บทที่ 38 พี่เฉียวเหมือนพี่จะถูกว่าร้ายแล้วล่ะ

บ๗ที่ 38 พี่เฉียวเหมือนพี่จะถูกว่าร้ายแล้วล่ะ เวินอันเหยียนค่อนข้างพิเศษสำหรับเขาอาจเป็นเพราะเวินอันเหยียนบอกเลิกเขาในช่วงเวลาที่พิเศษเขาถึงจำเธอได้ ไม่เช่นนั้นนิสัยคนอย่างเขาใช้เวลานานเขาคงลืมไปแล้วล่ะว่าเวินอันเหยียนคือใคร ตอนหลังเวินอันเหยียนเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเสี่ยวเป่า เรื่องนี้ทำให้คนตระกูลเห้อซาบซึ้งใจ แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าจะแต่งเวินอันเหยียนเข้าบ้านตระกูลเห้อ คนตระกูลเห้อไม่สามารถรับผู้หญิงที่ทอดทิ้งพวกเขาในยามลำบากได้ ถึงแม้ว่าตอนหลังเวินอันเหยียนจะทำเรื่องดีๆหลายอย่างก็ไม่อาจทดแทนในส่วนนี้ได้ ไม่มีใครรู้ว่าถ้าหากเผชิญกับความลำบากอีกครั้งเวินอันเหยียนจะทำแบบเดิมอีกหรือไม่? เพราะเหตุนี้เห้ออี้ลั่วถึงสามารถทำได้แค่ไม่ให้เวินอันเหยียนเสียหน้า เรื่องอื่นเขาไม่อยากให้ความร่วมมือด้วย แต่เฉียวเยว่เมิ่งนั้นเป็นกรณีพิเศษ เรื่องที่ผู้หญิงคนนี้ทำนั้นบางครั้งก็ดูโง่เง่าจนไม่รู้จะว่ายังไง ตอนนั้นเธอดีกับโจวจื่อหยางจนไม่คิดถึงอนาคตตัวเอง พอโจวจื่อหยางบอกเลิกกับเธอ เธอก็บินไปต่างประเทศเพื่อเคลียร์กับเขาเลยทันที พอกลับมาก็ทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นและไม่เคยเอ่ยถึงโจวจื่อหยางอย่างเสียๆหายๆต่อหน้าคนอื่นเลยสักครั้ง เห้ออี้ลั่วคิดถึงจุดนี้จู่ๆเขาก็ตั้งตารอวันที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเฉียวเยว่เมิ่ง ** เฉียวเยว่เมิ่งและเสี่ยวเป่าเดินเล่นรอบๆวิลล่าแต่เดินไปได้ครึ่งทางเสี่ยวเป่าก็ขึ้นขี่หลังเฉียวเยว่เมิ่ง เฉียวเยว่เมิ่งไม่อยากตามใจเขาจนเสียนิสัยจึงนั่งพักบนก้อนหินกับเขา หลังจากที่เดินเล่นจนรอบวิลล่าก็ได้เวลาอาหารเที่ยงพอดี ป้าหลิวจึงยกอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะแล้วจากไป วิลล่าหลังใหญ่จึงเหลือแค่พวกเขาสามคน บรรยากาศบนโต๊ะอาหารถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว เสี่ยวเป่ากินไปด้วยแยกเอาแครอทออกไปด้วย “ห้ามเลือกกิน!” เห้ออี้ลั่วเอ่ยขึ้นทั้งที่ไม่เงยหน้า เสี่ยวเป่าจึงพิมพ์ข้อความในแท็บเลตอย่างโกรธๆ “มันเหม็น!” “ไม่ต้องกินก็ได้แต่พูดออกมาสักประโยคสิ” เสี่ยวเป่าได้ยินดังนั้นจึงนำแครอทที่เลือกออกเมื่อกี้กลับมากินอย่างไม่ต้องคิด ใช้การกระทำในการเอาชนะพ่อตัวเอง เฉียวเยว่เมิ่งเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “พวกเธออย่าแกล้งให้ฉันหัวเราะด้วยวิธีนี้ได้ไหม?” “ในฐานะผู้ปกครองเจอเหตุการณ์แบบนี้เธอควรจะอยู่ข้างฉันไม่ใช่หรือไง?” เห้ออี้ลั่วตวัดสายตามองเธอแวบหนึ่ง “ประเด็นคือฉันไม่ได้รู้สึกว่าการเลือกกินในบางครั้งจะมีอะไรเสียหายเลย เราก็เลือกกินไม่ใช่หรือไง? ทำไมต้องให้เด็กกินทุกอย่างด้วยล่ะ” เสี่ยวเป่าเกาะแขนเฉียวเยว่เมิ่งไว้แน่น หันหน้าไปทางเห้ออี้ลั่วและมองด้วยสายตาท้าทาย เห้ออี้ลั่วขมวดคิ้วเข้าหากัน “เธอแน่ใจเหรอ?” “เขาไม่กินแครอทก็ให้เขากินอย่างอื่นที่มีสารอาหารที่สามารถทดแทนแครอทก็ได้” เฉียวเยว่เมิ่งพูดจบก็หันไปทางเสี่ยวเป่า “อาหารที่ป้าหลิวจัดมานั้นมีสารอาหารครบถ้วนดี ในบรรดาผักห้าอย่างและน้ำซุปฉันและพ่อเธออนุญาตให้เธอเลือกที่จะไม่กินผักได้หนึ่งอย่าง แบบนี้โอเคไหม?” เสี่ยวเป่าพยักหน้ารับ หลังจากกินอารหารเที่ยงเสร็จ เสี่ยวเป่าก็ดูช่องสำหรับเด็กไปสักพักแล้วหลับคาตักเฉียวเยว่เมิ่ง เฉียวเยว่เมิ่งก็เริ่มง่วงจึงพิงโซฟาแล้วหลับไป ระหว่างที่กำลังสะลึมสะลือ เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างห่มลงบนตัวเธอ เธอลืมตาอย่างง่วงงุนก็เห็นเห้ออี้ลั่วกำลังย่อตัวห่มผ้าให้เธอ เธอกระพริบตาสองสามทีแล้วนอนหลับต่อ จนกระทั่งเสี่ยวเป่าตื่นเธอจึงตื่นตาม หลังตื่นเสี่ยวเป่าก็เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำด้วยตัวเองแล้วเดินเข้าห้องหนังสือตามเห้ออี้ลั่วไป เห้ออี้ลั่วเดินเข้าครัวไปอุ่นนมมาสามแก้วแล้วส่งให้เฉียวเยว่เมิ่งแก้วหนึ่ง “ฉันและเสี่ยวเป่าจะอยู่ในห้องหนังสือจนถึงสี่โมงครึ่ง ถ้าเธอเบื่อก็ออกไปเดินเล่นได้แต่อย่าไปไกลล่ะ” “เสี่ยวเป่าจะต้องเรียนแล้วเหรอ?” “อืม” “พวกคุณไปเถอะ ฉันก็จะศึกษาประวัติคนไข้สักหน่อย” “อืม” ทุกห้องในบ้านหลังนี้เธอสามารถไปได้หมด เธอเลือกเอาสักห้องที่เธอชอบก็ได้ เห้ออี้ลั่วพูดจบก็ยกแก้วนมขึ้นชั้นบนไป เฉียวเยว่เมิ่งกลับห้องไปหยิบแท็บเลตแล้วมานั่งดูประวัติคนไข้ อาชีพแพทย์เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้จักทุกโรคแต่ว่าการศึกษาโรคที่พบบ่อยๆจะมีส่วนช่วยพัฒนาฝีมือได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นประวัติการรักษาคนไข้ที่แพทย์ผู้มีชื่อเสียงเป็นคนบันทึกไว้ มีแพทย์หลายคนที่ต้องบันทึกประวัติการรักษาคนไข้ไว้ให้เพียงพอเพื่อแสดงผลการรักษาสำหรับช่วงประเมินผลการทำงาน แต่แพทย์ส่วนใหญ่มักจะจดบันทึกประวัติการรักษาและวิธีการรักษาไม่ค่อยละเอียดนักเพราะเกรงว่าผู้อื่นจะมาเรียนรู้ทักษะฝีมือของตน ดังนั้นประวัติการรักษาที่น่าสนใจมักจะมาไม่ถึงมือของหมอที่เพิ่งรับตำแหน่งอย่างเธอ เธอจึงทำได้แค่อ่านประวัติการรักษาที่มีอยู่ซ้ำๆหลายครั้งและประวัติการรักษาของเธอเองเพื่อหาวิธีการรักษาที่ดีที่สุด สำหรับคนไข้ที่ฆ่าตัวตายด้วยการดื่มกรดซัลฟิวริกเธอยังไม่มีการรักษาที่ดีกว่าหัวหน้า การผ่าตัดทั้งสองครั้งนั้นยังถือว่ามีความยากสำหรับเธอ ช่องปากและลำคอของคนไข้ได้รับความเสียหายจนไม่สามารถรักษาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ในปัจจุบันวิวัฒนาการทางการแพทย์ยังไม่มีอวัยวะเทียมที่สามารถมาทดแทนลำคอของมนุษย์ได้ แต่ในจุดนี้คนไข้และญาติคนไข้ไม่เข้าใจหรือไม่ก็ไม่อยากทำความเข้าใจจึงมักจะนำปัญหาเหล่านี้มากล่าวโทษว่าแพทย์ไม่มีความสามารถ ในฐานะที่เธอเป็นแพทย์สิ่งที่เธอสามารถทำได้ก็คือพัฒนาทักษะฝีมือของตัวเองเพื่อลดความสูญเสียที่อาจส่งผลต่อตัวเองและ คนไข้ให้เกิดน้อยที่สุด ** เฉียวเยว่เมิ่งนั่งอ่านประวัติการรักษาจนถึงสี่โมงกว่าก็ถูกรบกวนด้วยสายเข้าจากเสี่ยวอัน เฉียวเยว่เมิ่งรับสาย “ฮัลโหล” “พี่เฉียวเหมือนว่าพี่จะถูกว่าร้ายแล้วล่ะ" “อะไรนะ? ฉันไปขัดขาใครอีกล่ะ?” “เมื่อกี้ฉันเห็นโพสต์งานแต่งงานของพี่และประธานเห้อบนอินเทอร์เน็ต ถึงแม้ว่าจะมีคนมากมายที่อิจฉาตาร้อนแต่ส่วนใหญ่ก็มาแสดงความยินดี ตอนที่ฉันกำลังจะออกจากหน้าอินเทอร์เน็ตก็เห็นโพสต์หนึ่งที่เพิ่งโพสต์ก็มีคนมาแสดงความคิดเห็นและส่งต่อเป็นพันและยังนำเรื่องที่พี่กินยาคุมฉุกเฉินมาพูดด้วยคงตั้งใจที่จะว่าร้ายพี่ โพสต์นั้นบิดเบือนความจริงไปเยอะมากและก็ถูกส่งต่อโดยweiboของคนดัง ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะทำกันเป็นขบวนการและมีการวางแผนมาก่อน” “เธอส่งโพสต์นั้นมาให้ฉันดูหน่อย เธอก็ใจเย็นๆและอย่าใช้บัญชีปลอมไปโวยวายล่ะ” “พี่รู้ได้ไงว่าฉันจะใช้บัญชีปลอมไปโวยวาย?” “ยังต้องคิดอีกหรือไง? ถ้าฝ่ายนั้นทำเป็นขบวนการมีการวางแผนมาอย่างดี เธอคนเดียวไม่มีทางชนะแน่และจะทำให้เรื่องมันบานปลายขึ้นไปอีก ฉันขอดูโพสต์ก่อนแล้วค่อยมาคิดหาวิธีจัดการ” “พี่ส่งโพสต์ให้ประธานเห้อดีกว่า เขาจัดการได้รวดเร็วกว่า” “อืมๆ ขอบคุณเสี่ยวอันคนสวยมากที่เป็นห่วง นี่ไม่ใช่เรื่องยากเกินไปที่จะจัดการ” “พี่พูดอย่างนี้ฉันก็เบาใจ” “เธอตั้งใจทำงานเถอะ ครั้งหน้าถ้าฉันรู้ว่าเธอเล่นอินเทอร์เน็ตในเวลางาน ระวังฉันจะไล่เธอออก” “พี่เฉียว พอหมดประโยชน์ก็ถีบหัวฉันทิ้งเลยนะ!” เสี่ยวอันอดไม่ได้ที่จะโวยวายออกมา “เพิ่งรู้หรือไง สายไปแล้วล่ะ เธอถูกขึ้นบัญชีดำแล้ว” “ฮึ ฉันเกลียดพี่!” เสี่ยวอันวางสายอย่างไม่เต็มใจนักหลังจากนั้นก็ส่งลิงค์ของโพสต์นั้นให้เฉียวเยว่เมิ่งอย่างรวดเร็ว เฉียวเยว่เมิ่งเปิดดูโพสต์ที่ได้รับ โพสต์นั้นเหมือนกับที่เสี่ยวอันพูด มีคนจงใจทำขึ้นมา เจ้าของโพสต์ใช้หลักการการเขียนนิยายในการบรรยายเรื่องของเธอและเห้ออี้ลั่ว วิธีการเขียนละเอียดรอบคอบและให้ความรู้สึกเสมือนจริงทำให้เฉียวเยว่เมิ่งแอบเดาะลิ้นเบาๆหลังอ่านจบ