บทที่ 54 ร่วมเรียงเคียงหมอน

บ๗ที่ 54 ร่วมเรียงเคียงหมอน ระดับของหยางเสว่หลินในแผนกสูตินรีเวชก็ไม่ได้นับว่าแย่ ทัศนคติการทำงานก็ดี แม้ว่าครั้งหนึ่งมันเป็นเรื่องยากที่จะจัดการกับความสัมพันธ์ของหมอและผู้ป่วย หยางเสว่หลินก็จะทำแบบนี้ต่อไปอยากเลื่อนตำแหน่งก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าตำแหน่งในแผนกสูตินรีเวชจะว่างยังไงก็ไม่สามารถจะเป็นหยางเสว่หลินได้หรอก เพราะว่าหยางเสว่หลินจิตใจดีงาม น่ารังแก แม้แต่ผู้ป่วยที่เข้ามารับการรักษาที่โรงพยาบาลไม่กี่วันก็ดูออก หัวหน้าที่ไปมาหาสู่กันกับเธอมาตลอดและเพื่อนร่วมงานทำไมถึงดูไม่ออก เฉียวเมิ่งเยว่เคยวิเคราะห์ให้หยางเสว่หลินฟัง แต่หยางเสว่หลินไม่ได้ฟัง เธอก็ไม่อยากพูดเยอะเหมือนกัน ถึงยังไง หยางเสว่หลินก็มีความคิดของตัวเอง เธอไม่สามารถเอาความคิดตัวเองเพิ่มความแข็งแกร่งให้หยางเสว่หลินได้ ทั้งสองคนก็กินข้าวโดยไม่พูดไม่จากันจนกินเสร็จและก็กลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง ** ตอนบ่าย เฉียวเมิ่งเยว่ก็กลับมายังบ้านพัก และมองเห็นสิ่งมีชีวิตที่ขนขาวราวหิมะตัวหนึ่ง สุนัขซามอยที่มีรูปร่างใหญ่กระโดดไปมาในลานบ้านและตะกุยจนเกล็ดหิมะกระจัดกระจายไปทั่วลานบ้าน เสี่ยวเป่าห่อตัวเองเป็นบ๊ะจ่างฟุบอยู่บนตัวสุนัขซามอย แขนทั้งสองข้างก็โอบกอดคอของสุนัขซามอยใบหน้าเล็กๆก็ปรากฏรอยยิ้มเล็กๆออกมา เมื่อเห็นรถของเฉียวเมิ่งเยว่ขับเข้ามาทั้งคนทั้งสุนัขก็พุ่งเข้ามา เฉียวเมิ่งเยว่ก็ค่อยๆจอดรถในล้านบ้าน แค่ลงจากรถก็ถูกสุนัขพุ่งเข้ามาเลียสองสามครั้ง เฉียวเมิ่งเยว่ก็ลูบหัวคนและหัวสุนัขอย่างจำใจ “ลูกรัก สุนัขตัวนี้มาได้ยังไง? ลูกซื้อใหม่หรอ?” เสี่ยวเป่าก็มุดหน้าซบเข้าไปกอดสุนัขซามอยอย่างอาลัยอาวรณ์ พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างยิ้มตาหยีแล้วพูดขึ้นว่า “นั่นคือสุนัขที่คุณชายและคุณหนูเลี้ยงตอนอยู่ต่างประเทศ ชื่อว่าเชอหลุน คุณหนูชอบมันมาก เมื่อก่อนสุนัขได้รับบาดเจ็บก็เลยพาไปรักษาอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้แผลดีขึ้นแล้วก็เลยส่งกลับมา” “อ่ออ่อ เป็นแบบนี้นี่เองมีเชอหลุนอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าเขาก็จะได้อารมณ์ดีขึ้นเหมือนกัน” “ใช่ครับ” เฉียวเมิ่งเยว่ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อใส่อยู่บ้าน ตอนที่ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เห็นเห้ออี้ลั่วนั่งอยู่บนเตียงของเธอ มือก็พลิกหนังสือการแพทย์ที่อยู่บนหัวเตียงไปมา “เธอกลับมาแล้ว?” “อืม” เห้ออี้ลั่วปิดหนังสือแล้วก็นำกลับไปวางไว้ที่เดิม “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะย้ายมานอนที่นี่” “เอ๋? ทำไมนายถึงคิดตื้นขนาดนี้?” เฉียวเมิ่งเยว่พูดจบก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด “คุณหมอเฉียว พวกเราเป็นสามีภรรยากัน แยกกันนอนตลอด เธอคิดว่าเหมาะสมหรอ?” “ฉันคิดว่าเหมาะสมดี” “ทำแบบนี้ต่อไป เธอจะถูกไล่ออกจากบ้านได้ง่ายๆ” ทันใดนั้นเฉียวเมิ่งเยว่ก็มองเห้ออี้ลั่วอย่างคับแค้นใจ “ “ลูกคุณหนู นายคิดพิจารณาดีๆอีกครั้งก่อน” ให้เธอนอนร่วมเตียงกับเห้ออี้ลั่ว เธอจะรับไม่ไหวก่อน เห็นเขาทั้งวันได้ก็สุดขีดจำกัดของเธอแล้ว แม้แต่นอนตอนกลางคืนด้านข้างมีเห้ออี้ลั่วนอนอยู่ด้วย เธอก็กลัวว่าจะควบคุมอาการใจเต้นของตัวเองไม่อยู่ นี้ทดสอบเธอเกินไปแล้ว “ฉันมาบอกเธอไม่ใช่มาถามความคิดเห็นเธอ คืนนี้เตรียมตัวนอนกับฉันได้เลย” “ไม่เอา!” “พูดอย่างกลับว่าเธอมีสิทธิปฏิเสธได้ ต่อต้านยังไงก็ไม่ได้ผล”เห้ออี้ลั่วพูดจบก็เดินก้าวขาออกไปจากที่นี่ เฉียวเมิ่งเยว่ก็ใช้ฝ่ามือถูหน้าตัวเองอย่างใจร้อนอยู่ไม่เป็นสุข หน้าหงายล้มลงไปบนหมอน จะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี เธอเพิ่งจะยอมรับได้ที่ต้องเป็นแม่ของเด็ก แต่ตอนนี้ยังต้องมายอมรับให้ผู้ชายคนนึงมานอนข้างๆทุกวัน เธอนึกสภาพไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง เธอชินกับการนอนอย่างอิสระของตัวเองไปแล้ว แต่หลังจากนี้แม้แต่การนอนก็ต้องถูกคนอื่นควบคุม เฉียวเมิ่งเยว่ก็คิดอย่างกลัดกลุ้ม สักพักก็ขี้เกียจคิดต่อแล้ว เธอคิดมากเกินไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอในตอนนี้ยังไม่ได้มีความสามารถตัดสินใจกับเห้ออี้ลั่วได้ …… หลังจากที่กินข้าวมื้อดึกเสร็จ เสี่ยวเป่าก็หนุนนอนอยู่บนหลังเชอหลุนและท่องจำบทเรียน ส่วนเฉียวเมิ่งเยว่ก็ถือประวัติคนไข้ลงมาและนั่นลงอยู่บนโซฟามองมองไปยังเด็กและสุนัขที่อยู่ข้างๆ สี่ทุ่มแล้ว หลังจากที่เสี่ยวเป่าและเชอหลุนแสดงสู้รบคนกับสุนัขอย่างดุเดือดในห้องน้ำแล้ว เธอพึ่งจะคิดเดินขึ้นไปดูข้างบน พ่อบ้านและป้าหลิวได้จัดเก็บห้องอาบน้ำที่ทั้งคนและสุนัขได้เล่นเลอะเทอะกันไป เห้ออี้ลั่วก็อุ้มเสี่ยวเป่าวางไว้บนเตียงแล้วห่มผ้านวมให้และก็เดินออกจากห้องไป ตอนที่เห้ออี้ลั่วเดินออกมาก็เห็นเฉียวเมิ่งเยว่เดินขึ้นมาพอดี ทั้งสองคนบังเอิญชนกันและทั้งคู่ก็เผลอสบตากัน สมองเฉียวเมิ่งเยว่ก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะ เห้ออี้ลั่วหันไปหัวเราะเธอและกวักนิ้วเรียกแล้วพูดเสียงต่ำว่า “มานี่” “แต่ว่า” “ที่รัก เธอกำลังต่อต้านหรอ? ฉันพูดอะไรเธอก็ล้วนคัดค้านหมด” นายต่างหากที่ต่อต้าร คนที่บ้านนายทั้งหมดก็ต่อต้าน เฉียวเมิ่งเยว่ถลึงตาใส่เห้ออี้ลั่วและรีบเดินเข้าห้อง หาเสื้อผ้าเปลี่ยนและพุ่งเข้าไปในห้องน้ำและก็นอนแช่ในอ่างอาบน้ำอย่างยาวนานรอเวลาผ่านไป ตอนที่เธออาบน้ำเสร็จสักพักก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา เฉียวเมิ่งเยว่คิดสักพัก ช่วงเวลาประจำเดือนมาของเธอก็คืออยู่ในช่วงสองวันนี้ ประจำเดือนของเธอมาตรงมาก โดยปกติจะมาตามเวลานั้นไม่เปลี่ยนไปมาสัปดาห์อื่น เฉียวเมิ่งเยว่ก็พลิกดูกางเกงที่พึ่งจะเปลี่ยนก็พบว่ามีรอยเลือดจางๆติดอยู่ แต่เธอไม่ได้เอาผ้าอนามัยเข้ามา เฉียวเมิ่งเยว่เดินคิดไปมาจนหัวแทบระเบิดและเธอก็ถือกางเกงตัวเล็กมาเปลี่ยน สีหน้าก็อยากจะร้องไห้แต่ร้องไห้ไม่ออก เป็นแบบนี้เธอก็ไม่โอเคไหม? เวลานี้ก็มีเสียงเคาะประตูห้องน้ำดังเข้ามา “เฉียวเมิ่งเยว่ก็ฝืนใจควบคุมจิตใจพูดขึ้นมาว่า “อารมณ์ไม่ดี ขอร้องอย่ากระตุ้น” “เธอไม่ออกมา พรุ่งนี้ไม่อยากไปทำงานแล้วหรอ?” “ฉันจะนอนในห้องน้ำ” เห้ออี้ลั่วได้ยินก็หัวเราะเบาๆแล้วพูดขึ้นว่า “เธอคิดว่าเธอทำแบบนี้ ฉันจะเปลี่ยนห้องหรอ?” เฉียวอี้ลั่วพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ“ทำไมนายถึงคิดได้ตื้นขนาดนี้ อยากนอนกับฉันขนาดนั้นหรอ?” “ออกมาฉันจะบอกเหตุผลให้เธอฟัง” เฉียวเมิ่งเยว่ก็กลอกตาไปมา ความเจ็บปวดบนท้องก็ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้น เธอสูดลมหายใจและพูดขึ้นมาว่า “ช่างมันเถอะ ตอนนี้นายออกไปก่อนได้ไหม” เห้ออี้ลั่วรู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอดูแปลกไปก็พูดขึ้นมาว่า “เธอเป็นอะไร?” เฉียวเมิ่งเยว่กัดฟันตัวเอง เธอรู้สึกว่าวันนี้ศักดิ์ศรีของเธออาจจะไม่ต้องรักษาไว้ก็ได้ แต่ความเจ็บปวดบนท้องทำให้เธออดทนไม่ไหวจริงๆ “ประจำเดือนมา นายออกไปก่อนฉันจะไปหาผ้าอนามัย” “เธอรอก่อน ฉันจะไปเอามาให้เธอ” เฉียวเมิ่งเยว่ยังไม่ทันได้ปฏิเสธก็ได้ยินเสียงคนเดินออกไปแล้ว เธอก็ตัวสั่นอยู่ในอ่างอาบน้ำ ได้ยินเสียงด้านนอกที่หยิบค้นหาของไปมา ในระหว่างนั้นก็มีเสียงเห้ออี้ลั่วตะโกนเข้ามา “เธอต้องการแผ่นแบบมีปีกหรือว่าไม่มีปีก?” เฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินคำพูดพวกนี้ก็เกือบจะล้มสลบไปในอ่างอาบน้ำ เห้ออี้ลั่วก็ถามขึ้นมาอีกครั้งแต่ไม่ได้ยินคำตอบของผู้หญิงคนนั้น เขาก็เลยหยิบถุงเล็กๆออกมาหนึ่งใบและเอาผ้าอนามัยที่ไม่เหมือนกันทั้งสองใส่เข้าไป เขาเดินกลับมาที่ประตูหน้าห้องน้ำอีกครั้งและเอาถุงเล็กๆแขวนไว้ตรงลูกบิดประตู “ของเอาแขวนไว้ตรงลูกบิดประตูแล้ว ฉันจะลงไปข้างล่างเอานมอุ่นมาให้เธอ เธอรีบออกมาเถอะ” เฉียวเมิ่งเยว่ก็ตอบเสียงกลับอย่างอ่อนแอ เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้อง ร่างกายเล็กๆที่สั่นเทาถึงจะลุกออกมาจากอ่างอาบน้ำ การกระทำของเธอที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาเหมือนกับโจรที่แอบสำรวจลาดเลาก่อนจะรีบหยิบถุงที่แขวนอยู่บนลูกบิดประตูเข้ามา เมื่อมองเห็นผ้าอนามัยแบบมีปีกและไม่มีปีกหลายชนิดอยู่ในถุงกระดาษ เธอคาดหวังเหลือเกินว่าอีกหนึ่งวินาทีต่อจากนี้จะมีฟ้าผ่าให้เธอกลายเป็นอัลไซเมอร์ไปซะ ทั้งๆที่คืนนี่เป็นคืนแรกที่นอนด้วยกัน แต่ทำไมความรู้ฉันที่มีต่อเขาทำไมถึงได้มีมากมายขนาดนี้ ใจของเธอเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว