บทที่ 72 เสี่ยวเป่ายอมพูดแล้ว

บ๗ที่ 72 เสี่ยวเป่ายอมพูดแล้ว เห้อหวินซานดื่มนมลงไปอึกใหญ่ “ขนาดฉันเรียนคณะวิทยาศาสตร์มา ฉันเลยไม่ได้สนใจเกี่ยวกับความคิดหรืออารมณ์ความรู้สึกของคนเราเท่าไหร่นัก แต่ฉันยังเชื่อว่า เสี่ยวเป่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้ามีเธออยู่ด้วย คุณปู่คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ และพี่รอง จะสามารถก้าวข้ามเรื่องที่พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้จากโลกนี้ไปได้” เฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเขินเล็กน้อย เธอเคยเรียนเกี่ยวกับการแสดงออกทางอารมณ์อยู่บ้าง เธอเลยรู้ว่าสิ่งที่เห้อหวินซานพูดนั้น เธอคิดแบบนั้นจริงๆ นอกจากเธอจะรู้สึกดีใจเล็กๆแล้ว เธอยังรู้สึกละอายใจอีกด้วย ในขณะที่เธอไม่อยากจะพูดจาละลาบละล้วงเห้อหวินซาน แต่หวินซานนั้นกลับไม่ได้สนใจว่านี่คือครั้งแรกที่พวกเธอเจอกันเลยแม้แต่น้อย เฉียวเมิ่งเยว่ตอบว่า “พอเธอพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็รู้สึกมั่นใจขึ้นเยอะเลย การแพทย์สร้างปาฏิหาริย์ได้มากมายอยู่แล้ว ยังไงฉันก็เชื่อว่าเสี่ยวเป่าจะต้องดีขึ้นแน่นอน ว่าแต่เธอเถอะ จะทำยังไงต่อ? ยังไงท้องเธอก็จะโตขึ้นไม่ช้าก็เร็วนะ” เห้อหวินซานถอนหายใจออกมา ดวงตาที่สวยงามมองไปยังวิวทิวทัศน์ภายนอก ดวงตาเต็มไปด้วยความหมองหม่น “พี่สะใภ้ ถ้าเป็นเธอ เธอจะทำยังไงเหรอ?” “ฉันไม่ได้รู้เรื่องราวเบื้องหลังของเรื่องนี้นี่ ฉันตัดสินใจไม่ได้หรอก” “คนๆนั้นคือคนที่ฉันชอบมานานมากแล้ว แต่ว่าในใจเขามีคนอื่นอยู่ คนๆนั้นได้จากโลกนี้ไปแล้ว หลังจากที่เธอจากไป ในใจเขา สายตาเขา ก็ไม่เคยมองใครอีกเลย” เฉียวเมิ่งเยว่ถามต่ออย่างไม่เข้าใจ “แล้วทำไมพวกเธอถึงได้…..” “มันเป็นอุบัติเหตุ เขายังไม่รู้ซะด้วยซ้ำ” เฉียวเมิ่งเยว่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว “ฉันให้คำแนะนำเธอไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่เคยได้ลิ้มรสการชอบใครซักคนมาก่อน แฟนคนก่อนๆของฉัน ถ้าคิดจะแตะต้องฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันก็ต่อสู้สุดชีวิต ฉันเลยไม่ค่อยมีความรู้สึกหอมหวานกับความรักซักเท่าไหร” พอเห้อหวินซานได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาเบาๆ “จริงรึเปล่าเนี่ย?” “จริงสิ ฉันทำเรื่องบ้าบอมาตั้งเยอะ แม่ฉันชอบบอกว่าฉันดูเหมือนจะฉลาด แต่ที่จริงปัญญาอ่อน” “ฉันก็ว่ายังงั้นนะ พวกเราพึ่งเคยเจอกันครั้งแรก ก็เล่าเรื่องแฟนเก่าให้ฉันฟังซะแล้ว” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะออกมา “ก็มันไม่มีอะไรนี่ พี่รองของเธอก็รู้” “ตอนพี่รองเจอแฟนเก่าเธอเขามีท่าทียังไงเหรอ?” “ฉันกับแฟนเก่าเลิกกันมา7ปีแล้ว ไม่ส่งผลอะไรกับพี่ชายเธอหรอก เพราะฉะนั้นพี่ชายเธอเลยทำหน้าแบบ ‘คิดจะมาหยอกล้อกับคู่หมั้นฉัน เบื่อชีวิตแล้วรึไง?’ สีหน้าแบบดูถูกเขาอะไรประมาณนั้นน่ะ” “ฮ่าๆๆๆ...พี่สะใภ้ อย่ายั่วให้ฉันหัวเราะสิ” เห้อหวินซานหัวเราะจนเอามือกุมท้อง เฉียวเมิ่งเยว่ยิ้มออกมา แล้วก็มองที่หน้าจอโทรศัพท์ “นี่ก็เริ่มดึกแล้ว เรารีบลงไปเล่นพลุเป็นเพื่อนเสี่ยวเป่ากันดีกว่า แล้วเธอก็ไปอาบน้ำนอน ฉันหยุดอีกตั้งสามวัน วันหลังเราค่อยมาเม้ามอยกันใหม่” “เธอหยุดน้อยขนาดนั้นเลยเหนอ?” “โรงพยาบาลก็แบบนี้แหละ แค่นี้เพื่อนร่วมงานคนอื่นก็ไม่ได้กลับไปฉลองปีใหม่ที่บ้าน งานคงเยอะจนล้นมือแล้ง” “โอเค งั้นตอนที่เธอยังมีวันหยุด ฉันจะคุยกับเธอให้เยอะๆเลย” “อืม” เฉียวเมิ่งเยว่เก็บพวกขนมที่ยังกินไม่หมด และเดินลงไปพร้อมกับเห้อหวินซาน เธอรู้สึกร่าเริงขึ้นกว่าเดิมมาก ไม่ได้รู้สึกกังวลหรือน้อยเนื้อต่ำใจอะไร ฐานะทางบ้านต่างกันมาก แล้วมันจะทำไมล่ะ? เธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ไม่ใช่ว่าไม่เหมาะสมกับเห้ออี้ลั่วซะหน่อย เธอรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย เหมือนเป็นหนอนดักแด้ เธอนึกถึงเรื่องสมัยก่อน ที่เธอเป็นคนที่หน้าด้านไร้ยางอาย ตอนที่เฉียวเมิ่งเยว่กลับถึงห้องของเห้ออี้ลั่วนั้น เขาก็พึ่งอาบน้ำให้เสี่ยวเป่าเสร็จ เห้ออี้ลั่วเห็นใบหน้าเล็กๆของเธอที่ซีดเพราะอากาศเย็น “มีอะไรให้คุยกับหวินซานเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?” “อืม รู้สึกเหมือนเป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกันมานานเลยล่ะ” “ดูเหมือนว่าหวินซานจะชอบเธอมากเลยนะ ปกติเธอไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ แถมยังไม่ค่อยสนใจใครด้วย” “คุณท่านคะ นี่กำลังพูดถึงตัวเองอยู่รึเปล่า? เมื่อก่อนนายก็เป็นแบบนั้นนี่ เสี่ยวอันเล่าให้ฟังว่า เวลานายไปเจรจาธุรกิจ ก็แค่ปาสัญญาไปที่อีกฝ่าย แล้วก็พูดแค่ว่า ‘40 60 ผม60 คุณ40 จะเซ็นต์ไม่เซ็นต์?’วิธีเซ็นต์สัญญาไร้มารยาทแบบนี้ จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้หรอก” เห้ออี้ลั่วมองหน้าเธออย่างจำใจ “เธอคิดว่ามันเป็นไปได้เหรอ? ในการทำธุรกิจน่ะ คนที่มีเงินแต่โง่ ไม่ได้มีเยอะหรอกนะ มีแต่คนที่แกล้งทำเป็นโง่ แต่ไม่ได้โง่จริงหรอก” “จริงเหรอ?” “อืม สิ่งที่เสี่ยวอันพูดนั้นมีแค่ในละครหรือนิยายเท่านั้นแหละสำหรับเด็กสาววัยรุ่นเท่านั้นแหละ ขนาดบริษัทเล็กๆยังต้องทำงานอย่างหนัก แก้ไขแล้วแก้ไขอีกกว่าจะได้เซ็นต์สัญญาแต่ละฉบับ นับประสาอะไรกับการเซ็นต์สัญญาระหว่างบริษัทใหญ่สองบริษัทล่ะ ถ้าเกิดว่าขั้นตอนการเซ็นต์สัญญามันมาถึงฉันแล้วเนี่ย หมายความว่าข้อตกลงเงื่อนไขต่างๆได้ผ่านการเจรจากันมาหมดแล้ว พวกผู้จัดการฝ่ายต่างๆของทั้งสองบริษัทจะเป็นคนตกลงกันมาเรียบร้อย ฉันก็แค่เป็นคนออกหน้าเท่านั้น ไม่มีใครมีทางพูดว่า‘40 60 ผม60 คุณ40 จะเซ็นต์ไม่เซ็นต์?’แบบนั้นหรอก” “หัวใจของผู้หญิงตัวน้อยๆคนนี้แตกสลายแล้ว” เห้ออี้ลั่วอุ้มเสี่ยวเป่ามาวางที่ตักของเธอ “ทาโลชั่นให้เจ้าเด็กคนนี้หน่อยสิ ทาเสร็จแล้วก็เป่าผมให้เขาด้วยล่ะ” “ได้เลย” เฉียวเมิ่งเยว่กอดเสี่ยวเป่าไว้ อีกมือก็ดึงลิ้นชักหัวเตียงออก และหยิบโลชั่นสำหรับเด็กออกมา ทาโลชั่นให้เขาไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะร้องเพลงกล่อมเด็กออกมา “แม่ชอบเล่าให้ฉันฟังว่า พ่อกับแม่รักฉันที่สุด แต่ฉันกลับไม่เข้าใจ ว่ารักนั้นคืออะไร พ่อชอบเล่าให้ฉันฟังว่า พ่อกับแม่รักฉันที่สุด แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจ ว่ารักนั้นคืออะไร รักฉันก็ต้องอยู่ข้างฉัน รักฉันก็ต้องจุ๊บฉัน รักฉันก็ต้องชมฉัน รักฉันก็ต้องกอดฉัน……..” เสี่ยวเป่ามองเฉียวเมิ่งเยว่ตาเป็นประกาย เหมือนว่าจะชอบเพลงนี้เอามากๆ เฉียวเมิ่งเยว่เห็นท่าทางของเขาตอนนี้ ก็บีบแก้มเล็กๆของเขาเบาๆ ตั้งแต่เธอมีเสี่ยวเป่าเข้ามาอยู่ในชีวิต ก็รู้สึกสนใจเรื่องต่างๆของเด็กเล็กขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเพลงเด็กมาก็เยอะ แต่ตอนที่ไม่ได้ร้อง เธอก็ไม่รู้เลยว่าเพลงเด็กมันเพราะขนาดนี้ “ลูกรัก ชอบเพลงนี้ไหม?” เสี่ยวเป่าพยักหน้า “ถ้าชอบล่ะก็ หนูก็ลองร้องดูสิ” เสี่ยวเป่าไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เห้ออี้ลั่วที่อยู่ในห้องอาบน้ำ เมื่อได้ยินเพลงที่เฉียวเมิ่งเยว่ร้อง ก็ค่อยๆอาบน้ำช้าลงอย่างไม่รู้ตัว เฉียวเมิ่งเยว่เทโลชั่นลงในฝ่ามือ แล้วก็ลูบไล้ไปทั่วทั้งใบหน้า แขนขาของเสี่ยวเป่า แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เหมือนกับที่แม่เคยบอกลูกคราวที่แล้ว แม่กับพ่อไม่บังคับให้หนูทำตามความต้องการของเราสองคนหรอกนะ ลูกไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียน พูดคุย มีเพื่อน เหมือนเด็กคนอื่นเขา ลูกอยากทำอะไรก็จะให้อิสระเต็มที่ แต่ว่าแม่กับพ่อก็แอบกังวลว่า ตอนนี้ลูกจะสามารถรับอาการและผลของการที่ไม่ยอมพูดแบบนี้ได้รึเปล่า ลูกเข้าใจใช่ไหม?” เสี่ยวเป่ามองหน้าเฉียวเมิ่งเยว่ ใบหน้าเล็กๆแสดงอาการว่าเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แล้วก็ค่อยๆพยักหน้า “ลูกเป็นเด็กฉลาด และเชื่อฟังมาก แม่ดีใจมากที่เราได้อยู่ใกล้กัน แม่หวังว่าลูกจะเปลี่ยนเป็นเด็กที่สมบูรณ์ขึ้น เป็นเด็กที่เก่งที่สุด อยากได้ยินว่าเสียงลูกเพราะแค่ไหน ลูกรัก เมื่อไหร่ลูกถึงจะยอมพูดออกมาล่ะ? แค่คำเดียวก็ยังดีนะ” เห้ออี้ลั่วได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของผู้หญิงคนนี้ ก็รู้สึกว่าอีกไม่นานเสี่ยวเป่าก็คงจะยอมพูดแล้ว ตอนที่เขากำลังจะเปิดก๊อกน้ำอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “พะ พ่อ…..” ตอนนั้นเห้ออี้ลั่วหยุดชะงัก เหมือนมีคนจุดดอกไม้ไฟหมื่นดวงอยู่ในหัวเขา เขาไม่สนใจว่าเนื้อตัวยังมีฟองสบู่อยู่รึเปล่า รีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันไว้ที่เอวแล้วออกมาจากห้องน้ำทันที เสี่ยวเป่ากับเฉียวเมิ่งเยว่ตกใจกับท่าทางของเขามาก