บทที่29 รอเป็นภรรยาผมอย่างว่านอนสอนง่ายเถอะ

บ๗ที่29 รอเป็นภรรยาผมอย่างว่านอนสอนง่ายเถอะ เธอมองดูเครื่องหน้าทั้งห้าที่หล่อเหลาเหนือคนธรรมดาของเขา ผู้ชายคนนี้สามารถเติมเต็มจินตนาของเหล่าหญิงสาวทุกๆคนได้อย่างแท้จริง ซึ่งรวมถึงเธอด้วยเหมือนกัน แต่ว่าผู้ชายแบบนี้กลับมาขอเธอแต่งงาน ถึงขนาดที่วางใจมอบเสี่ยวเป่าไว้กับเธอ ทั้งยังประกาศตัวตนของเธอให้กับคนภายนอก และในขณะเดียวกันก็คิดว่าหรือว่าเธอจะพบเจอกับปฎิหารเข้าแล้ว ความหยิ่งภายในใจและการรอคอยต่อความรักของเธอทำให้เธอคิดว่า ควรเดินไปข้างหน้ากับเขาคนนี้ เหมือนอย่างกับที่คุณพ่อคุณแม่คลองรักกันตลอดชั่วชีวิต เห้ออี้ลั่วนั่งกลับเข้าที่อีกครั้งแล้วขับเคลื่อนรถออกไป รถจอดลงข้างล่างบ้านของเชียวเยว่มิ่ง เห้ออี้ลั่วก็ยังคงอุ้มเธอแล้วเดินขึ้นอาคาร เข้าบ้านไป ในบ้านของเธอลั่วหมิ่งเหม่ยกับเสี่ยวเป่าแต่ละคนครองพื้นที่มุมหนึ่งของโซฟากำลังนั่งดูการ์ตูนกันอยู่ เมื่อเห็นทั้งสองคนเข้ามาในบ้าน ลั่วหมิงเหม่นพูดขึ้นอย่างตกใจว่า "ขาดบาดเจ็บร้ายแรงเลยหรอ?" "พรุ่งนี้ก็หายแล้ว แม่ก็อย่าได้ตกใจไป " "เชียวเยว่เมิ่ง ชอบทำอะไรเกินตัว ขาแกจะบวมเท่าคนสองคนอยู่แล้ว แล้วยังจะปากแข็งอีกทำไม?"ลั่วหมิงเม่ยต่อว่าเธอด้วยความเป็นห่วง นิ้วเกือบจะชี้โดนจมูกของเธอเข้าให้ สองสามวันนี่ก็พักอยู่บ้านให้ดีๆ หากยังกระโดดโลดเต้นไปไหนอีก ไม่งั้นฉันจะตัดขาของแกออก" "คุณผู้หญิงลั่วคะ พูดอะไรโปรดดูสถานการณ์หน่อยค่ะ ไว้หน้าลูกสาวของคุณหน่อยได้ไหมค่ะ? "ไว้หน้าเหรอ แก่ก็เชื่อฟังคำของฉันแล้วมานั่งดูการ์ตูนกับหลานชายของฉันซะดีๆ" เชียวเยว่เมิ่ง เงียบแล้วก็นั่งลงตรงตำแหน่งข้างๆเสี่ยวเป่า ลั่วหมิงเม่ยมาพบทีหลังว่าเธอได้มองข้ามลูกเขยของเธออย่างไปอย่างสิ้นเชิง จึงหัวเราะไม่หยุดแล้วพูดว่า"อี้ลั่ว ต้องขอโทษทีที่ให้คุณเห็นเรื่องแบบนี้เข้าให้แล้ว เจ้าเด็กเมิ่งเมิ่งคนนี้ ชอบทำให้ตนรู้สึกเป็นกังวล" "เธอเป็นแบบนี้ก็ดีมากแล้วครับ" ลั่วหมิงเม่ยพยักหน้า แล้วพูดว่า "ฉันไปทำกับข้าวในห้องครัวก่อนนะ หากว่าไม่รังเกียจกันเย็นนี้ก็อยู่ทานข้าวด้วยกันกับเสี่ยวเป่าก่อน” "ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้วนะครับ ต้องการให้ผมเป็นลูกมือไหมครับ?" เห้ออี้ลั่วพูดไปด้วย ก็ถอดเสื้อสูทออกแล้วเดินตรงไปยังทางห้องครัว "ไม่ต้อง เจ้าเด็กเชียวเยว่เมิ่งคนนั้นแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเข้าห้องครัวมาก่อน ทำเป็นแต่รอกินรอดื่ม คุณก็ไปนั่งดูทีวีกับพวกนั้นเถอะ " "คุณผู้หญิงลั่ว เวลานินทาดิฉันกรุณาเบาเสียงหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ?" เชียวเยว่เมิ่งอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมา ได้ยินดังนั้นเห้ออี้ลั่วก็หัวเราะออกมาเบาๆสองสามที แล้วพูดกับลั่วหมิงเม่ยว่า"คุณป้าอย่าได้เกรงใจไปเลยครับ อยู่ที่บ้าน ปกติจะเป็นผู้ชายที่เข้าครัวทั้งนั้นแหละครับ" "จริงหรอ?" "ใช่ครับ เพราะฉะนั้นอย่าได้เกรงใจผมเลยครับ" ลั่วหมิงเม่ยได้ฟังก็พยักติดต่อกัน แล้วเดินตามเห้ออี้ลั่วเข้าไปในครัว ก่อนจะเข้าไปก็หันหน้ามาจ้องเชียวเยว่เมิ่งครั้งหนึ่ง เชียวเยว่เมิ่งทำทองไม่รู้ร้อน ทำท่าราวกับมองไม่เห็น แล้วหันกลับไปดูการ์ตูนต่อ เสี่ยวเป่าเห็นว่าในห้องรับแขกเหลือแค่เขาสองคน ก็ปีนเข้ามาจากอีกด้านหนึ่งของโซฟาอย่างระมัดระวังแล้วนั่งลงบนตักของเชียวเยว่เมิ่ง แล้วส่งมินิแท็บเล็ตของเขาไปตรงหน้าเชียวเยว่เมิ่ง เชียวเยว่เมิ่งก็ก้มหัวลงดูตัวอักษรพวกนั้น "ขาของคุณบาดเจ็บร้ายแรงไหมครับ?" เมื่อมองดูสายตาที่เป็นกังวลของเสี่ยวเป่า ก็อดไม่ได้ที่จะหอมไปที่แก้มน้อยๆที่ละเอียดอ่อนของเขา "ดูจากภายนอกอาจทำให้คนตกใจได้ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ" เสี่ยวเป่าลูบไปที่ตรงตำแหน่งที่ถูกเชียวเยว่เมิ่งหอมมื่อกี้ บนใบหน้ามีความเขินอายวูบผ่านไป ทาทีลูบหน้าเมื่อกี้ของเสี่ยวเป่าน่ารักมากๆ เชียวเยว่เมิ่งหัวเราะแล้วก็ถูใบหน้าลงบนไปที่หน้าอกน้อยๆของเขาสองสามที แล้วพูดว่า"ที่รัก ขอบคุณในความเป็นห่วงของหนูนะ มีหนูคอยเป็นห่วงพี่ขนาดนี้ พี่จะต้องหายวันหายคืนแน่ๆ " เสียวเป่าถูกเธอถูไปมาจนรู้สึกจั๊กจี้หน่อยๆและยังทำเกิดความรู้สึกแปลกขึ้น มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่น" ริมฝีปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พอดีกับที่เห้ออี้ลั่วยกผลไม้ที่หั่นเสร็จแล้วเดินออกมา ก็เห็นเข้ากับเหตุการณ์ที่ริมฝีปากของเสี่ยวเป่ายกยิ้มขึ้น ภายในดวงตาก็วาบผ่านไปด้วยรอยยิ้มเส้นหนึ่ง เสี่ยวเป่าก็หุบยิ้มลงอย่างรวดเร็ว แล้วก็ปั้นใบหน้าไร้ความรู้สึก เห้ออี้ลั่วหัวเราะแล้วมะเหงกไปที่หน้าผากของเสี่ยวเป่าแล้วพูดว่า "คนป่วยทั้งสองคนมาทานผลไม้กันก่อน กินเสร็จแล้วจะเล่นซนยังไงก็แล้วแต่พวกเธอสองคน" "รับทราบค่ะ ผู้อำนวยการเห้อ" เชียวเยว่เมิ่งหัวเราะตอบกลับไปอย่างซุกซน เห้ออี่บั่วยื่นมือออกไปหยีผมของเธอจนยุ่งถึงจะเดินกลับเข้าไปที่ห้องครัว เชียวเยว่เมิ่งใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มลงไปที่ผลไม้ที่หั่นเสร็จเรียบร้อย แล้ววางลงในมือน้อยๆของเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่ารับผลไม้มา ตัวเองกินไปหนึ่งคำ จากนั้นก็ยื่นไปตรงปากของเชียวเยว่เมิ่ง เชียวเยว่เมิ่งอ้าปากแล้วกินเข้าไปโดยไม่มีความรังเกียจใดๆ การกระทำแบบนี้ทำให้ตาของเสี่ยวเป่ายิ้มออกมาจนเป็นเส้น ** เชียวไห่ซิงกลับมาตอนที่ใกล้จะถึงเวลาทานอาหาร เห็นเห้ออี้ลั่วใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ที่ห้องครัว ส่วนลูกสาวอันเป็นที่รักของเขากับเสี่ยวเป่านั่งอยู่บนโซฟาอย่างกับคนใหญ่คนโตและยังจะมีเสียงหัวเราะพวกนั้นอีก "พ่อ พ่อกลับมาแล้ว ไปล้างมือก่อนค่ะใกล้เวลาอาหารแล้ว " "เห้ออี้ลั่วเพิ่งจะมาที่บ้านได้ไม่นาน พวกเธอก็เรียกใช้เขาแล้ว " เชียวไห่ซิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก เชียวเยว่เมิ่งหัวเราะคิกคักตอบกลับ หลังจากเริ่มทานอาหารบรรยากาศก็ดีขึ้น เห้ออี้ลั่วและเชียวไห่ซิงก็คุยกันเรื่องโครงการสองสามโครงการในช่วงนี้ พวกเขาคุยกันอย่างละเอียดรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง เชียวไห่ซิงเก็บเกี่ยวได้เยอะหลังจากการฟัง บริษัทเห้อซื่อก็มีโครงการที่จะทำร่วมกันกับบริษัทของพวกเขา ทั้งสองคนจึงถือได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมงานกันครึ่งหนึ่ง ข้อมูลไม่น้อยจึงสามารถใช้ร่วมกันได้ แล้วก็มีการหันมาคุยเรื่องการทำขนมและอาหารกับลั่วหมิงเม่ย คนนอกวงการอย่างเชียวเยว่เมิ่งและเสี่ยวเป่า ก็ได้แต่กิน มีบ้างที่ฟัง แต่ไม่ได้พูดแทรกขึ้นมาสักคำ หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วเชียวไห่ซิงกับลั่วหมิงเม่ยมีความสนใจเป็นอย่างมาก จึงยิ้มแล้วพูดว่า "อี้ลั่ว เดินหมากรุกได้ไหม? ลงสักกระดานเป็นยังไง?" "ฝีมือด้านหมากรุกของผมไม่ค่อยดี กลัวจะแพ้สภาพไม่น่าดูจนเกินไป" "ฉันก็เป็นเพียงมือสมัครเล่น ยังไม่แน่ว่าใครจะชนะ" "คุณลุงโปรดชี้แนะด้วย " เห้ออี้ลั่วตอบยิ้มๆ ทั้งคู่วางกระดานหมากรุกลงบนโต๊ะน้ำชา แล้วก็เริ่มเดินหมากรุกกัน เชียวเยว่เมิ่งกับลั่วกมิงเหม่ยนั่งดูอยู่ด้านข้าง ส่วนเสี่ยวเป่าก็นั่งอยู่บนตักของเชียวเยว่เมิ่ง ราวกับพระพุทธองค์น้อยองค์หนึ่ง เชียวเยว่เมิ่งมองไปที่เห้ออี้ลั่วที่อยู่ไม่ไกล มองดูใบหน้าด้านข้างที่กำลังใช้ความคิดของเขา หัวใจเธอก็เต้นเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ผู้ชายคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านของเธอ ทั้งพฤติกรรม มารยาทเขาล้วนมีครบ ถึงขนาดที่ให้เสี่ยวเป่าเรามาอยู่บ้านของเธอ เขาก็ไม่ได้เป็นกังวลมากจนเกินไป เชียวเยว่เมิ่งมองไปที่ใบหน้าของเชียวไห่ซิงและลั่วหมิงเม่ยก็ยิ้มออกมาจากใจ ภายในใจก็มีความรู้สึกสงบแปลกๆเพิ่มขึ้นมา เวลานี้ เธอถึงรับรู้ได้อย่างลึกซึ้งว่า เธอแต่งงานกับเห้ออี้ล้วแล้ว แต่งกับผู้ชายคนที่ผู้หญิงทั้งเมืองเยว่อยากจะแต่งงานด้วย อนาคตจะเป็นยังไงเธอไม่รู้ แต่เธอรู้ว่า เธอเชียวเยว่เมิ่งก็ไม่ได้เป็นคนโง่ IQปกติ EQ ก็ไม่ได้แย่ เธอก็มีความสามารถที่จะทำให้ตัวเองผ่านไปได้อย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าเริ่มแรกจะไม่ได้แต่งงานด้วยความรักแล้วยังไง วันข้างหน้าสามารถค่อยๆสร้างมันได้ เชียวเยว่เมิ่งไม่เคยมีความมั่นใจเท่าตอนนี้มาก่อน เห้ออี้ลั่วเหมือนจะสัมผัสได้ถึงสายตาของเชียวเยว่เมิ่ง จึงหันหน้าไปเล็กน้อยแล้วมอบรอยยิ้มที่อบอุ่นให้เธอ เชียวเยว่เมิ่งก็ยิ้มตอบกลับไปโดยไม่รู้ตัวตัว เชียวไห่ซิงและลั่วหมิงเหมยเห็นดังนั้น ภายในใจก็รู้สึกพอใจกับลูกเขยที่ได้มาอย่างกะทันหันคนนี้เป็นอย่างมาก ** เห้ออี้ลั่วกับเชียวไห่ซิงเดินหมากรุกกันเกือบชั่วโมง เชียวไห่ซิงถึงจะปิดหมากรุกด้วยความพึงพอใจ เขามักจะเล่นหมากรุกอยู่บ่อยๆ เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้ว่าเห้ออี่ลั้วจงใจจะออมมือให้กับเขา เชียวไห่ซิงมองไปที่กระดานหมากรุก ยิ้มแล้ววางหมากดำลง แล้วพูดว่า "ฉันแพ้แล้ว"