บทที่ 30 คุณเชียว รบกวนนึกถึงอาการบาดเจ็บของตัวเองด้วย

บ๗ที่ 30 คุณเชียว รบกวนนึกถึงอาการบาดเจ็บของตัวเองด้วย เห้ออี้ลั่วยิ้มแล้วพูดว่า"ยังดีที่จบกระดานแล้ว ผมคิดว่าจะตามไม่ทันแล้วเสียอีก แล้วใกล้ถึงเวลานอนปกติของเสี่ยวเป่าแล้ว ต้องให้เขาอาบน้ำก่อน สองสามวันมานี้งานของผมค่อนข้างยุ่ง ตอนเย็นก็กลับบ้านไม่ตามเวลา ขาของเขาบาดเจ็บ อาบน้ำ ทำธุระเองไม่ได้ ให้พักก่อนสองสามวัน ท่านทั้งสองมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับ" "เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา ถึงแม้ว่าเสี่ยวเป่าไม่ให้ใครแตะต้อง แต่ยินยอมที่จะพูดคุยด้วยและยังรู้เรื่องรู้ราวกว่าเด็กคนอื่นอีก คุณไปทำงานอย่างวางใจเถอะ" ลั่วหมิงเม่ยตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิด "ขอบคุณครับ คุณลุงคุณป้า" ** เห้ออี้ลั่วพูดไปก็รับเสี่ยวเป่ามาจากมือของเชียวเยว่เมิ่ง ส่วนอีกข้างก็พยุงเชียวเยว่เมิ่งขึ้นบันได หลังจากเข้าห้องแล้ว เชียวเยว่เมิ่งจะโค้งตัวลงค้นเสื้อผ้าให้เสี่ยวเป่าเปลี่ยนอาบน้ำ มือยังไม่ทันจะสัมผัสกระเป๋าเดินทางก็ถูกมือใหญ่ขวางเอาไว้ เห้ออี้ลั่ว พูดว่า "คุณหมอเชียว รบกวนคิดถึงอาการบาดเจ็บของตัวเองด้วย " "ฉันบาดเจ็บที่ขา ไม่ใช่มือสักหน่อย" เห้ออี้ลั่วเหล่ตามองเธออย่างดูถูกครั้งหนึ่ง แล้วพูดว่า "ถึงจะเป็นแบบนั้น ก็นั่งดีๆในบ้านมีคนทำให้รำคาญใจเพียงคนเดียวก็มากพอแล้ว ไม่ต้องเพิ่มคุณเข้าไปอีกคน คุณแค่อยู่สวยๆก็พอแล้ว เรื่องอื่นให้ผมเป็นคนจัดการเอง " เชีนวเยว่เมิ่งได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "ผู้อำนวยการเห้อ คำนี้ของคุณโคตรหล่อเลย หากพวกแฟนสาวของคุณมาได้ยินเข้าจะต้องดีใจมากแน่ๆ" "ผมต้องการแค่ให้คุณมีความสุขก็พอแล้ว" มือข้างหนึ่งของเห้ออี้ลั่วหิ้วเสี่ยวเป่าไว้อย่างชำนาญ มืออีกข้างหนึ่งก็หาเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทาง เสื้อผ้าที่หาได้ก็วางบนมือของเชียวเยว่เมิ่ง ให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยังมีประโยชน์ ไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น หลังจากเห้ออี้ลั่วค้นเสื้อผ้าจนเสร็จ ก็หิ้วเสี่ยวเป่าเข้าห้องอาบน้ำไป เชียวเยว่เมิ่งได้ยินเสียงที่ลอยออกมาจากห้องน้ำ อยู่ๆก็มีความรู้สึกฉันท์สามีภรรยา เชียวเยว่เมิ่งพิงบนเตียงอย่างไม่มีอะไรทำ ล้วงหยิบมือถือที่ถูกทำตกแตกออกมา แล้วเอาซิมใส่ในโทรศัพท์เครื่องสำรอง พอเปิดเครื่องก็มีข้อความ และ QQ ดังไม่หยุดเกือบจะหนึ่งนาที ทำเอาเชียวเยว่เมิ่งตกใจไปรอบหนึ่ง รอให้ข้อความส่งเข้ามาหมดแล้วเธอถึงจะเปิดกล่องข้อความดู ข้อความส่วนใหญ่จะเป็นข้อความกลุ่มแชท เชียวเยว่เมิ่งกวาดตาผ่านข้อความจากกลุ่มทำงานครั้งหนึ่ง พอเห็นว่าไม่มีอะไรสำคัญก็ปิดข้อความลง แล้วเปิดข้อความของหยางเสว่หลิน หยางเสว่หลิน :"ได้ยินว่าเธอโดนญาติคนไข้ผลักล้ม บาดเจ็บร้ายแรงไหม หลังจากเลิกงานฉันไปหาเธอที่ทำงาน เสี่ยวอันบอกว่าเห้ออี้ลั่วมารับเธอไปแล้ว ไม่ได้มีเรื่องอะไรใช่ไหม?" เชียวเยว่เมิ่งตอบกลับ : "ฉันไม่เป็นอะไรก็แค่ขาแพลงเท่านั้น ไม่ได้ร้ายแรงอะไร เธอไม่ต้องเป็นห่วง ตัวเธอก็ระวังตัวบ้างก็ดี ตัวฉันยังพอสามารถรับมือกับการโจมตีของคนไข้กับญาติคนไข้ได้ แต่เธอรับมือไม่ได้ หากเจอเหตุการณ์แบบนั้นก็ให้หมอท่านอื่นจัดการไป หากว่าหลบไม่พ้นจริงๆ เธอก็ไม่ต้องไปเป็นคนออกหน้านะ " หลังจากข้อความส่งเสร็จ หยางเสว่หลินก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว หยางเสว่หลิน : "ฉันรู้สึกว่าที่ญาติคนไข้ก่อนเรื่องมันบังเอิญเกินไป หรือว่าจะเป็นฝีมือของเย่ชิวกับโจวจื่อหยาง? เชียวเยว่เมิ่ง : " พวกเขาสองคนเป็นหมอที่เรียนจบกลับมาจากนอก ไม่เหมาะที่จะทำเรื่องแบบนี้" หยางเสว่หลิน :" ก็ไม่แน่หรอก มีเรื่องอะไรที่พวกเขาสองคนทำไม่ได้!" เฉียวเยว่เมิ่งยิ้มออกมาอย่างยอมแพ้แล้วตอบกลับไปว่า ": เธอก็ไม่ต้องคิดไปเรื่อยแล้ว ฉันจะจัดการเองได้ " หยางเสว่หลิน "OK เมิ่งๆเหมือนว่าฉันจะลืมพูดอีกหนึ่งคำ ฉันขออวยพรอย่างใจจริงที่เธอแต่งงานกับให้กับเห้ออึ้ลั่ว ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องทำให้ตัวเองมีความสุขได้แน่ๆ" เชียวเยว่เมิ่ง :" ขอบคุณนะที่รัก ฉันจะทำให้ได้ รอเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉันได้เลยนะ" หยางเสว่หลิน : " ได้จ๊ะ จุ๊บๆ อ้อ วันแต่งงานกำหนดหรือยัง" เชียวเยว่เมิ่ง :" กำหนดแล้ว เป็นวันที่ 29 น่ะ" หยางเสว่หลิน :" อาทิตย์นี้ฉันจะไม่กินข้าวเย็นแล้ว ฉันต้องผอมแล้วใส่ชุดเพื่อนเจ้าสาวให้ได้เลย" เชียวเยว่เมิ่ง :" ฉันช่วยเธอเลือกชุดเจ้าสาวสวยๆไว้แล้วล่ะ เธอใส่แล้วจะต้องสวยงามมากแน่ๆ" หยางเสว่หลิน :" สวยกว่าเจ้าสาวได้ยังไง?" เชียวเยว่เมิ่ง :" เพื่อนเจ้าสาวก็ให้เป็นหน้าที่เธอแล้วนะ " ทั้งสองคนคุยกัน หัวเราะคิกคัก จนกระทั่งเห้ออี้ลั่วพาเสี่ยวเป่าที่อาบน้ำเสร็จแล้วออกมา เชียวเยว่เมิ่งจึงรีบร้อนบอกลาสองสามคำ เห้ออี้ลั่ววางเสี่ยวเป่าลงข้างๆเชี่ยวเยว่เมิ่งแล้วพูดว่า "ช่วยเป่าผมให้เขาหน่อย" พูดไปก็เอาเครื่องเป่าผมสำหรับเด็กวางลงบนมือของเชียวเยว่เมิ่ง เชียวเยว่เมิ่งก็รับเครื่องเป่าผมมาแล้วมองดูสัญลักษณ์หมายเลขบนเครื่องเป่าผม แล้วลองเป่าที่มือตัวเองสองสามที จากนั้นก็เลือกเบอร์ที่เหมาะเป่าผมให้เสี่ยวเป่า มือก็เล่นอยู่บนผมที่ทั้งดำและอ่อนนุ่มของเขาตลอด แขนคู่เล็กๆของเสี่ยวเป่าก็กอดไปที่เอวของเชียวเยว่เมิ่งแล้วซบอยู่ที่อ้อมกอดอย่างน่ารักน่าเอ็นดู เหมือนกับตุ๊กตาผ้ายังไงอย่างนั้น เชียวเยว่เมิ่งก็ทนให้เขากอดจนกระทั่งเป่าผมจนแห้ง แล้วก็ปิดเครื่องเป่าผม เห้ออี้ลั่วอยู่อีกด้านหนึ่งมองดูการกระทำของหนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่ แล้วรับเครื่องเป่าผมมาจากมือของเชียวเยว่เมิ่งเก็บลงกระเป๋าเดินทาง พูดขึ้นว่า " คุณลองดูก่อน หากว่าการดูแลเขามันเหนื่อยมากจนเกินไป ก็อยากได้ฝืนใจ " "ฉันรู้แล้ว เวลาก็ไม่เช้าแล้ว คุณก็กลับไปเถอะ" "อืม" เห้ออี้ลั่วยืนขึ้น แล้วหอมไปที่หน้าผากของเชียวเยว่เมิ่งอย่างดูเป็นธรรมชาติ "ดูแลแผลดีๆ พยายามทำให้หายก่อนจะถึงงานแต่งงานของเรานะ อย่าได้ทิ้งไว้จนเสียใจ" "ฉันทำได้แน่ คุณก็เดินทางปลอดภัยนะคะ" เห้ออี้ลั่วลูบไปที่หัวของเสียวป่า หยิบเสื้อตัวนอกขึ้นแล้วเดินลงบันไดไป หลังจากการจากไปของเห้ออี้ลั่ว เสี่ยวเป่าก็ยืนตัวลุกขึ้น แล้วหอมเชียวเยว่เมิ่งแรงๆไปตรงที่เห้ออี้ลั่วหอมเมื่อกี้ เชียวเยว่เมิ่งที่กำลังฟังเห้ออี้ลั่วกล่าวคำลากับพ่อแม่ของเธออยู่ เมื่อรู้สึกถึงการกระทำของเสี่ยวเป่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "นี่หนูกำลังเปรียบเทียบกับพ่อของหนูอยู่เหรอ?" เสี่ยวเป่าไม่สนใจเธอ เชียวเยว่เมิ่งก้มดูอาการบาดเจ็บบนขาเล็กๆของเขา เห็นว่าแผลรอบๆแห้งหมดแล้วและไม่ได้โดนน้ำ แต่เธอก็ยังคงทายาแผลภายนอกและเปลี่ยนผ้าก๊อชให้เขาใหม่ แล้วจัดเสี่ยวเป่ายัดเข้าไปที่ผ้านวมอบอุ่นอ่อนนุ่ม ส่วนตัวเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ เธอเข้าห้องอาบน้ำโดยไม่ได้ระวังอะไร เสีายวเป่าปีนออกมา แล้วเปิดอ่านข้อความที่ยังไม่ได้เปิด โดยไม่มีความรู้สึกผิดสักนิดในการแอบดูโทรศัพท์ของคนอื่น เสี่ยวอัน :" เมื่อกี้หนูกับหัวหน้าเพิ่งไปดูคนไข้ที่ดื่มกรดกำมะถัน เห็นว่าหูเมิ่งฉีก็อยู่ที่นั่นด้วย เรื่องวันนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นฝีมือของหูเมิ่งฉี จากนี้พี่ก็ระวังหน่อยนะคะ" เสี่ยวเป่าเห็นข้อความประโยคนั้น ใบหน้าน้อยๆก็มีความเจ้าเล่ห์วาปผ่านไป หยิบแท็บเล็ตของตัวเองพิมพ์เข้าไปประโยคหนึ่ง เขายังไม่ทำพิมพ์ข้อความประโยคนั้นจนเสร็จ ก็ได้รับข้อความของเห้ออี้ลั่ว เห้ออี้ลั่ว :"เจ้าเด็กบ้า ยังเล่นแท็บเล็ตอยู่อีก จากนี้จะให้แกพบกระดาษปากกาออกจากบ้าน!" เสี่ยวเป่าส่งเสียงไม่พอใจออกมาคำหนึ่ง พิมพ์ข้อความประโยคนั้นจนเสร็จ แล้วกดส่งออกไป เสี่ยวเป่า :" เพราะพ่อคนเดียว ทำให้ผู้หญิงของผมโดนรังแก" เห้ออี้ลั่ว :" เจ้าหนุ่มน้อย ยังรักษาโรคออทิสติกไม่ทันหาย แล้วยังเพิ่มโรคคิดเพ้อเจ้อเข้าไปอีก" เสี่ยวเป่า :" ใครบอกให้พ่อออกล่อแมลงล่อผีเสื้อตั้งแต่เช้าทุกวันล่ะ ตอนนี้ฉันตอนนี้เสี่ยวเยว่เมิ่งถูกคนรังแกก็เพราะพ่อ" เห้ออี้ลั่ว :" พูดให้ชัดเจน" เสี่ยวเป่า :" พ่อไปตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลวันนี้ดู ถ้าหากว่าเสี่ยวเยว่เมิ่งยังได้รับบาดเจ็บอีก ผมจะไม่จบกับพ่อแน่ๆ" เห้ออี้ลั่ว :" บอกสิ่งที่แกรู้กับฉัน" เสี่ยวเป่า :" หูเมิ่งฉี โรงพยาบาลอย่าเต๋อ" เห้ออี้ลั่ว :" รู้แล้ว รีบไสหัวไปนอนซะ !" หลังจากเสี่ยวเป่าเพิ่มวีแชทกับ QQ ของเชียวเยว่เมิ่งแล้วก็ออฟไลน์ออกไปอย่างดีๆ แล้วมาหาบทเรียนวันนี้ของเขาจากมินิแท็บเล็ตขึ้นมาดู พ่อของเขาไม่บังคับเขาให้ไปโรงเรียน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ต้องเรียน ตรงกันข้ามบทเรียนของเขามีความรวดรัดกว่าบทเรียนของเด็กธรรมดา ระดับความยากก็มากกว่ามาก