พูดว่า " พี่เชียวหัวหน้าเรียกให้คุณไปหา" เชียวเยว่เมิ่งพูดกำชับเสี่ยวเป่าว่าอย่าไปไหนสองสามคำ ก็จากไป หลังจากที่เธอจากไปเสี่ยวเป่าก็หยิบมินิแท็บเล็ตของตัวเองออกมาแล้วส่งข้อความไปหาเห้ออี้ลั่ว: " พ่อ เหมือนว่าผม จะขุดหลุมให้พ่อโดยไม่ตั้งใจเข้าแล้วล่ะ" เห้ออี้ลั่ว: "เจ้าลูกบ้า แกก่อเรื่องอะไรอีก" เสี่ยวเป่า: " วันนี้เสี่ยวเยว่เมิ่ง ถูกญาติคนไข้รังแก เท้าแพลง โทรศัพท์ก็ถูกคนทำให้ตกเสียหาย ผมโทรติดต่อเธอไม่ได้ และเพราะว่ายังอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ในโรงพยาบาลของเธอ ก็เลยก่อเรื่องไปรอบหนึ่ง จากนั้นเธอก็ลากขาที่บาดเจ็บของเธอมาปลอบใจผม ผมให้อภัยเธอแล้ว แล้วจากนั้นก็พูดออกไปโดยไม่ตั้งใจว่าเมื่อก่อนเพราะผู้หญิงคนหนึ่งดูแลผมไม่ดีพ่อก็เลยเกลียดเธอ" ผ่านไปสักพักเห้ออี้ลั่วก็ยังไม่ตอบข้อความ เสี่ยวเป่าจ้องไปที่มินิแท็บเล็ตด้วยใจที่เต้นตุ้มๆต่อมๆไม่สงบ ในใจก็กำลังคาดเดาว่าในเวลาแบบนี้พ่อกำลังคิดอะไรอยู่? ดังนั้นจึงพิมพ์ข้อความประโยคหนึ่งลงมินิบนแท็บเล็ตของเขาอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเป่า : " ถ้าหากว่าพ่อเกลียดเธอ ก็พูดกับเธอให้ชัดเจน รอผมโตแล้วผมจะไปขอเธอเอง" เห้ออี้ลั่ว :" ไอ้เด็กบ้า ยังเด็กยังเล็ก ก็คิดจะมาตีท้ายครัวพ่อตัวเอง!" เสี่ยวเป่า :" ถ้างั้นพ่อคิดจะเอายังไงกับเธอ? หากว่าพ่อรังแกเธอ ทำไม่ดีกับเธอแล้วล่ะก็ ผมจะเกลียดพ่อทุกๆวัน เห้ออี้ลั่ว :" พูดได้ดีนิ พูดเหมือนทุกวันนี้ไม่ได้เกลียดฉันอย่างงั้นแหละ รีบไปดูสาวน้อยเวทมนตร์ไป ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉัน เสี่ยวเป่ามองตัวหนังสือเหล่านั้น ก็รู้สึกเหมือนว่า IQ ของตัวเองโดนดูถูกเหยียดหยาม จึงปิดหน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เริ่มทำสงครามเย็นกับเห้ออี้ลั่ว ** เดิมทีเชียวเยว่เมิ่งคิดว่าจะถูกหัวหน้าบ่นยับ และต่อด้วยสอนบทเรียนตอนบ่ายอีกหน่อย คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่หัวหน้าทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตอนบ่ายแบบเรียบง่ายกับเธอแล้ว ยังจะทำแผลให้เธออีก ในตอนที่เธอเพิ่งกลับมาถึงห้องทำงาน ก็พบว่า เห้ออี้ลั่วก็อยู่ที่นี่แล้ว เธอมองไปที่เสี่ยเป่าครั้งหนึ่ง แล้วก็คิดว่าคงจะเป็นเจ้าเด็กคนนี้แหละที่ส่งข่าวให้กับเห้ออี้ลั่ว เห้ออี้ลั่วมองหญิงสาวที่เดินกระโผกกระเผก แล้วถามว่า "เท้าบาดเจ็บร้ายแรงไหม?" "ยังดี การเดินไม่มีปัญหา คุณพาเสี่ยวเป่ากลับไปก่อนเถอะ ภูมิต้านทานของเด็กค่อนข้างต่ำ อยู่โรงพยาบาลนานง่ายต่อการป่วย" "ตอนเย็นผมจะมารับคุณ คุณไม่ต้องขับรถแล้ว" "ได้" สายตาของเสี่ยวอันที่เต็มดาวระยิบระยับมองไปยังทิศทางที่เห้ออี้ลั่วและเสียเปล่าจากไป "พี่เชียว หนูอิจฉาพี่อ่ะ”