บทที่ 58 เธอมีสิทธิ์อะไรมาเถียงฉัน

บ๗ที่ 58 เธอมีสิทธิ์อะไรมาเถียงฉัน นี้ก็เป็นสิ่งที่เย่ชิงรู้สึกเกลียดที่สุด เย่ชิงถอยหลังไปสองก้าวเพื่อให้มีระยะห่างและเปลี่ยนมากอดแขนโจวจื่อหยาง สีหน้าก็มองไปยังเฉียวเมิ่งเยว่อย่างโอ้อวด เฉียวเมิ่งเยว่เอามือกอดอกและมองไปยังสองคนนั้น “เย่ชิง สมองเธอกลวงเหรอ ? เธอจะเอาผู้ชายที่เห็นเเก่ตัว ลืมบุญคุณคนมาเป็นที่รัก เเล้วยังมาโอ้อวดฉันต่อหน้าซ้ำเเล้วซ้ำเล่าหมายความว่าไง? ตัวผู้ชายคนนี้ฉันได้ถีบส่งไปแล้วเมื่อเจ็ดปีก่อน เธอชอบของเหลือแบบนี้ เธออยากรู้หรือเปล่า วันแรกหลังจากที่ผู้ชายคนนี้กลับประเทศก็มาหาฉันหลังจากนั้นก็พูดกล่าวร้ายเธอไม่น้อยและขอร้องให้ฉันให้อภัยเขา? เธอไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกขอบคุณเธอมากที่ตอนนั้นแย่งเขาไป ไม่อย่างนั้นฉันยังต้องอยู่ในช่วงที่รู้สึกสะอิดสะเอียนสักพัก” คำพูดที่เฉียวเมิ่งเยว่พูดในครั้งนี้ทำให้สีหน้าของเย่ชิงและโจ่วจื่อหยางเปลี่ยนไป เย่ชิงยิ่งโกรธจนตัวสั่นแล้วพูดขึ้นว่า “เฉียวเมิ่งเยว่ แกอย่าคิดว่าแกแต่งงานกับเห้ออี้ลั่วแล้วจะมีชีวิตราบรื่น ไม่ช้าก็เร็วแกจะถูกตระกูลเห้อเตะออกมา พอถึงตอนนั้นฉันจะดูว่าแกจะยังลำพองใจได้อีกไหม?” “เรื่องหลังจากนี้ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องหลังจากนี้ แต่ว่า ฉันสามารถยืนยันได้ว่าฉันเหนือกว่าเธอแน่นอน ก็เหมือนกับเมื่อก่อน ทุกๆครั้งเธอก็แพ้ให้กับฉัน! ของเพียงแค่มีฉันเฉียวเมิ่งเยว่คนนี้อยู่ ออร่าของเย่ชิงก็จะถูกฉันกลบเกลื่อนไป!” คำพูดของเฉียวเมิ่งเยว่ทำให้เย่ชิงโกรธจนขาดสติ เธอกรีดร้องและพุ่งเข้าไปหาเฉียวเมิ่งเยว่เพื่อตบเธอ เฉียวเมิ่งเยว่ที่สวมรองเท้าส้นต่ำจึงเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วกว่าเธอมาก จึงเอียงตัวหลบเข้าไปอยู่ในห้องแต่งกายด้านข้าง เนื่องจากอารมณ์ของเย่ชิงโมโหเกินไป วิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ข้อเท้าพลิกแล้ว ทั้งร่างจึงล้มลงไปบนพื้น พนักงานของร้านบางคนที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา โจวจื่อหยางมองไปที่เฉียวเมิ่งเยว่อย่างไม่เห็นด้วย ก่อนจะไปพยุงเย่ชิง แต่ทว่าเย่ชิงกลับสะบัดมือของโจวจื่อหยางทิ้ง แรงนั้นทำเอาจับมือแทบไม่อยู่ ฝ่ามือตบไปที่หน้าของโจวจื่อหยางโดยตรง โจวจื่อหยางก่อนหน้านี้ถูกเฉียวเมิ่งเยว่พูดประชดก่อน ตอนนี้ก็ยังถูกเย่ชิงตบหน้าต่อหน้าผู้คนอีก ทำให้ความโกรธของเขาปะทุขึ้น จึงไม่หันไปช่วยแล้วเดินจากไป เย่ชิงล้มลงกับพื้น ปวดนานจนแทบลุกขึ้นไม่ได้ เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ส่งสายตาไปให้พนักงานพวกนั้น พนักงานร้านจึงค่อยๆทยอยกันมาช่วยพยุงเย่ชิงให้ลุกขึ้น เย่ชิงข้อเท้าพลิกรุนแรงมาก พยายามยืนประคองตัวจนขาปัดขาเป๋ขึ้นมา ในแววตาที่แสดงออกมา เต็มไปด้วยความเกลียดชัง”เฉียวเมิ่งเยว่ เรื่องในวันนี้ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด” “กล้าๆหน่อยสิ ถ้ากล้าหนักก็ทำสิ อย่าทำตัวลับๆล่อๆ ฝีมือก็ไม่เท่าฉัน คะแนนก็ไม่เท่าฉันและทั้งวันเต้นแร้งเต้นกาเหมือนตัวตลกที่ไม่มีสมอง เธอมีสิทธิ์อะไรมาเถียงฉัน?” เย่ชิงก็มองไปที่เธออย่างโกรธเคือง ดวงตาแสดงถึงความโกรธที่สามารถฆ่าคนได้ ฆ่าเฉียวเมิ่งเยว่สักพันรอบหมื่นรอบ สุดท้าย เย่ชิงก็ขาเป๋เดินหันหลังออกไป เฉียวเมิ่งเยว่นั่งลงบนโซฟาอีกครั้งและคิดถึงคำพูดพวกนั้นที่ตัวเองพึ่งพูดไปเมื่อกี้ แม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกเสียใจที่ทำไปแต่เธอก็ไม่ชอบพูดคำพูดพวกนั้น พูดทำให้คนเสียงหาย? แม้ว่าต่อมาจะถูกโจวจื่อหยางทรยศหักหลังเธอ แต่โควต้าพวกนั้น เงินพวกนั้นก็เป็นเงินที่เธอเต็มใจให้เขา ช่วงเวลาที่พวกเขาเคยคบกันพวกนั้นมันดีมากจริงๆ ไม่สามารถปฏิเสธทุกอย่างที่เคยเป็นได้เพราะผลลัพธ์ไม่ได้ดีงาม และยังมีเธอที่พูดเหมือนกับคนโง่ “ฝีมือไม่เท่าฉัน คะแนนไม่เท่าฉัน”คำพูดพวกนี้ คนที่มีศักยภาพคนไหนจะพูดขนาดนี้ คนงูๆปลาๆเท่านั้นที่จะทำเรื่องโง่แบบนี้ เฉียวเมิ่งเยว่เอามือลูบหน้า เธอรู้สึกขายหน้ามาก หยางเส่วหลินเห็นว่าข้างนอกเงียบไปเลยเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ เฉียวเมิ่งเยว่ดึงสติกลับมาและมองไปยังหยางเสว่หลิน “หยางเสว่หลิน เธอสวยจริงๆ” “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”หยาวเสว่หลินพูดขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ “จะเป็นอะไรได้ล่ะ?คนส่วนใหญ่ที่สู้กับฉันก็ล้วนถูกฉันคนที่มีจิตใจหน้าไม่อายแบบนี้ทำให้คนพวกนั้นแพ้ไป”เฉียวเมิ่งเยว่สังเกตพิเคราะห์เธอไปมา “เสื้อตัวนี้เหมาะสมกับเธอมาก เธอชอบไหม?” “ก็ชอบ แต่ว่าแพงเกินไปแล้ว” พนักงานขายก็พูดแนะนำ “สี่พันแปดไม่นับว่าแพง ขนแกะล้วนเป็นคุณภาพที่ดีที่สุดที่เลือกมา ไม่มีขนอื่นผสม ไม่ว่าจะเป็นเสื้อกันหนาวที่เอามาโชว์หรืออยู่ข้างในล้วนเป็นคุณภาพที่ดีมากแถมยังรับผิดชอบซักให้ฟรี เสื้อกันหนาวที่ดีสามารถใส่ได้สิบยี่สิบปี คิดเป็นเงินแล้วราคาไม่แพง” “ยังรับผิดชอบซักให้ฟรี?”เฉียวเมิ่งเยว่พูดขึ้นอย่างสงสัย น้อยมากที่เธอจะได้ยินการให้บริการแบบนี้ “ใช่ค่ะ คือซักให้ฟรีจริงแท้แน่นอน ไม่จำกัดครั้ง เป็นความต้องการของนักออกแบบ เขาเป็นห่วงลูกค้าจะใช้วิธีการซักไม่ถูกต้องแล้วจะทำลายเสื้อผ้าได้ ดังนั้นความต้องการของเสื้อกันหนาวขนแกะล็อตนี้สามารถซักให้ฟรีได้ค่ะ” หยางเสว่หลินฟังอยู่ก็รู้สึกใจเต้นแต่ยังลังเลใจกับราคานั้น เฉียวเมิ่งเยว่พูดขึ้นว่า “ห่อด้วย เอาตัวนี้แหละ” “ได้ค่ะ ฉันจะไปเอาตัวใหม่ที่อยู่ในห้องสต็อกสินค้ามาให้ค่ะ” หยางเสว่หลินดึงมือของฉู่ชวิ้นที่ควักกระเป๋าเงิน “เมิ่งเมิ่ง แพงเกินไปแล้ว” “วันเกิดเธอก็ใกล้จะถึงแล้ว เดิมทีนัดเธอออกมาก็เพื่อต้องการซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ เสื้อกันหนาวตัวนี้เหมาะสมกับเธอมาก เดี๋ยวค่อยไปซื้อกางเกงและรองเท้าที่เข้ากันกับเสื้อตัวนี่ก็ครบถ้วนแล้ว” “ของขวัญวันเกิดคือของขวัญวันเกิด ไม่ให้เธอใช้จ่ายสิ้นเปลืองขนาดนี้” “ไม่ว่ายังไงก็ตามตอนนี้ฉันก็เป็นภรรยาของลูกคุณหนูแล้ว ให้ฉันได้รูดบัตรที่มีอยู่หน่อยได้ไหม? ฉันไม่ได้มอบของที่แพงขนาดนี้ให้เธอทุกวัน หลังจากที่เธอแต่งงานแล้วฉันจะให้อั่งเปาเธอสองร้อยและของขวัญก็จะไม่ให้แล้วแน่นอน” หยางเสว่หลินเห็นเธอตั้งใจอธิบาย ก็ไม่ได้ปฏิเสธอีกและพูดอย่างมุ่งมั่นว่า “ต่อไปกางเกง รองเท้า ฉันจะจ่ายเอง” “ชาตอนเช้าเธอก็ควักเงินจ่าย ไม่ว่ายังไงฉันก็จะซื้อให้เธอทั้งตัว นับเสื้อไปด้วยเป็นยังไง?” ** ทั้งสองคนก็เดินช็อปปิ้งกันตลอดช่วงเช้า นอกจากจะซื้อเซ็ตเสื้อผ้าให้หยางเสว่หลินแล้วก็ยังซื้อให้ตัวเอง พ่อแม่และซื้อของให้เสี่ยวเป่าด้วย ตอนที่ผ่านร้านเสื้อผ้าผู้ชายก็ซื้อเน็กไทที่ราคาแพงให้เห้ออี้ลั่วหนึ่งเส้น แค่เดินช็อปปิ้งช่วงเช้าก็จ่ายไปแล้วหมื่นกว่า ดูตัวเลขที่อยู่ในบัตรก็เกลี้ยงไปไม่น้อยแต่เฉียวเมิ่งเยว่กลับไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเท่าไหร่ ในบัตรของเธอเองก็มีสองแสนกว่า บางครั้งก็ฟุ่มเฟือยภายในขอบเขตที่เธอสามารถจ่ายได้ เฉียวเมิ่งเยว่กลับมาถึงบ้าน เฉียวไห่ซิงและลั่วหมิงเม่ยก็ได้ทำอาหารเสร็จแล้ว “หนูกลับมาตรงเวลาเป๊ะ”เฉียวเมิ่งเยว่พูดไปด้วยยิ้มไปด้วยและวางของลง “ก็ใช่ เธอเอาของวางลงและขึ้นไปเรียกลูกเขยและเสี่ยวเป่าสิ” “เอ๋? หนูไม่เห็นรถของเห้ออี้ลั่วอยู่ข้างล่างอ่า” “คาดว่าน่าจะเปลี่ยนรถแล้ว” “อ้อ พ่อแม่ หนูซื้อของมาให้พวกคุณด้วย เปิดเองนะ”พูดจบ เฉียวเมิ่งเยว่ก็กระโดดโลดเต้นขึ้นไปข้างบน เห้ออี้ลั่วและเสี่ยวเป่านั่งอยู่ที่ห้องรับแขกเล็กชั้นสอง คนหนึ่งทำงาน คนหนึ่งเรียนบรรยากาศเงียบสงบมาก “คุณชายทั้งสองคน ลงไปทานข้าวได้แล้ว” “ไปกระโดดโลดเต้นที่ไหนมา?” “ไปช็อปปิ้งกับเสว่หลินมา รีบลงมา ฉันซื้อของมาให้พวกเธอแล้ว ตอบแทนฉันด้วย”เห้ออี้ลั่วยิ้มและปิดสมุดจดงานลง เสี่ยวเป่าก็ไม่ขยับเขยื้อนตัวไปไหนและเขาก็ดูคลิปวิดีโอช่วงสุดท้ายจนจบถึงจะเดินลงไป ของขวัญของเสี่ยวเป่าและเห้ออี้ลั่วถูกลั่วหมิงเม่ยวางไว้ข้างๆอย่างโดดเดี่ยว เมื่อเห็นเสี่ยวเป่าลงมา ก็ชี้กล่องใบใหญ่ที่ยาวหนึ่งเมตรกว่าใบนั้นให้เสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่า คุณยายอยากเห็นหม่ามี๊ที่ไม่น่าเชื่อถือคนนั้นซื้ออะไรมาให้เรา รีบมาเปิดดูเร็ว”