บทที่ 74 ปลอมมาก

บ๗ที่ 74 ปลอมมาก คนกลุ่มนั้นวิ่งผ่านเฉียวเมิ่งเยว่กับเห้อหวินซานไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่โหยหวน ขนาดวิ่งไปไกลแล้ว ยังคงได้ยินเสียงกรีดร้องของคุณแม่คนนั้นอย่างชัดเจน เห้อหวินซานหน้าซีด พอเฉียวเมิ่งเยว่เห็นอาหารเธอ ก็เลยไม่อยากให้เธอเห็นอะไรมากกว่านี้ “ไปพักที่ห้องทำงานฉันซักหน่อยเถอะ” เห้อหวินซานส่ายหน้า “เธอไปทำงานก่อนเถอะ ฉันอยากดูต่ออีกซักหน่อย” เฉียวเมิ่งเยว่บอกชั้น และเลขที่ห้องทำงานของเธอกับหวินซาน หลังจากนั้นเธอก็กลับไปทำงาน แผนกศัลยกรรมช่วงหลังปีใหม่นั้นไม่ได้ยุ่งเท่าไหร่นัก นอกจากคอยตรวจอาการคนไข้ที่พึ่งผ่าตัดเสร็จไป ก็ไม่มีงานอะไรให้ทำมากมาย แต่แน่นอน ยังไงก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงเคสบาดเจ็บฉุกเฉินที่ต้องผ่าตัดด่วนได้หรอก แต่เคสพวกนั้นก็ยังไม่ค่อยจะเยอะเท่าไหร่นัก เพราะว่าตรุษจีนเป็นเทศกาลที่สำคัญมากสำหรับชาวจีน เพราะฉะนั้นในช่วงวันหยุดเทศกาล ผู้คนจะระมัดระวังเป็นพิเศษ อุบัติเหตุเลยจะน้อยกว่าปกติ เพราะฉะนั้น หลังจากเฉียวเมิ่งเยว่ตรวจอาหารคนไข้เสร็จแล้ว ก็กลับไปตรวจผู้ป่วยไม่ฉุกเฉินที่ห้องทำงานของเธอต่อ แล้วก็ส่งข้อความไปสวัสดีปีใหม่ท่านประธาน ผอ.กับอาจารย์หลินจื้อ แล้วก็แจกอั่งเปาในกลุ่มแชท ไม่กี่วินาทีก็มีคนแย่งกันไปซะจนหมด ผอ : ติดสินบนหัวหน้าอย่างโจ้งแจ้งแบบนี้ ไม่อยากเลื่อนขั้นแล้วหรือไง? เฉียวเมิ่งเยว่ : ก็เพราะว่าอยากเลื่อนขั้นเลยแจกเงินแบบหน้าไม่อายไงล่ะคะ ผอ ： หึ! เฉียวเมิ่งเยว่ : ผอ.อย่าหึสิคะ ยังไงก็รับเงินฉันไปแล้ว ยิ้มซักหน่อยซิ ผอ. : ไม่มีทาง！ เฉียวเมิ่งเยว่ส่งสติกเกอร์มองบนกลับไป อาจารย์หลิน : ขอบคุณอั่งเปาจากคุณหมอเฉียวด้วยนะ เฉียวเมิ่งเยว่ : จากนี้ไปฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ อาจารย์หลิน ：มาที่ห้องตรวจฉันสิ เฉียวเมิ่งเยว่แท็กชื่อผอ. เฉียวเมิ่งเยว่：คุณเสียคะ มีคนตัดแขนตัดขาคุณไปแล้วนะ ผอ. : จะไปก็ไปเถอะ ลูกศิษย์ที่พยายามจะลอบกัดอาจารย์แบบนั้นอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ใครอยากได้ไปก็เอาเถอะ ในขณะนั้น ท่านประธานก็กดรับอั่งเปา เฉียวเมิ่งเยว่ : ท่านประธานคะ ช่วยตัดสินให้หนูด้วย วันๆมาทำงานหนูก็จะโดนจิกกัดตลอดเลย ทำให้ไม่อยากจะมาทำงานแล้ว ไม่มีแรงที่จะเป็นหมอที่ใจดีและมีจรรยาบรรณแล้วค่ะ ท่านประธาน : …. ผอ.ส่งสติกเกอร์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดมาให้ ผอ. : ต่อให้เลือดผมติดเชื้อขั้นรุนแรงนะ ผมก็จะเอามาติดยัยลูกศิษย์คนนี้นี่แหละ อาจารย์หลิน : คุณหมอเฉียว มาซ่อนกับปมมา! ท่านประธาน : มาเป็นผู้ช่วยผมก็ได้ ผอ. : …...ถือว่ายังดีที่ได้รู้ว่าพวกคุณชอบหมาหมู่ เฉียวเมิ่งเยว่ส่งอิโมจิหน้าภาคภูมิใจไปให้ เฉียวเมิ่งเยว่ : ได้มาอวยพรวันปีใหม่พวกท่านไปหน่อย ขอให้การทำงานของทุกคนราบรื่น ร่ำรวย สุขภาพร่างกายแข็งแรง กินอาหารอะไรก็อร่อย ฉันไปก่อนนะคะ ประธาน : เสี่ยวเฉียว แป๊ปนึง เธอมีเวลาไปดูอาการคุณโม่ที่ห้อง vip หน่อยไหม เฉียวเมิ่งเยว่ : คุณโม่ไม่กลับบ้านไปฉลองปีใหม่เหรอคะ? ประธาน : ฉันให้หมอเวรไปถามแล้ว แต่เขาก็ยืนยันจะอยู่ฉลองปีใหม่ที่โรงพยาบาล แล้ววันนี้หมอเวรคือเสี่ยวหลิว ชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือไม่เท่ากับหมอเวรคนก่อน ก็เลยกลัวว่าเสี่ยวหลิวจะรับมือกับเขาไม่ไหวน่ะสิ เฉียวเมิ่งเยว่ : โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปดูที่ห้องพักผู้ป่วย ประธาน : ขอบใจนะ เฉียวเมิ่งเยว่ : ทำเพื่อประชาชน! ผอ. : ปลอมมาก เฉียวเมิ่งเยว่ : หมายความว่าคุณสอนฉันได้ไม่ดีเลย! ผอ. : ประธาน เห็นไหมครับ จริยธรรมในความเป็นแพทย์ของหมอเฉียวนี่ไม่ไหวเลยนะ อย่าเลื่อนขั้นให้เธอนะครับ เฉียวเมิ่งเยว่ส่งอิโมติหน้ารำคาญไป แล้วก็เก็บโทรศัพท์ กลุ่มแชทของพวกเขาก็สี่คนก็ได้ผอ.นี่แหละที่เป็นคนสร้างขึ้นมา ท่านประธานหลังจากเห็นตัวตนเขาในแชทนี่ก็คงจะไม่มีการนับหน้าถือตากันแล้ว ในบรรดาคนในกลุ่มนี้ คนที่ด้อยประสบการณ์และความสามารถมากที่สุดก็คือเธอ ท่านประธาน ผอ. อาจารย์หลิน ต่างก็คือคนที่ดูแลเธอดีเป็นพิเศษ พอเฉียวเมิ่งเยว่คิดได้แบบนี้แล้ว ก็รู้สึกอิ่มเอมใจ ที่แท้ คนที่หน้าไม่อายก็จะได้สิ่งที่ดีๆเสมอ โดยเฉพาะคนหน้าด้านอย่างเธอ พอเฉียวเมิ่งเยว่เห็นว่าเห้อหวินซานยังไม่มาซักที ก็เลยไปตรวจโม่มู่เฉินที่ห้องพัก ชั้นห้องพักวีไอพีของโม่มู่เฉินเงียบมาก มันไม่ได้มีป้ายวันตรุษจีน หรือของตกแต่งอะไรต่างๆนาๆเหมือนกับชั้นอื่นๆ เพราะว่าโรงพยาบาลอยากจะให้คุณหมอที่ทำงานในช่วงปีใหม่ได้รับบรรยากาศของการเฉลิมฉลองซักหน่อย ปกติก็เลยจะจัดแต่งพวกของตกแต่งเล็กๆน้อยๆเอาไว้ ปกติแล้วห้องพักวีไอพีจะแตกแต่งหรูหรากว่าแบบธรรมดามาก ขอแค่ไม่กระทบหรือโดนเครื่องมือแบะอุปกรณ์การแพทย์ จะตกแต่งแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น ตอนนี้ชั้นนี้ทั้งชั้นดูสะอาด เงียบ น่าจะเป็นเพราะโม่มู่เฉินเลือกให้เป็นแบบนี้มากกว่า พอพยาบาลเห็นว่าเฉียวเมิ่งเยว่มา ก็รีบมาต้อนรับ “คุณหมอเฉียว ทำไมคุณมาที่นี่ได้คะ?” “ท่านประธานให้ฉันมาตรวจอาการคุณโม่น่ะ” “อ้อ ถ้ายังงั้นตอนเข้าไปข้างในคุณต้องระวังหน่อยนะคะ หลายวันมานี้อารมณ์ของคุณโม่ไม่ค่อยคงที่ ไม่ได้มีเรื่องอะไรก็ขว้างปาสิ่งของ คุณหมอเสี่ยวหลินก็ได้รับบาดเจ็บไปแล้ว” “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?” “อืม ตั้งแต่ตอนที่คุณโม่เข้ามาพักที่โรงพยาบาลเรา ในกระเป๋าเสื้อของคุณหมอและพยาบาลที่มาดูแลเขาต่างก็ใส่จดหมายลาออกไว้ทั้งนั้น พร้อมที่จะไปได้ทุกเมื่อ” “ไร้สาระ ยังไงท่านประธานก็ไม่ยอมให้พวกเธอลาออกไปแบบนั้นหรอก พวกเธอไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยซ้ำ” นางพยาบาลคนนั้นพยักหน้าเบาๆ “คุณหมอเฉียวเข้าไปเถอะค่ะ จนตอนนี้คุณโม่ยังไม่ยอมทานอาหารเช้าเลย ลองเข้าไปดูหน่อยว่าคุณจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้เขาทานได้ไหม เดี๋ยวอีกสักพักฉันต้องเอายาไปให้เขา กลัวว่าจะโดนเขาตีมาเนี่ยสิ” “เดี๋ยวฉันจะลองเข้าไปดูหน่อย อารมณ์ของเขาต้องดีขึ้นแน่นอนฉันบอกเลย” “ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณหมอเฉียว” เฉียวเมิ่งเยว่ฉีกยิ้ม เธอเดินผ่านนางพยาบาลคนนั้นไปที่หน้าห้องพักของเขา ข้างในนั้นนอกจากเสียงเครื่องมือแพทย์แล้ว ก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย เงียบมาก เธอเคาะประตู “คุณโม่ สวัสดีค่ะ ฉันคือหมอเฉียว ขออนุญาตเข้าไปได้ไหมคะ?” “ไปไกลๆ!” เสียงที่ดูอ่อนแอของผู้ชายด้านในลอดออกมา เฉียวเมิ่งเยว่ถอนหายใจ แล้วก็ผลักประตูเข้าไป ยังไม่ทันจะได้ยืนนิ่งๆก็มีของสีขาวๆลอยมา เฉียวเมิ่งเยว่รีบหลบของชิ้นนั้น เสียงดังเพล้ง ของสิ่งนั้นลอยไปชนกับกำแพงที่เธอยืนอยู่เมื่อกี้ แล้วตกลงสู่พื้น เสียงแตกของมันดังฟังชัด เฉียวเมิ่งเยว่เลยเห็นว่ามันเป็นเศษของแก้วชา ถ้าเกิดว่าสิ่งนั้นปาโดนเธอขึ้นมา ผลจะเป็นยังไงยังแทบไม่อยากจะคิด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมอและพยาบาลที่นี่ต่างพากันกลัวไปหมด เฉียวเมิ่งเยว่มองไปยังเฉียวมู่เฉินที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย สายตาที่แหลมคม และมืดมนของโม่มู่เฉินก็มองมายังเธอด้วยเช่นกัน สายตาคู่นั้นแหลมคมราวกับมีด ทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกขนลุกขนพอง เฉียวเมิ่งเยว่พยายามอดทนที่จะไม่วิ่งเข้าไปจัดการเขา แล้วพูดว่า “คุณโม่ ทำแบบนี้แล้วมีความสุขมากไหมคะ?” “เธอคิดจะมาสอนฉันเหรอ? เธอไม่ได้มีคุณสมบัตินั้นหรอกนะ” ฉันไม่ได้คิดจะสอนคุณ ฉันแค่อยากจะบอกเรื่องนึงที่คุณควรจะรู้ไว้” “อะไร?” “ด้วยอาการของคุณ คุณไม่ควรจะขยับร่างกายมาก ไม่งั้นมันจะกระทบกับแผลของคุณ แล้วจะทำให้แผลคุณติดเชื้อเป็นครั้งที่สอง ในฐานะที่เป็นหมอ ฉันคิดว่าควรแจ้งให้คุณทราบ ถ้าเกิดว่าคุณไม่ฟัง แล้วเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา หวังว่าคุณจะไม่มาโทษว่าหมอที่นี่รักษาคุณไม่ดี” “แล้วมันไม่ใช่แบบนั้นรึไง?”