บทที่ 35 คุณยกหุ้นบริษัทเห้อซื่อให้ฉันทำไม

บ๗ที่ 35 คุณยกหุ้นบริษัทเห้อซื่อให้ฉันทำไม “แน่นอนอยู่แล้วล่ะ พ่อและแม่มีเธอเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่เลี้ยงเธอจะให้ไปเลี้ยงใคร” เฉียวไห่ซิงตบหลังมือเฉียวเยว่เมิ่งเบาๆแล้วเอ่ยเสริม “พ่อมั่นใจว่าพ่อสอนเธอมาดี พ่อรู้ดีว่าเธอเป็นคนยังไง ถึงแม้จะแต่งเข้าบ้านตระกูลเห้อก็อย่าฝืนตัวเอง ใช้ชีวิตปกติเป็นตัวของตัวเอง พ่อและแม่เธอหวังว่าเธอจะมีความสุข ถ้าไม่มีความสุขก็เอาใบหย่าฟาดหน้าเห้ออี้ลั่วแล้วกลับมาอยู่บ้านเรา เข้าใจไหม?” เฉียวเยว่เมิ่งได้ยินดังนั้นมุมปากก็ยกยิ้มแต่น้ำตากลับเอ่อคลอเบ้าตา เธอเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ “พ่อ ฉันเพิ่งแต่งงาน พ่อจะให้ฉันหย่าแล้วหรือ” “เมื่อคืนแม่เธอก็จะคุยกับเธอเรื่องนี้แหละ ป่านนี้คงอัดอั้นน่าดู ที่พ่อบอกนั้นไม่มีอะไรหรอกแค่อยากให้เธอรู้ว่าพ่อและแม่ดูแลทะนุถนอมเธอมาจนโต ถึงแม้จะแต่งงานออกเรือนไปแล้วก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พวกเราดูแลเธอมายี่สิบกว่าปีไม่ใช่เพื่อให้เธอไปตกระกำลำบากในบ้านคนอื่น” “ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะพ่อ” พ่อเธอเป็นวิศวกรที่ค่อนข้างเข้มงวดคนหนึ่ง ปกติจึงเป็นคนพูดน้อย ยิ่งในบ้านมีเธอและแม่ที่มักจะต่อล้อต่อเถียงกันพ่อเธอยิ่งไม่มีบทบาทไปกันใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการให้เธอสบายใจ พ่อเธอคงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมา เห้ออี้ลั่วมองผู้หญิงที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆมุมปากของเขาก็ยกยิ้มแล้วยื่นมือไปหาเธอ เฉียวเยว่เมิ่งวางมือตัวเองลงบนฝ่ามือของเห้ออี้ลั่วด้วยความอบอุ่นในหัวใจ เธออบอุ่นหัวใจได้ไม่เท่าไหร่ก็สังเกตเห็นรอยลิปสติกสีแดงบนปกเสื้อเชิ้ตของเขา เธอชะงักไปเล็กน้อย นี่เธอเพิ่งแต่งงานสามีเธอก็เริ่มมีชู้แล้วหรือ? เฉียวเยว่เมิ่งไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยจริงๆ ถ้าเธอและเห้ออี้ลั่วแต่งงานเพราะความรัก ตอนนี้เธอคงออกตัวฉีกหน้าเขาไปแล้ว แต่เพราะพวกเธอไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก อีกทั้งฐานะของทั้งสองก็ต่างกัน เธอจึงไม่กล้าฉีกหน้าเขาอย่างน้อยก็ในตอนนี้ ** เฉียวเยว่เมิ่งตอนรับแขกด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม หลังจากยกน้ำชาให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเสร็จ เธอและเห้ออี้ลั่วก็ถูกจับยัดใส่รถ เฉียวเยว่เมิ่งเอามือถูหน้าที่ใกล้เป็นตะคริวของตัวเองแล้วหลับตาลงเพื่อพักสายตา “เหนื่อยมากเลยเหรอ?” เห้ออี้ลั่วถามเธอในขณะเดียวกันก็เทน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง “พอสมควร ยิ้มจนเมื่อยหน้าไปหมด” เฉียวเยว่เมิ่งรับน้ำมาดื่ม เห้ออี้ลั่วเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของเธอจึงเอาที่กั้นระหว่างคนขับและผู้โดยสารขึ้นเพื่อป้องกันสายตาจากคนขับ “เหนื่อยก็พักก่อนเถอะ อีกตั้งเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงปลายทาง” เฉียวเยว่เมิ่งพยักหน้ารับแล้วกวาดสายตามองรอยลิปสติกบนปกเสื้อของเขา “ครั้งหน้าถ้าคุณอยู่กับผู้หญิงที่คุณอยากปกป้อง รบกวนอย่าทิ้งร่องรอยไว้ได้ไหม? ภรรยาในนามอย่างฉันทำตัวไม่ถูก” เห้ออี้ลั่วชะงักทันทีแล้วเอื้อมมือไปลูบปกเสื้อบริเวณที่สายตาเธอมองอยู่ ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นได้ว่าใครเป็นคนทิ้งรอยไว้ ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา แต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าคือท่าทีของเฉียวเยว่เมิ่ง “เธอไม่โกรธเหรอ?” “อยากโกรธแต่ว่าจากสถานะของฉันมันไม่เพียงพอที่จะทำได้” เฉียวเยว่เมิ่งบอกไปตามความจริง “ถ้าเกิดฉันโวยวายขึ้นมาแล้วปรากฏว่าเป็นแผนของคุณกับแฟนของคุณที่สร้างขึ้นมาเพื่อจัดการฉัน ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ” เห้ออี้ลั่วได้ฟังดังนั้นจึงขี้เกียจสนใจเธอแล้ว เขาไม่เข้าใจเลยว่าในหัวของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่ ทั้งสองคนจึงไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก เฉียวเยว่เมิ่งมองแสงไฟนีออนบนท้องถนน ถามว่าเธอไม่เจ็บปวดเลยมันเป็นไปไม่ได้ เมื่อก่อนเธอมีความคาดหวังกับชีวิตหลังแต่งงาน แต่ปรากฏว่างานแต่งงานมาทำให้เธอตาสว่างเสียก่อน ** หลังจากรถแล่นมาเป็นเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก็มาจอดอยู่หน้าวิลล่าหลังหนึ่ง เฉียวเยว่เมิ่งเปิดประตูแล้วลงจากรถก็พบว่าไม่ใช่วิลล่าหลังที่เธอเคยมาครั้งก่อน รอบข้างไม่มีแสงไฟแสดงให้เห็นว่ารอบข้างไม่มีวิลล่าหลังอื่น คนขับรถนำกระเป๋าสัมภาระของทั้งสองคนเข้าไปไว้ในบ้านหลังจากนั้นก็ขับรถจากไป บ้านหลังใหญ่โตก็เหลือเพียงแค่เห้ออี้ลั่วและเฉียวเยว่เมิ่ง เฉียวเยว่เมิ่งอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น เธอจึงลูบชุดแต่งงานหรูหราที่เธอใส่อยู่ “ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็ไม่รอฟังคำตอบของเห้ออี้ลั่ว หิ้วกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป เฉียวเยว่เมิ่งลองเปิดประตูห้องที่ใกล้บันไดที่สุด หลังจากเปิดไฟก็พบว่าห้องนี้เป็นห้องหอ ผ้าม่านและผ้าปูเตียงสีแดง บนเตียงมีกลีบกุหลาบโรยเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่ เฉียวเยว่เมิ่งไม่มีอารมณ์มาชื่นชมของพวกนี้ เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นชุดใส่อยู่บ้านสบายๆ จากนั้นก็แกะผมแล้วมัดเป็นมวยลวกๆแล้วเดินลงไปชั้นล่าง ชั้นล่าง เห้ออี้ลั่วนั่งอยู่บนโซฟา โต๊ะน้ำชาด้านหน้าเขามีขวดเหล้าวางอยู่สองสามขวด เฉียวเยว่เมิ่งจึงเดินไปนั่งลงตรงข้ามเขา เห้ออี้ลั่วเทแชมเปญที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบลงในแก้วแล้วเลื่อนไปวางตรงหน้าเธอ เฉียวเยว่เมิ่งก็ไม่ได้เกรงใจยกแก้วขึ้นจิบไปอึกหนึ่ง “การแต่งงานของเรานั้นรู้กันทั้งเมืองเยว่เฉิงแล้ว หลังจากนี้ฉันต้องทำตัวยังไง? มีอะไรที่ต้องระวังเป็นพิเศษคุณสามารถบอกฉันได้เลยนะเพื่อป้องกันเผื่อถึงเวลาแล้วฉันทำตัวไม่ถูก” “ปฏิกิริยาของเธอแปลกดี” “ก็รอยลิปสติกบนปกเสื้อคุณชัดขนาดนั้นไม่ใช่ทิ้งไว้ให้ฉันดูหรือไง? บอกใบ้ชัดเจนขนาดนี้ถ้าฉันไม่เข้าใจก็ไม่น่าใช่แล้ว” นิ้วมือเรียวยาวของเห้ออี้ลั่ววางแก้วเหล้าทรงสูงลงแล้วหันหลังไปหยิบสัญญาฉบับหนึ่ง “เธอเซ็นซะ” “นี่คืออะไร?” “สัญญาโอนหุ้นบริษัทเห้อซื่อ” เฉียวเยว่เมิ่งมองเขาอย่างตกใจ “คุณ....คุณโอนหุ้นให้ฉันทำไม?” “เธอมาเป็นภรรยาของฉันโดยไม่เต็มใจ ฉันไม่ให้อะไรตอบแทนเธอหน่อยมันจะเหมาะสมเหรอ?” เห้ออี้ลั่วเอ่ยขึ้นอย่างขบขัน เฉียวเยว่เมิ่งก็ขี้เกียจอ่านจึงเปิดไปหน้าสุดท้ายแล้วเซ็นชื่อตัวเองลงไป หลังจากเซ็นเสร็จเธอจึงเอ่ยถามเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก “ท่านประธานเห้อ ที่คุณให้ฉันมีมูลค่าเท่าไหร่?” “สองร้อยล้าน” “สอง....สองร้อยล้าน?!” เฉียวเยว่เมิ่งเบิกตาโพลงมองไปยังสัญญาที่เธอเซ็นลงไป “ที่ฉันเซ็นไปถือเป็นโมฆะได้ไหม?” “ไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะให้ผู้ช่วยฉันเป็นคนจัดการ ตอนบ่ายเงินจะเข้าบัญชีเธอ” “ไม่ใช่ ท่านประธานเห้อ ท่านเศรษฐี ฉันไม่ได้เห็นแก่เงิน คุณไม่จำเป็นต้องให้เงินฉันเยอะขนาดนี้ เงินเยอะขนาดนี้ฉันก็ไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไร คุณอย่ามาทำให้ฉันตกใจแบบนี้ได้ไหม?” “มันเป็นสิ่งที่เธอสมควรได้” เฉียวเยว่เมิ่งนำสัญญาฉบับนั้นมาตบอกตัวเองสองสามที “ฉันไม่ค่อยเข้าใจความคิดของคนรวยแบบพวกคุณ คุณบอกฉันมาเลยว่าฉันต้องรับผิดชอบอะไรหรือทำอะไรบ้าง? ต้องดูแลเสี่ยวเป่า หาวิธีทำให้อาการออทิสติกของเขาดีขึ้น? เรื่องเหล่านี้ฉันรับปากคุณ” “เธอไม่มีข้อกำหนดอะไรเลยเหรอ?” เห้ออี้ลั่วเห็นเธอไม่ค่อยมีปฏิกิริยากับเงินสองร้อยล้านในใจก็รู้สึกชื่นชมเธอไม่น้อย “ข้อกำหนดของฉันฉันเคยบอกไปแล้ว ในอนาคตถ้าเราเลิกกันฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำให้พ่อกับแม่ฉันลำบากใจนัก อีกอย่างเรื่องงานของฉัน ฉันไม่อยากทิ้งงานของฉัน เมื่อก่อนฉันเป็นแพทย์ประจำบ้านเวลาพักผ่อนไม่ค่อยแน่นอน แต่ตอนนี้ฉันเป็นแพทย์เต็มตัวแล้วเวลาทำงานจึงไม่แตกต่างจากงานทั่วไปนัก ไม่ส่งผลกระทบต่อการดูแลเสี่ยวเป่าแน่นอน เรื่องอื่นๆตอนนี้ยังไม่มีอะไร” เฉียวเยว่เมิ่งพูดจบก็ยกแชมเปญขึ้นจิบอีกอึกหนึ่ง “มาพูดเรื่องของคุณดีกว่า เจ้าของรอยจูบบนปกเสื้อคุณเป็นคนรักของคุณใช่ไหม? เธอเป็นใคร? อีกหน่อยถ้าเจอกันฉันต้องหลบหน้าหรือว่าต้องแสดงละครเป็นเพื่อนคุณ?” ใบหน้าของเฉียวเยว่เมิ่งนั้นเรียบนิ่งแต่ในใจกลับรู้สึกไม่ดีนัก