บทที่28 คุณไม่เชื่อว่าผมชอบคุณ

บ๗ที่28 คุณไม่เชื่อว่าผมชอบคุณ “อิจฉาที่ขาฉันเคล็ดขัดยอกเมื่อกี้งั้นเหรอ?"เชียวเยว่เมิ่งตอบไปอย่างไร้คำพูด "พี่ก็รู้ว่าคนเขาพูดถึงเรื่องอะไร" เชัยวเยว่เมิ่งค่อยๆลากตัวเองมานั่งลงบนโต๊ะตัวเองอย่างช้าๆ คิดถึงตัวหนังสือประโยคนั้นที่ของเสี่ยวเป่าที่ลบทิ้งไปอย่างรวดเร็ว เลยถามขึ้นว่า "นี่ประธานเห้อเคยมีข่าวซุบซิบกับแฟนสาวบ้านไหม?" "นี่พี่จะเริ่มชำระสะสางแล้วเหรอ จะเร็วเกินไปหรือเปล่าคะเนี๊ย ! เพิ่งจะแต่งงานกับประธานของหนูก็จะคิดบัญชีเก่าแล้ว " เสี่ยวอันร้องตะโกนอย่างเกินจริง "รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง" "พูดไปก็ถูก" เสี่ยวอันเอียงคอคิดเป็นเวลานานแล้วจึงพูดว่า"สำหรับเรื่องของประธานเห้อแล้ว ประเด็นหลักๆจะอยู่ตรงที่หลังจากเขาได้มาเป็นผู้ดูแลบริษัทเห้อซื่อแล้ว เรื่องที่เขาเข้ามาบริหารบริษัทเห้อซื่อเหมือนจะไม่เคยมีการเปิดเผยมาก่อน ก่อนที่เห้ออี้จื่อจะจากไป โดยภาพรวมแล้วไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับประธานเห้อของหนูเลย พวกหนูเลยสงสัยกันว่าประธานเห้อของหนูคงจะเป็นลูกนอกสมรส พอเห้ออี้จื่อไม่อยู่แล้ว คนตระกูลเห้อถึงเพิ่งคิดจะพาเขากลับมา หากใช่ไม่อย่างนั้น ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวของเขาสักนิด ลองดูเมืองเยว่เฉิงซิ ไม่ทันไรเราต่างก็รู้จักรุ่นที่สองกันหมดแล้ว แต่ประธานเห้อผู้หล่อเหลา กลับไม่มีเรื่องอะไรเผยออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว" เชียวเยว่เมิ่งใช้สายตาที่มีความสงสัยมองไปที่เสี่ยวอันและพบว่าใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความจริงจัง "ไม่ใช่ว่าความสามารถในการรวบรวมข้อมูลของเธอไม่ดีเองหรือเปล่า?" "พี่เชียว พี่จะมาดูถูกความสามารถในกานทำงานของหนูก็ไม่เป็นไร แต่จะมาดูถูกความรักของหนูที่มีต่อประธานเห้อไม่ได้นะ ไม่เพียงแค่หนูที่หาข้อมูลก่อนที่เขาจะมารับช่วงต่อจากเห้ออี้จื่อไม่ได้ แม้แต่ขนาดกลุ่มแฟนคลับสนับสนุนเองก็ไม่มีใครหากพบ นี่มันไม่ค่อยสมเหตุสม" "กลุ่มแฟนคลับสนับสนุน?"มันคือตัวอะไร?! เสี่ยวอันเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมึนตึ๊บของเชียวเยว่เมิ่ง ที่ทำท่าอย่างกับว่าเจ้าเข้า จึงพูดขึ้นว่า "ก็เหมือนแฟนคลับของเหล่าดารา แต่ที่พวกเราหลงรักไม่ใช่ดารา แต่เป็นประธานเห้อ เราจะแบ่งปันข้อมูล รูปภาพที่รวบรวมมาได้ให้ซึ่งกันและกัน คอยสนับสนุนอย่างเงียบๆ และตอนนี้หนูรู้สึกเขินนิดนึงที่จะพูดว่าได้เจอกับประธานเห้อตัวจริงแล้ว และยังทำงานร่วมกันกับผู้หญิงของประธานเห้อของหนูอีกด้วย หนูกลัวว่าจะถูกโจมตีด้วยกลุ่มศัตรูหัวใจซะแล้วสิ" เชียวเยว่เมิ่งไม่เคยไล่ตามดารา เลยไม่อาจเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ได้ ** ตอนเย็นเวลาเลิกงาน เห้ออี้ลั่วก็มาปรากฏตัวในห้องทำงานของเชียวเยว่เมิ่งอย่างตรงเวลา หลังจากที่เชียวเยว่เมิ่งถอดเสื้อกาวน์ออกแล้วก็อุ้มเธอขึ้นมาตรงช่วงเอว แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป การกระทำนี้ทำให้เสี่ยวอันรู้สึกอิจฉาจนแทบจะบ้าตาย หากไม่ไช่ว่าเธอยังเหลือหัวใจมโนธรรมอยู่หน่อยแล้วล่ะก็ เธอก็อยากจะถ่ายรูปสักสองสามใบแบบสุดๆ แล้วเอาไปอวดในกลุ่มแฟนคลับสนับสนุน แต่ว่าเธอไม่กล้า เชียวเยว่เมิ่งเห็นว่าเห้ออี้ลั่วอุ้มเธอแล้วยังจะเดินตรงไปทางลิฟท์ ก็เอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็วว่า"วางฉันลงเถอะ แค่ขาแพลงไปข้างเดียวไม่ได้เวอร์ขนาดนั้น" "คุณกำลังเขินอยู่ใช่ไหม?" "คุณคิดว่าไงล่ะ?" เชียวเยว่เมิ่งมองไปที่เขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรังสีสีดำและพูดขึ้นว่า "ให้คนมาเห็นสภาพแบบนี้ จะกระทบกับงานของฉันมากจนเกินไป หากว่าเจอแฟนสาวของคุณเข้า ฉันก็จะกลายเป็นศัตรูสาธารณะไปอย่างง่ายใดเลยเพื่อให้ฉันมีชีวิตต่อไปอีกกี่วัน ผู้อำนวยการเห้อ โปรดปล่อยลูกนกลูกกาไปเถอะนะ" เห้ออี้ลั่วมองไปที่เธออย่างไร้สุ้มเสียง แล้วเดินลงบันไดนิรภัยไป หลังจากที่เขาวางเธอลงข้างที่นั่งคนขับแล้ว ก็ขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วถามขึ้นว่า " อาชีพของคุณต้องเจอกับสถานการณ์ที่เหมือนกับวันนี้บ่อยไหม?" "แค่ครั้งคราว คนไข้กับญาติคนไข้ที่สุดโต่งก็จะมีท่าทีตอบโต้ที่มากเกินไป ญาติคนไข้และคนไข้ส่วนใหญ่ก็จะมีสัมพันธ์ที่ดี หลายปีมานี้ มีสื่อเป็นจำนวนไม่น้อยที่มักจะหยิบเรื่องโรงพยาบาลและหมอมาเขียนในทางที่ไม่ดี เพื่อเพิ่มยอดไลค์และเพื่อหัวข้อข่าว ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างหมอและคนไข้เลวร้ายลง จนกระทั่งคนไข้และญาติคนไข้เกิดไม่สบายขึ้นมาเล็กน้อย ก็จะด่าโรงพยาบาลและหมอว่าจิตใจดำอำมหิต ปีก่อนหมอโรงพยาบาลของเรายังโดนญาติคนไข้เอามีดวิ่งไล่ตาม เหตุผลเพราะคนไข้คิดว่าหมอเก็บค่าธรรมเนียมการบริการรักษาของเขาเยอะจนเกินไป" "พูดแบบนี้ อาชีพของคุณก็เป็นอาชีพที่มีความเสี่ยงสูงสิ" "ไม่ได้ขนาดนั้น งานทุกสายอาชีพก็มีจุดที่เป็นข้อเสีย ไม่สามารถเอามาวัดได้ด้วยกรณีพิเศษแค่ไม่กี่กรณี" เห้ออี้ลั่วได้ยิน มุมปากยกยิ้มขึ้น เขาชื่นชมนิสัยแบบนี้ของเชียวเยว่เมิ่งเป็นอย่างมาก ผู้หญิงคนนี้มีนิสัยเป็นของตัวเอง มีกฎเกณฑ์เป็นของตัวเอง ทัศนคติในการมองคนของเธอไม่มีความแน่นอนหรือมองแค่ด้านเดียว ที่สำคัญคือในตอนที่พบเจอปัญหา จะไม่มีการมาบ่นและคิดในแง่ลบ และยังจะใช้หลักเหตุผลในการมาจัดการกับปัญหา ผู้หญิงแบบนี้เป็นการยากมาก ที่จะไม่ดึงดูดผู้คน เชียวเยว่เมิ่งเห็นว่าเห้ออี้ลั่วเงียบไม่พูดไม่จาจึงถามขึ้นว่า"เสี่ยวเป่าเป็นไงบ้าง ? สบายดีไหม?" "ไม่ได้เป็นอะไร เขาก็มักจะโยนข้าวของใส่ตัวเอง บนร่างกายก็เลยจะมีแผลอยู่บ่อยๆ "เขาเป็นแบบนี้ตลอดก็ไม่ใช่วิธี ทางบ้านกับคุณหมอเขาว่าอย่างไรบ้าง?" "หมอบอกว่าเขาเป็นออทิสติกที่ไม่รุนแรงมาก จะมีอาการบางส่วนของโรคออทิสติกเท่านั้น แต่แปลกที่รักษายากกว่าออทิสติกที่รุนแรงเสียอีก ซึ่งเห็นได้จากการรักษาในหลายปีที่ผ่านมา อาการไม่มีวี่แววจะดีขึ้นเลย หลายปีมานี้มีเพียงอย่างเดียวที่ถือว่ามีการพัฒนา คือเขาเริ่มให้คนอื่นที่นอกจากผม เข้าใกล้แล้ว อันนี้ต้องยกความดีความชอบให้คุณไปเต็มๆเลย" "พูดตามจริง เรื่องนี้ฟังแล้วก็แปลกๆนะ ตอนที่ฉันทำคลอดให้กับเสี่ยวเป่า เขาก็เป็นแค่เด็กทารกคนหนึ่ง ทำไมหลังจากพอผ่านไป 5 ปีมาเจอกับฉันถึงเข้ามาใกล้ชิดกับฉันล่ะ? ตรงจุดนี้ค่อนข้างแปลก" เห้ออี้ลั่วเห็นว่าเชียวเยว่เมิ่งมองมาที่เขาอย่างจริงจังเหมือนกับว่ากำลังสงสัย เห้ออี้ลั่วจึงยิ้มแล้วพูดว่า "พูดได้เพียงแค่ว่าเป็นโชคชะตา " "ที่เสี่ยวเป่าเข้ามาใกล้ชิดกับฉันเพราะว่าเคยช่วยชีวิตของเขาไว้ แล้วคุณล่ะ คุณที่เป็นผู้ใหญ่ แถมยังหล่อเหลาและมีภูมิหลังทางบ้านที่ยอดเยี่ยม จะต้องได้พบเจอกับผู้หญิงที่ดีกว่าฉันเยอะมากแน่ๆ แล้วทำไมถึงตกลงที่จะแต่งงานกับฉันล่ะ " เห้ออี้ลั่วจอดรถลงบนช่องจอดรถฉุกเฉิน มองเชียวเยว่เมิ่งด้วยสายตาอันลึกซึ้งนิ่งสงบ "คุณไม่เชื่อว่าผมชอบคุณ" เชียวเยว่เมิ่งถูกเห้ออี้ลั่วจ้องจนตะลึงแต่ยังคงพูดต่อว่า"ฉันเชื่อว่าคุณมีความสนใจในตัวฉัน แต่ความสนใจเล็กๆน้อยๆก็ไม่ได้หมายความว่า หลังจากที่คุณเจอฉันแค่ไม่กี่ครั้ง ก็จะมาแต่งงานกับฉัน ถึงขนาดที่ฉันได้รับใบจดทะเบียนสมรสโดยไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ" "มีเหตุผล" เชียวเยว่เมิ่งพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า "เห้ออี้ลั่ว สำหรับคุณแล้ว เป็นไปได้ว่าการแต่งงานถือว่าไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร นั่นเป็นเพราะว่าคุณมีภูมิหลังครอบครัวที่ดี มีรูปลักษณ์ภายนอกที่เพียบพร้อมทุกอย่างที่สามารถดึงดูดผู้หญิง และความสามารถที่เกินคนของคุณอีกด้วย ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าระหว่างเราสองคนจะเดินไปได้ถึงขั้นไหนก็ตามแต่ ก็คงไม่ค่อยส่งผลกระทบกับคุณมากเท่าไหร่ แต่ว่าฉันไม่เหมือนกัน การปรากฏตัวของคุณทำให้ชีวิตและการงานของฉันยุ่งยากไปหมด หากวันข้างหน้ามีเหตุเปลี่ยนแปลง ความสามารถในการปรับเปลี่ยนของฉันไม่ได้ดีเท่าคุณ " "คุณพูดว่าอะไรนะ?" ดวงตาที่กระจ่างใสของเชียวเยว่เมิ่งสบเข้ากับสายตาที่มืดครึ้มของเห้ออี้ลั่ว แล้วพูดว่า" ที่ฉันอยากจะพูดก็คือ ฉันจะดีกับเสียเป่าจะ ดูแลเขาสุดความสามารถของฉัน หลังจากนี้ ฉันหมายถึงหลังจากนี้ไป คุณยังมีทางเลือกอื่นอีก หากว่าเราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ก็ขอให้นึกถึงเรื่องที่ฉันเคยช่วยชีวิตเสี่ยวเป่าเอาไว้และยังทำดีกับเสียเป่า อย่าได้ทำให้พ่อแม่ของฉันลำบากใจมากจนเกินไป ครอบครัวของฉันรับเรื่องพวกนี้ได้ไม่เก่ง รับความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ค่อยได้" เห้ออี้ลั่วได้ยินดังนั้นก็ยื่นมือออกไปสัมผัสกับใบหน้าที่จริงจังและเข้มแข็งของเธอ "แต่งให้กับฉัน ไม่สบายใจใช่ไหม?" เชียวเยว่เมิ่งพยักหน้าลงเล็กน้อย "เด็กโง่ ผู้หญิงคนไหนแต่งงานกับฉันแล้ว คนทั้งโลกก็คงต้องรับรู้ คุณยังจะกังวลอะไรอีก" เห้ออี้ลั่วจ้องมองเครื่องหน้าทั้งห้าที่ละเอียดของเธอ ไม่รู้แล้วว่าจะต้องรู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดี ผู้หญิงคนนี้ทั้งฉลาดและโง่ เธอเอาจุดอ่อนของเธอมาเปิดเผยต่อหน้าเขาอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่กลัวว่าเขาจะใช้จุดนี้มาทำร้ายเธอหรืออย่างไร? เชียวเยว่เมิ่งรู้สึกร้อนรุ่มไปทุกที่ที่ถูกเห้ออี้ลั่วสัมผัส