บทที่ 34 รอยจูบบนปกเสื้อ

บ๗ที่ 34 รอยจูบบนปกเสื้อ หยางเสว่หลินตลกขบขันกับบทสนทนาของทั้งสองคน เธอยื่นของขวัญกล่องหนึ่งให้กับเฉียวเยว่เมิ่ง “นี่เป็นของขวัญจากฉัน ขอให้รักกันยืนยาวมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง คำพูดมงคลที่เหลือเธอไปเติมเอาเองแล้วกัน ฉันไม่พูดแล้ว” เฉียวเยว่เมิ่งรับของขวัญมาแล้วยิ้มตอบ “ขอเพียงตัวมาก็พอแล้วยังต้องให้ของขวัญอะไรอีก แต่ครั้งหน้าเอาเยอะกวานี้อีกหน่อยได้ไหม?” “ครั้งหน้าจะให้แบบที่เธอช็อกไปเลย” หยางเสว่หลินก็ตอบกลับอย่างขำขันเช่นกัน “พี่เฉียว นี่เป็นของขวัญจากฉัน พี่ต้องชอบแน่ ๆ” เสี่ยวอันหยิบของขวัญออกมาจากกระเป๋าแล้ววางลงบนกล่องของขวัญของหยางเสว่หลิน “ดูจากกล่องแล้วรู้สึกได้ว่าของด้านในน่าจะธรรมดาแหละ” “อย่ามองแต่ภายนอกสิ กว่าฉันจะหามาได้มันไม่ง่ายเลยนะ” เสี่ยวอันเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ เฉียวเยว่เมิ่งวางของขวัญทั้งสองลงแล้วโอบกอดทั้งสองคนไว้คนละข้าง “ขอบคุณสาวสวยทั้งสองมาก ไหนมาให้ข้าหยอกหน่อย” “อย่านะ หม่อมฉันมีเจี๋ยเชานะ” “เจี๋ยเชาคืออะไร? กินได้ไหม?” ทั้งสามคนจึงหัวเราะออกมาเสียงดัง เสี่ยวอันไปกดน้ำที่ตู้กดน้ำข้างหน้าต่างเลยถือโอกาสมองออกไปด้านนอก “ว้าว ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก” “ไหน?” เฉียวเยว่เมิ่งและหยางเสว่หลินต่างก็แปลกใจจึงเดินเข้าไปดู เสี่ยวอันชี้ออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าอิจฉา “ตรงน้ำพุนั่นไง ผู้หญิงคนนั้นสวยจริงๆ เธอคงเป็นผู้ดีสินะ ออร่าโดดเด่นมาก” เฉียวเยว่เมิ่งมองตามทิศทางที่เสี่ยวอันชี้ให้ดู เธอเป็นผู้หญิงสวมชุดเดรสสีขาวคลุมทับด้วยเสื้อโค้ทสีชมพู ผมยาวประบ่าสวมหมวกสีเดียวกับเสื้อโค้ท ยืนอยู่ข้างบ่อน้ำพุ ต่างสะกดสายตาผู้พบเห็นได้เป็นอย่างดี องค์ประกอบบนใบหน้าของเธอช่างลงตัวดูอ่อนโยนและไร้เดียงสา เป็นผู้หญิงที่ไม่ว่าทั้งชายหรือหญิงเห็นแล้วอยากปกป้อง บนใบหน้ายังมีเสี้ยวของการป่วยปรากฏให้เห็นทำให้ความรู้สึกอยากปกป้องนั้นมากยิ่งขึ้นไปอีก ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะรู้สึกถึงสายตาของพวกเธอจึงหันกลับมาโบกมือให้ แล้วขยับปากพูดว่า “สวัสดีทุกคน” “อ๊ายยยย อยากเกิดมามีหน้าตาแบบเธอคนนั้นจัง” เฉียวเยว่เมิ่งกวาดสายตามองเธอแวบหนึ่ง “ไปทำศัลยกรรมเถอะ” “ไม่เอาหรอก” “งั้นก็ทนต่อไป” ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังมองผู้หญิงที่อยู่นอกหน้าต่าง ลั่วหมิงเม่ยก็เปิดประตูเข้ามา “เมิ่งเมิ่ง แขกเหรื่อมากันพอประมาณแล้ว ออกไปทั้งทายญาติฝ่ายนู้นหน่อย” “ค่ะ” เฉียวเยว่เมิ่งตอบกลับ ทั้งสามคนจึงออกจากห้องพักพร้อมกัน ใขณะเดียวกันเห้ออี้ลั่วก็ปรากฏตัวขึ้นข้างบ่อน้ำพุ ** เวินอันเหยียนเห็นเห้ออี้ลั่วเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นยืน “อี้ลั่ว” “เธอมาได้ยังไง?” “ฉันอยากมาหาคุณ” เวินอันเหยียนเอ่ยตอบเสียงเบา “หาเรื่อง!” “อี้ลั่ว ฉันรู้ว่าการกระทำของฉันเป็นการสร้างปัญหาให้กับคุณ แต่ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จริง ๆ พ่อกับแม่ฉันรู้ว่าฉันกลับมาก็โมโหจนไม่สนใจฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว? ให้ฉันเสียทั้งครอบครัวและคุณพร้อม ๆกัน ฉันรับไม่ได้จริงๆ” เห้ออี้ลั่วมองเวินอันเหยียนอย่างตั้งใจแล้วเอ่ยขึ้นอย่างชัดเจนว่า “ภรรยาของผมคือเฉียวเยว่เมิ่ง” เวินอันเหยียนมองเห้ออี้ลั่วด้วยความตะลึงงัน “คุณ…คุณเคยบอกว่าจะรอให้ฉันหายดีไง ถ้าไม่มีคุณฉันจะตั้งใจรักษาตัวเพื่ออะไรกัน? ทำไมต้องเสี่ยงชีวิตทนนั่งเครื่องบินตั้งสิบกว่าชั่วโมง? ” “อันเหยียน…..” “อี้ลั่ว ฉันไม่ยอมรับการตัดสินใจนี้ของคุณ จริงๆฉันไม่อยากบังคับคุณและก็ไม่อยากให้คุณรู้สึกว่าถูกบังคับ แต่ฉันยอมรับไม่ได้จริงๆที่คุณตกลงปลงใจกับผู้หญิงคนอื่น คุณรู้ดีว่าทำไมร่างกายฉันถึงอ่อนแอขนาดนี้และทำไมเสี่ยวเป่าถึงกลายเป็นแบบนี้ คุณยังจำได้ไหมว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะต้องการช่วยเสี่ยวเป่า ครอบครัวของฉันก็ยอมรักษาฉันโดยไม่ต่อว่าอะไรก็เพราะพวกเขารู้ว่าคุณรักฉัน ตั้งแต่มีข่าวเรื่องการแต่งงานของคุณออกมา พวกเขาก็ต่อว่าฉันที่ไม่สามารถรั้งคุณไว้ได้ เรื่องเหล่านี้ฉันทนได้เพราะฉันรู้ว่าคนที่คุณรักคือฉัน ฉันยังมีกำลังใจที่จะสู้ต่อและเกลี้ยกล่อมพวกเขา สุดท้ายแล้วคุณก็ไปตกลงปลงใจกับผู้หญิงคนอื่น คุณสามารถแต่งงานกับเธอได้ฉันไม่ถือสาเพราะมีประโยชน์ต่ออาการออทิสติกของเสี่ยวเป่า ฉันจะไม่ใจแคบถือสาหาความ แต่ว่าฉันขอร้องคุณอย่ายอมรับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉัน การทำแบบนั้นจะทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าอย่างเช่นตอนนี้” เห้ออี้ลั่วมองน้ำตาของเวินอันเหยียน ผู้หญิงคนนี้ดูลักษณะภายนอกเป็นคนขี้แง แต่ความจริงแล้วเธอร้องไห้ต่อหน้าเขานับครั้งได้เลย เขารู้ว่าเธอยอมละทิ้งศักดิ์ศรีและความหยิ่งยโสของเธอเพื่อมาหาเขา หัวใจของเห้ออี้ลั่วสั่นไหวเล็กน้อย เขายื่นมือไปลูบผมของเธอ “ผมจะให้คนขับรถส่งเธอกลับโรงพยาบาล ความร่วมมือของตระกูลเธอและบริษัทเห้อซื่อจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะการแต่งงานของผม บอกพวกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง” “แล้วฉันล่ะ?” เวินอันเหยียนมองเห้ออี้ลั่วทั้งน้ำตา “เราคบกันมาสามปียังไม่เพียงพอให้คุณขอฉันแต่งงาน คุณรู้จักเฉียวเยว่เมิ่งนานแค่ไหนกันถึงทำให้คุณและครอบครัวของคุณยอมรับเธอเข้าบ้าน?” เวินอันเหยียนกำลังร้อนรน เห้ออี้ลั่วไม่เหมือนชายผู้ดีคนอื่น ๆ เขาไม่ชอบใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้หญิงเหมือนกับคนพวกนั้น แม้แต่พนักงานใกล้ตัวส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น ที่เป็นผู้หญิงนั้นน้อยมาก ตอนที่คบกับเธอพวกเขาก็ไม่ได้มีพฤติกรรมอะไรที่เกินเลยมากนัก แต่ข้างตัวเขากลับมีเธอเพียงคนเดียว เมื่อจู่ๆเห้ออี้ลั่วประกาศว่ามีลูก เธอและครอบครัวของเธอยังรับไม่ได้ด้วยซ้ำ เธอไม่สนใจการคัดค้านของเห้ออี้ลั่วจึงบอกเลิกเขา ตอนนั้นคิดไม่ถึงเลยว่าการมีลูกนั้นไม่ส่งผลต่อเสน่ห์ของเห้ออี้ลั่วเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งเขายังเข้าไปบริหารบริษัทเห้อซื่อ เขาใช้เวลาเพียงห้าปีก็สามารถทำให้บริษัทเห้อซื่อรุ่งเรื่องที่สุด ทำให้กำไรและภาพลักษณ์ของบริษัทเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นจนไม่เหลือเค้าเดิม เวินอันเหยียนรู้ดีว่าการกระทำของเธอในตอนนั้นเป็นการทำร้ายเห้ออี้ลั่วอย่างสาหัส ตอนนั้นเห้ออี้ลั่วเพิ่งสูญเสียญาติผู้ใหญ่แล้วยังต้องรับความกดดันจากบริษัทเห้อซื่อ เธอก็ยังบอกเลิกเขา ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่เขาเจ็บปวดที่สุดเลยก็ว่าได้ ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเสี่ยวเป่า เกรงว่าตอนนี้เธอคงไม่มีโอกาสที่จะมายืนตรงหน้าเขาอีกครั้งด้วยซ้ำ “เฉียวเยว่เมิ่งเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด” เห้ออี้ลั่วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “งานใกล้เริ่มแล้ว ฉันจะโทรหาคนขับรถของเธอให้มารับ” ในระหว่างที่เห้ออี้ลั่วหันหลังไปโทรศัพท์นั้น จู่ๆเธอก็โผเข้ากอดเอวของเห้ออี้ลั่วและยื่นหน้าจะจูบเขา เห้ออี้ลั่วหันหน้าหนีจูบของเธอ ริมฝีปากของเวินอันเหยียนจึงประทับอยู่ตรงปกเสื้อเชิ้ตของเขาพอดี เห้ออี้ลั่วขมวดคิ้วเข้าหากัน “เธอโทรเองจะดีกว่า” พูดจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง และท่าทางของพวกเขาทั้งคู่ก็ถูกบันทึกภาพจากในมุมมืดจนได้ ** เฉียวเยว่เมิ่งและเฉียวไห่ซิงยืนฟังเสียงจอแจภายในงานอยู่หลังประตูที่ถูกกำหนดไว้ให้ ไม่นานเพลงในงานก็ดังขึ้น ประตูที่ปิดสนิทอยู่ตรงหน้าของเธอก็ค่อยๆเปิดออกทั้งสองด้าน ทุกคนภายในงานต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว เฉียวเยว่เมิ่งมองเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่สุดปลายพรมแดงตั้งแต่แวบแรก เขายืนตรงราวกับหอกอยู่ตรงนั้นทำให้คนมองไม่อาจละสายตาได้ เฉียวไห่ซิงที่ยืนอยู่ข้างเฉียวเยว่เมิ่งเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ลูกรัก พ่อจะพาลูกเดินเข้าไป” “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” เฉียวเยว่เมิ่งยืนมือมาคล้องแขนของเฉียวไห่ซิงไว้ “ตอนแรกพ่อกะว่าจะเลี้ยงลูกจนถึงอายุสามสิบห้าแล้วค่อยให้ลูกแต่งงาน คิดไม่ถึงว่าลูกจะแต่งงานตั้งแต่อายุยี่สิบหก” “ในอนาคตพ่อก็ยังเลี้ยงฉันต่อไปได้”